این فانتزی، فانتزی نیست! | نقد و بررسی بازی Final Fantasy XIII-2

سری بازی های فاینال فانتزی را باید از سردمداران سبک نقش آفرینی ژاپنی یا به اصطلاح JRPG دانست. سری بازی هایی که همیشه با تکیه بر داستانی قدرتمند و اسطوره ای و گیم پلی دشوار خود توانسته اند مخاطبان سخت گیر خود را راضی نگه دارند.

عنوان: Final Fantasy XIII-2
سازنده: Square Enix
ناشر: Square Enix
سبک: Japanese Role Playing Game
پلتفرم: Xbox 360_PS3
تاریخ انتشار: ۱۸ بهمن ۱۳۹۰

——————————————————————————————————————————–

اما هر سری بازی در طول حیات خود فراز و نشیب های فراوانی دارد و بعضا پیش می آید تا عناوینی از یک سری بازی عرضه شوند که در حد نام و آوازه ی سری نباشند. فاینال فانتزی نیز از این قاعده مستثنی نیست و طبیعتا در مجموعه ی عناوین این سری عناوینی هستند که در حد نام آن نیستند. اما فاینال فانتزی سیزدهم و دنباله اش که به تازگی عرضه شد، چیزی فراتر از یک شکست برای این سری بودند. شکستی که دلیلش چیزی نیست جز سیاست های غلط اسکوئر انیکس برای جذب بازار غرب. البته اشتباه نکنید! این که گفتیم بازی یک شکست برای سری محسوب می شود به این مفهموم نیست که بازی، بازی ضعیفی است. اتفاقا بازی یکی از بهترین عناوین تلفیقی است که در چند وقت اخیر عرضه شده است. اما… اما دیگر فاینال فانتزی نیست!
با داستان بازی شروع می کنیم؛ بخشی که همیشه جزو نکات قوت فاینال فانتزی بوده و همگان آن را با این خصیصه اش می شناسند. وقایع بازی حدود سه سال بعد از وقایع فاینال فانتزی ۱۳ به وقوع می پیوندد. جایی که “لایتینگ” شخصیت اصلی فاینال فانتزی ۱۳ به سرزمین مرگ یعنی “والهالا” قدم گذاشته و تبدیل به شوالیه معبد اترو شده است و چند سالی است که با خواهر کوچکترش “سِرا” ملاقاتی نداشته است. در طول این سه سال اطرافیان “سِرا” سعی داشته اند تا به او این را تلقین کنند که “لایتینگ” دیگر زنده نیست و وی باید او را فراموش کند. در این شرایط فردی با نام “نوئل” با استفاده از قابلیت سفر در زمان (!) به سوی “سِرا” آمده و ادعا می کند که از سوی خواهرش “لایتینگ” آمده است و قصد دارد تا “سِرا” را به پیش خواهرش بازگرداند.
همان طور که می بینید ایده ی آغازین بازی به هیچ وجه در حد یک عنوان از سری فاینال فانتزی نیست و وجود ایده ی مزحکی همچون سفر در زمان برای عنوانی در این سبک و با چنین آوازه ای به شدت ضعیف و پیش پا افتاده به نظر می رسد. این ایده ی مزحک به لطف شخصیت پردازی بهتر کاراکتر ها نسبت به فاینال فانتزی ۱۳ تا حدی پوشانده می شود، اما این به این معنی نیست که شخصیت پردازی قدرتمند صورت گرفته است، بلکه شخصیت پردازی تنها نسبت به نسخه ی سیزدهم پیشرفت کرده است. برای مثال دیگر مانند گذشته نوعی زن سالاری بر محیط بازی حاکم نیست و شخصیت های مرد مانند گذشته افرادی سست و ضعیف نشان داده نشده اند. همچنین شخصیت های جدید مانند “کیوس بالاد” و “نوئل” شخصیت پردازی بسیار گیرایی دارند. البته این نکات مثبت نیز به لطف شخصیت پردازی ضعیف “سِرا” تا حد بسیاری زیر سوال می رود. شما در طول روند بازی هرچه قدر با خود کلنجار می روید که با “سِرا” همذات پنداری کنید، موفق نمی شوید. زیرا این شخصیت بجز چهره ی زیبایش هیچ نکته ی مثبت دیگری ندارد و به هیچ وجه مانند “لایتینگ” شخصیت اصلی نسخه ی پیشین قدرتمند ظاهر نمی شود. البته این که می گوییم قدرتمند نه این که وی از نظر توانایی های جنگی کم و کسری داشته باشد، بلکه این نکته مدنظر است که “سِرا” در برخی از موقعیت ها کاملا ضعیف عمل می کند و به نوعی از نقش کهن الگو گونه ی خود خارج می شود. شخصیت “سِرا” به نوعی کهن الگویی از دختری ساده و ناتوان در هنر های رزمی است که در طول سفرش توانایی های متفاوتی کسب می کند و به نوعی تبدیل به یک شخص پخته می شود. اما متاسفانه این روند شکل گیری شخصیت در بازی با تزلزل مواجه است.
علاوه بر این ها پایان بازی یا بهتر بگوییم پایان های بازی به نوعی طراحی شده اند که بسیاری از سوال های شما در طول روند بازی را بی پاسخ می گذارند. البته علت این امر را نیز می توان وجود ادامه ای برای بازی دانست که نقش بستن عبارت “ادامه دارد” در پایان بازی نیز خود مهر تائیدی بر این گفته است.
نکته ی جالب دیگر در رابطه با داستان بازی قابلیت انتخاب دیالوگ ها در طول روند بازی است. سیستم مکالمه ی بازی و انتخاب دیالوگ ها تا حد زیادی شبیه به “مس افکت” طراحی شده است و دلیل دیگری است برای سوددهی بیشتر بازی در اروپا. اما آیا این سوددهی بیشتر ارزشش را دارد تا یکی از بهترین سری بازی های تاریخ را به کام نابودی بکشانیم؟!
از داستان که بگذریم به گیم پلی می رسیم. در یک عنوان JRPG مهمترین عامل برای جذب مخاطب سیستم مبارزات و نحوه ی چینش دشمنان در روند بازی است. بخشی که فاینال فانتزی ۱۳-۲ در آن موفق است، اما متاسفانه این موفق بودن در قالب یک گیم پلی از جنس فاینال فانتزی نیست. نسخه سیزدهم بازی گیم پلی و سیستم مبارزات جدیدی را در این سری معرفی کرد که به هیچ وجه به مزاق هواداران قدیمی این مجموعه خوش نیامد و سبب شد هواداران قدیمی سری از این عنوان فاصله گرفته و گروه دیگری از بازیباران را جذب این عنوان کرد. بازیبازانی که از پیچیدگی ها و سختی های رایج عناوین JRPG و سیستم مبارزات نوبتی و پیچیده ی این عناوین بیزار بودند و می خواستند یک عنوان از سری بازی های فاینال فانتزی را با مکانیکی ساده تر بازی کنند.
سیستم مبارزات در فاینال فانتزی ۱۳-۲ شبیه به هیچ عنوان دیگری نیست. در طول روند بازی شما باید با استفاده از شش کلاس موجود یک “پارادایم” بسازید. “پارادایم” ها در واقع استراتژی های شما هنگام جنگ هستند و هر کدام از آن ها شامل سه کلاس می شوند. این سه کلاس می توانند با توجه به سبک بازی شما تدافعی و یا تهاجمی باشند. در بازی گزینه ای نیز برای مبارزه ی خودکار وجود دارد. این گزینه یکی از مهمترین علل افول سیستم مبارزات بازی است. اگر شما کلاس های انتخابی خود را کمی هوشمندانه انتخاب کنید و در طول بازی فقط از گزینه ی مبارزه ی خودکار استفاده کنید به هیچ جه به مشکل نخواهید خورد و بازی را بدون هیچ سختی به پایان خواهید برد!
البته این آسانی بیش از حد ریشه در جای دیگری دارد و آن نیز طراحی بسیار ضعیف دشمنان شما در طول روند بازی است. فرقی نمی کند که با یک Boss Fight روبرو شوید یا یک دشمن معمولی؛ بازی به صورتی طراحی شده است که شما در بالاترین درجه ی سختی نیز احساس دشواری در روند آن نمی کنید!
در طول مبارزات شما علاوه بر دو شخصیت اصلی می توانید از یک عضو دیگر نیز استفاده کنید. عضو دیگر گروه شما هیولا هایی هستند که در طول مبارزات خود به اسارت می برید. طریقه ی استفاده از این هیولا ها و نحوه ی پرورش آن ها بیشتر از این که بخواهد به عنوانی از سری بازی های شبیه باشد و سبکی منحصر به فرد داشته باشد شبیه به سری بازی هایPokemonاست!
نکته ی دیگری که سبب افت نسبی بخش گیم پلی می شود افزوده شدن تعدادی QTE به روند بازی است. این QTE ها به بدترین شکل ممکن در روند بازی قرار گرفته اند و به طور کل تجربه ی حماسی بازی را زیر سوال می برند. ماموریت های فرعی بازی هم که جای خود دارند و بازیباز را به یاد ماموریت های Sims می اندازد! مشخص نیست که ماموریت های کذایی بازی چگونه و توسط چه کسی طراحی شده اند، زیرا نه با خط داستانی بازی ارتباطی دارند و نه با سیستم گیم پلی بازی. یکی از معدود پیشرفت های بازی در بخش گیم پلی باز تر شدن محیط نسبت به گذشته است که این قابلیت نیز با توجه به ضعف های بازی در بخش گیم پلی این پیشرفت بازی نیز تا حد زیادی به چشم نمی آید.
با وجود تمام مشکلات بازی در بخش های داستان و گیم پلی فاینال فانتزی ۱۳-۲ از نظر گرافیک و صداگذاری مانند دیگر عناوین سری بازی های فاینال فانتزی یک گام از عناوین هم سبک خود جلوتر است. از CG های معروف سری گرفته تا تک تک بافت های محیطی بازی با دقت بسیاری طراحی شده اند و علاوه بر این دارای طراحی هنری بسیار قدرتمندی نیز هستند. البته این گرافیک خارق العاده در برخی از صحنه ها به شدت ضعیف عمل می کند. مانند صحنه ی ورود شخصیت ها به دنیا های دیگر هنگام سفر در زمان که تا تکسچر های محیط بارگذاری شوند شما باید نظاره گر باگ باشید!
موسیقی بازی هم که در بیشتر مواقع به بهترین شکل ممکن احساس شخصیت ها را به بازیباز منتقل می کند و سبب می شود تا بازیباز نوعی حس همذات پنداری با شخصیت های نسبتا خشک بازی پیدا کند. علاوه بر موسیقی صداگذاری شخصیت ها نیز تا حد زیادی قابل قبول است، البته این بخش نیز مانند تمامی عناوین ژاپنی که به انگلیسی ترجمه می شوند مشکلات مختص به خود را نیز دارد.
در پایان و با توجه به نکات مثبت و منفی ذکر شده در رابطه با بازی می توان این نتیجه را گفت که: فاینال فانتزی ۱۳-۲ یک بازی خوب، یک JRPG متوسط و یک فاینال فانتزی نسبتا ضعیف است.
——————————————————————————————————————————–
نکات مثبت: طراحی فنی و هنری ستودنی، موسیقی گوش نواز، برخی پیشرفت های گیم پلی نسبت به نسخه ی پیشین.
نکات منفی: تغییرات احمقانه در یک عنوان صاحب سبک، به شدت آسان، مشکلات عدیده در گیم پلی بازی، داستان و شخصیت پردازی خشک، خدشه دار کردن نام فاینال فانتزی!
——————————————————————————————————————————–
گیم پلی: ۸.۰
داستان: ۷.۵
گرافیک: ۸.۰
صداگذاری و موسیقی: ۸.۵
امتیاز: ۸.۰
——————————————————————————————————————————–