داستان دو دوست و یک سفر | اولین نگاه به A Way Out

در دنیای بازی‌های ویدیویی احتمالاً همۀ ایده‌های نو قابلیت تبدیل شدن به یک محصول تجاری سودآور را نداشته باشند و این مسئله جداً بازی‌های دونفره را تحت تأثیر قرار داده است. یعنی زمانی بود که بازی‌های دونفره جزء جدانشدنی کتاب‌خانۀ کنسول‌های بازی بودند و حتی بازی‌هایی که به‌دلایل کاملاً موجه از قابلیت‌های کوآپ خالی بودند، بر حسب عادت هرطور که شده به‌روشی از روش‌ها جایی برای بازیکن دوم پیدا می‌کردند. این مسئله را به‌خوبی می‌شود در یک گشت و گذار ساده بین بازی‌های قدیمی‌تر متوجه شد. اما ماجرا دیگر کمی فرق کرده است و بازی‌های ویدیویی اگر زمانی کچاپ‌های خانوادۀ سنگین بودند که می‌شد با خود در پارک و دورهمی خانوادگی برد، حالا کچاپ‌های تک‌نفره‌ای هستند که تاریخ‌شان هم گذشته است. بنابراین تعجبی ندارد اگر در نسل هشتم دیگر خبری از الگوهای سابق رفتاری بازی‌ها نباشد و یافتن یک بازی با قابلیت کوآپ مثل یافتن سوزن بین انبار کاه باشد. به‌هرحال این‌جاست که بازی A Way Out از راه می‌رسد و سعی می‌کند که زنگ تفریحی باشد برای تکرار مکررات و سعی می‌کند که جای خالی بازی‌های دونفره‌ای که واقعاً بر این اساس ساخته شده باشند را پر کند. از طرفی هم الکترونیک آرتس را داریم که می‌آید تا برای این بازی وظیفۀ نشر را برعهده بگیرد و به زبانی دیگر بگوید هنوز هم آن غول بی‌اصل و اساسی نشده که بقیه می‌گویند و فقط نمی‌خواهد که با لوت باکس کودکان را مجبور کند تا چیزهایی بخرند که به آن‌ها نیاز ندارند. البته انتشار A Way Out قرار نیست که کمکی به الکترونیک آرتس کند یا این‌که وجهۀ منفی‌اش را اصلاح کند اما درهرصورت نکته‌ای بود که لازم بود در این مجال برای بیان پس‌زمینه‌ای از این بازی ذکر شود. این بازی برای تیم سازنده‌اش یک تجربۀ کاملاً جدید است؛ خصوصاً با توجه به این‌که محصولات سابق‌شان عموماً بازی‌هایی بودند با ساختارهایی ساده‌تر و مکانیک‌هایی که به‌شکلی محترمانه در حد کوچکی محسوس پروسۀ تولید بودند. بنابراین می‌شود این‌طور حدس زد که این تجربۀ کوآپ باید از نوع گسترده‌ترش باشد؛ چه در ابعاد و چه در شخصیت‌ها و چه در مکانیک‌هایی که اصل و اساس گیم‌پلی را می‌سازند. و برای طرفداران بازی‌های کوآپ این مسئله می‌تواند بازتابی باشد از نسل ششم یا هفتم که بازی‌هایی با مشخصات فنی قابل توجه که به‌شکل وسیعی برپایۀ همکاری‌ دوبازیکن ساخته شده بودند فت و فراوان بودند.

بازی Brothers : A Tale Of Two Sons یکی از آثار تحسین‌شدۀ سال‌های اخیر بود که علاوه بر ایده، از سبک نوآورانه‌ای برای کنترل دو شخصیت موجود بهره می‌برد. حال بازی A Way Out دسپخت سازندگان همین بازی است و با الهام و یادگیری از آن سعی دارد تا یک اثر نو و سرگرم‌کننده را به دوست‌داران عرضه کند. حال که از ایده بسیار صحبت کردیم، بهتر است تا ابتدا نگاهی به ایده‌های فنی و مکانیکی موجود در بطن این بازی بیندازیم.

یک، دو، سه، حرکت!

A Way Out نیز مانند هر بازی دیگری، به موضوع مد نظر خودش اشاره می‌کند و دقیقاً همین‌جا می‌توانیم بگوییم که این موضوع برای یک بازی ویدیویی بسیار هم همه‌پسند است: فرار کردن از زندان؛ آن هم به‌همراه یک فرد دیگر و آن‌هم به‌صورت دونفره که مطمئناً از لحاظ گیم‌پلی روندی هیجان‌انگیز است. کامل‌تر هم اگر بخواهیم بگوییم، ایدۀ کلی مربوط به بازی بسیار ایدۀ پر از پتانسیلی است که اگر درست اجرا شود، کاملاً تضمین‌کنندۀ ادامۀ مسیر تجاری اثر می‌شود. احتمالاً بیش‌تر شما با محصولات ویدیویی بسیاری که حول این موضوع ساخته شده‌اند آشنایی دارید. بنابراین قطعاً می‌دانید که صحنه‌های هیجانی و نقشه‌های عیجیبی که عملی می‌شوند و تعقیب و گریزهایی که صورت می‌گیرند و لحظات خوب و بدی که مجموعاً در دستان هستند جزء لاینفک کار هستند. حالا آن‌طور که از تبلیغات پیداست، همۀ این موارد قرار است تا در این بازی ویدیویی در یک تجربۀ مشترک پیاده شوند. شاید موردی که اکنون بسیاری از بازیکنان منتظرش بودند، همین حضور عناوین چندنفرۀ بیش‌تر است که قابلیت چندنفره را به‌صورت محلی داشته باشند. مخصوصاً برای گروهی از بازیکنان که در گذشته، در نسل‌های ششم و هفتم با این نوع از بازی‌ها آشنا بودند. از این لحاظ A Way Out می‌تواند برای آن‌ها باشد. بازی برپایۀ همکاری دونفره شکل می‌گیرد و بازیکنان یا به صورت آنلاین به یکدیگر متصل می‌شوند و یا این‌که می‌توانند بدون حضور در شبکه یا اتصال به اینترنت، همراه آشنایان و نزدیکان‌شان به‌صورت محلی به تجربۀ بازی بپردازند. بازی، ماجراهای دو فرد گیرافتاده پشت میله‌ها را روایت می‌کند. اولی Leo نام دارد و دومی Vincent است که هردو براساس انگیزه‌های کاملاً متفاوت‌شان قصد دارند که رها شوند و نقشه‌ای برا یاین موضوع بکشند. با توجه به ساختۀ قبلی سازندگان بازی، می‌توان گفت که همکاری در A Way Out هنوز هم می‌تواند روان و بدون مشکل و نقص فنی شکل بگیرد و هم‌چنین آن‌که کار تیمی حرف اول را خواهد زد. سازندگان از نوآوری و آزادی عمل در بازی و تفاوت آن با عناونی دیگر بسیار گفته‌اند.

تصویر بالا را می‌شود یک شرح حال کلی بر حالتِ دید و بازی بازیکن‌ها در زمان پیش‌بردن داستان بازی دانست. هرکدام از بازیکنان چه شما باشید و چه شخصی که همراه شماست، شرایط متفاوتی را در آن واحد تجربه می‌کند. به‌طور مثال زمانی که شما از بالای پله در حال تماشای دوستتان هستید، دوست شما در محل دیگری قرار دارد و با اتفاقات دیگری سروکله خواهد زد. به گفتۀ سازندگان، آزادی عمل در بازی از نکاتی است که بسیار مد نظر قرار گرفته و راه‌های زیادی برای انجام مراحل در اختیار دارید که بسته به دلخواه بازیکنان انتخاب می‌شوند و همۀ آن‌ها را می‌توانید با همکاری‌های دونفره اجرا کنید و با کمک هم از موانع گذر کنید که بازهم به خود بازیکن و ترجیحاتش بستگی دارند. البته برخلاف تمام کسانی که خواهان بازی‌های دونفره بودند، برخی هم از این‌که تجربۀ بازی به‌شکلی اجباری مستلزم حضور بازیکن دوم است ناراحت هستند. با این وجود، اگر تمام جوانب را نگاه کنیم، در هر دو شکلِ مذکور این بازی پتانسیل زیادی برای تبدیل شدن به یک موفقیت تجاری دارد. سازندگان البته می‌توانستند که بازی را به‌شکل تک‌نفره هم توسعه بدهند و سپس در کنار آن، بخشی را قرار بدهند با حضور بازیکن دوم. آن‌ها می‌توانستند تا کنترل شخصیت دوم را مثل بسیاری از بازی‌های دیگر در اختیار کامپیوتر قرار دهند ولی به‌نظر می‌رسد که چنین اتفاقی نیازمند تولید یک بازی دیگر بود با محتوایی کاملاً متفاوت. بنابراین A Way Out احتمالاً ادامۀ همان کارنامه‌ای باشد که سازندگان پیش از این هم داشتند.

تصویر بالا را می توان شرحی بر حالت دید و بازی بازیکن ها در حین پیشبردن داستان بازی دانست. هر کدام از بازیکنان ، شرایط متفاوتی را تجربه می کنند . به طور مثال زمانی که شما از بالای پله در حال تماشای دوستتان هستید ، دوست شما در شرایط دیگری قرار دارد و چیز دیگری می بیند. به گفته سازندگان ، آزادی عمل در بازی از نکات بسیار قوی آن شمرده می شود و راه های زیادی برای فرار کردن از زندان در اختیار دارید! ایده هایی که دارید را می توانید با همکاری های دو نفره اجرا کنید و با کمک هم ، دست به کارهای شگفت انگیزی بزنید که باز هم به خلاقیت و تفکر شما بستگی دارد. البته بر خلاف تمام کسانی که برای تجربه یک عنوان دو نفره لحظه شماری می کنند ، افراد نه چندان کمی نیز نارضایتی خود را از اجباری بودن بازی دو نفره اعلام کردند. با این وجود ، اگر تمام جوانب را  بررسی کنیم ، در هر دو شکل بازی پتانسیل تبدیل شدن به یک اثر خوب را دارد. سازندگان می توانستند بازی را به صورت تک نفره توسعه دهند و با اضافه کردن داستانی زیبا و شخصیت پردازی عالی ، عنوانی بسیار درخشان و تحسین برانگیز را به جهان عرضه کنند . اما اگر راستش را بخواهید ، همین دو نفره بودن بازی ، از بزرگترین نقاط قوت آن به حساب می آید و می تواند بسیاری را شیفته خودش کند. از این نظر که بازی می تواند قابلیت های زیادی را در خود جای بدهد و محتوایی ارزشمند را ارائه کند.

دو شخصیت اصلی بازی.

برای این بازی همه‌چیز در کار تیمی خلاصه شده است. از مخفی‌کاری گرفته تا رانندگی و کلی از موارد دیگر مثل شنا و بالا رفتن از دیوار و غذا خوردن و حتی مبارزات. بنابراین حتی یک لحظه هم نباید تصور کرد که می‌شود این بازی ویدیویی را تنهایی پیش برد. داستان دو شخصیت ما، آن‌طور که به‌نظر می‌رسد اما کمی معمایی‌تر از یک داستان تکراری ویدیوگیمی است و ماجراهای شما تنها با یک سفر ساده تمام نمی‌شوند. چه لئو و چه وینسنت هرکدام داستان و پس‌زمینۀ خودشان را دارند و به‌نظر می‌رسد که بازی A Way Out سعی داشته باشد که از لحاظ داستانی هم سطح کیفی از خودش نشان بدهد و این مورد را در کنار کوآپ بودنش حفظ کند. بنابراین باید انتظار داشت که اندکی هم از زمان بازی به‌جز تعقیب و گریزهای اکشن و عناصر تکراری موجود در ژانر، صرف ساختن شخصیت‌ها و پردازش داستان و حوادث غیرمنتظره معمایی هم بشود. چراکه برای یک بازی دونفره، لزوماً اکشن مطرح نیست و مطمئناً می‌شود با طراحی مراحل به‌شکلی که با نوع بازی هماهنگ باشد، بدون وجود اکشن خاصی هنوز هم از لحاظ مکانیکی کارآمد ظاهر شد. و مطمئناً بعد از همۀ این موارد، اگر A Way Out همان اثری باشد که سازندگانش می‌گوید، می‌شود این بازی را به‌عنوان یکی از آثاری که احتمالاً در سال ۲۰۱۸ مورد تحسین قرار بگیرند درنظر گرفت.