روزی روزگاری:سرعت کافی نیست! | نقد و بررسی Need for Speed The Run

هفته‌ی گذشته مفصل درباره‌ی Need for Speed: Hot Pursuit صحبت کردیم. عنوانی که بدون شک یکی از بهترین نسخه‌های سری Need for Speed بوده و هنوز هم می‌تواند تجربه‌ای لذت بخش برای کسانی باشد که موفق به تجربه‌ی آن نشده‌اند. نسخه‌ای که پس از Hot Pursuit منتشر شد اما به خوبی Hot Pursuit نبود. در واقع به همان اندازه‌ای که Hot Pursuit موفق عمل کرد و توانست طرفداران زیادی را اطراف خود جمع کند، نسخه‌ی بعدی که The Run نام گرفت ناامید‌کننده ظاهر شد. چندی پیش در مطلبی تحت عنوان پیش نمایش Need for Speed Payback اشاره کردیم که به طور کلی NFS The Run یکی از شکست‌های فرانچایز Need for Speed به شمار می‌رود. عنوانی که درست یک سال بعد از شاهکار Hot Pursuit عرضه شد هیچ شباهتی به نسخه‌ی قبل از خود نداشت. البته The Run نیز نکات مثبت خود را داشت و نمی‌توان انکار کرد که طرفداران قدیمی فرانچایز Need for Speed آن‌را تا پایان تجربه کرده و حتی شاید هم لذت برده باشند! به هر حال Need for Speed The Run اگرچه پتانسیل موفقیت را داشت، اما نتوانست خود را به عنوان یک NFS ماندگار در خاطره‌ها حک کند. نسخه‌ی بعدی از فرانچایز Need for Speed که منتشر شد هم از The Run بهتر بود. صحبت بیشتر درباره‌ی نسخه‌های قبل و بعد از NFS The Run ما را وارد بحث تاریخچه‌ی این فرانچایز می‌کند که قبلا به صورت خلاصه راجع به آن صحبت کرده‌ایم. اگر هم می‌خواهید تاریخچه‌ی کامل این فرانچایز پرطرفدار را بخوانید هم می‌توانید مطلب مورد نظر خود را در آرشیو گیمفا پیدا کنید. به هر حال نمی‌خواهیم بیش از این وقتتان را بگیریم و بهتر است برویم سر اصل مطلب. Need for Speed The Run هرگز نتوانست خود را مانند دیگر نسخه‌های این فرانچایز راضی کننده باشد اما چرا؟ در ادامه به این سوال پاسخ می‌دهیم.

تفاوتی که Need for Speed The Run با بیشتر نسخه‌های فرانچایز خود دارد داشتن یک داستان مشخص و خط داستانی، روایت داستانی و داشتن کات‌سین‌ است. یادم است زمانی که بازی منتشر شد، در بعضی از نقدها، منتقد معتقد بود یک داستان در یک بازی ریسینگ هیچ معنایی ندارد. البته این نظر برخی از دوستانم هم بود ولی به شخصه با این عقیده مخالفم. اگر یک بازی بتواند یک داستان کامل و بی‌نقص را ارائه دهد قطعا می‌تواند انگیزه‌ی بیشتری را هم در بازیکن ایجاد کند. شخصیتی که تحت کنترل شماست یک مسابقه دهنده و مکانیک به نام Jack Rourke است که هم توسط خلافکاران زیرزمینی و هم از سوی پلیس تحت تعقیب است. به خاطر نقض قوانین رانندگی و دزدیدن ماشین، وی تحت تعقیب پلیس بوده و از سویی دیگر، جک پول زیادی به خلافکاران زیرزمینی بدهکار است. بازی در حالی شروع می‌شود که جک توسط خلافکارانی که نتوانسته بدهی آن‌ها را پرداخت کند ربوده شده و در حال له شدن است. وی پس از فرار از مهلکه به سراغ دختری به نام Sam Harper می‌رود. سم که نامزد سابق جک هم هست، به وی مسابقات خیابانی “The Run” را پیشنهاد می‌دهد. این مسابقات که شامل ۲۱۰ شرکت کننده‌ی دیگر نیز هستند از سان فرانسیسکو شروع شده و در نیویورک پایان می‌یابند. اگرچه با توجه به سبک بازی نباید خیلی روی بخش داستانی آن سخت گرفت، ولی بهتر بود سازندگان کمی بیشتر روی این موضوع دقت می‌کردند. دو شخصیت اصلی بازی یعنی جک و سم بیش از اندازه سرد هستند. رفتار‌ها و حرکات صورت آن‌ها هیچ شباهتی به واقعیت ندارد. خیلی راحت می‌توان شخصیت‌های بازی را به یک نقاشی ماهرانه تشبیه کرد. به ندرت شاهد شنیدن دیالوگ‌ از دو شخصیت اصلی بازی هستیم. با وجود ضعف در طراحی کاراکتر‌ها، داستان بازی به خوبی روایت می‌شود. نویسنده‌ی بازی، Alex De Rakoff شخصیت چندان معروفی نیست و کارنامه‌ی درخشانی هم ندارد. وی به جز NFS The Run روی هیچ بازی خاص دیگری کار نکرده است. در تمام طول بازی شما در حال تلاش برای موفقیت در مسابقات The Run هستید و هیچ کار دیگری انجام نمی‌دهید و البته اشکالی هم ندارد و موضوعی نیست که بازیکن را بتواند اذیت کند.

Jack Rourke علاوه بر بدهی که به آدم های نادرستی دارد، به خاطر نقض قوانین رانندگی و ماشین ربایی تحت تعقیب پلیس هم هست

طبق سنت همیشگی فرانچایز Need for Speed، رانندگی در NFS The Run جذابیت خاصی دارد. مطمئنا همین موضوع باعث می‌شود که این فرانچایز تا این حد طرفدار داشته باشد. در The Run باید سعی کنید روی ماشین خود کنترل لازم را داشته باشید و همین موضوع باعث می‌شود که هندلینگ ماشین‌ها کمی چالش برانگیز شود. شکی در این نیست که کار شما در بازی فقط و فقط مسابقه دادن است و باید تا جایی که می‌توانید سرعت بروید ولی تا جایی که بتوانید ماشین را کنترل کنید. به عبارتی دیگر اگر بخواهید در تمام طول مسابقه فقط گاز بدهید و سرعت خود را بالا ببرید هیچ کاری از پیش نخواهید برد و بارها با تصادف‌های سنگین از دیگران عقب می‌مانید. در NFS The Run باید سرعت خود را با نوع منطقه‌ای که در آن در حال مسابقه دادن هستید تنظیم کنید. گاز دادن بی امان در پیچ‌ها هیچ کمکی به شما نخواهد کرد. جاده‌های مختلفی در بازی هستند و هر کدام ویژگی‌های خودشان را دارند. وقتی گفتیم همواره باید سرعتتان را تنظیم کنید منظورمان این نبود که هیچگاه نمی‌توانید آخرین درجه‌ی سرعت ماشین خود را تجربه کنید. اتفاقا در بازی بزرگراه‌هایی هم هستند که مسیری مستقیم دارند و بازیکن می‌تواند بدون گرفتن هیچ‌گونه ترمزی فقط گاز بدهد. تعداد این‌گونه جاده‌ها در The Run نسبت به جاده‌های پر پیچ و خم زیاد نیست. بیشتر محیط‌هایی که در آن‌ها باید مسابقه دهید پیچ‌ و خم‌هایی دارند که کارتان را دشوار می‌کنند. اگر باهوش باشید و هرچه را سر جای خودش استفاده کنید، می‌توانید بدون مشکل به برتری برسید. به موقع سرعت بروید به موقع ترمز بگیرید و به موقع بپیچید! همه‌ی این موارد در کنار یک ماشین سریع می‌توانند بازیکن را به برتری برسانند. سعی کنید همیشه از ماشین‌هایی با کلاس جهانی استفاده کنید. انتخاب یک ماشین خوب نقش مهمی در موفقیت شما دارد و این موضوع در NFS The Run خیلی خیلی ملموس‌تر از بسیاری از NFSهای دیگر است. علاوه بر این مواردی که گفتیم نباید اهمیت شرایط آب و هوایی در مسابقه را نیز فراموش کرد. شخصا لذت‌بخش ترین حالت رانندگی را در آب و هوای برفی و زمین‌های یخ زده تجربه کردم چرا که در این حالت‌ها کار به شدت برای شما سخت می‌شود. البته فراموش نکنید NFS The Run قرار نیست یک تجربه‌ی رانندگی واقعی را به شما القا کند. در طول مسیری که در آن در حال حرکت هستید هر لحظه هوا می‌تواند تغییر دهد. به طور کلی بازی آب و هوای بارانی، برفی، مه و طوفان‌های شن را در خود جای داده است. لوکیشن‌های بازی هم به گونه‌ای طراحی شده‌اند که شما راندن در زمین‌های خاکی، زمین‌های یخ زده و آسفالت را تجربه می‌کنید. ضمنا در NFS The Run آمادگی بهمن را هم داشته باشید!

موضوعی که کمی طرفداران را شوکه می‌کند هندلینگ ماشین‌هاست. همان‌طور که گفتیم بازی نسبت به نسخه‌های گذشته در بحث کنترل ماشین تفاوت‌هایی داشته و سخت‌تر شده است. خب این برای یک تازه وارد چیز عجیبی نیست ولی برای طرفداران قدیمی این فرانچایز داستان کمی متفاوت است. بحثی که اینجا مطرح است، فیزیک ماشین‌هاست. اساسا فرانچایز Need for Speed را به عنوان یک سری ریسینگ آرکید خالص می‌شناسیم ولی چیزی که در NFS The Run می‌بینیم تفاوت‌هایی دارد. کنترل ماشین‌ها در The Run با نسخه‌های دیگر متفاوت بوده و وضعیت را چیزی بین یک شبیه ساز و یک آرکید نگه می‌دارد. هر کسی که کوچک‌ترین اطلاعاتی از NFS داشته باشد باید بداند که این فرانچایز ابدا یک Simulator نیست ولی The Run یک آرکید هم نیست. همان‌طور که گفتیم چیزی بین این دو. برای مثال نگاهی به NFS Hot Pursuit بیندازید. دریفت‌های گاه و ناگاه در سطوح و پیچ‌های مختلف که لازمه‌ی آن‌ها تنها کشیدن ترمز دستی بوده و هیچ شباهتی به واقعیت ندارد. اما در The Run همه‌چیز به این ترمز دستی ختم نمی‌شود و فاکتور‌های زیادی لازم است تا بتوانید یک پیچ صحیح و موفق را داشته باشید. شخصا این ویژگی منحصر به فرد Need for Speed The Run را دوست دارم! چیزی بین واقعیت و بازی! از این رو پیشنهاد می‌شود در بحث هندلینگ هرگز The Run را با دیگر نسخه‌های فرانچایزش مقایسه نکنید. این که رانندگی حالا متفاوت از نسخه‌های قبل و بعد است، شاید در ابتدا کمی عجیب باشد ولی کافیست به آن عادت کنید تا از سختی‌اش لذت ببرید. پس به طور کلی دریفت‌های طولانی و آسان دیگر NFS‌‌ها را فراموش کنید. این ویژگی خاص NFS The Run این احتمال را که بازیکن بخواهد بازی را روی درجه‌ی دشواری Easy بازی کند را افزایش می‌دهد.

از سان فرانسیسکو تا نیویورک…

چیزی که در گیم پلی بازی به شدت آزارتان می‌دهد وضعیت هوش مصنوعی دیگر مسابقه دهندگان و پلیس‌هاست. در نقد و بررسی عنوان Need for Speed Hot Pursuit اشاره کردیم که هوش مصنوعی بالای رقبا یک چالش بزرگ برای شماست ولی در NFS The Run قضیه کاملا برعکس است. دیگر مسابقه دهندگان خیلی از تاکتیک‌های مثل استفاده از میانبر بهره نمی‌برند و این کار شما را آسان می‌کند. از سوی دیگر به نظر می‌رسد تنها هدف پلیس‌ها شما هستید! خیلی کم می‌بینیم که پلیس‌های بازی دیگر مسابقه دهندگان را هدف خود قرار دهند و این اصلا خوب نیست! اینگونه سخت شدن بازی به هیچ وجه جذابیتی ندارد. البته به جز مواردی که ذکر شد، AI رقبا مشکل دیگری ندارد. آن‌ها خوب مسابقه می‌دهند و ماهرانه عمل می‌کنند. مشکل دیگری که در بازی می‌بینیم مربوط به استفاده و کاربرد ماشین‌های بازی است. تنها جایی که می‌توانید ماشین خود را عوض کنید در پمپ بنزین‌ها بوده که این مکان‌ها معمولا فاصله‌ی زیادی از هم دارند. به همین خاطر ممکن است شما ماشینی که برمی‌دارید برای بزرگراه‌ها یک انتخاب ایده‌آل باشد ولی در تمام طول مسیر گزینه‌ی خوبی نیست. به عبارتی دیگر شما هیچگاه نمی‌توانید ماشینی را برگزینید که در همه حالت بتواند عملکردی استاندارد داشته باشد. طبیعتا نباید انتظار داشته باشید ماشینی که مثلا در بزرگراه جواب می‌دهد در جاده‌های خاکی هم بتواند همان عملکرد را داشته باشد ولی سازندگان می‌توانستند فاصله‌ی بین پمپ بنزین‌ها را کم‌تر کنند. در NFS Hot Pursuit کاملا مشخص بود که خبری از شخصی سازی نیست و کسی هم انتظاری نداشت. تمام کاری که می‌توانستید با ماشین خود انجام دهید تغییر رنگ آن قبل از شروع مسابقه بود ولی در The Run ما شاهد قابلیت شخصی سازی هستیم. ولی متاسفانه این قابلیت به معنای واقعی کلمه ناقص است. قرار نیست همه‌ی بازی‌ها از لحاظ شخصی سازی شبیه به NFS Payback باشند ولی باید استاندارد‌هایی را داشته باشند تا بازیکن بتواند از قابلیت گنجانده شده در بازی نهایت استفاده را ببرد. آپشن‌هایی که برای شخصی سازی ماشین خود دارید به شدت محدود هستند. برای بعضی ماشین‌ها اصلا نمی‌توانید چراغ جلو و عقب را عوض کنید. نمی‌توانید در بدنه‌ی ماشین تغییرات زیادی ایجاد کنید و اسپورت کردن ماشین آنقدر‌ها معنا ندارد. بعضی از ماشین‌های مدل بالا حتی گزینه‌های محدودتری به شما می‌دهند تا بازیکن دل خود را خیلی به شخصی سازی ماشین خوش نکند. به طوری که در اواسط بازی شاید اصلا دست به ماشین خود نزنید و با همان حالت دیفالت به بازی کردن بپردازید.

بازی دارای یک Career Mode است که همان‌طور که گفتیم از سان فرانسیسکو آغاز و در نیویورک پایان می‌یابد. به طور کلی باید چیزی حدود ۳۰۰ کیلومتر را طی کنید که این نشان دهنده‌ی وسعت سه برابری بازی نسبت به NFS Hot Pursuit است. بخش Career بازی به ۱۰ استیج تقسیم می‌شود که هر استیج، event‌های خاص خودش را دارد. وجه تشابه بین Hot Pursuit و The Run، نوع مسابقات است. البته در Hot Pursuit تنوع مراحل بیشتر بود که نباید تاثیر مد پلیس را هم در این باره انکار کرد. بیشتر مسابقات به صورت چند نفره ( معمولا با شرکت ۸ نفر ) انجام می‌شوند ولی در این بین دوئل‌هایی هم هستند که در آن‌ها تنها یک رقیب دارید. مد جالب دیگر بازی Survival نام دارد. در این حالت شما باید مسیری را در حالی طی کنید که مورد حمله‌ قرار می‌گیرید و باید سعی کنید دوام بیاورید و اصطلاحا Crash نشوید. مراحل Time Trial هنوز هم در بازی هستند اما با یک اسم دیگر. در این مراحل که در NFS The Run با نام Checkpoint Race معروف هستند از شما خواسته می‌شود که طی زمانی محدود و تعیین شده به Checkpoint‌هایی برسید. تفاوتی که بین Checkpoint Race‌ها و مراحل Time Trial وجود دارد خیلی ریز است. در مورد اولی، بازی برای رسیدن به هر Checkpoint برای شما زمانی تعریف می‌کند ولی در Time Trial ( که در NFS The Run شاهد این مراحل نیستیم ) برای کل مسافت زمانی مشخص می‌شود و مهم نیست کی، کجا باشید، شما در نهایت باید خود را در زمان مشخص شده به مقصد برسانید. دیگر حالت مسابقات هم که Rival Race نام دارد در نوع خود جالب است. این مراحل بیشتر اکشن بوده و شما باید رقیب مشخص شده را قبل از رسیدن به نقطه‌ی تعیین شده از بین ببرید. کسب XP اهمیت بالایی در بازی دارد. شما برای بالا بردن لول خود احتیاج به امتیاز تجربه دارید و طبیعتا هر چقدر بهتر مسابقه دهید، سرعت خود را بالاتر ببرید، دریفت‌های بیشتری داشته باشید و در نهایت مهارت خود را بیشتر به نمایش بگذارید امتیاز XP بیشتری هم کسب می‌کنید. با بالا بردن سطح خود می‌توانید ماشین‌های بیشتری را داشته باشید. به طور کلی بالاترین Level ممکن در بازی ۳۰ است اگرچه کاربران کنسول‌های نسل هفتم که آخرین آپدیت بازی را دانلود کرده باشند می‌توانند تا لول ۴۰ هم پیشرفت کنند. امتیاز‌هایی که کسب می‌کنید همه حساب شده بوده و هر عملی برای خود امتیازی دارد. به عنوان مثال اگر بتوانید از بغل حریف خود سبقت بگیرید بدون این‌که برخوردی داشته باشید ۵۰ امتیاز دریافت می‌کنید. عبور کردن از راه بند‌های پلیس نیز بدون این‌که برخوردی با آن‌ها داشته باشید همین اندازه XP برایتان به همراه خواهد داشت و در صورتی که یک پلیس را کلا از بین ببرید ۱۰۰ امتیاز تجربه برای خود خریده‌اید. آنلاک کردن ماشین‌های جدید علاوه بر ارتقا سطح، گاهی احتیاج به انجام بعضی کارهای خاص دارد. بگذارید از Corvette‌ها برایتان مثال بزنیم. مثلا برای آنلاک کردن یک کوروت Z06 شما باید یک سری چالش را از پیش رو بردارید. البته بعضی از ماشین‌های بازی را می‌توانید به صورت جداگانه در قالب یک سری پک خریداری کنید. با آپدیت کردن بازی خود یا دریافت DLC ماشین‌ها و event‌های جدیدی در بازی ظاهر می‌شوند که می‌توانند برای بازیکن لذت بخش هم باشند. ماشین‌های بازی کلاس‌های متفاوتی مثل ماشین‌های عضله‌ای یا اسپورت دارند که طبیعتا هر یک در جای خود می‌توانند نیاز شما را برطرف کنند. مثل هر NFS دیگری، اینجا هم ماشین‌های زیادی در بازی گنجانده شده‌اند. از مدل‌های مختلف آئودی و BMW که همکاری دیرینه‌ای با NFS دارد بگیرید تا برسید به برند‌های دیگری مثل Ford، Lamborghini، Maserati و Chevrolet و غیره برسید. تعداد ماشین‌های بازی کم نیستند و احتمالا تا پایان هم نمی‌توانید حتی نصف ماشین‌های بازی را تجربه نمایید.

محیط های بازی به زیبایی هرچه تمام تر طراحی شده اند.

یکی دیگر از نکات جذاب بازی مکان‌های آن هستند. بازی در San Francisco شروع می‌شود و محیط‌های چشم نواز هم همینطور. شاید اغراق نکرده‌ باشیم اگر بگوییم جذابیت لوکیشن‌های بازی NFS The Run را در هیچ ریسینگی نمی‌توان مشاهده کرد. خود سان فرانسیسکو به کنار، Yosemite National Park یکی از مواردی است که به شدت مورد تحسین منتقدان قرار گرفته است. نمی‌دانم این لوکیشن را تا چه اندازه به خاطر دارید ولی اگر بتوانید آن‌را به یاد بیاورید، مطمئنم شما هم نظر مثبتی روی این لوکیشن خواهید داشت. مکان‌های بازی زیاد و همگی جذاب هستند. مرکز شهر شیکاگو، تپه‌های بلند شنی و تپه‌های پوشیده از برف، تپه‌های سنگی، جاده‌ها و شهر‌های مختلفی که از آن‌ها عبور می‌کنید انگیزه‌ی زیادی به بازیکن می‌دهند. متاسفانه بازی مشکلاتی دارد که سبب می‌شوند این موارد مثبت بعضا نادیده گرفته شوند. جاده‌های آمریکا در NFS The Run همگی تحسین برانگیز طراحی شده‌اند. قطعا این زیبایی به بازیکن کمک می‌کند که دیرتر خسته شود. نکته‌ی جالب و نوآوری NFS The Run مربوط به کات‌سین‌های بازی است جایی که بازی می‌تواند کمی اکشن شود و با فشردن دکمه‌هایی که بازی برایتان تعیین می‌کند باید از دست معمولا پلیس‌ها فرار کنید. نکته‌ی دیگر بازی که امکان ندارد بتوانیم آن را از یاد ببریم قابلیت Rewind است. در درجه‌ی دشواری Easy شما ۱۰ بار می‌توانید از این قابلیت استفاده کنید. در درجات سختی بالاتر نیز به ترتیب ۵، ۳ و ۱ Rewind خواهید داشت. این قابلیت به شما اجازه می‌دهد که به عقب برگردید. با بالاتر رفتن درجه سختی تعداد Rewind‌ها به نحوی که گفتیم کاهش یافته و هوش مصنوعی دشمنان افزایش می‌یابد. Challenge‌هایی که در بازی هستند مدت زمان Career Mode را طولانی‌تر می‌کنند. با برآمدن از پس این چالش‌ها نیز مقداری XP دریافت می‌کنید که درباره‌ی اهمیت آن قبلا صحبت کرده‌ایم. مدال‌هایی که در این چالش‌ها دریافت می‌کنید در ادامه‌ی کار کمک زیادی به شما می‌کنند. مشکلی که در بازی وجود دارد و باور آن کمی سخت است محدود بودن استفاده از Checkpoint در هر event است. شما در هر event تنها اجازه‌ی ۵ بار می‌توانید از Checkpoint استفاده کنید. این که با این موضوع موافق باشید یا مخالف بیشتر بسته به سلیقه است و نمی‌توان خیلی درموردش صحبت کرد. اما با توجه به کنترل نسبتا سخت ماشین‌ها، احتمالا این محدودیت به مزاق تازه وارد‌ها و افرادی که مهارت کمتری دارند خوش نمی‌آید.

خوشبختانه بازی در بعد گرافیکی عملکردی خوب دارد. البته انتظار نداشته باشید حتی از این لحاظ به پای NFS Hot Pursuit برسد ولی اگر نخواهیم به مقایسه بپردازیم، وضعیت NFS The Run راضی کننده است. موتور سازنده‌ی بازی یعنی Frostbite 2 کارش را به خوبی انجام داده است. Frostbite بیشتر به خاطر نسخه‌ی ۳٫۰ خود معروف است. Battlefield 3، Medal of Honor: Warfighter و Need for Speed The Run معروف‌ترین محصولات Frostbite 2 هستند. اگر بخواهیم ریزتر عملکرد این موتور را بررسی کنیم به نکات مثبتی برمی‌خوریم. خوشبختانه بازی باگ‌های زیای ندارد. از این‌ها گذشته، بالاتر راجع به طراحی فوق العاده‌ی محیط صحبت کردیم و گفتیم که از این حیث The Run در سری NFS بی‌نظیر است. متاسفانه بازی مشکلاتی دارد و این مشکلات باعث شدند که همین نکات مثبت بازی به چشم نیایند. به طراحی صورت شخصیت‌ها که می‌رسیم هم The Run حرف‌هایی برای گفتن دارد. به راحتی می‌توان از طراحی صورت افرادی چون Jack Rourke دفاع کرد. نمی‌گوییم در طراحی صورت این شخصیت تک تک جزئیات رعایت شده‌اند ولی همین طراحی نیز قابل قبول است. کلا از این‌ها گذشته اتمسفر بازی حس خوبی به بازیکن می‌دهد. اگر پس از مدتی دیگر اشتیاقی به بازی کردن NFS The Run نداشته باشید قطعا به خاطر اتمسفر بازی نیست و مشکل شما مشکل گیم پلی است. جزئیاتی که در انیمیشن‌های بازی رعایت شده نیز به مانند عناوینی چون Battlefield 3 شما را جذب می‌کنند. روی دیگر جزئیات محیط هم به خوبی کار شده و اکثرا رعایت شده‌اند. قدرت بالای تخریب پذیری بازی را هم می‌توانید در طول بازی به دفعات مشاهده کنید.

اگرچه تنوع soundtrack‌های بازی هم بالاست، انیمیشن‌های بازی قابل قبول هستند و به طور کلی بازی نکات مثبت زیادی دارد و حتی سرگرم‌کننده هم هست ولی NFS The Run هرگز نتوانست به خاطر مشکلاتی که داشت در جمع بهترین NFS‌ها جایی برای خود باز کند. برخلاف Hot Pursuit، نسخه‌ی The Run آن ارزش تکرار بالا را نداشت و بازی پس از مدتی برایتان خسته کننده می‌شد بطوریکه عده‌ای را می‌شناسم که بازی را اصلا به پایان نرساندند! انکار نمی‌کنم که The Run پتانسیل بالایی داشت ولی افسوس که نتوانست از این پتانسیل و استعداد بهره‌ی کافی ببرد. مشکلاتی از قبیل هوش مصنوعی پایین که تعقیب و گریز‌ها را کسل‌کننده می‌کردند یکی از اصلی ترین عوامل تکراری شدن بازی به حساب می‌روند. از سوی دیگر event‌ها نتوع قبل را ندارند. همان ابتدا گفتیم نباید برای این بازی Racing انتظار یک داستان فوق العاده داشت ولی حداقل باید روی شخصیت پردازی زمان بیشتری گذاشته می‌شد که نشد و در نهایت تمام این مشکلات سبب می‌شود NFS The Run انتقادات زیادی را تحمل کند. با این همه، The Run نیز مانند همه‌ی NFS‌ها حس و حال خاص خودش را دارد و می‌تواند برای مدتی شما را سرگرم کند. البته انتظار نداشته باشید که بتوانید ماه‌ها از بازی لذت ببرید چرا که علاوه بر مشکلاتی که گفته شد، بخش داستانی بازی به شدت کوتاه است ولی به هرحال خود را از تجربه‌ی آن محروم نکنید. Need for Speed The Run همان عنوانی است که علی رغم پتانسیل بالایش، فقط و فقط یک بازی “خوب” باقی ماند.