گیمر حرفه ای ایرانی؟… یک شوخی تلخ| وضعیت گیمینگ حرفه ای در سرزمین کهن
سه نفر را در کمتر از سه ثانیه هدشات می‌کند،مولتی کیل را می‌گیرد و راند را خودش تکی تمام می‌کند،حالا کمی شانس برای برنده شدن تیمش مهیا کرده، دست بعدی را با امید بیشتری آغاز می‌کند، به عنوان لیدر کلن، استراتژی آخرش را رو می‌کند و دستور اکید می‌دهد که هر یک از اعضای تیم دقیقا آن کاری را انجام دهند که او می‌گوید، به بهترین نحوی که توانایی اش را دارد تیم را هدایت می‌کند و بالاخره در مپی که فکرش را هم نمی‌کرد نتیجه را مساوی می‌کند، حالا نه تنها خودش بلکه تمام هم تیمی هایش هم استرس شدیدی گرفته اند،دست آخر شروع میشود و لیدر تنها به این بسنده می‌کند که بگوید:(( بهترین بازی‌تان را انجام دهید!)) البته که این حرف فشار مضاعفی را روی دوش بازیکنان ایجاد می‌کند، تمام چهار هم تیمی اش به خاطر بی تجربگی در چنین وضعیتی، به سرعت کشته می‌شوند و حالا تنها او می‌ماند و یک تیم کامل! پیش خود می‌گوید:(( به خودت اطمینان داشته باش، سطح بازی تو از سطح تمام بازیکنان تیم حریف بالاتر است!)) و به این ترتیب بازی خارق العاده اش را شروع می‌کند، طبق تجربه ی چند هزار ساعته اش حدس می‌زند که تیم حریف چه نقشه ای را پیاده کرده و با دقت و تمرکز بی‌نظیر تک به تک، بازیکنان تیم حریف را از پای در‌میآورد و تمام! بازی را می‌برد! هم تیمی هایش با mic دادن های بی‌وقفه و با صدای کمی بیش از حد بلند! به او می‌گویند که چه بازی بی‌نظیری انجام داده،و تیم حریف هم، بهت زده و gg گویان صحنه ی خفت بار شکست را ترک میکنند. هدفونش را از گوشش بر می‌دارد و با لبخندی تلخ می‌گوید این هم از این! دیگر مانند گذشته خبری از شادی های چند ساعته و بارگذاری دمو هایش در شبکه های اجتماعی نیست،حتی دیگر آن لذت سابق را از بازی اش نمی‌برد، خودش هم نمی‌داند چرا اما روزش مانند سابق با این کار ها ساخته نمی‌شود! به نظرش می‌رسد بهتر بود این چند هزار ساعت را صرف کار مهم تر و بهتری کرده بود، البته که این نظر شخصی خودش نبود، بلکه وقتی می‌خواست هدست بهتری برای خودش بگیرد، خانواده اش این را به او می‌گفتند. هر بار که هدستش را از گوشش بر می‌داشت، این مکالمه را کلمه به کلمه به یاد می‌آورد و شادی اش سریعا فروکش می‌کرد. اما این جریان تنها خاص این یکی دو روزه یا یکی، دو ماهه ی اخیر نبود بلکه از همان ابتدای شروع گیمر بودن، کم و بیش چنین اتفاقاتی رخ می‌داد و باعث شده بود او با چنین گفت و گو هایی غریبه نباشد. اما حالا دیگر، این نادیده گرفته شدن و درک نشدن ها داشت اذیتش می‌کرد، به عبارتی دیگر این که هیچ کس جز هم کلنی هایش او را در کار گیم تشویق نمی‌کردند، باعث شده بود به کل مقوله ی گیم به نحوی دیگر بنگرد و از بازی کردن دلسرد شود، این جریان هر روز با شدت بیشتری ادامه یافت تا اینکه یکی از بهترین بازیکنان دنیای گیم بدون هیج دستاوردی از دنیای گیم کناره گیری می‌کند.
لعنت! و تنها لعنت بر چنین اتفاقی، حیف، افسوس، چرا باید چنین شود؟ چرا باید هر سال صد ها نفر با چنین پتانسیل های بالقوه ای که دارند، از آنچه استحقاقش را دارند باز بمانند؟ چرا باید آینده ی پر از هیجان و سرشار از اتفاقات خارق العاده از چنین گیمر هایی دریغ شود؟ چرا نباید کشور ما جزء بهترین های e-sport باشد؟ چرا زمانی که تنها یک قطره حمایت برای آباد شدن سرزمین گیمینگ حرفه ای کشورمان لازم است، این سرزمین در کمال ناباوری به کویر خشک و سوزان بدل میشود؟ آیا مشکل از گیمر های کشور ماست؟ آیا تمام کشور های خاورمیانه یا آسیا به چنین وضعی دچار اند؟ تنها آمریکا و کشور های اروپایی هستند که بازی های رایانه ای را به صورت حرفه ای انجام می‌دهند و به تجهیزات آن دسترسی دارند؟ در این مقاله قصد دارم به این سوالات پاسخ دهم و قیاسی میان وضعیت pro gaming کشورمان و دیگر کشور های جهان ترسیم کنم و مشکلاتی را که در این زمینه وجود دارند را ریشه یابی تا چرایی وضعیت اسف بار کشور در زمینه e-sport را واضح تر از گذشته درک کنیم و بتوانیم راه حل هایی را برای بهبود آن پیشنهاد دهیم.
ای کاش به معنای واقعی در کشورمان از این ها داشتیم
E-sport، pro-gamer یعنی چه و چه معنایی دارند؟
گیمر حرفه ای به بیان ساده فردی است که از راه گیم و بازی کردن، امرار معاش می‌کند. شاید این شغل در نگاه اول بسیار رویایی به نظر برسد اما حقیقت ماجرا چیز دیگری است، گیمینگ حرفه ای شاید واژه ی گیم را در بر داشته باشد، اما هر چیزی در این حیطه به دور از بازی و راحتی قرار می‌گیرد،به طور خیلی خلاصه اگر بخواهیم برخی ویژگی های یک گیمر حرفه ای را برشماریم می‌توانیم به موارد مقابل اشاره کنیم: گیمر های حرفه ای ساعت های متمادی و بسیار زیادی را به تمرین می‌پردازند که به تبع آن حتی با وجود بهترین ابزار کار نظیر صندلی و میز مناسب آسیب بدنی قابل توجهی آن ها را تهدید می‌کند از درد های گردن، کمر و دست ها گرفته تا سردرد و کاهش قدرت بینایی تنها جزئی از مشکلات این افراد است. در آمد این افراد به هیچ وجه تضمین شده نیست و خیلی راحت ممکن است در عرض یک سال شغل و مقام خود را در صنعت گیم حرفه ای از دست بدهند که در بخش بعدی به طور مفصل به بعد مالی این شغل خواهیم پرداخت. گیمر های حرفه ای ضمن آسیب های جسمی در ابعاد بزرگتری در خطر مشکلات روحی هستند، چرا که بخش اعظم زندگی آن ها در استرس خالص برد و باخت قرار می‌گیرد و چندین مشکل متوالی می‌تواند به طور دائمی به کار آن ها پایان دهد، از سوی دیگر کسب درآمد آن ها هم به طور مستقیم به دستاورد های هر ساله‌شان بستگی دارد و همان طور که پیش تر اشاره کردم به هیچ وجه حقوق ثابتی ندارند و این مسئله هم به استرس و فشار روحی آن ها می‌افزاید چرا که در صورت ناتوانی در گیمینگ حرفه ای، حرفه یا کارشان در هیچ جای دیگری خریدار ندارد و به عبارتی این افراد هنری جز بازی کردن ندارند. اما از سوی دیگر این شغل، برای هر کسی که در این زمینه فعالیت دارد، شغل مورد علاقه و مقوله ای بوده که بیشتر از هر چیز دیگری به آن تمایل داشته انجام دهد. این افراد به شدت در معرض توجه و از سوی دیگر زیر ذره بین میلیون ها گیمر قرار دارند و کوچک ترین حرکتشان مورد تحلیل و آنالیز قرار می‌گیرد. گیمر حرفه ای بودن متاسفانه یا خوشبختانه یک شغل کاملا سفید یا سیاه است، بدین معنا که اگر به قول معروف روی دور بیفتید و تیم های مختلف از شما خوششان بیاید و از شما دعوت کنند و بتوانید جوایزی را در مسابقات سالانه برنده شوید در آمد بسیار بالایی در انتظار شما خواهد بود و تا مدت ها موضوع مورد بحث هر محفل گیمری خواهید بود اما از سوی دیگر این صنعت جایی برای بازنده ها ندارد و به شدت با آن ها بی‌رحم است به گونه ای که افرادی که در یک سال موفق عمل نکنند در صورتی که فورا خودشان را بالا نکشند به سرعت از سراسر این صنعت محو می‌شوند و هیچ کس دیگر آن ها را به یاد نخواهد آورد. به عبارتی ساده تر گیمر حرفه ای دقیقا به مانند یک ورزشکار حرفه ای می‌ماند با این تفاوت که ورزش او بازی کردن است اما در سایر بخش ها قوانین یک سانی بر آن ها اعمال می شود. E-sport یا ورزش های الکترونیکی به مجموعه بازی هایی گفته میشود که گیمر های حرفه ای در آن ها به فعالیت می‌پردازند و مسابقات در آن رشته ها برگزار میشود. به عبارتی دیگر این گیمر های حرفه ای هستند که در زمینه ورزش های الکترونیکی فعالیت میکنند و برای بدست آوردن جوایز این رشته ها با یک دیگر به رقابت می‌پردازند. در حال حاضر از معروف‌ترین بازی هایی که در e-sport انجام می‌شوند می‌توان به csgo,Dota2,lol,fifa,pes,halo,starcraft و … اشاره کرد.
جای چنین مسابقانی با این ابعاد در کشورمان خالی است
یک گیمر حرفه ای چگونه درآمد کسب می‌کند؟
افردادی که وارد حوزه گیمینگ حرفه ای می‌شوند، به شدت ریسک پذیرند به این معنا که با علم به این که درآمد یک سال آن ها می‌تواند صفر باشد، به این کار مشغول می‌شوند چرا که در آمد گیمر های حرفه ای سراسر، از جوایز و مقام هایی که کسب میکنند به دست می‌آید، حال هر چقدر این افراد و تیم هایشان موفق تر عمل کنند و جوایز بیشتری را به دست آورند در آمدشان به طور نجومی افزایش و چنانچه نتوانند در یک سال مقامی به دست آورند در آمدشان به شدت کاهش می‌یابد. شاید ازخودتان بپرسید که نقش اسپانسر ها در این میان چیست؟ اسپانسر ها در این صنعت نقش بزرگی ایفا میکنند اما کار آن ها پرداخت پول به بازیکنان نیست، بلکه آن ها به عنوان یک نیروی پشتیبان ظاهر می‌شوند و تمام تجهیزات سخت افزاری، نرم افزاری و شبکه ای مورد نیاز گیمر ها را تامین میکنند. برایشان بهترین صندلی ها، میز ها مانیتور ها و موس و کیبورد ها را تهیه می‌کند،برای آن ها جای مناسبی برای تمرین تدارک می‌بینند و پول رفت و آمد آن ها را برای رفتن به مسابقات گوناگون را تامین می‌کند به عبارتی دیگر تمام نیاز های یک گیمر حرفه ای را پاسخ می‌دهد تا آن گیمر بتواند جایزه های مختلف را کسب کند و به در آمدی که می‌خواسته برسد. متاسفانه به دلایل بیولوژیکی و افرایش مدت زمان عکس العمل، مدت زمانی که افراد به طور حرفه ای می‌توانند بازی کنند بسیار کوتاه است چیزی در حدود حداکثر ده سال و این یعنی پس از این ده سال این افراد دیگر قادر به واکنش در زمان مناسب نیستند و بایستی از گیمر حرفه ای بودن کنار بکشند، همان طور که پیش تر هم اشاره کردم، حرفه ی گیمر های حرفه ای هیچ جایی خریدار ندارد به همین دلیل بسیاری از گیمر های حرفه ای زمانی که در جوانی قصد بازنشسته شدن دارند سعی میکنند در حاشیه این صنعت به عنوان یک مشاور و استراتژیست باقی بمانند و به عنوان یک مربی به سایر بازیکن ها و تیم ها مشاوره بدهند بلکه مقداری حقوق امن! داشته باشند.
برنده که باشید صنعت گیم حرفه ای با آغوش باز از شما استقبال می‌کند
زندگی یک گیمر حرفه ای در آمریکا و کشور های اروپایی
در کشور های پیشرفته و توسعه یافته ای چون آمریکا و کشور های اروپایی چون آلمان، فرانسه،سوئد، سوئیس هم چنین بریتانیا به دلایل متنوعی گیمینگ حرفه ای در بهترین حالت ممکن قرار دارد چرا که هم مردم عادی، هم گیمر ها و هم کمپانی های پشتیبانی کننده، گیمینگ حرفه ای را به رسمیت می‌شناسند و فرهنگ آن در کشور وجود دارد که به تبع آن آزادی عمل فراوانی برای گیمر ها پدیدار شده چرا که در این کشور ها، بازیکن از سنین کم استعدادش به نحو احسن، شناسایی شده و تشویق میشود که در صورت داشتن علاقه خود را کم کم وارد حوزه ی گیمینگ در سطح پیشرفته کند، از ستاره ها و افراد با سابقه ی این حوزه مشاوره گرفته و با همراهی خانواده اش کارش را در این زمینه آغاز نماید. در مسابقات گوناگون شرکت کند،با حریف های تمرینی مناسب بازی های مختلف انجام دهد و به همین ترتیب به آهستگی به عضویت تیم های رده پایین دربیاید، با اسپانسر های کوچک قرار داد ببند، به صورت موقتی خانواده اش را مسئول امور برنامه ریزی اش کند و بازی اش را پیشرفت دهد. به صورت کلی اگر گیمری بخواهد در این کشور های نامبرده شده گیم را حرفه ای دنبال کند، تنها کافی است تلاش کند تا سطح بازی اش را به سطح بازیکنان بین المللی نزدیک کند و دیگر شرایط کم کم برای وی مهیا خواهد شد. در این کشور ها این که فردی بازی های رایانه ای را محوریت کار و زندگی خود قرار دهد کاملا عادی حساب شده و فرد یا افراد دیگر آن ها را به خاطر انتخاب چنین شغلی مورد قضاوت های نادرست و محدود سازی قرار نمی‌دهند. حالا گیمر حرفه ای بایستی به لیگ های حرفه ای بازی اش وارد شود و با به نمایش گذاشتن بهترین عملکردش کاری کند که تیم های بزرگ برای دعوت کردن و خریدن وی راغب شوند تا از این طریق موفقیت خود را تضمین کرده باشد.
زندگی یک گیمر حرفه ای در آسیای شرقی و کشور های همسایه
درکشور های آسیایی به خصوص در قسمت شرقی این قاره هم اوضاع به همین منوال است و گیمر ها برای حرفه ای شدن چنین مسیری را روی پیش روی خود می‌بینند تنها با این تفاوت که در این کشور ها مانند ژاپن، چین و یا کره درصد افرادی که تمایل دارند وارد این حوزه شوند به مراتب بیشتر از کشور های اروپایی است که به همین دلیل رقابت برای حرفه ای شدن سخت تر دنبال میشود و کسانی که به عنوان مثال در کشوری نظیر چین وارد تیم های برتر کشور و لیگ برتر آن شده اند پشتکار بیشتر و شاید حتی بتوان گفت سطح بازی بالاتری نسب به رقبای آمریکایی- اروپایی خود دارند. در این کشور های آسیای شرقی هم گیمر حرفه ای بودن به عنوان یک سبک زندگی کاملا پذیرفته شده است و طرفداران بسیار زیادی دارد که باعث میشود به طور کلی توجه بیشتری معطوف صنعت بازی های رایانه ای چه در بخش عادی و چه در بخش حرفه ای گردد. در میان کشور های همسایه هم متاسفانه یا خوشبختانه در سال های اخیر سرمایه گذاری های هنگفتی در این زمینه انجام شده که افراد زیادی را علاقه مند به این حوزه کرده، شاید با خواندن این مطلب گمان کنید که این سرمایه گذاری ها بیهوده هستند و تنها در زمینه ی e-sport تفاوت ایجاد میکنند اما حقیقت ماجرا این است که چنین حجم از کار و تبلیغات و سرمایه گذاری در بخش بازی های حرفه ای باعث علاقه ی افراد خیلی زیادی به بازی های دسته جمعی نظیر همان هایی که قبلا نام بردیم میشود و این یعنی مخاطبان بیشتر برای صنعت بازی های رایانه ای. به عنوان مثال در میان کشور های همسایه کشور ترکیه دستاورد قابل توجه در زمینه e-sport کسب کرده که به نوبه ی خود باعث علاقه مند شدن افراد بسیار زیادی به کل صنعت بازی های رایانه ای و به خصوص بازی های چند نفره ی آن شده، معنای این حرکت آن است که ترکیه درک کرده سرمایه گذاری در بخش بازی های حرفه ای عملی سود آور محسوب میشود و می‌تواند درآمدی چند برابر سرمایه گذاری انجام شده را از طرق مختلف بازگرداند.
شاید چینی ها پلیر های خوبی داشته باشند، اما هنوز هم بهترین تیم ها از آن کشور های اروپایی است
دایره هیچ نقطه ی شروعی ندارد
از تمام کشور های دنیا که بگذریم نوبت به کشور عزیز خودمان یعنی ایران می‌رسد، جریان گیمینگ حرفه ای در کشور ما دقیقا نظیر نقطه ی شروع یک دایره ی ترسیم شده توسط دیگر کشور هاست که ما هم می‌خواهیم نظیر آن را رسم کنیم، اما هنوز نتوانسته ایم آن نقطه ی شروع را برای رسم آن دایره بیابیم! چرا که هر یک از مسئولین، ارگان ها و حتی خانواده ها به دلایل مختلف فرهنگی، اجتماعی و مالی تمایلی برای رسم آن دایره ندارند و نقطه ی شروع آن را بهانه میکنند.بیایید کمی دقیق تر به این مسئله نگاه کنیم: تقریبا تمام خانواده های ایرانی مقوله ی گیمینگ را بچگانه و برای افراد کم سن و سال فرض میکنند و از پایه با فرهنگ گیمینگ چه به صورت آماتور و چه به صورت حرفه ای آشنایی لازم را ندارند و به همین دلیل تقریبا هیچ گاه به فرزندان خود اجازه نمی‌دهند که عمر خود را بر سر چنین مسائل به اصطلاح “بی‌فایده ای” هدر دهند، از سوی دیگر ارگان های مربوطه هم از سرمایه گذاری در این زمینه هراس دارند چرا که خود این ارگان ها را هم همین خانواده ها تشکیل داده اند، این ارگان ها و نهاد های مربوطه گمان میکنند سرمایه گذاری، تبلیغات و فرهنگ سازی که در مورد آخر چندان مطمئن نیستم در زمینه ی گیمینگ حرفه ای چیزی جز هدر دادن پول نیست و چنین سرمایه گذاری، برگشتی نخواهد داشت و علت چنین تفکری هم طرز فکر خانواده ها و مردم در کل جامعه ی کشورمان است، پس همان طور که می‌بینید این عدم علاقه به مسئله ی گیمینگ حرفه ای یک رابطه ی دو طرفه است! و به ظاهر حل نشدنی است، پس برای حل آن چه باید کرد؟بهترین راهکار برای رفع این مشکل دقیقا نظیر بسیاری از مشکلات دیگر، همان فرهنگ سازی است، چنانچه نهاد های مربوطه این مفهوم را به جامعه برسانند که گیمر بودن عار نیست و عیبی ندارد که بخشی از جوانان جامعه چنین فعالیتی را انجام دهند، و به طور حرفه ای مقوله ی گیم را ادامه دهند شاید گره از این مسئله ای که لازم است سال ها پیش حل شده باشد، گشوده شود. حال نه این که این فرهنگ سازی و اطلاع رسانی تنها وظیفه ی نهاد ها و ارگان های جامعه باشد بلکه گیمر های جامعه ی ایران هم می‌توانند با به اشتراک گذاری این مسئله و بحث و گفت و گو پیرامون آن به این کار کمک کنند. چنانچه ما بتوانیم در کشورمان این تابو را بشکنیم که گیمر حرفه ای فرد عجیب و غریبی نیست و e-sport هم نظیر بسیاری فعالیت های دیگر، یک رشته و یک فیلد کاری است و از همه مهم تر سرمایه گذاری در این عرصه باعث میشود که چه استعداد های فراوانی در کشورمان از بین نروند و شکوفا شوند، می‌توانیم امیدوار باشیم که pro gaming در کشور ما پای بگیرد، در غیر این صورت گیمر حرفه ای ایرانی یک شوخی تلخ بیش نیست.(پ.ن: می‌دانم که هم اکنون در بعضی رشته های e-sport نظیر فیفا، یا pes تلاش هایی فداکارانه در حال انجام است تا این رشته ها به جایی که مستحقش هستند در کشور ما برسند اما تا وقتی مشکل گیمینگ حرفه ای از ریشه حل نشود و تمام اجزاء جامعه با آن آشنا و از ماهیت درست آن آگاه نشوند چنین تلاش هایی چندان ثمره بخش نخواهند بود)
مطالب مرتبط سایت
تبلیغات
پر بحث‌ترین‌ها
- بازیگر شخصیت اصلی Intergalactic نیل دراکمن را خدای بازی‌های ویدیویی میداند و از همکاری با او هیجانزده است
- رکورد دیسلایک تریلر Concord توسط Intergalactic در یوتیوب شکسته شد
- رئیس ناتی داگ: تست بازیگری Intergalactic به اندازه انتخاب بازیگر نقش الی شگفتانگیز بود
- بازی‌های انحصاری کنسولی بیشتری از پلی استیشن برای Xbox عرضه خواهند شد
- مدیرعامل ناتی داگ: Intergalactic دیوانهوارترین ماجراجویی ما است
- ظاهراً تریلر معرفی Intergalactic: The Heretic Prophet به تاریخ عرضه آن اشاره دارد
- دیجیتال فاندری تریلر Intergalactic را از نظر بصری شگفتانگیز توصیف می‌کند
- سازنده بازی Black Myth: Wukong بابت برنده نشدن در مراسم The Game Awards 2024 گریه کرد
- گپفا ۲۶؛ مورد انتظارترین بازی‌های شما در سال ۲۰۲۵
- مدیرعامل مایکروسافت: طرفدار Xbox بودن یعنی تجربه بازی‌های آن روی تمامی دستگاهها
تبلیغات
پربازدید
+ ادامه
نقد فیلم هفتاد سی | شکست بهرام افشاری 
بهترین دیالوگهای انیمیشن Spider-Man: Across The Spider-Verse 
نقدها و نمرات فیلم Sonic the Hedgehog 3 
کریستوفر نولان مقام شوالیه را دریافت کرد 
خداحافظی احساسی میلی بابی براون با اعضای سریال Stranger Things 
یکی از بازیگران Red Dead Redemption 2 و GTA 5 به حضور خود در GTA 6 اشاره می‌کند 
نقدها و نمرات فیلم Mufasa: The Lion King 
عنوان فیلم Peaky Blinders مشخص شد 
زمان اکران انیمه Attack on Titan: The Last Attack مشخص شد 
معرفی ۱۶ از بهترین بازی های جنگی و شوتر ps4
- یکی از بازیگران Red Dead Redemption 2 و GTA 5 به حضور خود در GTA 6 اشاره می‌کند
- معرفی ۱۶ از بهترین بازی های جنگی و شوتر ps4
رکورد دیسلایک تریلر Concord توسط Intergalactic در یوتیوب شکسته شد 
بازی‌های انحصاری کنسولی بیشتری از پلی استیشن برای Xbox عرضه خواهند شد 
بازیگر شخصیت اصلی Intergalactic نیل دراکمن را خدای بازی‌های ویدیویی میداند و از همکاری با او هیجانزده است 
مدیرعامل ناتی داگ: Intergalactic دیوانهوارترین ماجراجویی ما است 
گپفا ۲۶؛ مورد انتظارترین بازی‌های شما در سال ۲۰۲۵ 
گیمپلی Cronos: The New Dawn بیشتر شبیه بازی‌های مدرن Resident Evil است 
محتوای همکاری Fortnite و Skibidi Toilet فردا منتشر میشود 
پیشبینی یک شرکت تحقیقاتی: در نسل بعدی تنها یک کنسول توان رقابت با نینتندو را دارد
- نقد فیلم هفتاد سی | شکست بهرام افشاری
- بهترین دیالوگهای انیمیشن Spider-Man: Across The Spider-Verse
- نقدها و نمرات فیلم Sonic the Hedgehog 3
- کریستوفر نولان مقام شوالیه را دریافت کرد
- خداحافظی احساسی میلی بابی براون با اعضای سریال Stranger Things
- نقدها و نمرات فیلم Mufasa: The Lion King
- عنوان فیلم Peaky Blinders مشخص شد
- زمان اکران انیمه Attack on Titan: The Last Attack مشخص شد
آنا د آرماس به جمع بازیگران فیلم Avengers: Doomsday میپیوندد 
۱۰ طراحی کارکتر برتر انیمه One Piece
نظرات
عالی واقعا گل کاشتی
آغا رزیدنت ایول ۷ کرک شده
پی سی بازا شیرینی بدین :rose: :rose:
بفرما :cake:
حدود چهار پنج ماهه دارم تو حوزه ی بازی سازی با جدیت فعالیت می کنم ولی هنوز به خونواده دارم میگم برنامه نویسی می کنم 😐
نمی دونم وقتی بگم دارم بازی می سازم چه واکنشی نشون می دن…اینم اوضاع منه دیگه!
بزار تجربه خودم رو بهت بگم.
کلا از آدمیت خارجم کردن و بچه حسابم میکنن.
فقط به خاطر اینکه دارم روی بازی سازی کار میکنم.
جالبه دیگه ببین گیمر های اوضاعشون چطوری هست.
من یکسال وقت گذاشتم یک تنه یک بازی ساختم و در بازار منتشر کردم و در نتیجه ای جز شکست نداشت. پیشنهاد میکنم در ایران دنبال کار بهتری باشید
اسم بازی چی بود
داداش متأسفانه بهت میگن این بچه بازیا چیه برو دنبال یه کار درست و حسابی بازی کردنم واسه تو میشه نون و آب
white – sparrow درکت میکنم 😥
یک سری حرف ها هست که نمیشه گفت. ولی بله. موقعیت و مقام گیمر و گیمینگ تو ایران خیلی اوضاع نا به سامانی داره و جای تاسفه.
یک بار تو کلاس تربیت بدنی دانشگاه استاد پرسید شما چه ورزشی میکنید. گفتم گیمر حرفه ای هستم. پرتم کرد بیرون :laugh:
ممنونم بخاطر این مقاله واقعا حرف دل خیلی از ما بود واقعا متاسفم برای اینکه ما درگیر این همه مشکلات هستیم واقعا گیمر بودن معمولی ام تو این مملکت سخت و دشوار است دیگه چه برسه به اینکه بخوای به صورت حرفه‌ای وارد یه رشته بشی که بدون امکانات کلا باید آرزو شو به گور ببری، حالا از اینا بگذریم دید مردم به این قشر احمقانه است مثلا صدا سیمای اشغال رفته مستند ساخته چند تا زنیکه که اوج کار مفیدشون غذا درست کردن و راضی کردن شوهر بوده آوردن برنامه دارن واسه ما گیم تحلیل میکنن واقعا ادم نمیدونه چی بگه که نگاه اینا به گیم تا این حد سطحی و مسخرست
منم اون برنامه رو دیدم به حدی اعصابم خراب شد که نگو . جالب اینجاست انقدر اماتور و احمق هستن نمیگن حد اقل کمی تحقیق کنیم .نمونه ای از سوتی های این مستند اشغال . طرف میگه جی تی ای چهار ونیم 😐 .یا مافیا۳ چهارماه مونده بود تا به بازار ها برسن اون وقت دست فروشی داشت میفروختش تصویر هم شطرنجی بود انگار داشت مواد میفروخت .جالب تر اینکه مافیا ۳ برای ایکس باکس ۳۶۰ میفروخت پنجاه هزارتومن 😐 😐 😐 😐 😐 😐 😐 .چنتا زنیکه اشغال هم تحلیل وبرسی کردند گیمینگ رو که حالم بهم خورد .
اسم مستند چیه؟ یه کم اعصاب خودمو خورد کنم
به خودت رحم کن 😀
باووو اینکه چیزی نیست اونسری اخبار شبکه ۳ یه بچه ی ۹ ساله‌ی شکمو رو آورده میگه فلانی یه گیمر حرفه ایه
:yes: :yes: :yes: اینم برای شبکه سه
داداش تو اپارات بزن بازی های رایانه ای مستند بی راهه
ممنونم بخاطر این مقاله واقعا حرف دل خیلی از ما بود واقعا متاسفم برای اینکه ما درگیر این همه مشکلات هستیم واقعا گیمر بودن معمولی ام تو این مملکت سخت و دشوار است دیگه چه برسه به اینکه بخوای به صورت حرفه‌ای وارد یه رشته بشی که بدون امکانات کلا باید آرزو شو به گور ببری، حالا از اینا بگذریم دید مردم به این قشر احمقانه است مثلا صدا سیمای اشغال رفته مستند ساخته چند تا زن که اوج کار مفیدشون غذا درست کردن و راضی کردن شوهر بوده آوردن برنامه دارن واسه ما گیم تحلیل میکنن واقعا ادم نمیدونه چی بگه که نگاه اینا به گیم تا این حد سطحی و مسخرست
اینجا ایران است. :reallypissed:
اوضاع گیمری اینجا خرابه.داشتن یک سیستم خوب برا ما ارزوست.چه برسه به اینکه شغلمون گیمری باشه.
حقیقت تلخ اینه هرچی میکشیم از فرهنگ مزخرف کشورمونه…بیخودی دفاع نکنین از فرهنگمون…واقع بین باشین ببینین داریم با خودمون چکار میکنیم…
به نظرم ایران یکی از بزرگترین و متمدن ترین کشور های جهان بود که فرهنگ خیلی غنی و پیشرویی هم داشت که در ۱۴۰۰ سال پیش منقرض شد.
فقط خاکش باقی مونده و اسمش….دیگه هیچی
به امید روزی که یه فرهنگ جهانی با پتانسیل بالا بر جهان حاکم شه که توش هر فردی با هر گرایشی (تا موقعی که واسع کسی ضرری نداره) زمینه ی پیشرفت داشته باشه اعم از “گیمرا” :yes:
منم میخوام بگم اینا رو ها
ولی میترسم 😀
آقا خطر داره. نگید این حرفا رو 😮
:reallypissed: :reallypissed: :reallypissed: :reallypissed: :reallypissed:
منظورت از ۱۴۰۰ سال پیش چیه؟
همون چیزی که گفتنش خطر داره
حالا ما پ.یامبر و امامای شما رو نخوایم کی رو باید ببینیم 😐
این وظیفه ی هر انسان هست که در مورد همه ی ادیان تحقیق کنه
منم مخالف این حرف های شما نیستم.
بهتره نظرت این چنینی رو برای خودمون نگه داریم
فکر کنم منظورش عصر تاریکى اروپاعه
مقاله عالی بود دست روی یکی از دهها نکات مبتلابه کشور و علی الخصوص جوانان گذاشته شد اما دریغ و حسرت حس نهایی ادمه وقتی به پتانسیلهای بالقوه ولی بدون استفاده جوونامون فکر میکنیم…. واقعیت اینه و یک چیز هم بیشتر نیست : اون کسانی که در راس امور توی کشور هستند و به اصطلاح مثلا مدیر و مسئول هستند اصولا دغدغه هاشون چیزهای دیگه س اونها تخصص دارن که میلیونها سرمایه و نیرو رو بسیج کنن اما فقط برای دادن شعارهای بی مصرف که فقط خودشون به اون اعتقاد دارن قرار نیست نیروها و امکانات و تلاشها و سرمایه ها در راستای خوشی و شادی و فعالیت جوونا هزینه بشه یا اگر هم قرار باشه برای اینجور موارد سرمایه ندارن اما وقتی قرار باشه که به هر شکل این جوونای مستعد و نابغه و پرتوان در تمامی زمینه ها محدود بشن , تهدید بشن , سرخورده بشن , مورد اتهام و فشار و سانسور و …. قرار بگیرن اونموقع همه حضرات متخصص هستند. عکس اون استادیوم بزرگ برگزاری گیمینگ برای جوونای ما یه رویا بیشتر نیست چون قرار نیست جوونا دور هم جمع بشن و فریاد بزنن و شادی کنن و خوشحالی کنن و دست افشانی کنن…… اگه همچین اتفاقی بیافته خیلی بد میشه… خیلیها صداشون درمیاد و یقه چاک میدن و سینه میدرند که وافریادا دین و دنیامون rip ! شد. جوونا از دست رفتن و نابود شدن…. اونموقع یه تعداد افراد زحمتکش و فداکار و گمنام و درعین حال خودجوش ! با باطوم وارد عرصه میشن تا جلوی این معضل رو بگیرن…. اره داداش ما هنوز به کوچه هم نرسیدیم و تو برهوتیم چه برسه به اینکه اندر خم کوچه باشیم !
dimoomid …. درود بر شرفت… هر جی که بنده میخواستم بگمو گفتی…لذت بردم از نظرت
هر بلایی که سر ما بیاد حقمونه… مشکل از مردم خودمونه..
ایول عالی گفتی :yes:
ایرانی یعنی بدبخت.
ایرانی یعنی بدبخت!!!
چه طرز فکر احمقانه ای ، ما خودمون کشور خودمون رو میسازیم ، آینده مون رو میسازیم ، فردامون رو میسازیم و…
حالا اگه تو ایرانی بودنت بدبختی میبینی بهتره به رفتار های خودت نگاه کنی نه به ایرانی بودنت
Master .chief … دوست گرامی بهتر نیست دست از این شعار ها برداریم… چون واقعا این گونه صحبت ها منسوخ شده است … مخصوصا تو این مملکت…
هر چند قبول دارم دوستمون خیلی تند رفت… واژه بدبخت شایسته ما ایرانی ها نیست…
بنده اسمشو جوگیر میذارم…
قربون آدم فهیم :yes:
به احترام گذاشتم ، به خودش که نگفتم احمق ، به طرز فکرش گفتم احمق ، معنی کلمه ی احمق یعنی نادان ، و وقتی میگم طرز فکر احمقانه یعنی طرز فکری که از روی نادانی هست
به نظر من بی احترامی رو کسی میکنه که به هجاین همه ایرانی میگه بدبخت
یه مستر چیپس داشتیم :laugh: کم بود شما هم اضافه شدید
لطفا اشتباه برداشت نکنید منظور بنده از واژه بدبخت اوضاع نامناسب کشور برای گیمر ها و مظلوم واقع شدن شدید آنهاست که البته شامل طبقه ثروتمندان جامعه نمیشه.
من از کسانی که فکر میکنند با به کاربردن این واژه ناراحتشون کردم معذرت میخوام.
مقاله بسیار زیبایی بود…خسته نباشید آقای عباسپور :yes:
متاسفانه در کشور ما نگاه به مقوله گیم غلطه…خانواده ها تصور میکنن گیم برای افراد کم سن و سال هست در حالی که اکثر محصولات این صنعت اصلا برای افراد کم سن و سال مناسب نیست. همین مسئله باعث میشه بازی های با رده سنی بالا و دارای محتویات نامناسب توسط بچه ها استفاده بشه و اثرات بد اون به کل صنعت گیم برچسب مضر بودن بزنه! امیدوارم این نگاه غلط ، اصلاح بشه تا جوان ها از گیمر بودن خجالت نکشن…
هنوز هم در حسرت تجربه بتل ۱ موندم بخاطر قیمت بالا(شما گفتید چهار تا بازی من میگم یک بازی!!!!!!)
و این حسرت با آمدن بازی های جدید همچنان ادامه خواهد داشت…
من هنوز تو حسرت بتل ۴ هم موندم خخخ
برو خدا رو شکر کن:))
البته دیگه حسرتشو نمیخورم، بیخیال گیم شدم کلا
ممنون بابت مقاله پرمحتواتون ،امیدوارم یه روزی تو سایتای گیم ایران شاهد خبر از جامهای گیمینگ بین المللی داخل کشور باشیم،هرچند من که سی سال سنمه و خیلیها امثال من هنوزم
باید نگاه سنگین خیلیارو تحمل کنیم بخاطر گیم
تو کشوری که از رسانه ها تا والدین همه مخالف بازی کامپیوتری هستن و فقط از مضرات اون صحبت میشه چیزی بیشتر از این هم انتظار نمیره.وقتی با یه عده آدم قدیمی درباره بازی کامپیوتری صحبت میکنی اگه یکیشون موافق بود باید اینجوری بشین :shout: 😯
به شتر میگن چرا پشتت کجه؟میگه کجام سالم و صافه که پشتم هم سالم و صاف باشه؟(استفهام انکاری)
اینجا وقتی میگی میخوام بازی کنم میگن از سنت خجالت بکش :/
و همچنین کسی که داری کلش بازی میکنه هم خودشو گیمر حرفه ای حساب میکنه 🙂
انصافا خسته شدم از بس فقط دیدم و حسرت خوردم …
به امید روزی که ما هم گیمر بشیم و پول دراریم ….
(بعد از مدت ها نظر دادم تحویلم بگیرین 😀 )
پاراگراف اول شدیدا میخورد بازی موردنظر رینبو باشه. :laugh:
صنعت گیم تو ایران صنعت نیس فقط ی تفریحه ک اونم بهترین حالتش۳ماهه تابستونه وقتی ک ی کودک۱۴/۱۵ساله بیاد گیم+۱۸رو بازی کنه مطمعنن صحنه های خشن روی شخصیتش تاثیر میزاره و تاثیرش اینکه شبکه خبر میاد ی مستند درست میکنه ک بازی ها رواج خشونت هستند ولی کسی نیست بگوید ک درجه سنی وجود.الان تو کشور صنعت گیم رو مختصص کودکان میبینن:)و وقتی ب۲۰سال برسی میگن دگ بچه نیستی ک:|
اول باید از خودمون شرو کنیم تا پله پله بریم بالاتر
مطمئنم مقاله خیلی خوبی بود با این که فقط چند خط اولشو خوندم
میدونم که اگه همشو بخونم کل روز یا شاید هفته خودمو باید به این چیزا فکر کنم که چرا من پول خرید یه بازی هم ندارم دیگه وسایل گیمینگ حرفه ای و مسابقات درست و حسابی پیشکش
اکثر مشکلات تو این موضوع برمیگرده ب فرهنگ اشتباه.فرهنگی ک تو نسل قبل ب صورت اشتباه جا گرفته و بیرون کردنی هم نیست . ما ک دیگه ناامید شدیم از تغییردادن طرز فکر والدینمون خواهشا بزرگ شدید این فکر مسخره رو بیرون کنید و ب فرزندانتون بازی کردن درست رو یاد بدید
با تشکر از نویسنده عزیز
نکته بسیار مهم درباره گیمر های ایرانی بی پولی است. بسیاری از گیمر ها در ایران نه پول خرید سخت افزار دارند و نه بازی ها همچنان همه دنبال بازی های کرک شده هستند. من که ماهی بین ۵۰۰ تا ۱ میلیون (فقط ۱۵۰ تا ۲۵۰ دلار !!!!) درامد دارم نمیتونم ۶۰ دلار برای یک بازی پول بدم چه برسه به فردی که مجبور است از والدین خود پول بگیره! گیمران ایرانی اگر مثل مردم اروپا، آمریکا، آسیای شرقی، ترکیه، امارات و… ماهی حداقل ۲۰۰۰ دلار پول داشتن نه تنها همه بازی ها رو اورجینال تهیه میکردن بلکه بسیاری از اونا به گیمر های حرفه ای تبدیل میشدن. خیلی بهتر از اروپایی ها
حرف دل خودمو زدی. آفرین
دروغ چرا اولش اومدم یه پلی استیشن ۴ خریدم بازی هایی ۲۰۱۳-۲۰۱۴ که ده دلار میشدن رو فقط میتونستم بخرم آخرش گفتم بخیالش و دلو زدم دریا و اکانت هکی زدم و میدونم خدا ناراحت نمیشه از این کارم بخاطر دلایل محکمم!
کلا دو تا بازی ده دلار با نت ۵۱۲ !
و یک بازی ۱۳۰ تومنی و گریه کردن برای پلاس و نت ۵۱۲! وضعیت اینه دروغ هم ندارم که بگم.
این تمام قدرت من بود تا اینکه اکانت هکی گرفتم و میتونم بازی های جدیدتر رو تجربه کنم!
داداش دلایل محکمتو بگو ماهم بتونیم وجدانمونو راضی کنیم
افرین صداقتت عالی بود و عزیز جان هرچی میتونی در حوزه گیم استفاده کن خدا هم گردن من
با وضع بی پولی و بیکاری بی ارزش بودن پول بنده من با خیال راحت و وجدان به شدت خوشحال راضی به دزدی ام!(هک و کرک) وقتی نمیتونی به دست بیاری به دلایل فراوان از جمله بیهودگی دزدی خوب میشه
دقیقا، علاوه بر این که وضعیت حقوق ها اکثرا خوبه که طرف بازیها رو ارجینال میخره تازه به بعضی از سازنده ها تو سایت patreon (مثلا یه نفر بازی میسازه و میزاره تو این سایت و اجازه میده بقیه بازیشو تست کنن و اگه خوششون اومد ماهانه یه مبلغی که سازنده تعیین میکنه بهش کمک کنن. اونا که کمک میکنن با این کار یه سری مزایا نسبت به بقیه که فقط استفاده میکنن و کمک نمیکنن دریافت میکنن مثل دریافت جدیدترین نسخه اون بازی زودتر از بقیه. این سایت فقط برای بازی نیست و چیزای دیگه مثل ساخت انیمیشن و فیلم هم هست) هم ماهانه کمک میکنن. یه نمونش رو بگم که مثلا یه گروه چند نفره سازنده فیلم و بازی های ….. :evilgrin: از روی شخصیتهای دنیای گیم تا الان مبلغ دریافتیشون با حدود ۳۲۰۰ نفر حمایت کننده حدود ۱۹۳۰۰ دلار در ماهه. حالا ببین طرف چقدر راحت میتونه خرج کنه که اینجا هم ماهانه یه مبلغی خرج میکنه.
مقاله با ارزشی بود ….با تشکر از نویسنده محترم …جناب آقای عباسپور
.
به اعتقاد بنده ( گیمر حرفه ای) بودن در ایران یه چیز واقعا محاله …حد اقل تا ۲۰ سال آینده !
.
از نظر بنده ۲ عامل وجود داره که در ایران به صنعت گیم به چشم یه چیز زائد و مخرب و پلید نگاه میشه :
یک : دیدگاه عموم مردم ( که برگرفته از عقاید سطح پایین شونه )
دو : دیدگاه حکومت ( به علت دین محور بودن )
.
دین محور بودن حکومت و مردم عام ….خود به خود باعث میشه که گیم رو یه ( تن پروری ) و ( بطالت ) تلقی کنن …و چون گیم از سمت غربی ها اشاعه پیدا کرده ….این باعث شده که حساسیت شون هم بالاتر بره .
.
ولی خوشبختانه شرایط کمی بهتر شده توی چند سال اخیر….
نمایشگاه گیم میزنن
خرید و فروش و هزینه کردن برای گیمینگ برای خانواده ها کمی قابل درک تر شده
توی خونه ها …بیشتر کنسول دیده میشه
.
اینا جای شکر داره
.
به اعتقاد بنده …نسل کنونی گیمر های ایران رو میشه گفت …نسل سوخته !!
ما گیمرا رسالت بزرگی بر دوش مونه …که فضای آینده رو برای گیمرهای حرفه ای آینده فراهم کنیم .
.
مثلا با حرف زدن با اطرافیان و خانواده هامون ….طرز تفکر شون رو کمی مثبت تر کنیم …تا گیم رو به عنوان یه وقت تلف کنی و بطالت و کار هرزه ندونن ….و به چشم یه تفریح سالم بهش نگاه کنن
.
مثلا خود بنده در حال حاضر متاهل هستم و ۲ فرزند دارم
در دوران نامزدی همسر و خانواده اش دید بدی نسبت به گیمینگ من داشتن …ولی به مرور دیدشون رو مثبت کردم ….و الان طوریه که کنار پدر خانومم میشینم(که ۴۰ سال ازم بزرگتره ) و گیم پلی میدم !! 🙂 .
.
یکی از حرفای منطقی من این بود که : هر کسی نیاز به تفریح داره …تفریح افراد هم سن و سال من اینا هستن : سیگار – قلیون – مشروب – دور هم نشستن های مجردی – مسافرت های مجردی و یه سری کارهای این شکلی …..که همشون یه بار منفی و زشتی داره …من به جای این کارها گیمینگ رو انتخاب کردم ….بعد ازشون پرسیدم : اگه ناراحتین میخاین گیمینگ رو رها کنم و برم به تفریحات اونا بپیوندم ؟!
.
پس الان هر گیمر ….باید یک رسول باشه ….که رسالتش پاک کردن ذهن آلوده اطرافیانش از فضای گیم
.
چاکر همه کهنسال گیمر
ببخشین روده درازی کردم
عالی بود
چاکرم …مخلصم
بابا ایول. من میشم مرشد شما در این راه سخت و نا هموار :evilgrin: :laugh:
بنده هم میشم ….مرید شما
منظور من مرید بود 😐
همون شاگرد بابا.
فرهنگ لغاتم ته کشید 😐
من شاگرد شما. شما استاد بنده
دقیقا من هم یک ساله دارم درباره هنر هشتم (گیم ) حرف میزنم و داستان دلست و بایوشاک رو تعریف میکنم و نقدای گیمفا و بعضی از مقالات مثل “افتخار میکنم یک گیمر هستم” رو میخونم براشون حتی بعضی بازی های فکری خوشساخت موبایل رو بهشون میدم بازی کنن
حتی این کارو با فرهنگ هیپ هاپ و رپ فارسی انجام میدم یعنی همیشه جلوشون آلبوم نگار و اشتباه خوب گوش میدم و درباره تکستشون صحبت
می کنم.
الان هم امیدوارم این کارا تاثیر گذار بوده باشه و بتونم این عید از نسل شش به نسل هفت برم و به آرزوم یعنی PS3 برسم
این تیکه رو خوب اومدی ……هنر هشتم ( گیم )
….دم شما گرم
داداچ خوب کاری میکنی میخوای PS3 بخری من خر شدم Ps4 گرفتم از بس بازیاش گرونه کلا از تابستون ۳ تا بازی دارم اینقد بازی کردم این ۳ تارو هر ۳ تاش پلات شده 😐
خدا پدرتو بیامرزه مرد
خدا رفتگان شما رو هم بیامرزه ….خدا شما رو هم حفظ کنه
با اون قسمت اول حرفتتون کامل مخالفم ولی بعدش رو کمی درست میگید.صنعت گیم یه بازوی فوق العاده قوی برا صنعت و اقتصاد کشورمونه.همچنین برای سرگرمی هم تا حد متعارف خوبه.
ولی باید بدونیم شیفته سرگرمی شدن باعث عدم موفقیت میشه.(بنا به سخن امام علی (ع) : دورترین مردم از موفقیت کسی است که شیفته ی سرگرمی است . منبع:غرر الحکم)
ولی خب حرف شما هم درسته.از این سرگرمیها خیلی بهتره ولی همون جور که شیفته اونها شدن ادم رو از موفقیتدور میکنه.بازی هم میتونه.
حرف اخرم اینه که بازی رو شدید حمایت کنین.چون خیلی خوب میتونه با تهاجم فرهنگی اقتصادی دشمنمون مقابله کنه.البته منظورم از ار حمایت رو با توجه به تصویر پروفایلم میتونید متوجه بشین
دست رو دلم نزار که خونه :pissedoff: قیمت ها یه طرف،حرفای ملت یه طرف :reallypissed:
از ما که گذشت ، ولی والدین آینده خود ماهاییم ، قول میدم بزارم بچه هام با پلی استیشنم فیفا بازی کنن :evilgrin:
اقای عباسپور واقعا مقاله جدید و جالبی بود متاسفانه مشکل از فرهنگ نداشته مردم ماست شاید ۵۰ سال دیگه درست بشه یک کشور پیشرفته اول مردمی با فرهنگ پیشرفته میخواد جامعه ما گیم رو یک الافی میدونی اما استعمال مواد مخدر رو یک تفریح اگر بخوام حرف بزنم خیلی چیزا رو باید بگ ولی بی خیال
این وضعیت هیچ وقت درست نخواهد شد.خودتون هم خوب میدونید چرا.
متأسفانه در ایران حتی اگر کسی بخواد مسابقاتی رو راه بندازه اونم با پول خودش باز هم اونقدر جلویه پاش سنگ میندازن که از کرده خودش پشیمون میشه،در مورد پرو گیمر بودن هم بگم که همه ما گیمرهایه عادی هستیم چون هیچکدوم از راه گیم حتی یه پاپاسی هم در نیاووردیم پس دوستان آنقدر به همدیگه نگیم تو نوبی من پرو هستم
ایران گیمر حرفه ای زیاد داره
کسایی هستن که تو ایران یه جور اسطورن
ولی حیف که امکانات و اینا هیچی فراهم نیست
از طرفی تحریم
از طرفی هم دولت که گیمینگ رو موجب بدبختی و اینا میدونه و گیمینگ رو اسم “اعتیاد” روش میذارن و میگن خشونتو رواج میده
نمونش همون “مثلا مستند” بیراهه
جای اون مسابقات با اون ابعاد که هیچی، یه صدم اون ابعادم جاش خالیه :rotfl: :-/
ممنون سهند جان.مقاله و موضوعش بینهایت عالی بودن.گیمر های ایرانی واقعا لیاقت اینو دارن که جزو بهترین ها در جهان بشن ولی افسوس که وضعیت بد گیم در ایران مانعش میشه.جالبه که تو کشور های دیگه،گیم یکی از کم هزینه ترین تفریح هاست 😥 😥 😥
ممنون از این مقاله خوب
ولی به قول معروف آنچه به جایی نرسد فریاد است
تو ایرانی که برای بچه پنج ساله پلی فور و پیسی می خرن
این میشه عاقبتمون که یه سری بچه پنچ شیش ساله بیارن تو برنامه گیم نقد کنن
تو بیست و سی(فکر کنم) یه بچه شیش ساله که هنوز نمیدونه چن تا انگشت داره رو آوردن میگن
گیمر حرفه ایه :heh:
مقاله ی جالبی بود مخصوصا مقدمه ی خیلی خوبی داشت.
واقعا باید تاسف خورد من خودم از ۵ سالگی گیمر بودن رو با کنسول میکرو و سگا شروع کردم.خودمون کلوپ داشتیم و یادمه چجوری توی بازی مورتال کامبت ۲ و ۳ آدم بزرگارو شکست میدادم جوری که فقط صاحب کلوپ میتونست حریفم بشه و از بچه های همون کلوپ منو میبردن براشون شرطی کمبت بازی کنم اون موقع فقط ۵ یا ۶ سالم بود.
ولی فکر کردن به این موضوع که در اون زمان بیان تورو کشف کنن یه جورایی دور از ذهن و خنده داره الانم که ۲۵ سالمه توی ۲۰ سال عمر گیمری که از خدا گرفتم بنا به دلایلی که ذکر کردین فقط مورد تمسخر اطرافیان بودم.عمرمو پای گیم دادم ولی تهش هیچی.بازم شکر.
سلام.
مقاله خوبی بود.
متاسفانه اصلا به رده سنی توجه نمیکنن و بعد میگن این بازی ها روح و روان رو خراب میکنه.
مثلا برای بچه کوچیک GTA میخرن و بعد افتخار هم میکنن که یه تفریح برا بچشون جور کردن اما فقط کافیه برادر بزرگ تر به سمت همون بازی بره تا دعوا ها شروع شه.
به نظرم هنر گیمینگ هم نزد ایرانی هاست باور کنید اگه امکانات بود کشور های اروپایی به گرد پای گیمر های ایرانی نمیرسیدن.
اینم یه نوع تفریحه که اخر هفته بعد کلی کار بشینی یه بتل یک بزنی(نه وقت تلف کردن) و خستگیت در بره چه ۳۰ سالت باشه چه هفده.
ممنون از تمامی دوستان بابت کامنت های خوبتون و به اشتراک گذاری خاطرات و اتفاقاتی که براتون افتاده(بعضیاشون واقعا ادم رو تو فکر می‌برد) همون طور که قبلا هم گفتم انشالله بیشتر از این دست مقاله ها رو که حالت تحلیلی داشته باشه به رشته ی تحریر در میارم تا سایت گیمفا بزرگترین گستره مقالات رو داشته باشه و کاربرای عزیزمون هم بتونن از هر بعد ممکن با دنیای گیم در ارتباط باشن :yes: :yes:
مقاله ی به شدت زیبا :yes:
دوستان راسی امشب ساعت ۲۲ برنامه در مورد گیمر ها از شبکه م.ن و .ت.و رو از دست ندید !! :yes:
یکم از بار منفی نظرات کم کنم
دوستان یه خبر خوب یه دوست عزیزی به نام آقا مسیح یه مسابقاتی برای پلتفرم ps4 آغاز کرده به اسم پرشین پرو لیگ که واقعا حرفه ای داره پوشش میده به نسبت ایرانی بودن و سری اول بودن که یه حرکت مثبته واسه گیمینگ
در ضمن مسابقات برا Rainbowsix هست 😀
مطلب بدی نبود اما خدایی یه جاهایی خیلی اغراق کردی و قسمت اولش که کلش بازا رو هم گیمر دونستی خیلی توهین آمیز به جامعه گیمر بود.
مقاله بسیار خوب اما تلخى بود. مشکلات گیمینگ توى ایران بقدرى وسیع و گسترده به نظر مى یاد که امیدى به حلش در کوتاه مدت نیست. مشکلاتى مثل بازار یابى و اسپانسرها، مشکل دریافت ویزا، خدمت سربازى و هزینه هاى بالاى خروج از کشور، زیر ساخت اینترنت، نرخ ارز و از همه مهتر بازى هاى کرک شده (که بالاتر براى یکیش شیرینى هم پخش شد) همه و همه باعث مى شه تا سرمایه گذار خارجى علاقه اى به هزینه کردن در ایران نداشته باشه. چیزى که من مى شنوم (و البته مطمئن نیستم) قیمت بسیار بالاى خدمات در کشوره. یعنى تقریباً روى بعضى از کالاها دوستان بیش از ۲ برابر قیمت اصلى هزینه پرداخت مى کنن که بسیار کمر شکن هست.
امیدوارم این مشکلات به نوعى حل بشه هرچند چشم انداز روشنى در چند سال آینده (با وجود دیوانه اى مثل ترامپ) نمى شه براش متصور بود. اما اون چه مسلم هست، استعداد هاى زیادى رو مى شه توى ایران پیدا کرد که راه به جایى نمى برن. دوستان بازى ساز هم با توجه به محدودیت هاى بانکى بعیده بتونن سودى از اپ استور ببرن. و جالب اینجاست که در دنیا سرویس هاى رایگان به صورت کامل در حال ورشکستگى هستن و جاى خودشون رو به سرویس هاى پولى (با قیمت هاى بسیار پایین و خدمات بهتر) مى دن.
در نهایت بازهم من در جواب دوستانى که ناراحت تعداد بازى هاى خریدارى شده در ایران هستن، بازهم (چند بار گفتم) حتى در استرالیا که یکى از بالاترین دستمزدهاى سراسر جهان رو داره کسى نمى تونه ماهى ۴ تا بازى بخره. در واقع در بهترین شرایط سالى ۶ تا ۸ بازى (اکر ولخرج باشى) مى تونى خرید کنى. وکرنه آمار فروش بازى هاى PS4 روى ۳۰ میلیون نسخه بود.
درود بر شما…نظرتون کاملا منطقی و علمی بود ولی مشکل ما فقط اقتصادی نیست…اکثریت جامعه ما در کمال تعجب سیگار و قلیان رو تفریح میدونن ولی گیم رو یه کار بیهوده و کودکانه!!! عمق فاجعه رو ببینید تو رو خدا…تو کشور ما متاسفانه بدون علم و تحقیق حرف زدن و فکت صادر کردن خیلی رایج شده و همونطور که دوستان گفتن مستندهایی ساخته و پخش شده که آدم مطمئن میشه یه عده غیر گیمر ساختنش و حتی از یک گیمر مشورت هم نگرفتن! مستندی دیدم که از یه بچه کوچولو به عنوان یه گیمر حرفه ای نام برده شد و ویژگی هایی مثل چاقی ، تنبلی ، گوشه گیری و خشونت داشت! این یعنی چی؟! گیمرا اینجورین؟! یا مثلا تو خیابون از یه نوجوون در مورد گیم پرسیدن و اون جواب داده GTA چهارونیم! صحنه های مستهجن داره! 😐 ما حتی اگه مشکلات اقتصادی هم نداشتیم با این فرهنگ غلط به جایی نمیرسیدیم.
من هموماً با حرف شما موافقم و فکر کنم جواب سئوال شما جند قسمت داره. اول از آخر شروع مى کنم. در کشورهاى دیگه (دستکم من استرالیا رو مى بینم) امکان خرید قانونى بازى زیر سن وجود نداره. اکر هم بخرى (به روشى) بازهم توى مدرسه با دوستانت نمى تونى درباره اش حرف بزنى چون هم خریدش، هم داشتنش، هم بارى کردنش جرم بزرگیه. در واقع فروش هفتگى GTA که توى آمار هست مستقیما به تعداد فارغ التحصیل ها ارتباط داره. کخ به شخصه معتقدم بسیار هم مهمه. من خیلى مراجع براى مشاوره دارم که بازى هاى جهان باز رو بازى مى کنن وبى هدف توى خیابان یا هرجایى که بازى جریان داره به مردم شلیک مى کنن. هیچ ربطى هم این عمل به ماموریت هاى بازى نداره.
دومین مسئله گیمر حرفه اى شدن روش زندگى هم هست. اینجا هم خانواده ها خیلى از بازى کردنبچه ها لذت نمى برن ولى بچه ها به دلیل اینکه از ۱۸ سالکى کاملً مستقل مى شن و خودشون هزینه زندگى خودشون رو در مى یارن، گیمر بودن به عنوان شغل پذیرفته مى شه. در واقع شما از هر کارى که بتونید خوب پول دریبارید مى تونید شغل تون رو انتخاب کنید و خانواده هم اصولا حق دخالت توى برنامه شما رو ندارن. این مسئله خوبى ها (مثل استقلال شخصیتى) و بدى ها (مثل تنهایى و انتخاب هاى غلط) رو با خودش داره ولى به هر حل جزو ساختار اجتماعى هست که اجازه رشد گیمرها رو مى ده.
یک موضوع مهم دیگه ساختار کلاب هاست. کلاب منظور من جایى نیست که برى مثل تصور از نایت ملاب. کلاب کروه هایى هستن با عقاید و علایق یک شکل. مثلا اگر اهل یه جور بازى رومیزى یا تخته اى باشى، همیشه مى تونى یک لیست بزرگ از علاقمندان پیدا کنى که اقلا ماهى یکبار دور هم جمع مى شن و در مورد بازى یا حتى گوشى موبایل قدیمى یا یک کتلب خاص بحث مى کنن و گپ مى زنن. اگر این کلاب همه گیر بشه ناگهانى اسپانسرها پیدا مى شن و اون بازى یا گروه شکل حرفه اى و دردآمد زا مى گیره.
و تبلیغات هم در بوجود آمدنش موثره. من یکبار با برادرزاده ام رفتم سینما تا به صورت مستقیم بازى esport رو از سیدنى تماشا کنیم. حجم علاقمندى که توى سالن بود وحشتناک بود. در واقع همه سالن پر بود و فکر کنم فقط از طریق فروش تى شرت و لوازم جانبى توى سالن به جز بلیط کلى از خرج مسابقه و جایزه اش در اومد (تازه ما توى یک سالن بودیم و چندین سینماى دیگه هم این برنامه رو داشتن). این گردش مالى بالا به گیمر حرفه اى اجازه رشد مى ده. حالا به این فکر کن که چند نفر حاظرن براى تماشاى این بازى توى ایران پولى رو خرج کنن که براش جنگیدن و از خانواده نیومده.
مباحث زیاد و طولانى و گاهى عمیقه که از حوصله این کامنت ها خارجه.
پاراگراف اول مقاله چقد اشناست
یکی از بهترین مقاله های سایت.
مشکل فقط والدین و مسولیین نیستن که، من وقتی که در مورد گیم حرف می زنم حتی دوستام یه جوری بهم نگاه میکنن
امام علی (ع) : دورترین مردم از موفقیت کسی است که شیفته ی سرگرمی است .
غرر الحکم
امثال تو ما رو به این روز انداختن.
برو با همین اعتقادات مذهبیت خوش باش این اعتقادات مال هزاروسیصد سال پیش هست اونم برای اعراب سوسمار خور نه ایرانی با تمدن و به قول دوستمون همین شما مارو به این روز انداختین.
حالا تو سرگرمی نداشته باش ببینم موفق میشی یا نه؟؟خخخخخخخخخخخخخخخخخ
نگبت
دوست عزیز کسی که شیفته ی سرگرمیه با کسی که سرگرمی هم داره فرق میکنه
خب مشخصه که کسی که فقط به فکر سرگرمی باشه و هیچ کار دیگه ای تو زندگیش نکنه موفق نمیشه بحث اینکه جامعه باید گیم رو به عنوان یه سرگرمی قبول کنه نه اینکه هممون صبح تا شب فقط بازی کنیم
گیمر حرفه ای هم که کلا بحثش جداست چون گیمو فقط به عنوان سرگرمی نمیبینه و شغل و درآمدش از این گیمه
فرق ایران و اروپا و امریکا همینه.مردم اونا به هرچی که دلشون بخواد تبدیل میشن.به همون شخصیتی که میخوان.متاسفانه ما باید به شخصیتی تبدیل شیم که بقیه میخوان :-(( فقط میتونم بگم افسوس
یادمه اون روز شبکه سه یه بچه ۸ یا ۹ ساله رو اورده بود به عنوان گیمر حرفه ای اونوقت اون بچه داشت در باره بازی ها نظر می داد آخه با فهم اخه با شعوری که اومدی از این بچه در باره گیم می پرسی این بچه چه می دونه حماسه ویچر چی هست یا این بچه کی می تون عمق احساس رو توی تلو حس کنه این بچه چجوری می خواد بدونه داستان کریتوس چی بوده چون وقتی کریتوس وارد بازی های رایانه ای شد این بچه هنوز به دنیا نیومده بوده این بچه کجای داستان پر پیچ و خم دارک سولز و بلاد رو فهمیده این بچه چه می دونه داستا اسنیک چی هست آخه این بچه می دونه اسکورپین کی هست و داستانش چی هست و یا هزاران شخصیت دیگه که هرکدوم یه بیو گرافی دارن که از بیو گرافی برخی از مسوالان کشور ماهم طولانی تره 😀
یادمه اون روز همین بچه می گفت بابام برام یه بازی ترسناک خرید منم بازی کردم ترسیدم دیگه بازی ش نکردم آخه پدر با شعور با درک و فهم این بچه نگاه نکرده رو جلد بازی که نوشته +۱۸ اخه بز می فهمه اینو ولی پدر این بچه نفهمیده.
توکشوری که به خاطرگیم تحقیر می شی و وقتی می کی گیمری مسخرت کی کنن دیگه پیشرفت می خوان چی کار اگه به جای این حوزه های علمیه بیان فقط یه سالن بزرگ برا گیمرا و مسابقات بزنن یا پولشو خرج گیم کنن چقد پیشرفت می کنه ایران تو این زمینه.
من خودم بارها شده وقتی به کسی می گم بازی می کنم می گن به جایی بری زن بگیری هنوز بازی می کنی هنوز بچه ای وقتی طرز فکر برخی مردم اینه دیگه لیاقتشون هم بیشتر از همین نیست ولی مشکل اینه تر و خشک باهم می سوزن.
اصلا حالا بی خیال این مشکلات یه نفر خواس واقعا گیمر حرفه ای بشه با کدوم پول؟؟؟
با این حقوقی که ملت ما می گیرن می تونن همه بازی هارو اورجینال بخرن؟؟؟
خوب جوابش معلومه نه پس مردم رو میارن به بازی کرکی و اکانت هکی همینجوری میشه که ایران رو قبول ندارن؟؟
چرا باید اینجوری باشیم؟؟؟(همتون جوابشو می دونین)
ممنون که نظرمو خوندین به امید روزی که وضع گیم در ایران بهتر بشه
من خودم بارها شده وقتی به کسی می گم بازی می کنم می گن به جایی بری زن بگیری هنوز بازی می کنی هنوز بچه ای وقتی طرز فکر برخی مردم اینه دیگه لیاقتشون هم بیشتر از همین نیست ولی مشکل اینه تر و خشک باهم می سوزن.
این حرفت عالی بود. کوته فکری برخی افراد……..
جدا از نظر مردم نسبت به گیم و گیمینگ.این وضعیت اقتصادی برای اکثر مردم اینقد مشکل هست که توانایی تهیه یک کنسول یا تی وی رو ندارن.خود بنده از وقتی تی وی خراب شد قدرت تهیه دوبارشو ندارم.با این مشکلات شاید خیلیا که حتی استعداد بازی سازی دارن نمیتونن کاری انجام بدن.حالا جدا از این که مردم و دور و اطراف این چیزا رو بچه بازی میدونن
درسته دقیقا.
وضع اقتصادی مملکت ما هم قبلا انقدر بد نبود. هم سخت افزار ارزون تر بود و هم قدرت خرید بیشتر. خیلی ها هم از همون ابتدای دهه هشتاد با عناوینی مثل crash یا رزیدنت ایول و IGI جذب گیم شدن و نسل به نسل گیم بازی کردن و عاشق گیم شدن. اما الان دیگه دستشون متاسفانه به دلیل افزایش قیمت از بازی ها کوتاه شده و همیشه یاد روز های خوب گذشته رو میکنن که پول بود و میتونستن گیم بازی کنن
ای بابا ای بابا اصلا بحث گیم هم نیست کلا اینجا اولا با تفریح مشکل دارند چون انسان اومده که برای او سرشو بکوبونه زمین . دوما کاری جز بیل زدن،دزدی و زدوبند کار محسوب نمیشه. من خودم چپو راست باید با اینو اون سروکله بزنم که چرا پای نرم افزارام بابا اینم یه کاره بخدا . پول هم که نیست و امیدی به درست شدنش نداشته باشین 🙂 . ضمن اینکه من تاحالا ندیدم کسیکه گیمره و هم تواناییش رو داره و هم شدیدا علاقه داره تشویق بشه تو این مملکت … خدایا یک بتمنی سوپرمنی چیزی بفرست این جوکر هارو سروته کنه.
به نظر من برای شروع به جای مسابقات جهانی اول مسابقات تو شهر و استان خودشون برگزار کنند ( یعنی هر کی تو شهر خودش یه مسابقه راه بندازه ) بعد یواش یواش گسترده اش کنند. خودمون مسئول این کار باشیم و منتظر نباشیم که کسی برامون این کار رو بکنه.
درود بر شما اقای عباسپور ولی یک مورد رو در مقاله توجه نکردید میدونم که به خاطر فرهنگ غلط کشورمونه که به وضعیت گیمینگ رو اهمیت نمیدن ولی من فکر میکنم که وضعیت کشور خیلی خرابه. اگه میبین کشور های اروپایی وضعیت گیمینگ شون خوبه به خاطر اینه که از همه نظر خوبن معلومه به صنعت بازی های کامپیوتری هم اهمیت میدن کسب درامد هم میکنن. ما باید اول بازیسازی شروع کنیم بعد خود به خود هم وضعیت گیمینگ خوب میشه جا میافته توی خانواده ها. خیلی ممنون از مقاله و سایت خوبتون
بررسی گیم در سرزمین کهن….
افکار کهن در مورد گیم در سرزمین کهن :-/
احسنت اقای عباسپور این مقاله ی شما حرفایی بود که هر روز تو سر من و خیلیای دیگه میچرخه
لازم نیست تو ایران گیمر بودن رو شغل بدونن همین که گیم رو به عنوان یه سرگرمی قبول داشته باشن برامون کافیه
وقتایی که بعد چند ساعت بازی کردن از اتاق میرم و بیرون و میخوام یه کاری بکنم خانواده یه جوری نگام میکنن که انگار سر بساط بودم و داشتم مواد میزدم اقا جان بخدا گیمم یه سرگرمیه یکی حال میکنه بره بیرون یکی میشینه جلو تلویزیون و در کل هرکی هر کاری که دلش میخواد میکنه پس چرا فقط اینقدر بازی کردن جلوه ی بدی داره
من اگه از صبح تا شب سرم تو یه گوشیه ۵ اینچی باشه کسی نمیگه چرا ولی اگه کنترلر رو بگیرم دستمو بشینم پشت یه tv سی اینچی سریع همه گارد میگیرن
امیدوارم یه روزی مردم گیم رو به عنوان یه سرگرمی قبول کنن
بنده ۳۴ سالمه و ازدواج نکردم و یجورایی با سیستمم ازدواج کردم,من عاشق گیم هستم,ای کاش از ما بالاتر ها یکم با خودشون خلوت کنن و فکر کنند ک گیمر بودن و گیم مال بچه ها نیست این یک سبک زندگیست,فقط میتونم بگم امیدوارم روزی ما گیمرها رو ما عاشق دنیای بازی ها ماهایی ک تو دنیای یک بازی زندگی کردیم و خیلی چیزا فهمیدیم درک کنند و این صنعت رو گسترش بدن,ولی هرچه فکر میکنم میبینم اینجا ا.یران است
🙁 حقیقت اینکه خانواده های ایرانی فکر میکنن بچه وقتی ب دنیا میاد باید کار کنه ک پول داشته باشه تا بتونه ازدواج بکنه و بعدش دوباره کار بکنه تا خرج زن و زندگی رو بده…و این فرایند تا آخر ادامه داره…
من ۱۹ سالمه، دانشجو فرهنگیان هم هستم…
یه لپ تاپ گیمینگ خیلی خوب هم دارم… اینهمه درس خوندم تا بتونم حداقل تا سی سالگیم رو اونطور که دوست دارم زندگی کنم… ولی متاسفانه کافیه یه دی وی دی بازی دستم ببینن، بعدش میگن ک تو فکر آیندت نیستی و همش ول خرجی میکنی و پس انداز نداری…
مکافاتی داریم خلاصه…
خیلی عیب رو من بخاطر گیمر بودن گزاشتن.به نظر من هرکی یجور تفریح میکنه و تفریح منم گیم و… ایناست.باید فرهنگ سازی بشه این چیزا
ادم جرعت نمیکنه بگه من گیمرم مبادا بهش بخندن.ب خدا دق کردم وقتی دیدم به بچه ۵ ساله میگن پرو گیمر.من هرچی میگم گیم بد نیس اطرافیانم بازم سر حرفشونن.فقط کافیه یه اسکل که لقب کارشناس داره بگه گیم بده تا دیگه تا هفت هشت ماه سرزنشمون کنن.حاجی ما وعضمون همینه تا وقتی این مملکت هست.وگرنه چه فرقی داریم با مردم اروپایی که اونا گیمر هارو تحسین میکنن مردم ما تحقیر.ما که شاخ و دم نداریم ماهم ادمیم.هیچ وقت نفهمیدم چرا اسم برترین گیم سال۲۰۰۶ رو میگن جی تی ای چهار و نیم|:
وقتی این مقاله هارو می نویسید یه کمک خیلی خوب به این قضیه فرهنگ سازی میکنید.من ازتون ممنونم واقعا :yes: 🙂
من سالهای زیادیرو صرف بازی کردن گذاشتم ولی دلم میخواد هر روز پیشرفت داشته باشم ولی حیف اخر باید بدون هیچ کار بزرگی فقط خاطره ها ,,اسم بازیها و تصویر کاراکتر مورد علاقم یادم بیاد فقط اخر کلام خیلی ناامیدم واسه ایندم چون چیزی جز بازی کردن تو این همه سال انجام ندادم و حالا تنها حرفه ام بازی کردنه …………. ولی اخر کلام هیچ وقت بازی کردنو کنار نزارید
دارم این مقاله ی رو تقریبا بعد از ۵ سال میخونم ولی هنوز این مشکلات رو داریم حتی مقدار کمی از آن هم حل نشده…
یک نظر خام و نپخته. متاسفانه نداشتن مبنای درست باعث این میشه .
گیمری حقیقتا و در واقعیت یک فعالیت بی ثمره. اون هم در چنین شرایطی که نه بازی های برتر، نه سیستم های کامپیوتر و … (غالبا) بومی نیستند و علاوه بر احتمال مفاهیم غیر ملی ، باعث خروج چشمگیر ارز می‌شوند
علاوه بر آن جامعه نوجوان را به فضایی دور از اخلاق و فرهنگ و علم می‌برد
علاوه بر همه آنها لهوولعب یک مفهوم و مقوله بد و ناپسند است در فرهنگ ایرانی اسلامی.
بهتر است صنعت گیم به عنوان یک امر تفننی باقی بماند . چون نه ثمره علمی فرهنگی دارد نه ورزشی . ضرر است و ضرر