[سینماگیمفا]: نقد و بررسی فیلم Phantom Thread؛ مرا از نوخلق کن

پاول توماس اندرسون بی‌شک یکی از مهم‌ترین و بهترین‌های سینمای آمریکا و جهان است، پاول توماس اندرسون در این دو دهه‌ی اخیر قلب تپنده‌ی سینمای آمریکا بوده است و هر بار که فیلمی می‌سازد سینمای آمریکا جانی دوباره می‌گیرد و می‌تواند اعلام حضور کند، پاول توماس اندرسون یک نابغه‌ی دوست داشتنی در عالم سینما است که در فیلم‌هایش مرز کلاسیک بودن و مدرن بودن را از بین می‌برد و دست به خلق فیلمی می‌زند که در عین مدرن بودن به شدت کلاسیک است و یا بالعکس. پاول توماس اندرسون کارگردانی است که همیشه فیلمنامه‌ی فیلم‌هایش را خودش نوشته است و به معنای واقعی کلمه مولف است، او با اشرافی که به تاریخ سینمای آمریکا دارد، سعی می‌کند ایده‌های آن آثار را بیرون بکشد و لحن مدرن را چاشنی‌شان کند و بعد با جهان‌بینی خود به آن ماهیتی جدید دهد و فیلمی «نو» خلق کند، با اینکه می‌توان تاریخ سینما را در فیلم‌هایش جستجو کرد. اندرسون نابغه‌ی الهام گرفتن از فیلم‌های محبوب‌اش است، به شکلی که هیچکس را در سینما نمی‌توان پیدا کرد که مانند اندرسون با ظرافت تمام هنری به آثار کلاسیک ادای دین کند و با وجود اشاره به سکانس و پلانی بخصوص از فیلمی قدیمی، فرم فیلم اندرسون کاملا ماهیت و کارکرد آن پلان را تغییر داده و آن را مال خود می‌کند. اندرسون بیش از همه بنظر می‌رسد از رابرت آلتمن تاثیر گرفته است، در «ماگنولیا» و «شب‌های عیاشی» او از فیلم‌های «برش‌های کوتاه» و تا حدی «نشویل» رابرت آلتمن تاثیر گرفته بود و با ساخت شخصیت‌های زیاد، روایت موازی و رساندن آن‌ها به یک تقاطع، رئالیسم اجتماعی توام با طنز سیاه که فرهنگ آمریکایی و رویای آمریکایی را مورد تحلیل قرار می‌دهد آثار اولیه‌ی خود را تحت‌تاثیر رابرت آلتمن ساخت.

نقد و بررسی فیلم Phantom Thread؛ مرا از نوخلق کن