سینما فارس: نقد فیلم Ash Is Purest White | بی حسی از نوع خاکستری

در دو سوم پایانی فیلم «خاکستر خالص‌ترین سفید است» مردی وارد قطار می‌شود و با خون گرمی با همسفران خود رابطه برقرار می‌کند؛ یک آدم خوش صحبت و کاریزماتیک که دیگران با روی خوش به حرف‌هایش گوش می‌سپارند. این مرد در میان صحبت‌هایش، علت سفر کردنش با قطار را اینطور توضیح می‌دهد: «باید موضوعات رو به آرامی ببینم؛ با تمام وجود حسشون کنم. این روزها همه از سرعت حرف می‌زنن ولی اینجوری خیلی چیزا از دست میرن. آدم دیگه هیچی رو حس نمی‌کنه، درسته؟» احتمالا این حرف او کندی فیلم را توضیح می‌دهد و از آنجایی که این آدم ابدا ساخته نمی‌شود و نقشی بسیار کوتاه و ناچیز در فیلم ایفا می‌کند و همچنین یک نوع شلختگی و بی‌حوصلگی در پرداخت شخصیت او به چشم می‌خورد، می‌توان گفت که این آدم در واقع حرف‌های خود فیلمساز را بیان می‌کند؛ چرا که این حرف‌ها ابدا به او نمی‌خورند و بیشتر به نظر می‌رسد که در دهانش گنجانده‌اند! به هر جهت، این حرف او، خواسته‌ی فیلمساز را توضیح می‌دهد که او با استفاده از کند کردن روایت، در صدد برانگیزاندن «حس» ما بوده است تا ما با تمام وجود، اتفاقات و موقعیت‌هایی را که در فیلم وجود دارند، حس و درک کنیم. ادعای بزرگی است؛ باید دید تا چه اندازه فیلمساز از پس آن برمی‌آید.

ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.