روزی روزگاری: خسته‌تر، شکسته‌تر، بی‌روح‌تر | نقد و بررسی بازی Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent

تا E3 2018 زمان زیادی باقی نمانده و از همین حالا می‌توان حدس زد که چه بازی‌هایی قرار است در این نمایشگاه قرار است حضور داشته باشند. تاکنون نمایش بعضی از بازی‌ها تایید شده و بعضی دیگر هم در حد شایعه هستند. گفته می‌شود که به احتمال بسیار قوی یکی از نمایش‌های امسال، معرفی نسخه جدیدی از فرنچایز پرطرفدار Splinter Cell خواهد بود. آخرین Splinter Cell منتشر شده نسخه Blacklist بود که با توجه به پا گذاشتن Sam Fisher به ایران، جنجال‌های زیادی هم به پا کرد. البته خود سم، بعدا در یکی از DLC‌های بازی Ghost Recon Wildlands با ظاهری متفاوت حاضر شد. بگذریم! Splinter Cell طرفداران زیادی دارد و در کنار Metal Gear Solid و Hitman، جزو پرطرفدارترین مخفی‌کاری‌های سوم شخص به شمار می‌رود. به هر حال هر کدام از این سه فرنچایز المان‌های خاص خود را دارند و طرفداران هم به مجموعه بازی‌های مورد علاقه خود وفادارند. همان‌طور که اشاره شد، این پنجمین سالی است که خبری از یک Splinter Cell جدید نیست و طرفداران کماکان منتظر معرفی یک نسخه از فرنچایز محبوب خود هستند. Splinter Cell که اولین نسخه از آن سال اواخر سال ۲۰۰۲ منتشر شد تا کنون ۷ نسخه را راهی بازار کرده و در E3 امسال احتمال معرفی هشتمین نسخه نیز بسیار بالاست. Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent اولین نسخه از این فرنچایز بود که برای کنسول‌های نسل هفتمی هم منتشر شد. امروز قصد داریم باری دیگر نگاهی به Splinter Cell Double Agent داشته باشیم، پس تا پایان با ما همراه باشید.

مثل دیگر بازی‌های یوبی‌سافت، Splinter Cell نیز در گذر زمان افت و خیزهای زیادی داشته است. اکثرا معتقدند که افت این مجموعه دقیقا از نسخه Double Agent به بعد آغاز شد و احتمالا بهترین نسخه‌های آن هم Pandora Tomorrow و Chaos Theory باشند که اگر نظر شخصی مرا بخواهید، Chaos Theory را ترجیح می‌دهم. با صرف نظر از Splinter Cell Essentials که کمتر کاربری آن را تجربه کرده، سه نسخه آخر Splinter Cell نسبت به سه نسخه اول بازی‌های ضعیف‌تری بوده‌اند. در همه نسخه‌های Splinter Cell شما کنترل کاراکتر Sam Fisher را بر عهده دارید و وی از طرف NSA یا CIA به ماموریت‌های مختلفی اعزام می‌شود. البته بسیاری از اطلاعات شخصی وی را در طول بازی به دست نخواهید آورد و باید راجع به این شخصیت تحقیق کنید منتهی اگر همه نسخه‌های Splinter Cell را تجربه کرده باشید اطلاعات زیادی از این شخصیت دارید. از پیشینه‌اش در ارتش تا همسرش و دخترش، سوابقش در CIA و NSA و مخصوصا واژه “Splinter Cell”! بقیه اطلاعات را باید در رمان‌های Splinter Cell دنبال کنید، اطلاعاتی چون پدر و مادر و برادرش، گذران دوران کودکی و نوجوانی‌اش و اطلاعاتی از این قبیل! هر چند اگر عمری باشد، شاید در همین سایت بیوگرافی کامل وی را منتشر کنیم! ولی فعلا در این حد بدانید که Sarah Fisher تنها خانواده‌ای است که سم دارد! دختری که از همسر سابقش Regan Burnst به وی رسیده ( از Regan نیز اطلاعات زیادی در دست نیست ) و اتفاقات نسخه‌های Double Agent تا حدودی و Conviction به طور کامل مربوط به اوست. این نکته را هم در حد “بیشتر بدانید” در نظر داشته باشید که تاریخ دقیقی از مرگ Regan Burnst در دست نیست اما طبق شواهد، زمانی که سارا ۱۵ ساله بوده، رگان مرده است ( یعنی حدودا بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ ). اگر تصاویر بازی Double Agent را نیز کامل و با دقت دیده باشید، در یکی از تصاویر ذکر شده که Regan Burnst همسر سم، در سال ۱۹۹۴ از دنیا رفته است. دلیل مرگ Regan نیز سرطان بوده است. به طور کلی همان‌طور که گفته شد اگر می‌خواهید بیشتر راجع به وی بدانید باید به سراغ رمان‌های Splinter Cell بروید! این‌ها اطلاعاتی بود که دانستنشان خالی از لطف نیست و تا حدودی هم به داستان Double Agent مربوط می‌شوند. البته بدون دانستن این موارد هم داستان و وقایع Splinter Cell Double Agent را درک خواهید کرد. به هر حال بهتر است به سراغ مطلب اصلی برویم و بیش از این شما را معطل نکنیم.

داستان Tom Clancy’s Splinter Cell Conviction ارتباط مستقیم با Double Agent دارد. بدین معنا که اگر داستان Splinter Cell Double Agent را درک کنید، هیچ مشکلی با فهمیدن داستان Conviction هم نخواهید داشت. ضمنا اطلاعات بالا، خصوصا راجع به سارا فیشر کمک بزرگی به شما در درک این مطلب خواهد کرد. اتفاقات بازی در سوم سپتامبر سال ۲۰۰۷ رخ می‌دهند، جایی که Sam Fisher به همراه یک تازه‌کار به نام John Hodge برای انجام ماموریتی به ایسلند فرستاده می‌شوند. تقریبا ۹۰ درصد اتفاقات داستانی بازی را در همان دو مرحله اول متوجه می‌شوید. همکار سم، John Hodge کشته می‌شود و سم در زندان به سر می‌برد. در همین حال به سم خبر می‌دهند که تنها فرزندش، سارا فیشر در یک حادثه توسط یک راننده مست زیر گرفته شده و مرده است. خود سم فیشر در نسخه Double Agent ظاهری متفاوت دارد و شاید در ابتدا برایتان کمی دشوار باشد که به این مسئله عادت کنید. تغییرات شخصیت سم فیشر تنها به ظاهرش ختم نمی‌شوند، در طول بازی خیلی راحت متوجه می‌شوید که این سم، با سم فیشری که در نسخه‌های قبل و حتی بعد از Double Agent دیده‌ایم متفاوت است. او در Double Agent زود از کوره در می‌رود، بی‌انگیزه و عصبانی است، دیگر عاشق کار برای وطنش نیست و البته این موارد تا حدودی در Conviction هم دیده می‌شوند اما نه به شدت و اندازه Double Agent! شما در Double Agent با شخصیتی رو به رو هستید که از لحاظ روحی کاملا دپرس است. احتمالا فیلم‌های هالیوود را دیده‌اید و از وضعیت نظامی‌های سابق حداقل در فیلم‌ها مطلع هستید. سم فیشر در Splinter Cell Double Agent با چنین حالتی دست و پنجه نرم می‌کند. او در Double Agent ترسناک‌تر از همیشه است. بالاخره عدم توانایی تمرکزش روی کار و مشکلات روحی‌اش، مافوق‌های Sam را وادار به غیرفعال کردن این مامور حداقل برای مدتی می‌کند.

سم در Splinter Cell: Double Agent متفاوت است. او شوخی نمی‌کند، خوشحال نیست و کمی پیرتر شده است.

احتمالا همه ما قبول داریم که یوبی‌سافت معمولا از نویسنده‌های خوبی در بازی‌های خود استفاده می‌کند. گذشته از این‌که Double Agent نیز مثل دیگر Tom Clancy‌ها در واقع ایده تام کلنسی فقید است، اما آقای Richard Dansky نیز به عنوان نویسنده نقش مهمی را ایفا می‌کند. وی در بسیاری از بازی‌های یوبی‌سافت نقش نویسنده را داشته که از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به Far Cry، The Division، For Honor، Splinter Cell Blacklist و حتی Splinter Cell Conviction و Rainbow Six 3: Black Arrow اشاره کرد. با نگاهی اجمالی به لیست بازی‌ها، متوجه می‌شویم که آقای Dansky شاید یک نویسنده بی‌بدیل نباشند، اما توانایی‌های زیادی دارند و در اکثر موارد ما را ناامید نکرده‌اند. در Double Agent نیز وضع به همین ترتیب است. سم فیشر در Double Agent به شکلی متفاوت طراحی شده است. کمی بالاتر داستان بازی را به طور خلاصه برایتان شرح دادیم; بگذارید کمی بیشتر از داستان بازی برایتان تعریف کنیم تا بهتر بتوان راجع به آن نظر داد. پس از اتفاقاتی که در بالا خواندید، دوست صمیمی سم فیشر که اکثر طرفداران Splinter Cell هم با وی آشنایی دارند یعنی Irving Lambert به سم درجه NOC ( چیزی مثل همان مامور مخفی خودمان ) را پیشنهاد می‌کند به این امید که این امر به سم کمک کند تا اتفاقات افتاده را فراموش کرده و بتواند به حالت قبلی خود بازگردد. بنا براین NSA ترتیب چند فقره سرقت از بانک و قتل را می‌دهد تا سم به صورت نفوذی وارد ارگان تروریستی JBA ( John Brown’s Army ) شود. به سم دستور داده می‌شود که یکی از اعضای مهم JBA به نام Jamie Washington را از زندان فراری دهد، وی همین‌کار را انجام می‌دهد و از این‌جا مسیر سم فیشر، Double Agent و شما مشخص می‌شود. نکته منحصر به فردی که در Double Agent به چشم می‌خورد هویت واقعی سم است. در طول بازی به شما حق انتخاب داده می‌شود و شما باید انتخاب کنید که کار درست را انجام دهید یا غلط را. البته در این باره مفصل‌تر در بخش گیم پلی صحبت خواهیم کرد، منتهی در این حد بدانید که سم در Double Agent یک شخصیت “مطلقا” خوب یا بد نیست! انتخاب‌های شما تا حد زیادی در تعیین شخصیت فیشر موثر واقع خواهند شد. سم فیشر در Blacklist یک وطن پرست بود و در Conviction به دنبال انتقام و حقیقت! اما در Double Agent سم فیشر یک قاتل دپرس و افسرده است که خوب و بد بودنش کاملا نسبی بوده و به انتخاب‌های شما هم بستگی دارد. در دیگر نسخه‌های Splinter Cell، سم  یک قهرمان است و در Double Agent یک مرد تحت تعقیب، او را با شکار تروریست‌ها می‌شناسیم و در Double Agent او یک تروریست است.  سم در Double Agent باید بتواند نقش یک مامور دو جانبه را ایفا کند و این قطعا کار ساده‌ای نخواهد بود و طبیعتا شخصیت وی را کمی پیچیده‌تر از حد معمول جلوه می‌دهد. روایت داستان بازی در کل، با توجه به شخصیت پردازی و هسته اصلی داستان، به نحوی است که شما را تا پایان کنجکاو نگه می‌دارد. از من بپرسند، داستان و جنبه‌های داستانی Double Agent را به حداقل نسخه‌های قبل ترجیح می‌دهم.

برای طرفداران سبک مخفی‌کاری برخلاف سبک‌های دیگر انتخاب‌های زیادی وجود ندارد. شما یک نگاه به بازی‌های FPS یا TPS و یا حتی Racing‌ها و بازی‌های استراتژیک بیندازید! برای طرفداران چنین سبک‌هایی، بازی‌های بیشتری وجود دارد و دست بازیکن در انتخاب بازی خیلی بازتر از بازی‌های Stealth است. شاید به غیر از قشری خاص، کمتر کسی یک Stealth مناسب به غیر از Metal Gear Solid، Hitman و Splinter Cell بشناسد! کاری به بازی‌هایی مثل Thief و Dishonored نداریم که Stealth هستند اما زاویه دید متفاوتی دارند. به بازی‌هایی که گفتیم البته می‌توان Ghost Recon را نیز اضافه کرد. به هر حال، احتمالا همه قبول داریم که بازار پر از بازی‌های مخفی‌کاری “قدرتمند” نیست و پیدا کردن این عناوین کمی مشکل است. حالا فرض کنید که یک بازی که سبکش قاعدتا باید Stealth باشد هم نتواند آن‌طور که باید و شاید المان‌های این سبک را در خود جای دهد! در Splinter Cell Conviction به چنین مشکلی برخوردیم و در Double Agent شاید در طول دو مرحله اول کمی ناامید شوید اما در ادامه همه چیز درست می‌شود. در مراحلی که در زندان به سر می‌برید شاید خبری از مخفی‌کاری نباشد اما مراحل بعدی این را جبران می‌کنند. سم را همه به خوبی می‌شناسیم. کهنه‌کار ارتش آمریکا که عضو Black Ops و Cover Ops بوده است. استاد در جنگ‌های شهری، یک جاسوس و عامل نفوذی کارامد و ماموری که توانایی‌اش NSA را وادار کرد که اولین عضو پروژه Splinter Cell باشد. اگر می‌خواهید بیشتر راجع به Splinter Cell‌ها بدانید باید نسخه‌های اول این فرنچایز را بازی کنید و داستان آن‌ها را متوجه شوید. همان‌طور که مطلع هستید، Splinter Cell Double Agent برای پلتفرم‌های مختلف عرضه شده و این نقد هم با توجه به نسخه PC این بازی نوشته شده است، با این وجود طبق اطلاعاتی که بنده در دست دارم، نسخه Xbox 360 بازی با نسخه PC آن تفاوت چندانی ندارد. البته ظاهرا به لحاظ بصری، Splinter Cell Double Agent روی رایانه‌های شخصی عملکرد بهتری دارد تا نسخه‌های کنسولی که البته کامل‌تر راجع به این قضیه هم صحبت خواهیم کرد. اساس گیم پلی Splinter Cell Double Agent با نسخه‌های قبلی تفاوت چندان زیادی ندارد و انتظار هم نداریم با یک بازی کاملا متفاوت رو به رو باشیم. البته چیزهای جدیدی را در Double Agent می‌بینیم که حتی در نسخه‌های پس از آن هم دیده نمی‌شوند. نزدیک‌ترین مثال به Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent، نسخه Chaos Theory بوده که از قضا نقد این بازی هم به عهده خود بنده بوده و در آرشیو گیمفا موجود است. همان‌طور که گفته شد بازی یک آغاز طوفانی ندارد و بازیکن برای این‌که طعم واقعی یک Splinter Cell را بکشد باید چند مرحله‌ای را به اتمام برساند. در واقع مراحل اولیه بازی بیشتر به شما نقش سم در Double Agent و اتفاقات داستانی را می‌فهمانند. اگر می‌خواهید داستان بازی را به طور کامل و تا پایان متوجه شوید، مجبورید که مراحل اول را با دقت به پایان برسانید و کات‌سین‌های بازی را Skip نکنید! کاری که خوشبختانه نسل جدید گیمر کمتر انجام می‌دهند. برای کسی که تا به حال Splinter Cell‌ها را بازی نکرده باشد و نداند Sam Fisher کیست، و دو مرحله ابتدایی Double Agent را هم متوجه نشود، طبیعتا تا پایان بازی فیشر کسی جز یک تروریست بی‌رحم و بی‌روح و خشن نخواهد بود. البته یکی از نکات Splinter Cell Double Agent که شخصا از آن خوشم آمد، این است که شما این حق انتخاب را دارید که به سم علاقه پیدا کنید و یا از او متنفر شوید. فرصتی که عملا در دیگر نسخه‌های این فرنچایز به دست نخواهید آورد.

به صورت غیر مستقیم گفتیم که Tom Clancy’s Splinter Cell Chaos: Theory در واقع فونداسیون Splinter Cell: Double Agent است. ضمنا اشاره کردیم که Splinter Cell Double Agent اولین نسخه از فرنچایزش است که برای Xbox 360 و PS3 هم منتشر شد. در Double Agent شما روی دیگر، خوی حیوانی و بخش سیاه سم فیشر را خواهید دید. در واقع از طرف NSA، وی وظیفه دارد که اعتماد JBA را به خود جلب کند و در این راه باید کارهای بد زیادی را مرتکب شود. به هر حال او عضو یک گروه تروریستی است. به طور معمول، وظیفه سم به دست آوردن اطلاعات، جاسوسی و به قتل رساندن تروریست‌های خطرناک و بین المللی و مواردی از این قبیل است اما در Splinter Cell Double Agent او کارهای دیگری انجام می‌دهد. وی با تروریست‌ها کار می‌کند، مدارک مهم سازمانی را می‌دزدد، به نگهبانان حمله می‌کند و همه این کارها را به عنوان یک تروریست، یک عامل خطرناک بین المللی انجام می‌دهد. از این رو در Double Agent شما علاوه بر دشمنان همیشگی خود، دشمنان دیگری هم خواهید داشت. خیلی از مراحلی که شما در Double Agent انجام می‌دهید، مشابه آن‌ها را در نسخه‌های دیگر Splinter Cell هم تجربه کرده‌اید ولی نه در نقش یک تروریست. شما حتی در یکی از مراحل Splinter Cell Double Agent باید یک بمب را در یک محدوده مشخص شده بکارید و عملا یک عامل بمب‌گذار هستید. البته حین همین مراحل، شما فایل‌های مختلفی را نیز اسکن می‌کنید و به عنوان مدرک به NSA ارسال خواهید کرد. این دقیقا همان انتظاری است که سازمان امنیت ملی ایالات متحده از شما دارد و جالب این‌جاست که گاهی اوقات شما باید بین یک تروریست بودن و یک مامور نفوذی بودن یکی را انتخاب کنید. در واقع این همان چیزی است که در ابتدا ذکر کردیم که قرار است شخصیت Sam Fisher در Double Agent را بسازد. این‌که رفتارهای سم بیشتر به تروریست‌ها تمایل دارد یا یک آدم خوب بودن به شما بستگی خواهد داشت. اولین انتخاب شما جایی است که Jamie Washington، همان عضو JBA که به کمک شما از زندان فرار کرده از سم می‌خواهد که خلبان را بکشد و شما در نقش سم تصمیم می‌گیرید که این‌کار را انجام دهید یا ندهید. هرچه آدم بدتری باشید و بی‌گناهان بیشتری را به قتل برسانید، اعتبار شما پیش تروریست‌ها بیشتر شده و این موضوع متقابلا بی‌اعتمادی سازمان را به همراه خواهد داشت. اگر می‌خواهید JBA را راضی نگه دارید اعتماد NSA را از دست می‌دهید و برعکس این موضوع هم صادق است. شما در نسخه‌های دیگر Splinter Cell هم قدرت انتخاب خواهید داشت اما اهمیت انتخاب‌ها در نسخه‌های دیگر – حداقل نسخه‌هایی که تاکنون منتشر شده‌اند – به هیچ وجه قابل قیاس با Double Agent نیست. تقریبا نیمی از مراحل بازی، مراحلی شبیه به دیگر نسخه‌ها هستند و نیم دیگر، تفاوت دارند. منظور از تفاوت این است که شما با کادر JBA کار خواهید کرد. طراحی مراحل بازی در شرایط مطلوبی قرار دارد. به طور کلی، شما در مرحله یک یا چند وظیفه و هدف اصلی دارید و چند کار فرعی. هر بازیکنی این موارد را بارها لمس کرده و نیاز به توضیح اضافی در این مورد نیست. شما در Double Agent باید با حوصله و برنامه پیش بروید. باید تا حد امکان بی‌صدا کار کنید، از شلیک با صدای بلند بپرهیزید، نیم خیز راه بروید، دشمنان را از پشت و با چاقو یا فنون رزمی کنار بزنید و به طور کلی دیده نشوید. این موارد را بدون تمرین قبلی هم می‌توانید در Double Agent پیاده‌سازی کنید چرا که آموزش‌های لازم را در مراحل آغازین بازی پشت سر خواهید گذاشت. بعضی اوقات هم باید از دشمنان اعتراف بگیرید که این حالت را به اندازه کافی در نسخه‌های Conviction و Blacklist دیده‌ایم. هر المانی که شما بخواهید از آن برای دیده نشدن و ساکت ماندن استفاده کنید را در Splinter Cell Double Agent مشاهده خواهید کرد. مثلا برای باز کردن یک در، می‌توانید محکم با پا در را باز کنید و همه را خبردار کنید، هم‌چنین می‌توانید از کابل‌های خاصی استفاده کنید تا آن‌سوی در را ببینید.

المان‌هایی که در نسخه‌های قبلی Splinter Cell دیده‌ایم، در نسخه Double Agent هم حاضر هستند و سم طبق معمول بدنی آماده و انعطاف پذیر خواهد داشت.

در مجموع، اگر می‌خواهید به عنوان یک بازی Stealth به Splinter Cell: Double Agent نگاه کنید باید به اصول این سبک احترام بگذارید. اگر به دنبال یک Third Person Shooter می‌گردید بازی‌های زیادی را می‌توانم برایتان نام ببرم که خیلی بیشتر قابلیت سرگرم کردن بازیکن را دارند اما برای طرفداران مخفی‌کاری طبیعتا Splinter Cell Double Agent یک انخاب فوق‌العاده است. وقتی وارد مراحل اصلی شوید، به این نکته پی خواهید برد که دشمنان شما خیلی راحت می‌فهمند که یک مهمان ناخوانده در محدوده حضور دارد. البته هنوز درمورد هوش مصنوعی دشمنان صحبتی نکرده‌ایم و این موضوع را با AI اشتباه نگیرید. هر چند به هم مربوط هستند، اما در مورد هوش مصنوعی دشمنان هم مفصل‌تر صحبت خواهیم کرد. کافی است شما تند راه بروید تا دشمنان صدای پایتان را بشنوند و شروع به گشتن محیط کنند. در صورتی که شما توسط یکی از نیروهای دشمن دیده شوید، بدون هشدار قبلی، آن‌ها پناه گرفته و به سم فیشر شلیک می‌کنند و طبیعتا به دیگر نگهبانان هم خبر می‌دهند. این واکنش دشمنان، دقیقا شبیه به دیگر نسخه‌های Splinter Cell است و افرادی که نسخه‌های دیگر این مجموعه را بازی کرده باشند خیلی خوب متوجه مقصود مطلب می‎شوند. یکی از سیستم‌های منحصر به فرد Splinter Cell Double Agent سیستم، Trust System است که پیش از این در موردش صحبت کردیم. بازی شما را در دوراهی‌های دشوار و سختی قرار می‌دهد و شما باید انتخاب کنید که یک تروریست باشید یا یک مامور مخفی. برای این‌که رضایت JBA را داشته باشید باید انتخاب‌های سختی را انجام دهید. Trust System یا همان سیستم اعتماد چیزی است که شما را وادار می‌کند که بیش از حد معمول مراقب باشید و سعی کنید توسط دشمنان دیده نشوید. حتی دیده شدن حین ماموریت هم روی اعتماد NSA و JBA تاثیر گذار است. این سیستم بی‌جهت در بازی گنجانده نشده و اگر اعتماد NSA یا JBA به طور کامل نسبت به سم از بین رود، بازی تمام است. مورد دیگری که روی این سیستم تاثیر خواهد داشت، کارهای فرعی هستند که در طول ماموریت‌ها و مراحل از شما خواسته می‌شود که آن‌ها را انجام دهید. Optional Mission‌ها برای جلب اعتماد NSA و JBA از اهمیت بالایی برخوردار هستند و می‌توانید به عنوان یک رکن مهم و اساسی از این ماموریت‌های فرعی استفاده کنید. به این نکته نیز توجه داشته باشید که شما باید تعادل را برقرار کنید، بدین معنا که هم اعتماد JBA و هم اعتماد NSA را لازم دارید پس طبیعتا نمی‌توانید اعتماد یکی را به طور صد در صد به دست آورید چراکه در این صورت اعتماد طرف مقابل به صفر در صد رسیده و نتیجه؟ Game Over! عموما جذب اعتماد هر دو طرف نباید کار خیلی سختی باشد اما خب باید در کل مراقب باشید. مثلا هیچ‌یک از اعضای JBA نباید شما را حین شکستن یکی از قفل‌های خودی ببینند. وجود trust system به جذابیت بازی کمک زیادی کرده و تا حد زیادی هم سبب بالانس شخصیت سم می‌شود تا وی یک خوب مطلق یا بد مطلق نشود. هر چند با این اوصاف، باز هم دست شما به اندازه کافی باز خواهد بود که تمایل خود را به یک سو بیشتر نشان دهید. باید توجه داشته باشید که همه انتخاب‌ها به سادگی اولین انتخاب بازی نیست. اگر خاطرتان باشد عنوان کردیم که در همان اوایل بازی شما می‌تواند یک خلبان جوان را به قتل برسانید و یا این کار را انجام ندهید. طبیعتا اگر وی را بکشید، اعتماد JBA به شما بیشتر شده و در غیر این صورت این NSA است که شما را یک فرد مورد اعتماد خواهد دانست. اما انتخاب‌ها تنها با یک شلیک و یک شخص ختم نمی‌شوند. در طول بازی با انتخاب‌های سخت‌تر رو به رو خواهید شد. انتخاب‌هایی که حتی در یک بازی هم، انتخاب‌های دشواری هستند. سازندگان این انتخاب‌ها را به بهترین نحو ممکن به شما داده‌اند و از این حیث می‌توان Splinter Cell Double Agent را فوق‌العاده دانست. این موضوع قطعا از نکات مثبت بازی بوده و از آن لذت خواهید برد. گزینه‌های چالش برانگیز و انتخاب‌های تلخ!

سیستمی که راجع به آن صحبت‌ کردیم گسترده‌تر از چیزی است که در نگاه اول فکرش را می‌کنید. “نوار اعتماد” شما در تجهیزاتی که دارید هم موثر است. اگر بیشتر سعی کنید که اعتماد NSA را به دست آورید، یک انبار مهمات پر از تجهیزات پیشرفته و تکنولوژی‌های به روز را در اختیار خواهید داشت. بدست آوردن اعتماد JBA هم تاثیرات مثبت خاص خودش را دارد. این گروه بیشتر به شما سلاح‌های گرم و سرد هدیه می‌کند. ضمنا انتخاب‌های شما روی اندینگ بازی هم تاثیر خواهند داشت و بازی بیش از یک پایان دارد. پس سعی کنید انتخاب‌های خود را هوشمندانه انجام داده و پایان مورد علاقه خودتان را رقم بزنید. بحث بعدی که قرار است آن را باز کنیم بحث مهم هوش مصنوعی ( AI ) است که شخصا همیشه در مقالاتم اهمیت ویژه‌ای به آن می‌دهم. دلیلش هم روشن است، یک بازی هرچقدر هم یک بازی کامل و کم‌نقص باشد اما اگر دشمنانتان حتی در این بازی کم‌نظیر از هوش کافی برخوردار نباشند لذت بازی شاید برایتان نصف شود. البته هوش مصنوعی تنها دشمنان را شامل نمی‌شود، بلکه این موضوع در مورد متحدان، یاران و دوستانتان هم صدق می‌کند ولی خب طبیعتا در بازی‌ای مثل Splinter Cell Double Agent که شما عملا تنها هستید و ماموریت‌های خود را اغلب باید انفرادی به پایان برسانید هوش مصنوعی نیروهای خودی معنایی ندارد. هوش مصنوعی دشمنان در حین مبارزه تعریف چندانی ندارد. آن‌ها معمولا به خوبی پناه نمی‌گیرند و کارشان در کاورگیری افتضاح است، هر چند “افتضاح” در این مورد، شاید کمی اغراق آمیز باشد. علاوه بر این، سرعت ریلود کردن تفنگ‌هایشان پایین بوده و همین موضوع فرصت مناسبی را برای شما فراهم می‌آورد. ضمنا نیروهای دشمن در هدف‌گیری هم خیلی ماهرانه عمل نمی‌کنند و خیلی از تیرهایشان خطا می‌رود. متاسفانه Splinter Cell Double Agent در زمینه هوش مصنوعی تعریف چندانی ندارد و بعید می‌دانم شما را راضی کند. البته این موارد مربوط به حالت اکشن بازی بود، در حالت مخفی‌کاری اوضاع کمی متفاوت می‌شود. دشمنان شما به صداهای مختلف، خصوصا صدای پای سم حساس هستند و اگر بی‌دقتی کنید و اجازه دهید صدایتان در محیط پخش شود، به سرعت شروع به گشتن محیط می‌کنند. در این مورد هم راه چاره وجود دارد; شما می‌توانید برای مدتی خود را پنهان کنید تا آب‌ها از آسیاب افتاده و وقتی همه چیز به حالت نرمال برگشت به کار خود ادامه دهید. البته خود دشمنان هم تیپ‌های مختلفی دارند و گروه‌های پیشرفته‌تر طبیعتا علاوه بر سلامتی بیشتری که دارند، از هدف گیری بهتری نیز برخوردار بوده و سلاح‌های کارامدتری هم در اختیار دارند. با این وجود، ضعف هوش مصنوعی در Splinter Cell Double Agent یک امر بدیهی بوده و نمی‌توان از آن چشم پوشی کرد. اگر واقعا نمی‌خواهید مشکل هوش مصنوعی برایتان آزاردهنده باشد، پیشنهاد می‌کنم بازی را با همان حالت مخفی‌کاری یا Stealth پیش ببرید. هر چند که این قضیه هم نمی‌تواند توجیه مناسبی برای ضعف‌های AI بازی باشد.

اساسا قانون اول همه نسخه‌های Tom Clancy’s Splinter Cell این است; در سایه حرکت کن. با همین تاکتیک است که می‌توانید هم نهایت لذت از یک بازی مخفی‌کاری را ببرید و هم راه موفقیت خود را هموارتر کنید. بدین ترتیب، تا زمانی که توسط نیروهای دشمن رویت نشده باشید نه خبری از زنگ هشدار است و نه مشکوک شدن افراد حاضر در محیط. در این صورت نفوذ به هر نقطه‌ای ممکن خواهد بود اما اگر بخواهید کار را به مبارزه رو در رو بکشانید کار خود را دشوار کرده‌اید. قبول دارم که به سبک Stealth پیش رفتن صبر و حوصله فراوان می‌خواهد، اما باور کنید طرفداران این سبک بیش از آنچه فکرش را بکنید از چنین بازی‌هایی لذت می‎برند. برای دیده نشدن می‌تواند از هر چیزی استفاده کنید. پشت یک میز قایم شوید، پشت صندلی سنگر بگیرید و به طور کلی از نقاط تاریک و سیاه محیط استفاده کنید. همیشه سعی کنید به این نقاط نزدیک باشید و اگر امکانش وجود دارد، نورهای محیط را از بین ببرید. این رمز موفقیت در تمام نسخه‌های Splinter Cell است ( البته نسخه Conviction کمی متفاوت است. ) از دیگر نکاتی که نباید آن را از قلم انداخت سیستم مبارزات یا همان Combat System بازی است. خوشبختانه به طور کلی شخصیت سم فیشر مثل همیشه از لحاظ جسمی و فیزیکی، بدنی آماده و انعطاف‌پذیر دارد و همین نکته کمک شایانی به روان بودن گیم پلی می‌کند. حرکاتی که سم قادر به انجام آن‌هاست را می‌توان در نسخه‌های Chaos Theory، Conviction و Blacklist مشاهده کرد. توانایی‌های جسمی سم، به شما کمک می‌کنند که راحت‌تر خود را از دیدگان افراد دیگر محیط پنهان کنید. با وجود توصیفات مثبتی که از بازی داشتیم، سیستم شوتینگ Splinter Cell Double Agent آن‌طور که باید نیست. نشانه‌گیری در Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent کار چندان ساده‌ای نیست و نسبت به نسخه قبل از خود در این زمینه شاهد هیچ‌گونه پیشرفتی نیستیم. همین مشکل در نسخه‌های بعدی هم حل نشده باقی ماند. البته اگر بخواهید از چاقوی خود استفاده کنید بحث عوض شده و مشکلی دیده نمی‌شود. قرار هم نیست در این زمینه هیچ اشکالی وجود داشته باشد. کافیست خود را به نزدیکی دشمن رسانده و با فشردن یک دکمه، کار طرف مقابل را تمام کنید. این روش تنها زمانی جواب می‌دهد که دشمن، سم را ندیده باشد. یکی از مهم‌ترین نکاتی که باید به آن توجه کرد طراحی مراحل بازی Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent است. به طور کلی بازی از ۱۰ مرحله تشکیل شده و برای به اتمام رساندن بخش داستانی بازی به ۸ الی ۱۰ ساعت زمان احتیاج خواهید داشت. نکته این‌جاست که پس از به پایان رساندن بخش داستانی، شاید هنوز هم این شوق را داشته باشید که باری دیگر مراحل را از اول بازی کنید. جالب است بدانید که شما احتمالا قادر نخواهید بود که همان تاکتیک قبلی را دوباره پیاده کنید چرا که حالا دشمنان شما محدوده‌هایی که از آن‌ها به عنوان حفره امنیتی استفاده می‌کردید را می‌شناسند و سعی می‌کنند آن‌ها را پوشش دهند. اما حتی وقتی برای اولین بار شروع به بازی کردن Splinter Cell: Double Agent می‌کنید هم طراحی مراحل شما را متحیر می‌کنند. به عنوان یک مامور مخفی که به یک گروه تروریستی نفوذ کرده، شما در طول بازی و مراحل کارهای زیادی را انجام خواهید داد. کارهایی مثل شنا در یک استخر و به پایین کشیدن یک نگهبان! چیزی که قبلا و حتی بعد از Double Agent نیز در هیچ نسخه‌ای از Splinter Cell ندیده‌ایم. یک سری از مراحل جالب بازی در پایگاه JBA باید انجام شوند و به مراحل JBA Base معروف هستند. در این مراحل شما ۳۰ دقیقه فرصت دارید تا کارهای مختلفی را انجام دهید و برای NSA جاسوسی کنید. در این مراحل، شما نمی‌توانید به نیروهای خودی حمله کنید. در این مراحل شما باید خیلی بیشتر مراقب باشید و به هیچ عنوان توسط هم‌رزم‌های خود در JBA دیده نشوید. باید به محدوده‌های ممنوعه نفوذ کرده و اطلاعات لازم را به دست آورید. در این مراحل سرگرم‌کننده که یک نوآوری هم محسوب می‌شوند، شما در نهایت باید راهی پیدا کنید تا از دیوارهای امنیتی JBA عبور کرده و کارهای مختلفی مثل هک ایمیل، حل پازل و غیره را انجام دهید. این مراحل شاید در ادامه کمی تکراری به نظر برسند اما تا پایان بازی، جذابیت خود را از دست نمی‌دهند. صرف نظر از مراحل JBA Base، کلا تنوع مراحل Splinter Cell Double Agent در نوع خود کم‌نظیر است. شما در شرایط مختلف قرار گرفته و باید تصمیمات درست و غلط زیادی در این راه بگیرید. لوکیشن‌های بازی از جمله ایسلند، شانگهای و ناوهای غول پیکر شما را جذب خود می‌کنند. طراحی مراحل Splinter Cell: Double Agent را می‌توان به عنوان یک نمونه در کل فرنچایز معرفی کرد. در Splinter Cell: Double Agent خبری از بسته‌های سلامتی نیست و شخصیت سم فیشر بعد از زخمی شدن، اگر تا چند ثانیه آسیب جدیدی نبیند به طور خودکار ریکاوری می‌شود. همان چیزی که این روزها تقریبا در ۹۰ درصد بازی‌ها می‌بینیم.

روی طراحی مراحل به بهترین شکل ممکن کار شده و شما با محیط‌ها و ماموریت‌های جذاب و متنوع رو به رو خواهید شد.

چنانچه بخش داستانی بازی را به اتمام برسانید شاید دلتان بخواهد که یک بار دیگر این کار را تکرار کنید. از مزیت‌های Splinter Cell: Double Agent ارزش تکرار بالای آن است. اما اگر هوس چیز جدیدی کنید چه؟ خب خبر خوب این است که در این مورد نیز یوبی‌سافت به فکر شما بوده و تدارک یک بخش آنلاین جذاب و هیجان انگیز را برای شما دیده. نسخه Chaos Theory شاید در بخش داستانی ضعف‌هایی داشت اما در عوض، در بخش چند نفره کولاک کرده بود. در قسمت مالتی پلیر Splinter Cell: Double Agent شما در همان ابتدا دو انتخاب خواهید داشت. بین یک جاسوس Third Echelon بودن و یک مزدور شما باید یکی را انتخاب کنید. هر کدام از این دو مورد تجهیزات، ماموریت‌ها و پوشش خاصی دارند. از لحاظ ویژگی‌ها و توانایی‌ها نیز این دو گروه یکسان نیستند. جاسوس‌های TE به شدت سریع و چابک هستند، خیلی سریع‌تر از مزدورها و همچنین تجهیزات هوشمند زیاد و متنوعی دارند که این خود یک برتری نسبت به گروه مزدورهاست. جاسوس‌ها انواع نارنجک‌ها را در تجهیزات خود دارند. در سمت مقابل مزدورها لباس‌هایی سنگین و مقاوم در برابر گلوله می‌پوشند که طبیعتا سرعت آن‌ها را به شدت کم می‌کند. کسانی که انتخابشان مزدور بودن باشد، نمی‌توانند به سریعی جاسوس‌ها باشند و همین‌طور توانایی بالا رفتن از دیوار را ندارند اما برای پایین آمدن قادر به استفاده از راپل خواهند بود. بیش از ۱۰ نقشه را در بخش چندنفره Splinter Cell: Double Agent خواهید دید. پایه و اساس بخش چند نفره Double Agent بیشتر به نسخه Pandora Tomorrow شباهت دارد. در هر تیم حداکثر ۶ و حداقل ۴ نفر می‌توانند حضور داشته باشند. نقشه‌های بازی نیز طراحی‌های متفاوتی دارند و بازیکن را راضی نگه می‌دارند. نکته دیگر راجع به انتخاب بین مزدور بودن و جاسوس ایالات متحده بودن، این است که اگر نقش جاسوس را انتخاب کنید زاویه دید شما سوم شخص خواهد بود. اگر مزدور باشید باید با زاویه دید اول شخص به بازی کردن بپردازید.

اینکه می‌خواهید جاسوس باشید یا مزدور کاملا به خودتان مربوط است اما احتمالا جاسوس بودن کمی کار را برایتان راحت‌تر کند. جاسوس‌ها حتی از سم فیشر هم سریع‌تر هستند و انیمیشن‌ها و حرکات خاص و منحصر به فردی دارند. نقطه ضعف این نیرو‌ها سلاح‌هایشان است که در قیاس با مزدورها واقعا حرفی برای گفتن ندارند. البته این نیروها گجت‌های خاصی هم دارند که وقتی بازی کنید متوجه اهمیت این گجت‌ها می‌شوید. مسلسل‌های مزدورهای بخش آنلاین بازی خیلی سریع جاسوس‌ها را از پای درمی‌آورند اما جاسوس‌ها نیز شگردهای خودشان را دارند. آن‌ها می‌توانند از نارنجک دودزا برای گیج کردن مزدور استفاده کنند و سپس پنهان شوند. جاسوس‌ها قادرند که از روی سقف خود را روی دشمن انداخته و وی را ناک اوت کنند و یا از پشت سر به سمت نیروی دشمن حمله ور شوند و گردنش را بشکنند. به طور کلی سرعت بازی بیشتر از نسخه‌های قبل است و شاید برای بازیکن هم این قضیه جذابیت بیشتری داشته باشد. با موفقیت در بازی و برنده شدن در پایان، پاداش‌هایی هم به دست خواهید آورد و می‌توانید بعضی از آیتم‌ها را آنلاک کنید. آیتم‌هایی مثل لباس‌های متنوع هم برای جاسوس و هم برای مزدور. رمز موفقیت در بخش داستانی بازی پنهان ماندن از دید دشمنان بود اما در بخش Co Op اگر می‌خواهید یک برنده واقعی باشید باید همواره هماهنگی خود را با تیم حفظ کنید. نکته جالب اینجاست که در بخش مالتی پلیر بازی شما می‌توانید با دشمن هوش مصنوعی مزدور بازی کنید اما با جاسوس نه! هوش مصنوعی مزدور هم خود سه درجه سختی متفاوت دارد و طبیعتا چالش خوبی برای بازیکن محسوب می‌شود. نکات زیادی در مورد بخش مالتی پلیر Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent هستند که ما اینجا عنوان نکردیم. اگر می‌خواهید به طور کامل با بخش چند نفره این بازی آشنا شوید بهتر است خودتان آن را تجربه کنید اما اگر به دنبال خلاصه‌ای مفید و مختصر می‌گردید، ما این خلاصه را برایتان فراهم کردیم.

حمله از پشت، از کارامدترین تاکتیک‌های سم خواهد بود. شاید کارامدترین

هر بازیکنی که به اندازه کافی راجع به فرنچایز Splinter Cell تحقیق کرده باشد قاعدتا قبول دارد که Splinter Cell Chaos Theory بیشترین پیشرفت را از لحاظ بصری در کل تاریخ فرنچایز Splinter Cell دارد. البته این را هم در نظر بگیرید که ما هنوز Splinter Cell بعد از Blacklist را ندیده‌ایم. نمی‌خواهم در این بخش خیلی مقدمه چینی کنم و خیلی سریع می‌رویم سراغ اصل مطلب. از نظر بصری Splinter Cell Double Agent در شرایط مطلوب و قابل قبولی به سر می‌برد. از جمله نکات مثبتی که در این زمینه می‌توان به آن‌ها اشاره کرد طراحی صورت سم فیشر و بافت‌های آن است. در بخش نورپردازی هم Splinter Cell Double Agent قابل قبول کار کرده و بازیکن را ناامید نمی‌کند. منتهی به طور کلی در بخش گرافیکی بازی بی‌عیب نیست. از مشکلات فنی بازی نمی‌توان چشم پوشی کرد و در صدر آن‌ها هم مشکلات فریم ریت قرار می‌گیرند. در بخش گرافیک هنری، عنوان Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent استانداردهای لازم را دارد و کسی هم در این زمینه شکایتی نمی‎تواند داشته باشد. روی انیمیشن‌های بازی هم عالی کار شده و واقعا جای بحث نیست. متاسفانه یکی از مشکلات دیگر بازی دیر لود شدن صفحات است که می‌تواند گاها آزاردهنده شود. طراحی محیط نیز به اندازه کافی قابل قبول است و به خصوص در مبحث تکسچرها، مشکلی دیده نمی‌شود. عنوان Splinter Cell: Double Agent شاید پیشرفتش نسبت به قبل به اندازه پیشرفت Chaos Theory نباشد، اما برای این‌که بازیکن را راضی نگه دارد همه کار کرده و تقریبا هم موفق بوده است. فقط به این نکته دقت کنید که مطالب گفته شده راجع به گرافیک بازی مربوط به نسخه PC بوده و در نسخه‌های کنسولی شاهد افت خواهید بود. بازی همچنین باگ‌های زیادی دارد که باز هم در نسخه‌های کنسولی این باگ‌ها خیلی بیشتر و اذیت‌کننده تر از باگ‌های نسخه رایانه‌های شخصی هستند. یکی دیگر از ایراداتی که می‌توان به بازی گرفت سیستم نسبتا قدرتمندی است که Splinter Cell: Double Agent می‌طلبد، به عبارت دیگر، بازی به خوبی بهینه نشده است.

برای طرفداران Splinter Cell انتخاب یک گزینه به عنوان “بهترین نسخه” کار ساده‌ای نیست. نمی‌گویم که Double Agent بهترین است، اما می‌توان گفت که متفاوت‌تر از بقیه بوده و یک تنوع به شمار می‌رود. یک بازی نسبتا متفاوت با دیگر نسخه‌های Splinter Cell از حیث طراحی مراحل، شخصیت سم فیشر و مواردی از این قبیل. نسخه Xbox این بازی از طرف IGN به عنوان بهترین بازی Xbox سال ۲۰۰۶ انتخاب شد، نسخه Xbox 360 آن هم بالاترین نمره را در سال ۲۰۰۶ از طرف IGN دریافت کرد. از سوی برخی مجلات نیز، Splinter Cell: Double Agent به عنوان بهترین بازی اکشن سال معرفی شد. تمام این افتخارات این را ثابت می‌کند که Splinter Cell: Double Agent بازی موفقی است. اگر کلا از طرفداران بازی‌های مخفی‌کاری نبوده و نیستید و حال و حوصله اینگونه بازی‌ها را ندارید که کلا بحث دیگری است اما برای افراد دیگر، خصوصا طرفداران سبک مخفی‌کاری Splinter Cell: Double Agent یک بازی فوق‌العاده خواهد بود. در بحث گیم پلی این بازی واقعا متحیرکننده است و بیشتر ایرادات گرفته شده به بازی مربوط به مشکلات فنی و گرافیکی آن است که در پاراگراف‌های بالاتر، مفصل راجع به این مشکلات صحبت شد. اگر هنوز Splinter Cell: Double Agent را بازی نکرده‌اید و اکنون قصد دارید آن را تجربه کنید، به شما نسخه PC آنرا پیشنهاد می‌کنم، نسخه‌ای که نسبت به نسخه‌های کنسولی عملکرد بهتری دارد. بخش داستانی Splinter Cell: Double Agent بیش از ۱۰ ساعت زمان نخواهد برد اما احتمالا شما دوست داشته باشید یک بار دیگر آن را روی درجات سختی متفاوت تجربه کنید. Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent شاید در حال حاضر یک بازی قدیمی و بی‌کیفیت محسوب شود اما هرگز فراموش نکنید که در دوران خود یکی از بهترین‌ها بود و اکنون، لایق احترام است.