سینما فارس: نقد و بررسی فیلم Edward Scissorhands | منش تلطیفانه‌ی یک برّندگی

اگر فیلمسازی بتواند در اثرش از اِلمان‌هایی (بصری/روایی/ساختاری/…) منحصر‌ به‌ فرد بهره ببرد به گونه‌ای که بتوان از محصول کارش، سبکی مشخص استخراج کرد، می‌توان گفت او امضایی سینمایی دارد و اصطلاحاً صاحب سبک می‌باشد. از نظر نگارنده‌ی این متن، صاحب‌سبک ‌بودن با تألیف و مؤلف بودن تفاوت دارد و یک پلّه از آن پایین‌تر است؛ صاحب‌سبک بودن را می‌توان با مجموعه‌ای از المان های تکنیکی که افعال انسانی (بدون انگیزه‌های انسانی) را در یک پیوستگی ابژکتیو به یک وحدت روایی رسانده باشد، بدست آورد. کمتر فیلمسازی را می‌توان پیدا کرد -بخصوص در دوره‌ی معاصر- که دست (دل) به تألیف برده باشد و در اثرش بتوان عناصرِ فرمال (نشأت گرفته از جهانی انسانی و متشخص) را پیدا کرد و درکل، محصولش را مبدل به مخلوق کرده باشد. ″تیم برتون″ -با کمی ارفاق- از آن دست فیلمسازانِ مؤلف می‌باشد که پیش از تکنیک و -احیاناً- وحدت بصری المان‌هایش، در ناخوداگاه، در انگیزش زیستی، در جهانی خیالین و درآخر در فرم به یک جایگاه خاص رسیده است. با این مقدّمه‌ی کوتاه -و کمی فرامتنی- سعی‌شد ارزش کار تیم‌برتون و آثاراش را تاحدودی تشریح کرده و با این معارفه به سراغ بررسی یکی از مهمترین (چه بسا مهمترین) آثار تیم‌برتون و ژانر فانتزی یعنی «ادوارد دست‌قیچی» برویم و عنصرِ فرمیک/فانتزی موجود در ساختار فیلم را تببین کنیم.

ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.