سلطنت هرج و مرج | نقد و بررسی Anarchy Reigns

باری دیگر دو کمپانی Platinum و SEGA در کنار یکدیگر قرار گرفتند تا موفقیت­هایی که با عناوینی چون Bayonetta و Vanquish کسب کردند، این بار با یک IP جدید به ­نام Anarchy Reigns تکرار کنند. اما با وجود این تجربه و این نام­ها، بازهم با عنوانی که در حد انتظار بود مواجه نشدیم. به هرحال، این بازی در حدی است که بتوان گفت سال ۲۰۱۳، برای صنعت بازی­های ویدئویی، آغاز بدی نداشت.

نام: Anarchy Reigns

سازنده: Platinum Games

ناشر: SEGA

پلتفرم: X360 / PS3

سبک: Beat’em Up

ESRB: +17

وقایع بازی در سال ۲۰۸۴ رخ می ­دهد. زمانی که سیستم سیبرنتیک سرنوشت بسیاری از انسان­ها و چهره ­ی دنیا را تغییر داده است. طی حکومت و پیشرفت این علم، یکی از سازمان­های امنیتی به ­نام BPS افراد مهم خود را به این سیستم مجهز کرده. یکی از این افراد شخصی به ­نام Maximillian است که بدلیل استفاده بیش از حد از  موادمخدر و توهم­ زا، دچار اختلالات روانی شده و بصورت ناخواسته به قتل دختر بچه ­ای ۶ ساله اقدام کرده. از رئوس حال حاضر این سازمان شخصی به نام Nikolai است که به قصد پاک­ ساختن این بدنامی از سازمان، به دنبال نابودی مکس است. اما دومین شخصیت اصلی بازی یعنی Leonhardt که او نیز از اعضای BPS است، سعی در یافتن مکس و بازگرداندن و درمان او دارد.

اما شخصیت اصلی بازی که داستان بازی نیز حول محوریت او می ­چرخد، شخصیت بازی MadWorld است که از محبوبیت قابل ذکری در بین طرفداران این سبک و Wii­بازان برخوردار است. بله، Jack Cayman با همان سیگار برگ­اش. تمام فکر و تمرکز او در این عنوان، انتقام است. چراکه مقتول، فرزند خوانده­ ی او بوده. کشتن مکس همان چیزی است که تمام فکر او را مشغول کرده اما یک عهد در اینجا مانع این کار می ­شود که باعث آزار جک شده. داستان بازی در نگاه اول یک تراژدی و ماجرایی غم انگیز به نظر می­ رسد و به لطف سینماتیک های بد به هبچ وجه از اتفاقات ناگوار داستان، متاثر نمی­ شویم. علاوه بر این، محیط بازی بسیار شاد است و با نگاه به آن­، تنها چیزی که به فکر گیمر می­ رسد، مبارزه و اکشن است. دیالوگ­های بازی نیز چندان پرداخته شده نیست و حتی در مواقع In-Game هیچ سخنی از سوی شخصیت ها گفته نمی شود. برخی مواقع هم شاهد دیالوگ­ هایی به ظاهر کمدی هستیم که بازهم درخلاف جهت موضوع بازی حرکت می­ کند اما ضعیف و کم محتوا بودن بسیاری از کات سن­ های بازی، باعث شده تا همین دیالوگ­­های +۱۷ و کمدی، نقطه قوت گفتمان­های شخصیت­های بازی باشد.

اندوهگین ترین سکانس بازی!

بازی از دو جناح به نام­های سیاه و سفید تشکیل شده. شخصیت اصلی Black Side جک کیمن است و لیو، بعنوان شخصیت اصلی White Side در این بازی معرفی شده است. داستان بازی نیز به نوبت از هردو بُعد روایت می­شود.

بارز ترین تاثیر این نوع روایت بر گیم پلی بازی می­ باشد. شما در ابتدا می­توانید بنابر انتخاب خود جناح سفید یا سیاه را برگزینید و بخش داستانی بازی را آغاز کنید و بعد اتمام مراحلِ جناح انتخاب شده، به اول بازی بازخواهید گشت و موظفید تا با جناح دیگر بازی را دوباره آغاز کنید. بزرگترین مشکل این نوع روایت، تکرار محیط­هایی است که وقایع بازی در آن رخ می ­دهد. اما مهم تر از آن، تکراری شدن برخی مراحل است؛ برای مثال، یکی از باس فایت های بازی که راوی نبردی با یک هشت پای غول پیکر به نام Kraken است، عینا در هر دو جناح رخ می ­دهد. یعنی باید دوبار با این موجود مزاحم مبارزه کنید و جالب تر آن است که در هردو دفعه مبارزه بایست تاکتیک یکسانی را برای مبارزه در نظر بگیرید و با سیسنماتیکی یکسان در این دومرتبه، موفق به کشتن Kraken می شوید. حال این که چطور ممکن است یک موجود دوباره متولد شود و بمیرد، سوالی­ست که سازندگان این بازی باید پاسخگو باشند. مراحل بازی از چهار Stage تشکیل شده که در هر استیج ۴ الی ۶ ماموریت فرعی وجود دارد. شما باید با انجام این ماموریت­ها امتیاز لازم برای آزاد شدن مراحل اصلی را کسب کنید. در هر استیج ۳ ماموریت اصلی وجود دارد که پس از اتمام آن­ها، می­توانید به استیج بعدی راه یابید. پردازش در محیط استیج ها شامل ایراد قابل ذکری نیست و به لطف اکشن و تکنیک هایی که ازآنِ شخصیت های اصلی بازی است، گشت و گذار در این استیج­ ها که البته از وسعت کمی برخوردارند، خالی از لطف نیست.

Jack Cayman و اره برقی اش

بازی در سبک Beat’em Up است. سبکی که به جرات می­توان گفت استودیو Platinum و SEGA حکومت بر آن را در نسل حاضر بدست گرفته اند. Anarchy Reigns تمام استاندارهای این سبک را چاشنی گیم پلی خود کرده. اکشن این بازی، در حد و اندازه های واژه «اعتیاد آور» است. ضربات وارده از سوی جک و لئو، براحتی به حساب مزاحمان می­رسد. البته این مسئله باعث آسان شدن سطح این بازی نیست. چرا که تک تک مراحل اصلی بازی بر محوریت باس فایت ها است و اینجاست که ضربات معمولی چندان کارساز واقع نمی­شوند و تنها سرعت و البته تکنیک منحصر به شخصیت اصلی بازی، چاره ی پیروزی در نبرد است. بعنوان مثال جک کیمن با تکیه بر ارّه برقی قدرتمند خود و لئو با اعتماد به تیغه­ هایی که بر موازات دستان او هستند و از سیستم سیبرنتیک بهره می­ برند، پا به میدان های سخت مبارزه گذاشته اند. البته استفاده لئو یا جک از سلاح­های انحصاریشان، با مانعی به نام نوار محدودیت استفاده برخورده است. فیزیک بازی و ضربات پی در پی معمولی یا همان مشت و لگدها، یادآور سبک مبارزه ­ای هستند که البته این مسئله نیز، از احترامات Beat’em up به حساب می­ آید. متاسفانه، بدلیل تکرار محیط و استیج ها و همچنین نقص سازندگان، در این عنوان با عدم تنوع مراحل روبه رو می­ شویم اما به لطف اکشن فوق العاده بازی، این موضوع چندان به چشم نمی­ آید و ازهمه مهم تر، به هیچ عنوان خستگی آور نیست. به نظر تنها چاره­ ای که به ذهن سازندگان در مورد عدم رخداد این موضوع رسیده، انتخاب سایر شخصیت­ ها در برخی از مراحل بازی است. بعنوان مثال اگر جناح سیاه را انتخاب کرده­ اید، درصورت ممکن و تمایل، می­ توانید هدایست Baron یا Mathilda و BigBull رابدست بگیرید؛ اتفاقی که در مورد Sasha و Nikolai در جناح سفید هم صدق می­کند. هر یک از این افراد مذکور مانند جک و لئو از توانایی منحصربه فردی بهره می­برند؛ برای مثال ساشا توانایی پرتاب تیغه­ های فلزی را دارد یا ماتیلدا، می­تواند با استفاده گرز بزرگ پیکر خود، دخل دشمنان را بیاورد.

Jack و Leo، در مقابل هم

به همین ترتیب، هر شخصیتی چه از دوستان شما باشد و چه از دشمنانتان، از یک تکنیک ویژه بهره می­ برد و ضمن پیشرفت مراحل، هر یک از این شخصیت­ها به انتخاب بازی، برای ماد چند نفره­ ی این عنوان آزاد می­ شود. تنها این ویژگی­های افراد است که به بخش چندنفره­ ی بازی رنگ و بویی بخشیده در غیر این صورت، multiplayer این بازی تنها به­ مانند یک عنوان مبارزه­ ای می ­ماند و بس! البته تاثیر مثبت این مهم در شخصیت پردازی بازی را هم فراموش نکنید.

گرافیک بازی سعی در واقع گرایانه بودن ندارد؛ از این رو بعنوان یک گرافیم هنری بایست به آن بنگریم. طراحی افراد و چهره­های آنان واقعا بی نظیر است. فیزیک بازی نیز کاملا با سبک این عنوان تطبیق داده شده و انجام حرکات سرعتی را ممکن و اکشن بازی را لذت بخش ساخته است. همچنین می­توانید از بشکه­های حاوی مواد سوختی، وسایل نقلیه و بسیاری دیگر از اجسام سنگین موجود در محیط بازی، جهت پرتاب آنها بسوی دشمنانتان استفاده کنید. اما متاسفانه تمجید از گرافیک و فیزیک بازی در همین جا به پایان می­رسد. مبحث نورپردازی در Anarchy Reigns معنای چندانی ندارد. همچنین برخی افکت­ها مانند باران نیز دور از پردازش عمیقی است. به هرحال جای تعجب دارد که چرا سازندگان با تجربه و ماهر این عنوان، از پردازش عمیق و درحد نام خود در شاخص گرافیک این بازی، خودداری کرده اند!

صحنه های شلوغ، عادی ترین اتفاق در Anarchy Reigns

موسیقی بازی با توجه به ریتم تند و سریعی که گیم پلی بازی دارد، از تمی مهیج و تند بهره مند است. اما این تطبیق مناسب با گیم پلی، رضایت از موسیقی بازی را حاصل نمی­شود. چرا که اگر اقدام به دانلود­های soundtrack های این بازی کنید، شک نکنید که پس از نیم ساعت گوش دادن به آن­ها، موزیک را قطع می­کنید. نت­ها مرتبا تکرار می­شوند و در کنار یک kick ثابت، گوش دادن به آن را تنها در کنار انجام بازی سریعی چون Anarchy Reigns میسر می­ سازد.

صداگذاری بازی هم وضعیت بهتری از موسیقی آن ندارد. صدای محیط و برخورد اجسام و سلاح­ها از عدم هرگونه پردازشی برخوردار است اما در مقابل آن صداپیشه­ های خوبی برای شخصیت­ ها انتخاب شده و تطبیق صدا و چهره افراد، خالی از هرگونه ایراد است.

Anarchy Reigns برای آن دسته از کسانی که علاقه­ مند به خون و خونریزی هستند اتفاق خوشایندی است و از دید کسانی که به دنبال عناوین ماجرایی و معمایی هستند، یقینا فاجعه­ای بیش محسوب نمی ­شود. پس تعیین سطح این بازی، تنها به سلیقه شخصی شما وابسته است.

نکات منفی: یکنواختی در مراحل – موسیقی و صداگذاری ضعیف

نکات مثبت:گیم پلی اعتیاد آور – شخصیت­ پردازی قوی

داستان و شخصیت پردازی: ۱۰/۸

گیم پلی: ۱۰/۸

گرافیک: ۱۰/۶

موسیقی و صداگذاری: ۱۰/۵

امتیاز نهایی: ۷/۱۰