سینما فارس: تحلیل و نقد فیلم In cold blood 1967 | تجربه‌ی جنایت، لمسِ خود

یکی از سوالاتی که همواره درباره‌ی هنر (به طور عام) و سینما (به طور خاص) مطرح می‌شود اینست که تاثیر آن تا چه حدیست و پروسه‌ی این تاثیر‌گذاری چیست؟ قبل از جواب باید اشاره کنم که سینما ابتدا به ساکن یک صنعتِ سرگرمی‌سازست که با پول مستقیمِ مخاطب می‌چرخد و موظف است که مخاطب خود را با قصه سرگرم کند. تا همینجا نیز اگر سینما توانسته‌باشد مخاطب را به شکل درست و سینمایی (نه مبتذل و غیرسینمایی) سرگرم کند بسیار قابل‌احترام است. اما سینما می‌تواند از این نیز فراتر رفته و به «هنر» تبدیل شود؛ هنری که توانایی عجیبی در دگرگونی شرایط و انسان دارد. هنری که حس تولید می‌کند و می‌تواند در ناخودآگاه دست ببرد. طبیعتا این دسته‌ی دوم بسیار کم در سینما رخ می‌دهد و فیلمسازانِ کمی پیدا می‌شوند که بشود نامِ هنرمند بر آنان گذاشت و اثرشان را «هنر» خطاب کرد. در این بین جایگاه فیلم مورد بحث ما «در کمال خونسردی» ساخته‌ی «ریچارد بروکس» کجاست؟ به نظر بنده، «در کمال خونسردی» یک اثرِ عالیِ هنریست که نمیشود دید و آن را فراموش کرد و نمیشود دو شخصیت بی‌نظیر آن را تا آخر عمر از یاد برد.

ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.