در تکاپوی رستگاری | پیش نمایش The Last Guardian

صرف‌نظر از بعضی موضوعات مذهبی و افسانه‌های تاریخی، ارتباط یک انسان با بعضی از حیوانات تا حدودی غیر‌قابل باور است. چه داخل و چه خارج از ایران، افراد زیادی سگ دارند و اتفاقا با سگ‌هایشان دوست هستند. این موضوع برای بیشتر حیوانات اهلی دیگر هم صدق می‌کند. اما وقتی پای یک حیوان وحشی به ماجرا باز می‌شود، داستان متفاوت می‌شود. چند وقت پیش از یکی از دوستانم شنیدم که یک خانم در یکی از کشور‌های خارجی ببری را که از بچگی او را تربیت کرده، عاشقانه دوست دارد و عجیب‌تر این‌که ببر هم هیچ صدمه‌ای به آن خانم نمی‌زند و اصلا در قفس نیست! حتی با فرض بر این‌که این موضوع واقعیت داشته باشد باز هم شگفت‌آور است. حالا موجودی را متصور شوید که دو قسمت بدن آن، مربوط به دو مخلوق متفاوت است! چیزی مثل قِنطَروس، ساتیر و حتی پری دریایی! موجوداتی که بیشتر به افسانه‌ها تعلق دارند تا واقعیت. طبیعتا هم‌نشینی و هم‌صحبتی با چنین مخلوقاتی فقط در داستان‌ها، انیمیشن‌ها و گاهی فیلم و بازی‌ها اتفاق می‌افتد. SIE Japan Studio با همکاری genDesign در حال ساخت یک بازی جالب با چنین موضوعی است.

می‌توان گفت ساخت The Last Guardian ریشه در عنوان Shadow of the Colossus دارد. اگر از طرفداران کنسول‌های سونی باشید آقای فامیتو اوئدا را می‌شناسید. مردی که علاوه بر طراح بازی‌های ویدئویی بودن، یک کارگردان‌ هم محسوب می‌شود و معروف‌ترین اثارش بازی‌های Ico و Shadow of the Colossus هستند. بازی‌هایی که هنوز هم وقتی از آن‌ها نام برده می‌شود باعث تحسین شدن اوئدا می‌شوند. حالا این مرد بزرگ کارگردان The Last Guardian هم خواهد بود. شاید همین مرد یک دلیل قانع کننده برای تجربه‌ی این بازی باشد.

یک انسان، یک حیوان، دو دوست!

از فوریه‌ی سال ۲۰۰۷ است که The Last Guardian در حال ساخت است. یعنی حدود یک دهه! برای اولین بار این بازی در سال ۲۰۰۹ به صورت انحصاری برای PS3 معرفی شد و تاریخ انتشار هم برای سال ۲۰۱۱ برنامه‌ریزی شده بود; که در واقع باید بازی ۵ سال پیش منتشر می‌شد. Halo: Reach ، Super Mario Galaxy 2 و Final Fantasy XIV از دیگر بازی‌های شاخص E3 2009 بودند. اولین تریلری که به صورت غیر‌قانونی از این بازی لیک شد پسر‌بچه‌ای را نشان می‌داد که توسط یک موجود نا‌آشنا در حال تعقیب شدن بود و کمی بعد ورژن گسترده‌تر و آپدیت‌ شده‌ی این تریلر در E3 رسما به نمایش در‌آمد. تاخیر‌های متعدد دست از سر The Last Guardian هم بر‌نداشتند و مشکلات سخت‌افزاری، بازی را در سال ۲۰۱۲ مجبور کردند به کنسول PS4 منتقل شود. بازی در E3 2015 یک بار دیگر معرفی شد و این بار برای دسامبر ۲۰۱۶ تاریخ خورد. بازی‌ای که قرار است ۶ دسامبر ( ۷ دسامبر در اروپا ) ۲۰۱۶ برای کنسول نسل هشتمی سونی، منتشر شود.

پسر‌بچه‌ای را تصور کنید که به دلیل شرایط خاص و اسرار آمیزش دزدیده شده و اکنون در خرابه‌ای عظیم در یک سرزمین نا‌شناخته زندانی است. زمانی که پسر قصه‌ی ما از خواب بیدار می‌شود خالکوبی‌هایی روی بدنش می‌بیند که قبل از ربوده شدن، آن‌ها را نداشته است. بعد از این‌که راهی برای فرار از اسارت پیدا می‌کند به یک موجود عظیم‌الجثه و در عین حال چابک برخورد می‌کند که Trico نام دارد. اگر بخواهیم این اسم ژاپنی را ریشه‌یابی کنیم به نکات جالبی می‌رسیم. “Toriko” یک واژه‌ی ژاپنی به معنای “زندانی” است. به علاوه، “Toriko” ترکیبی از دو واژه‌ی “tori” و “neko” نیز می‌تواند باشد که به ترتیب معنی پرنده و گربه را می‌دهند. وقتی از این منظر به قضیه نگاه کنیم حتی اسم این حیوان نیز در نوع خود منحصر به فرد به چشم می‌آید. بعد از این‌که پسر به تریکو که در بند بوده و نیزه‌ و تیر‌های متعدد بدنش را زخمی کرده‌اند، برخورد می‌کند، به او کمک می‌کند تا این سلاح‌ها را از بدنش خارج کند. پسر ابتدا به تریکو به چشم یک تهدید نگاه می‌کند که الحق‌هم قیافه‌ای غلط انداز دارد. ولی جانور قبول می‌کند که پسر را راهنمایی و از او مراقبت کند. حالا جانور و بچه با هم سعی در رهایی و فرار از قلعه دارند و باید از شوالیه‌ها و نگهبانان دور بمانند تا دوباره دستگیر نشوند. دوستی بین این دو شاید زیبا‌ترین بُعد داستانی بازی باشد. جایی که یک جانور غول‌پیکر و یک پسر‌بچه حس نزدیکی به هم دارند. این روز‌ها بازیکنان احساس نفرت، دوستی، شجاعت، انتقام، عشق و غیره را در بازی‌های اکشن تجربه می‌کنند که گاهی این بازی‌ها واقعا چنین احساساتی را در بازیکن به‌ وجود می‌آورند و گاهی هم در این مهم شکست می‌خورند. قطعا چنین احساساتی در The Last Guardian هم می‌توانند پر‌رنگ‌تر باشند و هم تاثیر‌گذار‌تر. به غیر از تریکو ممکن است جانور‌های دیگری شبیه به این موجود در بازی وجود داشته باشند اما هنوز نمی‌توان این موضوع را تایید کرد. وقتی به بازی‌های قبلی Team Ico نگاه می‌کنیم، می‌توانیم پتانسیل یک پایان غم‌انگیز را در The Last Guardian ببینیم. کسی چه می‌داند شاید بازی به مرگ یکی از شخصیت‌های اصلی یعنی پسر یا تریکو ختم شود. البته به نظر می‌رسد که این بازی قرار است Open-Ended باشد. یعنی پایان بازی را با انتخاب‌ خودتان رقم خواهید زد و از پیش تعیین شده نیست که برای یک بازی با چنین تمی مسلما کاری هوشمندانه است. احساسات در داستان بازی حرف اول را می‌زند. اعتمادی که دو شخصیت بازی به هم دارند و خطراتی که با‌هم با آن‌ها رو‌به‌رو می‌شوند بازیکن را می‌تواند به درون دنیای بازی جذب کند. حتی اگر طرفدار چنین بازی‌هایی هم نباشید این بازی‌ می‌تواند تنوع خوبی برای کاربران PS4 باشد. شخصیت اول بازی پسری دوست‌داشتنی و شیرین است. به اقتضای سنش، بدنی کوچک و لاغر دارد و در عین حال، شجاع هم هست. این پسر از آن دست بچه‌هایی است که در آینده می‌تواند جنگجوی بزرگی شود.

شخصیت اصلی بازی پسری کوچک‌جثه، شجاع و خوش‌قیافه است.

از آن‌جایی که شاید با The Last Guardian آشنایی کافی نداشته باشید سعی می‌کنیم کامل بازی را توضیح دهیم تا با چشمانی باز در‌باره‌ی آن نظر دهید. عنوانی که قرار است توسط Sony Interactive Entertainment منتشر شود سوم شخص بوده و سبک آن ترکیبی از اکشن – ماجرایی و معمایی است. شما به عنوان بازیکن کنترل پسری را به دست می‌گیرید که هنوز اسمش مشخص نیست. کار خود را بدون هیچ اسلحه یا محافظی آغاز می‌کنید. پسرک می‌تواند بدود، بپرد، از جایی بالا برود و حرکاتی که نظیر آن‌ها در Ico و Shadow of the Colossus دیده شده اند را نیز به این سه توانایی اضافه کنید. برای از بین بردن یا فرار کردن از نگهبانان مجبورید گاهی از محیط برای بی‌‌سر‌و‌صدا حرکت کردن و دیده نشدن استفاده کنید. البته هنوز معلوم نیست چگونه قرار است نگهبانان را شکست داد چرا‌که در ابتدای بازی سلاحی در اختیارتان قرار داده نمی‌شود. بعد از این‌که گرفتار چنگال نگهبانان شدید زمان خاصی به شما داده می‌شود و اگر در این مدت نتوانید خود را برهانید، بازی تمام خواهد شد. حرکات پسر و تریکو اثر متقابل خواهند داشت. پسر می‌تواند سوار تریکو شود و با او سواری کند. معما‌های زیادی در بازی وجود دارند که گاهی برای حل کردن آن‌ها باید از یک زنجیر بالا بروید، گاهی از دیوار و بعضی وقت‌ها هم فقط تریکو است که می‌تواند به کارتان بیاید. این‌که به تریکو دستور می‌دهید کجا ساکن بماند هم مهم است و برای حل شدن معما صد‌البته ضروری! معما‌های بازی شبیه به بعضی از ‌پازل‌های Assassin’s Creed و Skyrim هستند. مثلا با پایین آوردن یک اهرم یک در باز می‌شود یا برای باز نگه داشتن یک دروازه از یک شئ خاص استفاده کنید. بعضی از محیط‌های بازی هم شباهت به زیر‌زمین‌های AC Brotherhood و AC Revelations دارند. این تشبیه‌ها برای کسانی که Ico را بازی کرده باشند شاید خنده‌دار و دور از منطق به نظر برسند ولی اگر Ico را تجربه نکرده‌اید، تا حدودی این مثال‌ها برای شناخت محیط بازی کمک خواهند کرد. تریکو به همان اندازه که حضورش لازم است، کنترل کردنش مشکل است. ممکن است برای این‌که کاری که از او می‌خواهید را برایتان انجام دهد، لازم باشد چندین بار به او دستور دهید تا بالاخره آن عمل خاص را انجام دهد. حال‌ و هوای تریکو قابل فهم است. حرکات، حالت و رنگ‌ها در این راستا کمک خواهند کرد. بر‌فرض اگر چشم‌های تریکو قرمز باشد یعنی او عصبانی و وقتی زرد شوند یعنی محتاط است. هنوز البته نمی‌دانیم اگر تریکو عصبانی باشد کار به چه شکل پیش خواهد رفت. مثلا به پسر بچه حمله می‌کند؟ بعید می‌دانم! مراقبت از تریکو یکی از وظایف گیمر در طول بازی است. با غذا دادن و بیرون کشیدن نیزه و تیر از بدن تریکو، می‌توان از او مراقبت کرد. ظاهرا جعبه‌هایی در محیط پیدا می‌شوند که با پرتاب آن‌ها برای تریکو؛ غذای این جانور را تامین می‌کنید. در عوض حیوان با شنا کردن و بالا بردن سرعت کارتان، و مواردی که بالاتر گفته شد، به محبت‌های شما پاسخ می‌دهد. تریکو توانایی‌های یک پرنده، گربه و سگ را با‌‌هم دارد و اگر با حیوانات افسانه‌ای آشنایی دارید، می‌توان گفت او حیوانی نزدیک به “شیر‌دال” است. مردم ایران باستان، شیر‌دال‌ها را نگهبان گنجینه‌های خدایان می‌دانستند. البته این شیر‌دال‌ها که در بازی‌ها با نام انگلیسی خود یعنی “Griffin” شهرت دارند اصالتا مصری و یونانی‌اند.

تریکو و پسرک همیشه با هم هستند.

اگر احیانا در حال سقوط از ارتفاع باشید تریکو می‌تواند با دُم یا دهانش به دادتان برسد و یا شما را سوار خود کند و از فواصل زیاد بپرد. متاسفانه این‌طور که پیداست کنترل شخصیت بازی خیلی قابل قبول نیست. برای چنین عنوانی این چیزی فرا‌تر از یک ایراد معمولی محسوب می‌شود چرا که دائما شما باید در حال حرکت باشید. سازندگان بیشتر روی پرش‌ها کار کرده‌اند و از کیفیت راه رفتن بازیکن غافل شده اند. شاید هم اهمیت نداده‌اند! کنترل تریکو هم که کار ساده‌ای نیست. به یک زبان صحبت نکردن پسر و تریکو می‌تواند توجیه نه چندان قانع‌کننده‌ی این ضعف باشد. تریکو معمولا کاری که خودش می‌خواهد را انجام می‌دهد و مطیع پسر نیست. مطمئنا چندین بار یک دکمه را فشردن برای این‌که یک دستور اجرا شود، خسته کننده خواهد بود. این چیزی است که حتی بدون تجربه‌ هم می‌توان راجبش نظر داد. تعداد معما‌های بازی کم نیست و برای این‌که بازیکن از آن‌ها خسته نشود، واقعا باید فکری اساسی کرد. مثلا برای این‌که از یک طناب بالا بروید باید دقیقا روی آن بپرید و ظاهرا پسر‌بچه خودش هیچ‌کاری نمی‌کند. با مشکلاتی که گفته شد احتمال زمین خوردن بازی بیشتر از موفقیت آن است. این موارد در دمو‌ی بازی دیده شده‌اند و باید دید سازندگان برای نسخه‌ی اصلی چه تدابیری خواهند داشت. به هر حال باید بازی آن‌قدر خوب عمل کند که ارزش ده سال صبر‌ کردن را داشته باشد. زاویه‌ی دوربین یکی دیگر از مشکلات بزرگ The Last Guardian است. دوربین بازی می‌تواند بزرگ‌ترین دشمن شما باشد و قبل از نگهبان‌ها، باید با دوربین بجنگید! سازندگان برای حل این مشکل یا باید دوربین را درست کنند یا حداقل کنترل آن‌ را کاملا در اختیار بازیکن قرار دهند. دوربین در جا‌های بلند اغلب پشت وسایل گیر می‌کند و دید بازیکن را می‌بندد. حتی تریکو باعث می‌شود دیدن چیز‌هایی که می‌خواهید ببینید غیر‌ممکن شود. البته احتمال این‌که در نسخه‌ای که منتشر می‌شود چنین ایراداتی را نبینیم کم نیست و شوهی یوشیدا نیز اطمینان دارد که The Last Guardian موفق خواهد شد. در بازی‌ صحنه‌های خشن دیده نمی‌شود. در مبارزات اندکی هم که انجام می‌شوند خشونت خاصی وجود ندارد و برای روحیه‌ی بازیکنان مشکلی ایجاد نمی‌کند. به هر حال بعد از تجربه‌ی بازی‌های خشن و با درجه سنی بالا، تجربه‌ی The Last Guardian از نظر روحی می‌تواند مفید باشد. یکی از مهم‌ترین ارکان این بازی طراحی مراحل است که باید به قدری خوب باشد که بازیکن حس تکراری بودن نکند. این یکی از چالش‌های مقابل سازندگان است. در مورد هوش مصنوعی هم نمی‌توان چیزی گفت و بهتر است تا انتشار بازی، منتظر بمانیم. خود آقای اوئدا گفته که می‌خواهد رابطه‌ای که بین Wander و Argo در کاوش محیط بود، در The Last Guardian هم دیده شود. با این صحبت‌ها، شاید باید تریکو آماده‌ی سرنوشتی مثل Argo در SotC باشد.

وجود تریکو ضروری است. علاوه بر لزوم حضور او برای حل بعضی از معما‌ها، می‌تواند شما را از مرگ نجات دهد.

قبل از این‌که بخواهیم گرافیک بازی را زیر سوال ببریم باید بازی‌هایی مثل Ico و Shadow of the Colossus را به خاطر بیارویم. همین‌طور آقای فامیتو اوئدا را! خود آقای اوئدا یک طراح زبر‌دست بوده و کارش را خیلی خوب بلد است و علاوه بر کارگردان بازی، عنوان دیزاینر ( طراح ) را نیز یدک می‌کشد. روی بعضی جزئیات بازی به خوبی کار شده است و قرار است به نرمی واقعیت باشند و بعضی دیگر هم هنوز رنگ و بوی نسل هفتمی دارند و برای ورود به نسل هشت آماده نیستند. مثلا رنگ آب مثل واقعیت بوده و بالاترین کیفیت ممکن را دارد. بدن تریکو از پر تشکیل شده است و تک‌تک پر‌های بدن او شبیه به یک پرنده‌ی واقعی هستند. عدم وجود باگ بین پر‌های تریکو، نکته‌ای است که به شدت مرا شگفت‌زده کرد. پر‌های تریکو حتی قابل شمارش است بدون اینکه به خاطر وجود باگ، یکی از آن‌ها نصفه و نیمه یا داخل پر دیگر قرار گرفته باشد. این موضوع برای وقتی که پسر‌بچه سوار تریکو می‌شود هم صادق است. پا‌های پسرک بین پر‌ها گم نمی‌شود و یا داخل آن‌ها نمی‌رود. هیچ باگی در این هنگام دیده نمی‌شود و این چیزی نیست که به راحتی از آن بگذریم. بر‌خلاف تریکو، روی صورت پسر خیلی کار نشده و جزئیاتی روی صورتش دیده نمی‌شود. تنها وجه اشتراک صورت پسر با یک صورت واقعی، وجود چشم و ابرو‌ها، دهان و دماغ و گوش‌ها هستند که حتی طراحی این اجزا هم تعریفی ندارد. شاید خود اوئدا نخواسته وقت روی چنین مواردی بگذارد که شاید برای بازی‌اش، عواقبی هم داشته باشد. فیزیک بازی هم از نکات مثبت گرافیکی به حساب می‌آید. برای درک این موضوع فقط کافی است به حرکت پر‌های بدن تریکو توجه کنید. تکسچر‌ها هم طراحی نسل هشتمی ندارند و شاید سر همان PS3 بهتر جواب می‌دادند. بافت‌ها نیز همین‌طورند. در کل شاید در بخش گرافیکی فقط بتوان از طراحی خوب تریکو و فیزیک بازی تعریف کرد. در مورد بقیه‌ی موارد مثبت و منفی بهتر است بعد از تجربه‌ی بازی نظر دهیم.

پر‌های بدن تریکو، حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذارند.

The Last Guardian یک بازی اکشن ماجرایی و معمایی است. بر‌خلاف بیشتر بازی‌هایی که واژه‌ی Action را کنار واژه‌ی Genre خود می‌بینند، The Last Guardian یک عنوان خشن نیست. شاید اصلا آن‌قدر قسمت اکشن آن کمرنگ باشد که به چشم نیاید. اگر از بازی‌های Ico و Shadow of the Colossus لذت برده‌اید احتمالا این بازی هم جذبتان خواهد کرد. در غیر این‌صورت، فقط می‌تواند یک تجربه باقی بماند و نه یک بازی خاطره‌انگیز و در کنار خیلی از بازی‌های دیگر، همان‌جا بعد از تمام شدن، دفن شود. به نظر می‌رسد به هر صورت، ارزش بازی کردن را داشته باشد. کسی چه می‌داند کِی دوباره چنین بازی‌ای ساخته می‌شود؟ مسیری که در بازی طی می‌کنید اعتماد و دوستی دو مخلوق کاملا متفاوت را نشان می‌دهد. پایان بازی می‌تواند به اندازه‌ی لذت آن، غم‌انگیز باشد! به هر حال، خیلی‌ها سمت این بازی نخواهند رفت ولی مطمئنا The Last Guardian طرفداران خاص خود را دارد که قرار نیست به نمرات و باز‌خورد‌های بعد از انتشار اهمیت بدهند و آن‌را تهیه می‌کنند. این بازی ۶ دسامبر امسال به صورت انحصاری برای Play Station 4 منتشر می‌شود.