روزی روزگاری: بزنید و برانید! | نقد و بررسی بازی Burnout Revenge

شاید گیمرهای جدیدتر کلا ژانر ریسینگ آرکید را با سری Need for Speed و Forza Horizon بشناسند. ولی بیایید برگردیم به قدیم‌ترها، جایی که هنوز Forza Horizon منتشر نشده بود و سری Forza تنها یک نماینده داشت و آن یک نماینده هم یک ریسینگ آرکید نبود، بلکه یک شبیه‌ساز فوق‌العاده محسوب می‌شد که توانسته بود پس از سال‌ها، به عنوان مجموعه‌ای خود را مطرح کند که Gran Turismo محبوب و بزرگ را به چالش می‌کشد. قدیمی‌ترها قطعا سری Burnout را می‌شناسند. بعضی‌هایشان با این مجموعه خاطره دارند، برخی فقط آن را دیده‌اند و عده ای از گیمرها هم فقط اسمی از این مجموعه به گوششان خورده! Burnout که اتفاقا زمانی هم یک مجموعه پرطرفدار به شمار می‌رفت برای اولین بار و با نام Burnout در سال ۲۰۰۱ منتشر شد. عملکرد قابل قبول اولین نسخه این بازی، Criterion Games را مجاب کرد تا نسخه بعدی بازی تحت عنوان Burnout 2: Point of Impact را تا سال ۲۰۰۲ آماده کند. با احتساب Burnout Paradise Remastered که در سال ۲۰۱۸ برای Xbox One، PS4 و کمی بعد برای رایانه‌های شخصی منتشر شد، ۷ نسخه دیگر از این مجموعه تا کنون در اختیار کاربران قرار گرفته است. برای مرور خاطرات هم که شده، بیایید برگردیم به سال ۲۰۰۵٫ جایی که Criterion Games توسعه دهنده بازی Burnout Revenge بود. عنوانی که توسط الکترونیک آرتس به بازار عرضه شد و اتفاقا با نمرات خوبی هم به کار خود خاتمه داد. عملکرد عالی Burnout Revenge به متاکرایتیک و نمرات منتقدین محدود نمی‌شد; صرف نظر از متای حدودی ۹۰ این بازی در متاکرایتیک، عنوان Burnout Revenge یکی از جذاب‌ترین بازی‌های سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ برای کاربران به شمار می‌رفت. عنوان Burnout Revenge در سالی عرضه شد که در همان سال، بازی‌های بزرگی چون God of War، Need for Speed Most Wanted، Prince of Persia: The Two Thrones و Splinter Cell Chaos Theory منتشر شدند. ده‌ها بازی موفق و نام آشنای دیگر را هم خودتان بعدا به این لیست اضافه کنید! واضح است که رقابت با چنین بزرگانی در یک میدان، کار ساده‌ای نیست. موفقیت Burnout Revenge در چنین بازاری، قطعا ارزش‌های این بازی را بیشتر و بهتر ثابت می‌کند. به هر ترتیب، این بود مقدمه‌ای برای این که برویم به سراغ بحث اصلی امروز و مروری به دفتر خاطراتمان بزنیم. نگاهی دوباره به یکی از ریسینگ‌های موفق و شاید فراموش شده‌ ی سال‌های دور بیندازیم. عنوان Burnout Revenge در سپتامبر سال ۲۰۰۵ برای کنسول‌های Xbox و Play Station 2 و در مارس سال ۲۰۰۶ برای Xbox 360 منتشر شد. در ادامه با ما همراه باشید تا نگاهی دوباره به این بازی خاطره انگیز داشته باشیم.

اگر نگاهی به بازی‌های ریسینگ سال‌های گذشته بیندازید، متوجه خواهید شد که برای موفقیت یک بازی ریسینگ، لازم نیست خبری از یک داستان مخاطب‌پسند باشد! طی چند سال اخیر بازی‌هایی مثل Need for Speed The Run، Need for Speed Payback و اخیرا Need for Speed Heat از جمله بازی‌هایی محسوب می‌شوند که سعی کردند بازی‌هایی Racing به همراه یک خط داستانی مشخص باشند. می‌دانید نقطه اشتراک این سه بازی چیست؟ هر سه در ارائه یک داستان قوی شکست خوردند! طبیعتا عدم وجود داستان در یک بازی ریسینگ، انتقاد برانگیز نیست. کافی است که نگاهی به Forza Horizon‎ها بیندازید. یا مثلا Hot Pursuit ( که اتفاقا محصول همین Criterion Games هم به شمار می رود ) قبلا ثابت کرده که Need for Speed بدون برخورداری از یک داستان مشخص هم می‌تواند به موفقیت برسد. خلاصه کلام این است که در بازی ریسینگ خود یا یک داستان واقعا قوی و کار شده را بگنجانید و یا اصلا بیخیال داستان شوید و تمرکز و وقت خود را بر روی جنبه‌های دیگر بازی بگذارید. خب Burnout Revenge گزینه دوم را انتخاب کرد! اساسا بازی  Burnout Revenge – بر خلاف آن چه از اسمش برمی‌آید – یک بازی تقریبا بدون داستان است و رخدادهای بخش Career بازی را هم لازم نیست خیلی جدی بگیرید! به هر شکل، Burnout Revenge از آن دسته از بازی‌های ریسینگی است که به موفقیت رسیده‌اند بدون این که روی داستان خود تمرکزی داشته باشند.

بازی Burnout Revenge یک نمونه بارز است! نمونه بارز یک بازی ریسینگ بدون استفاده از یک خط و روایت داستانی مشخص به موفقیت رسیده است.

عنوان Burnout Revenge هم مثل هر ریسینگ دیگری، Event‌های متنوعی را در خود گنجانده است. این تنوع را می‌توان یکی از نقاط قوت بازی به شمار آورد. با وجود این که امروز، نزدیک به ۱۴ سال از انتشار بازی Burnout Revenge می‌گذرد، ولی کماکان تنوع گیم پلی بازی مثال زدنی است. فعالیت‌های داخل بازی به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بازیکنان به ندرت احساس خستگی خواهند کرد. از طرفی دیگر، با توجه به آرکید بودن بازی و طبیعتا هیجان بالای آن، هر ایونتی را که آغاز کنید برایتان جذاب و لذت بخش خواهد بود. معمول ترین فعالیتی که در دنیای بازی Burnout Revenge می‌توانید انجام دهید، همان مسابقه دادن عادی یا Race است. اما به غیر از مسابقات معمول و همیشگی، ایونت‌های دیگری نظیر Traffic Attack، Eliminator، Burning Lap، Preview و دو سه مورد دیگر نیز در بازی حاضر بوده و به شما پیشنهاد می‌شوند. طرفداران قدیمی تر بازی‌های Racing، احتمالا با مشاهده نام ایونت‌ها هم می‌توانند حدس بزنند که داستان از چه قرار است! به عنوان مثال در Burning Lap‌ها، بازی از شما می خواهد که یک مسیر مشخص و از پیش تعیین شده را در یک محدوده زمانی طی کنید. Preview ها نیز دقیقا همین حالت را دارند با این تفاوت که در Burning Lap‌ها انتخاب ماشین با خود بازیکن است و در Preview‌ها، این بازی است که ماشین شما را انتخاب می‌کند. هر دو حالت را بعدا در Need for Speed Hot Pursuit هم دیدیم. عنوانی که مقایسه‌اش با سری Burnout خیلی دور از ذهن نیست! یکی از رقابت‌های جذاب بازی Burnout Revenge – که شخصا این روزها، کمتر در بازی‌های ریسینگ چنین چیزی را می‌بینم – رقابت‌های Eliminator بود. این رقابت‌ها شبیه به مسابقات معمولی هستند، با این تفاوت که هر یک دوری ( Lap ) که در مسابقه به پایان برسد، آخرین نفر از مسابقه حذف می شود. این روند آن قدر ادامه پیدا کرده تا فقط یک نفر در مسابقه باقی بماند و طبیعتا برنده هم آن کسی است که در پایان حذف نشده است.

اگرچه در آن سال‌ها حداقل ما ایرانی‌ها، کم تر به سراغ بخش آنلاین بازی‌ها رفته و بیشتر وقت خود را در به صورت تک‌نفره و یا در کنار دوستانمان صرف می‌کردیم، ولی خب Burnout Revenge یک بازی با دو حالت سینگل پلیر و مالتی پلیر بود. تمامی مواردی که گفته شد مربوط به حالت Single Player بازی می شوند. پس بخش چند نفره یا Multyplayer بازی چه؟ خبر خوب این است که بخش چندنفره بازی هم در مقایسه با زمان خودش، حالتی نسبتا جذاب و سرگرم کننده بود که خب البته کم و کاستی‌های خاص خودش را هم داشت. Crash Tour، Crash Party و Crash Battle سه حالت بخش چندنفره بازی بودند. البته خب تنها سه مد برای یک بازی ریسینگ، شاید عدد خیلی قابل قبولی نباشد. از جذابیت‌های بازی Burnout Revenge و به طور کلی، سری Burnout می‌توان به Takedownها اشاره کرد. احتمالا همه ما می‌دانیم که منظور از Takedown چیست! به طور کلی ضربات سنگینی که به ماشین‌های رقیب زده می‌شود و نهایتا موجب حذف چند ثانیه‌ای آن‌ها از جریان بازی یا مسابقه می‌شود، Takedown نام می گیرند. یکی از نکات جالبی که در بازی Burnout Revenge دیده می‌شد، تنوع تیک داون‌ها بود. برای ضربه زدن به رقیب خود می‌توانستید از اجزای محیط استفاده کنید، از دیگر ماشین‌های شهر کمک بگیرید و یا وی را مثلا به کمک دیوار پرس کرده و در نهایت او را از کار بیندازید. Burnout Revenge یک بازی هیجانی به شمار می‌رود و یکی از دلایلش هم همین تعدد و تنوع تیک داون‌ها به شمار می رود.

عنوان Burnout Revenge هم مثل هر ریسینگ دیگری، Event‌های متنوعی را در خود گنجانده است. این تنوع را می‌توان یکی از نقاط قوت بازی به شمار آورد. با وجود این که امروز، نزدیک به ۱۴ سال از انتشار بازی Burnout Revenge می‌گذرد، ولی کماکان تنوع گیم پلی بازی مثال زدنی است.

اگر به خاطر داشته باشید، یکی از دلایل شکست بازی Drive Club، کم بودن تعداد ماشین‌های داخل بازی بود. حقیقت این است که در بازی‌های ریسینگ، تنوع ماشین‌ها عملا یک رکن است و عنوانی که نتواند این رکن را در بازی خود رعایت کند، احتمال زمین خوردنش به شدت بالا می رود. این روزها وقتی به NFS‌های جدید و یا Forza Horizon‌های اخیر نگاه می کنیم، می بینیم که تنوع ماشین‌های موجود در بازی گیج کننده است! Burnout Revenge نیز از نظر گنجاندن ماشین‌های متنوع و متعدد در بازی خود، موفق ظاهر شده بود. به طور کلی، سعی شده بود که ماشین‌هایی از کلاس‌های مختلف در بازی قرار داده شود. به این ترتیب در این بازی، بین ۶۰ تا ۸۰ مدل ماشین مختلف دیده می‌شود که این رقم شاید امروزه، رقم قابل توجهی نبوده و حتی کم به نظر برسد ولی در سال ۲۰۰۵، چنین تعداد ماشین‌هایی در یک بازی ابدا نمی‌توانست انتقادی را به دنبال داشته باشد. البته گفتنی است که ورژن Xbox 360 بازی، ماشین‌های بیشتری را به بازیکن پیشنهاد می‌دهد. روند Unlock کردن ماشین‌ها هم مثل هر ریسینگ دیگری بوده و از طریق انجام Event‌ها صورت می گیرد.

بر کسی پوشیده نیست که طراحی هنری تاثیر زیادی بر روی جذابیت یک Racing دارد. عنوان Burnout Revenge به طور کلی به ۸ منطقه تقسیم می شود. خب سازندگان سعی کرده‌اند که هر کدام از این ۸ لوکیشن کلی، ویژگی‌های خاص خودشان را داشته باشند. به لحاظ معماری، لوکیشن‌های بازی کاملا یک‌سان نیستند. می‌توانید در لوکیشنی به رانندگی بپردازید که پر از ساختمان‌های بلند و آسمان خراش است، می‌توانید شهری را انتخاب کنید که حالت کوهستانی دارد و یا وارد لوکیشنی شوید که کلا فقط بزرگراه است. در واقع لوکیشن‌های بازی از لحاظ تنوع شاید در یک شرایط ایده‌آل به سر نبرند ولی خب می توانند از خود دفاع کنند. منتهی به صورت کلی و به لحاظ هنری، طراحی محیط‌های بازی می‌توانست کمی بهتر باشد. برای دریافت این موضوع، کافی است Burnout Revenge را با دیگر بازی‌های موفق سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ مقایسه کنید. به لحاظ فنی هم Burnout Revenge یک بازی بی نقص نیست. اگرچه بازی تقریبا باگ ندارد و از این نظر شما را آزار نمی دهد، اما دیر لود شدن تکسچرها شاید بتواند یک ایراد برای این بازی تلقی شود.

می‌توان گفت که Burnout Revenge یکی دیگر از نسخه‌های موفق سری Burnout بود که توانست در سال ۲۰۰۵ و در یک بازار فشرده و سخت، طرفداران خود را راضی نگه دارد.

بر خلاف سری Need for Speed، سری Burnout یک مجموعه با ثبات بود. به همین خاطر، شاید بتواند دو یا سه نسخه از نسخه‌های متعدد فرنچایز Need for Speed را به عنوان بهترین نسخه‌های این مجموعه معرفی کرد ولی زمانی که بخواهیم در رابطه با Burnout چنین لیستی تهیه کنیم، کارمان کمی سخت تر می شود! حقیقت این است که از Burnout 2: Point of Impact تا Burnout Paradise، این مجموعه از ثباتی مثال زدنی برخوردار بوده و تقریبا هیچ افت قابل توجهی نداشته است. با این تفاسیر، این که بگوییم Burnout Revenge یکی از بهترین Burnout‌های منتشر شده تا به امروز است تقریبا بی معنیست، اما می‌توان گفت که Burnout Revenge یکی دیگر از نسخه‌های موفق سری Burnout بود که توانست در سال ۲۰۰۵ و در یک بازار فشرده و سخت، طرفداران خود را راضی نگه دارد.