[سینماگیمفا]: نقد فصل چهارم سریال خانه پوشالی

فصل چهارم خانه پوشالی، فصل جمع و جوری است. تکلیفش با خودش و خودمان مشخص است و از گذشته باتجربه‌تر و پخته‌تر عمل می‌کند. حرصمان نمی‌دهد و کفر هیچ‌کسی را درنمی‌آورد. فصل دردسرسازی برای خودش نیست و به همین دلیل، فکر نمی‌کنم نقد مفصلی برایش لازم باشد. فقط در همین حد بدانید که این فصل، آخر سر همان خانه پوشالی ایده‌آلی است که همیشه انتظارش را دارید. خلاق، متفاوت، آوانگارد، جذاب.

اگر مثل من، به خاطر آجرهای کج و معوج داستان فصل سوم از دست خانه پوشالی عصبانی هستید و دلتان می‌خواهد تک‌تک این آجرها را توی صورت سریال بکوبید، فصل چهارم به زور هم که شده جلویتان را می‌گیرد، یک آرام‌بخش در رگ‌تان تزریق می‌کند و شما را به آرامش دعوت می‌کند. فصل چهارم را اصولا باید به دو بخش مجزا تقسیم کنیم، بخش اول را باید از اپیزود اول تا اپیزود دهم دانست و بخش دوم را از اپیزود یازدهم تا سیزدهم. می‌دانم، کمی دسته‌بندی عجیب و غریبی است. اما دلیلش خود سریال است. نیمه اول فصل چهارم، اصولا برای جمع کردن بقایای فصل سوم ساخته شده است و تلاش می‌کند تا به بهترین شکل ممکن، آن داستان پخش و پلا را جمع و جور کند و پازل شلوغی که قطعات گمشده زیادی داشت را بالاخره تکمیل کند. آن شخصیت‌پردازی‌هایی که آرام آرام و باحوصله انجام می‌شدند، آن فشارهایی که به فرانک می‌آمد و تمامی نداشت، آن بحث و جدل‌های فرانک و کلیر، و شاخ و شونه کشیدن‌هایشان برای همدیگر، آن تقابل سرسخت فرانک آندروود و ویکتور پتروف که همیشه به دیالوگ‌ها و کارهای شگفت‌انگیز پتروف منتهی می‌شد. تمام این موارد که به شکل عجیبی روی زمین پخش شده بودند بالاخره جمع شدند تا خانه پوشالی (که متوجه شده است باید به ریشه‌های اصلی‌اش برگردد) به ریشه‌های اصلی‌اش برگردد و آن شر و شور بازی‌های فرانک و آن آشوب و هرج و مرج واشنگتن و آن جنگ اعصاب و آن فشار روانی و آن رینگ بوکس کاخ سفید و واشنگتن و آن پشت پا زدن‌های کاخ‌سفید و کنگره به یکدیگر را دوباره تقدیممان کند.

نقد فصل چهارم سریال خانه پوشالی