سینما فارس: بازی تمام است | نقد و بررسی فیلم Gosford Park

«پارک گاسفورد» فیلمی از کارگردان قدیمی آمریکاست که در دهه‌ی هفتاد میلادی به همراه اسکورسیزی، اسپیلبرگ، کاپولا، دیپالما و چند فیلمساز جوان دیگر در دل انحصار طلبی و بن‌بست نظام استدیویی هالیوود یک موج نو را راه انداختند. آلتمن همیشه با روایت‌های آلترناتیو و غیر طبیعی در بستر ژانر همراه بوده است. به بیانی سینمای او در کلیت وارد مرزهای یک ژانر مشخص می‌شود اما از درون آن گونه را بهم می‌ریزد و با رویکرد فرم مدرنیستی، جهانی جدید می‌سازد. مثال بارزش “مش” است. فیلمی کمدی – جنگی که همه چیز را به هجو می‌کشد و در دل ژانر کمدی یک خرده پیرنگ متوازن را کنار هم شکل می‌دهد. حال، آلتمن سالخورده پس از ۳۰ سال فیلمسازی، بار دیگر شور آلتارناتیوش به خروش درآمده و تصمیم می‌گیرد یک اثر کلاسیک بسازد. اثری که در ظاهر قواعد فرمال استدیویی دارد ولی در باطن تلاش می‌کند که ساختارشکن باشد. این ساختارشکنی در «پارک گاسفورد» در همه‌ی زمینه‌هاست. چه شخصیت پردازی تیپیکالش و چه در نوع بیان درام و ساختن آدمها با قصه‌هایشان و از همه مهمتر ایجاد دو فضای موازی از زندگی بورژوازی و کارگری که به طور متدوام با بسامد و طول موجی یکسان، به موازات هم حرکت می‌کنند. در فیلم ارجاع‌ها و دورباره انگاری جالبی از فیلمهای اینگونه تشریفاتی و نقدمآبانه به کرار می‌بینیم؛ از استهلاک و اضمحلال “ملک‌الموت” بونوئل گرفته تا گسست و گمگشتگی سوژه و پرسناژ در “سال گذشته در مارین باد” آلن رنه.

ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.