۲۲ اسطوره و یک توپ | نقد و بررسی بازی Legendary Eleven

کمتر انسانی را روی کره خاکی پیدا می‌کنید که با فوتبال خاطره نساخته باشد. فرقی نمی‌کند از چه ملیتی یا در کجای جهان باشد; فوتبال برای همه تداعی‌گر خاطره خاصی است. ما ایرانی‌ها احتمالا به محض شنیدن این کلمه یاد گل تاریخی خداداد عزیزی به استرالیا را به یاد می‌آوریم، آلمانی‌ها لحظه تاریخی گل ماریو گوتزه در دقیقه آخر جام جهانی ۲۰۱۴ وقت اضافه که امید ملت آرژانتین را نابود کرد و آرژانتینی‌ها هم دست خدا و گل فوق جنجالی دیگو آرماندو مارادونا برایشان تداعی می‌شود. این‌ها فقط مثال‌هایی برای اثبات همه‌گیر بودن فوتبال است. حتی  اگر فوتبالی نباشید هم با این ورزش درگیر خواهید شد; تماشای جام جهانی حتی برای غیر فوتبالی‌ها جذابیت‌های خودش را دارد; دیدن جوانمردی‌های بازیکنان درون زمین یا تلاش تا پای جان یک تیم برای پیروزی چیزی نیست که برای لدت بردن از آن حتما نیاز به دانش فوتبالی داشته باشید. خیلی وقت‌ها یک مسابقه فوتبال و دیدن اتفاقات آن، می‌تواند از چند کتاب هم آموزنده‌تر و سازنده‌تر باشد.

قدیمی‌ترها دهه هفتاد تا نود فوتبال را به خاطر می‌آورند. احتمالا اکثر ما ها در این بازه زمانی حتی به دنیا هم نیامده بودیم و هر اطلاعاتی هم از ورزش‌های آن زمان داریم، حاصل چند فیلم یا عکس است. اما برای افراد مسن‌تر، این بازه زمانی پر است از خاطرات مختلف در فوتبال ملی و جهانی. دهه‌هایی که اسطوره‌هایی چون ناصر حجازی، حسن قایق ران، بهتاش و…. خاطرات خوشی را برای ملت ایران رقم زدند و آن‌هایی هم که طرفدار فوتبال خارجی بودند با دیدن بازی‌های کنته، باجو، کلایورت و دیگر بازیکنان بزرگ با این ورزش عشق‌بازی کردند. با وجود آن‌که فقط ویدئوهایی از بازی این بزرگان را به خاطر دارم، باز هم شنیدن نامشان برایم جذاب است; فکرش را بکنید اگر بازی‌هایشان را به صورت زنده می‌دیدیم و در عصرشان بودیم دیگر چه می‌شد.

شرکت Eclipse Games که تا قبل از این سابقه ساخت آثار مستقل باکیفیتی داشت، در ژوئن سال ۲۰۱۸ بازی Legendry Eleven را به بازار عرضه کرد. بازی که بعد از انتشارش در همان ابتدا با دیدن تصاویرش، تا حد زیادی قابل پیش‌بینی بود. وسوسه ی تجربه جدیدی ازفوتبال بعد از سال‌ها تجربه PES و FIFA بسیار وسوسه‌انگیز بود; تازه با بازیکنان دهه هفتاد تا نود. موتو گرافیکی بازی Unity است و همین سطح توقعات را تا حد زیادی کاهش می‌دهد. با نقدو بررسی بازی فوتبال Legendary Eleven، یک عنوان ورزشی خاص، با ما همراه باشید.

Legendary Eleven

اگر از طرفدارا قدیمی فیفا هستید، باید بدانید تا این مجموعه به چیزی شود که الان هست، سال‌ها زمان برد و سختی کشید. در بازی‌سازی، به ندرت پیش می‌آید که اولین اثر بهترین اثر هم باشد. بنابراین نباید از همین نسخه توقع داشته باشیم بازی بسیار کم‌ایراد و عالی باشد. در این بازی هم مانند بسیاری از عناوین دیگر، این موضوع صدق می‌کند. گیم‌پلی بازی بسیار به بازی‌های قدیمی و عناوین کنسول‌های سوپر نینتندو، سگا، PS One و…. شبیه است. در این بازی، بیشتر از آن که نگران تاکتیک برای گلزنی باشید یا ترکیب‌های مختلف با بازیکنان مختلف را امتحان کنید، دغدغه اصلی شما صرفا پیدا کردن یک فضای خالی برای شوت‌زنی است و این کار هم نسبتا راحت انجام می‌شود. بازی دارای ۳ درجه سختی Beginner، Amateur و Legendary است.متاسفانه در درجه سختی Legendary هم CPU چندان قدرتمند عمل نمی‌کند و به  این موضوع اگر Super Shotها هم اضافه کنیم، شرایط بدتر می‌شود; این ضربه‌ها تمام کننده‌هایی هستند که حتی دروازه‌بان با زاویه بسیار درست نسبت به شوت، قادر به مهار آن نیست.

همه‌چیز در بازی شما را یاد فوتبال در زمان‌های نسبتا دور می‌اندازد. نحوه لباس پوشیدن بازیکنان، گزارشگر بازی، تیم‌های موجود در بازی، نام‌ها و حتی تیم‌های قدیمی برای بازی کردن. مسلا دیدن تیم شوروی در یک بازی سال ۲۰۱۸ و دیدن نام Nasser در درون دروازه ایران که اشاره به حجازی دارد، بسیار جذاب خواهد بود. نحوه برگذازی تورنومنت‌ها هم به همان صورتیست که در آن سال‌ها انجام می‌شده شده است. ترکیب‌های قابل انتخاب با وجود محدودیت بسیار کارامد هستند و اگر در زمان درست کنترل بازیکن درست را به دست بگیرید، به بهترین نتایج خواهید رسید. یکی از موارد خوب بازی، واضح بودن تفاوت Overall بازیکنان مختلف در پارامترهای مختلف است. در واقع آن‌ها فقط یک عدد جلوی بازیکنان و نشان دهنده ی قدرت نسبی‌شان نیستند بلکه به طور دقیقی انجام  شده‌اند و کاملا حساب شده هستند.

همه‌چیز در بازی شما را یاد فوتبال در زمان‌های نسبتا دور می‌اندازد. نحوه لباس پوشیدن بازیکنان، گزارشگر بازی، تیم‌های موجود در بازی، نام‌ها و حتی تیم‌های قدیمی برای بازی کردن

در Legendary Eleven، می‌توانید به قاره‌های مختلف سفر کنید و در هر کدام جام‌های مختلف ملی را بازی کنید. از چیزهایی که خیلی دوست داشتم، وجود تیم ملی ایران و درست بودن اسامی آن‌ها از دروازه بان تا خط حمله بود (حتی اگر ضعیف هم ساخته شده است احترام تیم سازنده به کشورمان را نشان می‌دهد) نحوه برگذاری جام‌ها بسته به نوع آن تفاوت دارد و همین تغییر در نحوه انجام بازی‌ها، بازی را جذاب نگه می‌دارد و کمتر پیش می‌آید احساس تکرر در بازی‌ها کنید; به خصوص در کوتاه مدت. برای نزدیک شدن بازی‌ها به هم، حالتی به نام Super Shot در بازی وجود دارد که به دلیل استفاده آسان از آن، بازی با این ویژگی کمی تکراری می‌شود. هر چند منکر آن نمی‌شوم که نزدیک شدن بازی ها به هم هیجان را در پی خواه داشت.

از موارد لذت‌بخش بازی که بگذریم، به نکات منفی و آزاردهنده بازی می‌رسیم. اولین موردی که توی ذوق می‌زند و نیازمند توجه بیشتر سازندگان بود، عدم توانایی سرزنی توسط مهاجمین است! این مورد عجیب در مورد مدافعین یا هافبک‌ها صدق نمی‌کند بلکه فقط در سانترها و در مورد مهاجمین خودش را نشان می‌دهد. فرض کنید توپی را بر روی دروازه می‌فرستید و مهاجم شما که یارگیری هم نشده، به جای آنکه با ضربه سر دروازه را باز کند بعلیرغم  صدور دستور ضربه توسط شما صبر می‌کند تا توپ را استپ کند و سپس شوت بزند که در اکثر مواقع هم باعث از بین رفتن موقعیت می‌شود. علاوه بر این شما فقط در نقاط خاصی از زمین توانایی ارسال توپ بر روی دروازه را خواهید داشت. به دلیل یکسان بودن دکمه سانتر و شوت در بازی، هوش مصنوعی بازی به صورت خودکار باید تشخصی دهد در موقع فشردن دکمه مربوطه شوتزنی کند یا ارسال. متاسفانه این تشخیص هم چندان دقیق نیست و در بسیاری از مواقع به صورت بالعکس انجام می‌شود.

متاسفانه در درجه سختی Legendary هم CPU چندان قدرتمند عمل نمی‌کند و به  این موضوع اگر Super Shotها هم اضافه کنیم، شرایط بدتر می‌شود; این ضربه‌ها تمام کننده‌هایی هستند که حتی دروازه‌بان با زاویه بسیار درست نسبت به شوت، قادر به مهار آن نیست.

قطعا حالت Local Multiplayer از بهترین بخش‌های یک فوتبال Arcade می‌تواند باشد. بازی در این بخش تنها حالت VS دارد و از Co-op خبری نیست. به غیر آن، قادر به ایجاد کاپ‌های Custom به دلخواه نیستید و تنها می‌توانید از کاپ‌های از قبل تعیین شده، یکی را انتخاب کنید. وقتی هم بازی‌های دوستانه به پایان می‌رسند، تنها دو انتخاب پایان بازی یا گل طلایی را دارید و در صورت انتخاب گرینه دوم در کمال تعجب بازی بعد از ۱۲۰ دقیقه همچنان به پایان نمی‌رسد و آنقدر ادامه پیدا می‌کند تا یکی برنده شود. این مورد به کل ماهیت فوتبال را زیر سوال می‌برد و بسیار بهتر بود اگر حالت ضربات پنالتی برای بازی‌های دوستانه هم وجود داشت تا ایتکه یک بازی ۱۶۰ یا ۱۷۰ دقیقه ادامه پیدا کند. سرورهای آنلاین بازی هم بسیار خلوت هستند و Legendary Eleven برای بازی به قصد پیدا کردن حریف آنلاین اصلا انتخاب خوبی نیست.

استایل گرافیکی بازی و گرافیک هنری بازی بسیار دوست داشتنی است و در سراسر آن یک تم قدیمی و نوستالژیک دیده می‌شود. رنگ‌بندی محیط و لباس بازیکنان و ورزشگاه نقش مهمی را در این زمینه ایفا می‌کند و استفاده از افکت‌های خاص برای تکرار نمایش گل و مراسم ورود به زمین هم در این امر بی‌اثر نیست. کیفیت بصری بازی با وجود حجم ۸۰۰ مگابایتی بازی بسیار مناسب است و بافت‌ها و تکسچرها در حد خود راضی‌کننده هستند. مورد عجیبی که در این بین وجود دارد، باگ‌های آزاردهنده در طول بازی هستند که چندان هم در گیم‌پلی بی‌تاثیر نیستند. بد نیست اگر سازندگان با ارائه یک بروزرسانی فکری به حال این باگ‌ها بکنند تا لذت انجام این بازی دوست‌داشتنی با چنین مواردی خراب نشود.

استایل گرافیکی بازی و گرافیک هنری بازی بسیار دوست داشتنی است و در سراسر آن یک تم قدیمی و نوستالژیک دیده می‌شود. رنگ‌بندی محیط و لباس بازیکنان و ورزشگاه نقش مهمی را در این زمینه ایفا می‌کند و استفاده از افکت‌های خاص برای تکرار نمایش گل و مراسم ورود به زمین هم در این امر بی‌اثر نیست

Legendary Eleven یک نوستالژی تمام عیار برای طرفداران قدیمی فوتبال و یک فوتبال Arcade پر از سرگرمی برای طرفدران جدید است. اگر فوتبال‌های میکرو، سگا و کنسول‌های قدیمی را بازی کرده‌اید و دلتان برایشان تنگ شده، Legendary Eleven با کیفیتی راضی‌کننده در بازار وجود دارد و از تهیه آن دریغ نکنید. با وجود مشکلات نسبتا زیاد بازی، باز هم حیف است اگر این فرصت تجدید میثاق با خاطرات را از دست بدهید. قیمت مناسب ۱۵ دلاری بازی، هر بازیبازی را برای انجام آن وسوسه خواهد کرد.

نقد و بررسی بازی با توجه به نسخه ارسالی سازنده انجام شده است