…و شب آغاز می‌شود | نقد و بررسی بازی Lovecraft Untold Stories

به نظرم یکی از بهترین اتفاقاتی که با پیشرفت صنعت بازی رخ داده است، بزرگ و بزرگ تر شدن ویترین بازی هایی است که می توان از میان آن ها انتخاب نمود. اگر قبلاً فقط عده ی محدود و مشخصی از بازی ها بودند که می توانستیم از میان آن ها انتخاب کنیم، الان انتخاب ها به سمت بی نهایت میل می کنند و تقریباً برای هر سلیقه ای بازی وجود دارد. حتی در این میان چیزی که به نظرم جالب می آید، این است که این اواخر، بازی هایی که در سبک قدیمی ساخته می شوند روند صعودی داشته اند. در همین دو سه ماه اخیر شخصاً سه چهار مورد بازی با گرافیک های ۸ بیتی و ۱۶ بیتی بازی کرده و نقدش را برایتان نوشته ام. چیزی که حتی جالب تر از وجود این بازی هاست، این است که گاهی اوقات لذتی که از این بازی ها می برم، از لذت تجربه ی یک بازی صنعتی با هزاران دلاری که فقط برای تبلیغ آن خرج شده است و ۵۰ ساعت گیم پلی و گرافیکی که با واقعیت مو نمی زند بیشتر است. این فقط می تواند نمایانگر یک چیز باشد و آن هم این که بازی در ابتدا برای سرگرمی خلق شده و امروز با وجود داستان سرایی های فوق العاده و فلسفه ای که پشت داستان بسیاری از بازی ها هست، باز همه ی ما از یک «سرگرمی» می خواهیم. و خب، بازی هایی که می توانند شما را سرگرم کنند کم نیستند و گاهی اوقات بیرون آمدن از منطقه ی امن خودتان و امتحان کردن بازی های مستقل و کوچک، مانند همین بازی که در ادامه نقدش را مطالعه خواهید کرد، می تواند حسابی شما را سرگرم کند.

لاوکرفت چندین رمان معروف و خواندنی دارد که اکثر آنها به موجودی افسانه ای به نام Cthulu (کثولو) مربوط می شوند. کثولو موجودی شبیه به هشت پا است که در دریاها و اقیانوس ها زندگی می کند و نگاه کردن به چشمانش باعث می شود هر موجود زنده ای تبدیل به سنگ شود.

قبل از اینکه نقد بازی را آغاز کنم، باید درباره ی کلمه ی Lovecraft که در عنوان بازی وجود دارد توضیح دهم. هاوارد فیلیپس لاوکرفت، نویسنده ای آمریکایی بود که به دلیل رمان های ترسناکش شهرت زیادی دارد. او تا قبل از مرگ ناشناخته ماند و در زمان حیاتش هیچ کس او و کارهایش را نمی شناخت و نوشته هایش فقط در یک مجله منتشر می شد. مدتی پس از اینکه لاوکرفت در فقر بر اثر سرطان از دنیا رفت، کارهایش کشف شد و اکنون او یکی از معروف ترین چهره های رمان های عجیب و غریب و ترسناک است. او چندین رمان معروف و خواندنی دارد که اکثر آنها به موجودی افسانه ای به نام Cthulu (کثولو) مربوط می شوند. کثولو موجودی شبیه به هشت پا است که در دریاها و اقیانوس ها زندگی می کند و نگاه کردن به چشمانش باعث می شود هر موجود زنده ای تبدیل به سنگ شود. (همین که عکسش را در کنار باکس نمره دهی بازی مشاهده می کنید!). امروزه می توان گفت Lovecraft برای خودش به یک سبک تبدیل شده و وقتی کسی از یک داستان یا فضای لاوکرفت سخن می گوید، منظورش نوع ترس خاصی است که در کارهای هاوارد فیلیپس لاوکرفت وجود دارد، ترسی که بیشتر از ناشناخته و موجوداتی افسانه ای مانند خدایان باستانی است تا از زامبی و روح. Lovecraft’s Untold Stories یک بازی خاص لاوکرفتی در همین باب است که اتفاقاً لذت بخش هم از آب در آمده، پس با من و گیمفا همراه باشید تا نگاهی مختصر به این بازی کوچک ولی لذت بخش داشته باشیم.

با نقد و بررسی بازی Lovecraft’s Untold Stories همراه گیمفا باشید!

با اینکه عبارت Lovecraft در عنوان بازی به چشم می زند، اما Lovecraft’s Untold Stories یک بازی داستان محور نیست. داستان کلی بازی از این قرار است که شخصیت اول شما که پلیسی شاتگان به دست است، در عمارتی مرموز و قدیمی به دنبال دوستش می گردد و مدتی بعد او را در یک اتاق که گویا در آن مراسم مذهبی برای خدایان برگزار می شده می یابد، اما مرده اش را. او سپس تصمیم می گیرد که واقعیت را بفهمد و در آن عمارت به دنبال خدایان قدیمی می رود. گرافیک رترو-پیکسل بازی تا حد خوبی به فضاسازی ای که بازی به آن احتیاج دارد کمک کرده است. گرچه گاهی اوقات حس می کنید شاید بهتر بود بازی کمی با کیفیت تر کار می شد و در واقع bitهای بازی بالا می رفت (!)، اما به هر حال پس از مدتی به بازی همانطور که هست عادت می کنید.

گاهی اوقات حس می کنید شاید بهتر بود بازی کمی با کیفیت تر کار می شد و در واقع bitهای بازی بالا می رفت (!)، اما به هر حال پس از مدتی به بازی همانطور که هست عادت می کنید.

چیزی که به عبارت Lovecraft در عنوان بازی معنا می بخشد، فضاسازی فوق العاده ای است که از ترکیب گرافیک پیکسلی و اتاق های تو در توی عمارت به وجود آمده است. از نظر زمانی بازی حدود دهه های ۲۰ و ۳۰ میلادی است و گرافیک زحمت انتقال حس آن زمان را متحمل شده است. از طرف دیگر بازی کلیشه های بسیار غلیظ لاوکرفتی دارد که به نظرم برای مخاطبان این سبک از رمان ها و هر طرفدار دیگری چیز مثبتی است. عمارتی که به آن وارد می شوید، چندین و چند اتاق تو در تو دارد که همیشه به شما حس سردرگمی خواهند داد. البته چیزی که گفتم را اصلاً به شکل منفی آنالیز نکنید؛ سردرگمی در یک بازی که باید در آن سردرگم شوید چیز خوبی است. هر اتاق از عمارت در پشت درش چیزی برای شما دارد که شاید آن را دوست داشته باشید و شاید نه. شاید تیغ های سمی باشند که از زمین بیرون می آیند و نوار سلامت شما را به سرعت کم می کنند، شاید ده دوازده تا راهب تسخیر شده هستند که به سمت شما حمله ور می شوند و شاید یک عالمه سکه و جعبه ی کمک های اولیه در انتظار شماست. در کل Lovecraft’s Untold Stories، از نظر فضاسازی کار خودش را به بهترین شیوه ی ممکن انجام داده است.

از نظر زمانی بازی حدود دهه های ۲۰ و ۳۰ میلادی است و گرافیک زحمت انتقال حس آن زمان را متحمل شده است. از طرف دیگر بازی کلیشه های بسیار غلیظ لاوکرفتی دارد که به نظرم برای مخاطبان این سبک از رمان ها و هر طرفدار دیگری چیز مثبتی است.

اما گیم پلی بازی هم چیزی دست کم از فضاسازی اش ندارد، گرچه گاهی اوقات مشکلاتی در این بخش به چشم می خورد که گرچه لذت بازی را از شما نمی گیرند، ولی نبودشان قطعاً می توانست لذت آن را بیشتر کند. به جز مامور پلیسی که اولین کاراکتر شما در بازی است، چندین کاراکتر دیگر هم وجود دارد که به تدریج قفلشان باز می شود و می توانید داستان های ناگفته ی آن ها را هم بشنوید. این چند شخصیتی بودن بازی در کل چیز مثبتی است، اما وقتی مبارزه در همه ی کمپین ها تقریباً حسی مشابه دارد، چه فرقی می کند که در بازی یک کاراکتر وجود داشته باشد یا چند کاراکتر؟ البته می توان مقصر اصلی را سبک بازی دانست که اجازه ی مانور زیادی را در بخش گیم پلی و مبارزات به سازنده نمی دهد و در نتیجه مبارزات کمی سطحی می شوند. در عوض Lovecraft’s Untold Stories، برای عمق دادن به بازی المان های RPG را در آن جای داده است. مانند بازی های RPG این سبک، شما یک کیف نسبتاً بزرگ دارید (البته هرچقدر هم که این کیف بزرگ باشد بالاخره در نقطه ای از بازی اعتراض خواهیم کرد که چرا اینقدر کوچک است!) که در آن هر آیتمی را که از محیط جمع می کنید می توانید ذخیره کنید. آیتم های محیط همی یکی دو تا نیستند، در همان نیم ساعت اول بازی آنقدر آیتم پیدا می کنید که نمی دانید با آن ها باید چه کنید! از جواهرات قیمتی گرفته که می توانید با فروش آن چیزهای دیگری دریافت کنید تا پادزهر و کلید و جمجمه و کلاً هر چیزی که فکرش را بکنید.

مانند بازی های RPG این سبک، شما یک کیف نسبتاً بزرگ دارید که در آن هر آیتمی را که از محیط جمع می کنید می توانید ذخیره کنید. آیتم های محیط همی یکی دو تا نیستند، در همان نیم ساعت اول بازی آنقدر آیتم پیدا می کنید که نمی دانید با آن ها باید چه کنید! از جواهرات قیمتی گرفته که می توانید با فروش آن چیزهای دیگری دریافت کنید تا پادزهر و کلید و جمجمه و کلاً هر چیزی که فکرش را بکنید.

دو نوار هم در کناره ی تصویر دارید که باید به آن ها توجه کنید، یکی نوار سلامت است و دیگری نوار استامینا یا خستگی. البته از آن جایی که با تفنگ می جنگید، نوار استامینا مانند بازی های دیگر RPG که سلاح اصلی تان شمشیر است حساس نیست، اما باز هم به مدیریت احتیاج دارد. اما چیزی که جالب است، عدم وجود گلوله در بازی است. در ابتدا کاراکتر شما یک شاتگان دارد که خشابش فیها خالدونی است و هیچ گاه تمام نمی شود! به نظر من این تصمیم، عاقلانه بوده و لذت بازی را بیشتر کرده است. بازی از همان ابتدا دشمنان جدی را سراغتان می فرستد که می توانند به شما ضربه بزنند و از جانتان کم کنند، چیزی که شاید در بازی های دیگر رایج نباشد و دشمنان اولیه ی بازی فقط سیبلی برای پرتاب ضربات ناشیانه ی بازیباز باشند. دشمنان به چند دسته تقسیم می شوند، عده ای قصد جانتان را کرده و با تبر به سمتتان می آیند، عده ای دیگر حرکت شما را آهسته تر می کنند، عده ای دیگر هم با تفنگ از دور با شما مبارزه خواهند کرد. به تدریج تعداد و تنوع دشمنان بیشتر خواهد شد، اما مبارزه ی شما با آن ها همانطور باقی می ماند که اول بود.

بیشتر اوقات تعامل داشتن با چیزی در محیط، به عهده ی خودتان است. برای مثال کتابخانه ای درش قفلش است، وقتی می خواهید با آن تعامل کنید، دو گزینه پیش روی شما قرار می گیرد که فلان چیز را در کتابخانه می بینم، آن را باز کنم یا نه، و حالا ممکن است پس از باز شدن، جایزه ای در آن برای شما باشد، ممکن هم است تیغی از یک جای آن بیرون بیاید و از سلامتتان کم کند!

معماهای بازی نیز در نوع خود جالب اند. بیشتر اوقات تعامل داشتن با چیزی در محیط، به عهده ی خودتان است. برای مثال کتابخانه ای درش قفلش است، وقتی می خواهید با آن تعامل کنید، دو گزینه پیش روی شما قرار می گیرد که فلان چیز را در کتابخانه می بینم، آن را باز کنم یا نه، و حالا ممکن است پس از باز شدن، جایزه ای در آن برای شما باشد، ممکن هم است تیغی از یک جای آن بیرون بیاید و از سلامتتان کم کند! از عوامل اذیت کننده ی بازی، وجود متون طولانی است که در غیاب صداپیشه از این متون استفاده شده و گاهی اوقات برای فهمیدن یک سری چیزها یا لذت بیشتر از بازی مجبورید کل آن ها را بخوانید و این کار جداً خسته کننده می شود، آن هم وقتی فضاسازی بازی خوب است و می خواهید به بطن بازی برگردید.

بازی در بخش موسیقی نیز بسیار خوب عمل کرده و می توان گفت یکی از نقاط اصلی بازی همین موسیقی به جا و زیبایش است که با پیانو نواخته شده و هم حس ترس و هم حس مرموز بودن عمارت را به خوبی به مخاطب انتقال می دهد.

در کل باید گفت Lovecraft’s Untold Stories یک بازی کم نقص و لذت بخش است که نوع دیگری از ترس را معرفی می کند. ممکن است کاراکترتان در بازی دیوانه شود، ممکن است سر اینکه نمی دانید در پشت یک در یا یک مجسمه چه خبر است، او را به کشتن بدهید و مواردی از این قبیل که المان غافلگیری بازی را بالا برده و آن را جذاب کرده اند. تجربه ی این بازی را به کسانی که دنبال یک عنوان خاص ترسناک هستند و با گرافیک رترو-پیکسل مشکلی ندارند توصیه می کنم.