سینما فارس: تحلیل و نقد فیلم How Green Was My Valley | « اگرچه مویِ میانت به چون منی نرسد… »

معمولا در مواجهه با آثار سینمایی در دو حالت ممکن است حرفی برای گفتن وجود نداشته باشد؛ به این معنا که دهان قفل شده و قلم برروی کاغذ حرکت نمی‌کند. یکی، آثارِ تماما بی‌خاصیت که هیچ رگه ای از حیات سینمایی در آن دیده نمی‌شود و به مدیوم سینما بدهکارند. دوم، آثاری که مواجهه با آن‌ها تجربه ای به غایت لذتبخش است و سینما، موجودیت و اعتبار و قدرت خود را به آن‌ها مدیون است. این آثارند که به سینما (و هنر) اعتبار و معنا بخشیده‌اند و از این جهت سینما به آن‌ها بدهکار است. بعد از تمام شدن تجربه ی تماشای این فیلم‌ها مدت‌ها حسمان درگیرشان می‌ماند و مواجهه ی ما با آن‌ها تمام نمی‌گردد.

ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.