[سینماگیمفا]: نقد فصل پنجم سریال خانه پوشالی

اگر قرار باشد از فصل سوم خانه پوشالی به خاطر متفاوت بودن و پوشش دادن مسائل دیگر در دنیای سریال حرص بخوریم و از تمام نشدن داستان به عجیب‌ترین شکل ممکن گیج باشیم؛ و اگر قرار باشد پایان فصل چهار را دلیلی بر بخشیدن سریال بدانیم و بفهمیم با یک تیم سریال‌ساز آگاه سر و کار داریم، همان قدر باید از فصل پنجم و شگفتی‌هایش هیجان‌زده شویم و از خوشحالی فریاد بکشیم و رنگ صورت عوض کنیم. به همان اندازه باید سوت بزنیم و شاد و شنگول، پس از تماشای هر اپیزود سریال، آن اپیزود را ببندیم و اپیزود بعدی را باز کنیم. به همان اندازه باید ذوق کنیم و به دیگران پز دهیم که عجب سریال خوبی تماشا کرده‌ایم و البته به همان اندازه هم به آن‌ها توصیه کنیم تا این سریال خوب را تماشا کنند. بگذارید روراست باشیم. خانه پوشالی خوب است. خوب بوده است و حتی نمی‌توان گفت در فصل سوم بد شده است. اما مشکلی که همیشه در چهار فصل اولش داشته است (و با تماشای فصل پنجم آن را متوجه شده‌ایم) را می‌توان این دانست که سریال به اندازه کافی به قدرت‌ها و توانایی‌های خود نرسیده بود. سریال شگفت‌انگیز بوده و تاکنون آن را حفظ کرده است، اما در فصل پنجم، تازه متوجه می‌شویم تخلیه درست و حسابی پتانسیل‌های سریال در قالب دیوانگی‌های فرانک و انواع و اقسام شوک‌های ماندگار در ذهن تماشاگر و نقشه‌های رنگارنگ دوست‌داشتنی یعنی چه. فصل پنجم از فصل اول و دوم هم بیشتر خلاقیت به خرج می‌دهد و خودش را بهتر اجرا می‌کند و مخاطب را مات و مبهوت پای کارهای فرانک رها می‌کند. همیشه همان یک قدم جلوتر بودن، همیشه همان جان‌سخت بودن و روحیه‌ای مانند فولاد و بتن داشتن. همیشه «هرکاری» انجام دادن برای بالاتر رفتن و حفظ مقام و قدرتی که وجود داشته و قرار است بیشتر هم بشود. همیشه نپذیرفتن شکست و با تمام توان جنگیدن. همیشه آب‌زیر‌کاه بودن و همیشه نقشه‌های پیچیده و بزرگ طراحی کردن. فصل پنجم خانه پوشالی همان کاری را می‌کند که پس از چهار فصل پر فراز و نشیب و پس از کلی انتظار برای یک فصل عالی (که البته انتظار این همه عالی بودن را هم نداشتیم)، می‌گوییم: «بالاخره! حالا شد!»

نقد فصل پنجم سریال خانه پوشالی