سینما فارس: ساعتی بدون ساعت‌ساز | بررسی سریال Watchmen

سریال «واچمن» در اکثر دقایق به اقتباسی وفادارانه و همزمان جسورانه و خلاقانه از کامیک‌بوک مرجع تبدیل می‌شود. وفادارانه از این جهت که این سریال به خوبی از دی‌ان‌ای کامیک آلن مور آگاه است و جسورانه از این جهت که ساخته‌ی دیمین لیندلوف، حقیقتا در میان آثار کامیک‌بوکی دنیای تلویزیون مانندی ندارد. در ادامه و بررسی این سریال با سینما فارس آگاه باشید.

اقتباس کامیک‌ آلن مور توسط نویسنده‌ای مانند دیمین لیندلوف، حقیقتا یکی از آن مواردی است که در دنیای سرگرمی بیشتر شبیه فن‌فیکشن می‌ماند تا واقعیت. لیندلوف احتمالا اولین گزینه از جهت تطابق فرم داستان‌گویی با فرم داستان‌گویی «واچمن» است. اصلا خود لیندلوف گفته که با خواندن کامیک‌های «واچمن» جذب داستان‌گویی شده و راستش را بخواهید، انگار تمام سریال‌هایی که تا کنون ساخته در راستای این مسیر بوده است که به اقتباس «واجمن» برسد. دو سریال پیشین او، «لاست» مشهور و «بازماندگان» که به طرز غیرمنصفانه‌ای دیده نشده است، همگی از جنس داستان‌گویی آلن مور بهره می‌برند. هر دوی آن‌ها در قالب یک سری از اکستریم‌ترین و ماوراء الطبیعه‌ترین رخدادهای ممکن، به دقیق‌ترین شکل دست به روانکاوی و جست و جوی ذهن کاراکترهای‌شان می‌زنند. حتی لیندلوف در اختصاص دادن یک اپیزود به یک کاراکتر خاص هم به کامیک‌های «واچمن» رفته است.

ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.