رادیو‌ اکتیو | نقد و بررسی بازی Wasteland 2

فال آوت بدون شک یکی از بزرگترین و کلیدی ترین عناوین تاریخ صنعت گیم است. در این جمله هیچ شکی نیست و حتی اگر هم از این بازی لذت نبرید، باز هم باید، بله باید به این مجموعه احترام بگذارید. این سری البته با نام دیگری پا به دنیای بازی های رایانه ای قدم نهاد. در ابتدای کار مجموعه ای به نام سری Wasteland بود و داستانی کاملا مشابه ولی به سبکی کاملا متفاوت که در آن جریان داشت.

شروع داستان مجموعه هم کاملا مشابه با سایر نسخه ها سری فال آوت بود و البته با عمقی هم رده و یا حتی بتوان گفت بیشتر. داستان همچون تمام نسخه های قبلی، در خصصو همان جنگ جهانی سوم و البته از نوع هسته ای ان بود که بعد از جنگ حالا انسان های باقی مانده باید به دنبال نجات جان خود در یک دنیای سراسر تشعشع زده باشید. با عرضه شماره دوم، اسم این مجموعه تغییر یافت و حالا با اسم Fallout به جهان شناخته شد. البته با عرضه فال آوت ۳ و نسخه New Vegas و اخیرا نسخه چهارم، حالا دیگر نسخه های این مجموعه با این اسم جدید صدا زده می شوند و دنیای بازی همان Wasteland نام دارد.

البته این پایان کار سری ویست لند نبود و عشاق این سری به طور قطع دست از کار نخواهند کشید. در این میان فردی به نام برایان فارگو که خود کارگردان نسخه اول نیز بود در سر خود ایده های جدیدی می پروراند. او در اولین جرکت با به راه انداختن یک کمپین کیک استارتر برای خرید حق امتیاز نام ویست لند و در ثانی تامین هزینه های بازی، به سرعت به  هدف ۳ ملیون دلاری خود رسید و حالا پروژه ساخت بازی استارت خورد. البته کار چنان ساده نبود و با این بودجه های کم فرایند ساخت بازی به شدت سخت شد. ولی هر چه که بود در نهایت بازی دوم عرضه شد و حالا این شما هستید که از آن لذت ببرید یا تماما آن را به فراموشی بسپارید.

گشت و گذار در نقشه یکی از زجر آور ترین تفریحات این بازی

این بازی هم به سبک نسخه اول و فال آوت دو در سبک دوربینی بالا سری ساخته شد که از چند جهت به درد بخور است یکی این که باعث شده است که از نظر گرافیکی نیاز به تکسچر های سطح بالا وجود نداشته باشد و این خود کار طراحی محیطی را به طور عجیبی کاهش می داد. دیگر ویژگی این نمای دوربین، یکپارچه شدن سبک بازی با سبک نمایشی است. از آن جا که این عنوان یکی بازی یک عنوان به شدت تاکتیکال در نبرد ها و از سوی دیگر  به شدت حساس به انتخاب های شما می باشد، سبب می شود که حس نظارت بهتری بر دنیای بازی و اتفاقات آن داشته باشید و نقش تعیین کننده شما در ویست لند بیشتر نمایان شود.

داستان بازی جایی شروع می شود که حالا سال ۲۱۰۲ فرا رسیده است و چیزی حدود پانزده سال از اتفاقات نسخه اول ویست لند می گذرد. رنجر ها حالا قلعه محافظین را فتح کرده اند. البته همه چیز به خوبی و خوشی تمام نخواهد شد و حالا یکی از نیرو های نخبه رنجر به طرز عجیبی کشته می شود و جنازه تکه تکه شده اش توسط محلی ها پیدا می شود. این در حالی عجیب تر است که این رنجر قرار بود که منشا یک سیگنال رادیویی را رددیابی کند که پیامی با مظمون “یکی شدن انسان و ماشین” را ارسال می کرد و حالا بعد از این شما وظیفه دارید که هم علت مرگ این رنجر را کشف کنید و هم این که ماموریت وی را به پایان برسانید. بازی دقیقا بعد از پایان مراسم ختم این رنجر شروع می شود و در طول بازی شما در مناطقی از آریزونا و لس آنجلس باید به دنبال حقیقت نهفته در پس ترور این رنجر مرحوم  باشید!

سیستم مبارزات در ابتدا شاید خسته کننده باشد ولی در ادامه به آن ها عادت خواهید کرد

با وجود تمام مشکلات بازی که جلوتر به آن ها اشاره خواهیم کرد، باید اذعان داشت که داستان خوب، شخصیت پردازی های نسبتا مناسب و چالش های جانبی بی شمار، یک تنه می تواند تمام این بازی را نجات دهد. جدای از داستان اصلی بازی که خود شاید برای شما یکی از بهترین داستان های یک عنوان نقش آفرینی باشد. البته این داستان زیبا یک رویه تاریک دارد و آن هم نشات گرفته از بودجه اندک و زمان نا کافی برای ساخت بازی بوده است. نتیجه آن این شده است که در بعضی جاها شاهد هستیم که به طور مثال در یک محیط، فقط با تغییر یک یا دو مورد در منطقه و یا تغییر یک نوشته در یک نقطه از یک مکان، یک کوئست جدید ایجاد شده است و این در حالی است که با توجه به ساختار محیط های بازی طراحی یک محیط جدید چندان سخت نبود. جدای از آن سایر محیط های بازی هم چندان تعزیفی ندارند و همواره یک عدم تازکگی در محیط های بازی به چشم می خورد. جدای از آن صدا گذاری بعضی شخصیت ها بسیار زیبا کار شده است و عده ای نیز همان بهتر که صدایی از آن ها  در نیاید. موسیقی هم شاید در جا هایی از این بازی بشنویم ولی آن هم چیز خاصی برای ارائه ندارد.

برای یک عنوان به نسبت مستقل که بودجه و امکانات اندک در شناسنامه ان ها نوشته شده است، وجود باگ و مشکل فنی چندان هم عجیب نیست ولی چیزی خنده دار بودن بعضی از آن ها سبب می شود که شک کنیم آیا سازندگان اصلا خودشان بازی را حتی یک بار هم امتحان کرده اند یا خیر. از مگسی جهش یافته که تکسچر آن در بالای سر شما گیر کرده است و هیچ مقت هم شما را رها نخواهد کرد تا دوستان و دشمنانی که به در و دیوار گیر می کنند. این ها نمونه کوچکی از مشکلات بازی است. اما اکثر مواقع مشکلات به گونه ای نیست که سبب دل کندن از بازی شود ولی با توجه به زمان بسیار طولانی لازمه برای این عنوان، اگر قصد به پایان رساندن ویست لند را داشته باشید قطعا باگ ها و گلیچ های زیادی در آن خواهید دید.

باز هم دیگر شمشیر دو لبه بازی در این جا سبک گرافیکی این عنوان است. این جا خبری از تکسچر های با کیفیت و محیط های زیبا نیست. تمام بازی یک تم خاکی رنگ بر خود گرفته است که یاد آور نابودی بعد از جنگ هسته ای و از بین رفتن عمده حیات از روی زمین است ولی متاسفانه این تم رنگی حالتی رنگ و رو رفته به بازی می دهد. البته باز هم تمرکز بر روی بخش داستانی بهتر سبب این نقص شده است. از سوی دیگر این عنوان به هیچ وجه نیاز به سخت افزار قدرتمند برای اجرا ندارد و در نهایت بازی نیز کمتر از سایر عناوین دیگر قیمت گذاری شده است. ولی سبک گرافیکی از سوی دیگر سبب می شود که بسیاری در همان لحظات اولیه از این بازی زده شده و به دنبال عناوین هم رده زیبا تر و خوش رنگ و رو تری بگردند. این در حالی است که در بازی چندین شهر مختلف نیز وجود دارد ولی باز هم به دلیل تنبلی سازندگان یا عدم منابع یا هر عامل دیگری، تفاوت زیبا و معنا داری بین ان ها نیز مشاهده نخواهید کرد. البته این چیزی نیست که پیشتر نیز با آن مواجه نشده باشیم و در عنوان آخر الزمانی دیگری همچون RAGE نیز باز هم شاهد چنین مشکلاتی بودیم که البته آن جا هم  سازندگان مجبور به طراحی چندین لایه جدید برای دنیای بازی شدند. به طور مثال محیط های شهری و داخل خانه ها یا فاضلاب از کار افتاده دنیای RAGE نمونهای از این دست بودند ولی باز هم در کل این عنوان به شدت خسته کننده می شد و به نظر می رسید که هیچ امکانی برای به پایان رساندن یک سره این بازی وجود ندارد. البته RAGE با هم عنوانی بود که به شدت بر روی آن کار شده بود و دیگر عنوان این دسته MAD MAX نام داشت که وضعیت به شدت بغرنج تری داشت و بسیاری حتی تا نیمه نیز این بازی را ادامه ندادند.

محیط های بازی دارای تنوع ظاهری هستند ولی اکثرا بعد از مدتی به شدت تکراری خواهند شد

سیستم نبرد بازی باز هم نقطه قوت و ضعف، البته بسته به نوع دیدگاه شما محسوب می شود. نزدیک ترین چیزی که به نبرد های این عنوان می توانید بیابید، سیستم مبارزات عنوان XCom است که به همان شکل باز هم شاهد مبارزات به صورت تیمی و نوبتی هستیم. با این تفاوت که تا زمان رسیدن به دشمنان شما توانایی کنترل لحظه ای کاراکتر خود و نیرو های زیر امرتان را دارید و به محض شناسایی شدن توسط دشمنان، نبرد شروع می شود. تا پیش از شروع نبرد شما به راحتی می توانید اسکواد های نهایتا ۷ نفره شامل ۴ جنگجو و ۳ کاراکترتان را تشکیل داده و سازماندهی دهید. شما می توانید محل نیرو های خودتان را تغییر دهید و به آن ها برای حمله از اطراف، کاور گیری و شلیک پشتیبانی دستور دهید. جدای از آن پیش از شروع نبرد ها شما توانایی ارتقای تجهیزات و قدرت های شخصیت های خود مانند جنگجو ها و نیرو های فنی را نیز دارید. به طور مثال برای عبور از درب ها شما به افرادی برای باز کردن قفل ها نیاز دارید که در صورت نا ماهر بودن، توانایی باز کردن درب را ندارند. البته شما هر زمانی که پشت یک در گیر افتادید می توانید به راحتی آن را منفجر نیز کنید. در ثانی نیرو های شما باز هم به سبک XCom، ممکن است تیرشان خطا نیز برود که باز هم با افزایش سطح این امکان کمتر خواهد شد و خوشبختانه هم خطا دادن در مبارزات نزدیک وجود ندارد و هم دشمنان شما نیز ممکن است اشتباه کنند که این سبب بالانس شدن بازی خواهد شد. یکی از بهترین راه های برای شروع هر نبرد شناسایی دشمنان از دورتر و چینش صحیح نیرو ها پیش از نوبتی شدن بازی است که کمک بسیاری به شما خواهد کرد و در ضمن اگر هم پیش از شناسایی شدن توسط دشمنان، شما از موقعیت ان ها آگاه شوید این شانس را نیز دارید که حتی با اولین حرکت یکی از آن ها را نیز به طور کامل بکشید که در ادامه نبرد به شدت کار شما را اسان تر خواهد کرد.

انسان یا ماشین سوال اصلی این است!

البته باید توجه داشته باشید که یاران شما بسیار آسان تر از آنچه که فکرش را می کنید کشته خواهند شد و این از آن جهت سخت خواهد بود که ارتقای ان ها در طول زمان کاری بسیار سخت است. ولی از جهتی چندان نباید نگران بود چون ان چیزی که در این بازی به وفور یافت می شود افراد بیکار یا زندانی در گوشه و کنار نقشه بازی، برای به خدمت گرفتن است.

دیگر ایراد عمده ای که بازی با آن دست و پنجه نرم می کند سرعت بسیار پایین آن است. نبرد های بازی یکی از امثال ان می باشد که شاید یک نبرد ساده با چند موش و سوسک جهش یافته شاید تا۱۰ دقیقه هم به درازا بکشد و در شرایطی که دشمنان قدرت مند تری در برابر شما قرار داشته باشد، این نبرد ها هم خسته کننده و هم کلافه کننده خواهند شد. از سوی دیگر به طرز عجیبی برای حرکت در میان نقشه و از بخشی به بخش دیگر شاید ۱۰ دقیقه هم طول بکشد که در تمام طول این فرآیند بی خود و خسته کننده باید به صفحه نمایش خود نگاه کنید یا این که دستور حرکت را بدهید و به چندین کار دیگر برسید تا شاید بالاخره به مقصد خود نزدیک شوید.

افکت های گرافیکی بازی حرف چندانی برای گفتن ندارند ولی باز هم بازی قابل تحمل است

یکی دیگر از ایده هایی که می توانست به بازی کمک کند،ارائه یک چند چند نفره هم کاری یا کو آپ بود که شاید می توانست بازی را اندکی از یکنواختی خارج کند ولی باز هم سازندگان تصمیم گرفتند که فقط شما شخصیت تعیین کننده دنیای بی آب و علف ویست لند باشید. البته این مود سختی ها و پیچیدگی ها خود را دارد ولی وجود آن برای یک بازی نسل هشتمی به شدت احساس می شود.

در کل باید گفت ویست لند ۲ بازی بدی نیست ولی چندین مشکل اساسی که اشاره شد به شدت به تجربه ان لطمه وارد می کند. جدای از آن بازی برای به پایان رساندن و یا حداقل کامل کردن داستان اصلی به چیزی بالغ بر ۴۰ تا ۵۰ ساعت زمان نیاز دارد و برای اتمام کامل بازی به حداقل ۱۰۰ تا نهایتا ۲۰۰ ساعت نیز نیاز می باشد. که امکان آن به صورت یکجا و یک تکه نا ممکن است. البته داستان بازی و پیچش های آن خود می تواند تنها دلیل به پایان رساندن این بازی باشد چون در سایر بخش ها واقعا بازی چیزی برای عرضه ندارد.

جدای از این، کارگردان بازی که خود خود کارگردان نسخه اول ویست لند نیز بود با امید زنده کردن خاطرات ملیون ها طرفدار قدیمی بازی، دست به بازسازی و ساخت این عنوان زد که شاید خاطرات آن طرفداران قدیمی را زنده کند ولی باز هم امید کمی وجود دارد که حتی سر سخت ترین طرفداران ویست لند هم حاظر به خرید چنین عنوانی در سال ۲۰۱۷ و ۱۸ شوند. در هر این بار تصمیم با شما است که آیا این بازی فقط و فقط با داستان خود، شما را جذب کند یا نه.