روزی روزگاری: خاستگاه حماسه در زادگاه مرگ… | نقد و بررسی بازی Demon’s Souls

به لیست انواع و اقسام بازی های مختلف پلی استیشن ۳ که در اختیار داشتم نگاه می کردم و بارها و بارها از اول به آخر و برعکس، بازی ها را می دیدم و رد می شدم. هر بار که بر روی یک اسم می رسیدم کمی مکث می کردم و جمله کسی که این بازی را در اختیار من قرار داده بود به یادم می آمد که گفت “این رو بی خیال شو. نمی تونی بازی کنی. خیلی سخته اعصابت رو به هم می ریزه”. البته بعد از شنیدن این حرف من به کسب اطلاعات بیشتر از این بازی که نامش Demon’s Souls بود، پرداختم و تریلرهایی را از آن مشاهده کردم و جالب اینجاست که سبک بازی دقیقا همان چیزی بود که من علاقه دارم؛ یغنی اکشن نقش آفرینی در دنیای فانتزی با موجودات عجیب و غیر انسانی و سلاح های سرد. هر بار تمام این موارد از ذهنم می گذشت تا این که سرانجام بعد از مدتی کلنجار رفتن با لیست بازی ها، Demon’s Souls را انتخاب کرده و وارد بازی شدم. هبچ چیری در باره نقش این تصمیم و این لحظه در تمامی سال های بعدی زندگیم نمی دانستم و فکرش را هم نمی کردم که سال ها بعد مشغول نوشتن مقاله ای در مورد لحظه انتخاب آن بازی باشم و از آن به عنوان یکی از سرنوشت ساز ترین لحظه ها در دوران بازیباز بودنم یاد کنم و سال ها و سال ها خاطره از این سری عناوین در ذهنم مرور شود. از کجا باید می دانستم؟

یکی از نخستین و زیباترین تصاویری که از بازی منتشر شده بود و در آن Dragon God را مشاهده می کنیم.

کمی بعد از آغاز بازی به یک موجود غول پیکر رسیدم و کشته شدم که گویا اصلا بنا بر همین بود که بازیباز کشته شود (البته می توان با دقت و زحمت زیاد این موجود را شکست داد). آغاز اصلی بازی از روی یک پل بود که وقتی مقداری به جلو می رفتیم چند موجود با ظاهری بین اسکلت و انسان به من حمله می کردند و گاها با دو تا ۳ ضربه از آن ها کشته می شدم. در این گمان بودم مه شاید مانند بازی های هک اند اسلش با فشردن سریع دکمه ها و ضربه های مداوم میتوان دشمنان را از بین ببرم اما زهی خیال باطل. اینجا نه انرژی انجام مداوم این کار را داشتیم و نه دشمنان اجازه می دادند که پشت سر هم به آن ها ضربه بزنیم. انگار قانونی وجود داشت…

من هنوز به هیچ وجه قانون و قاعده بازی و این دنیا را نمی دانستم و باید اعتراف کنم که بارها در همین قسمت یا کمی جلوتر کشته شدم و به حدی اعصابم خرد شد که از بازی خارج شدم و بد و بیراه نثار سازندگانش کردم (که آن روز نمی دانستم میازاکی است و تبدیل به محبوب ترین بازیساز برای من خواهد شد) و یک بازی دیگر را شروع کردم. بعد از مدت کوتاهی انگار که یک حس عجیب به جانم افتاده بود که چرا نتوانستی آن بازی را شکست دهی؟ یعنی آن قدر ضعیف بودی که به همین راحتی بازی تو را نابود کرد و در همان ابتدای راه که همیشه آسان ترین بخش بازی هم هست کم آوردی و شکست را پذیرفتی؟

درجه سختی مرگبار که Demon’s Souls را مثل جهنم می کرد، تبدیل به بهشت بازیبازان شد…

با حس عصبانیت و به قصد انتقام گیری دوباره بازی Demon’s Souls را شروع کردم و این بار با خود عهد کردم که مهم نیست چند بار می میرم زیرا بالاخره راهی برای رد کردن بازی و تاکتیک هایی خاص برای مبارزات وجود دارد که باید آن ها را پیدا کنم. بالاخره افرادی هستند که این بازی را به پایان رسانده اند و تمام کردن آن کار غیر ممکنی نیست. همیشه که نباید بازی آنقدر آسان باشد که در حال چای خوردن باس های آن را شکست دهی! همیشه که نباید نوار سلامتی ات پس از خوردن ۲۰ تیر در چند ثانیه پر شود و بشوی همان آدم اول! گاهی چالش لازم است. بازیباز باید آبدیده شود! رنج بسیار باید تا هاردکور گردی!

با این دید و با عزم راسخ بازی را دوباره آغاز کردم و این بار دیگر هر یک ساعتی که از بازی کردنم می گذشت بیشتر شیفته و دلبسته این عنوان و دنیای زیبا ولی مرگبار آن می شدم و از شکست باس های مخوف آن به وجد می آمدم. کم کم قاعده و قانون این دنیای بی رحم اما پاداش دهنده را یاد گرفتم و دانستم که هیچ چیز، حتی یک حرکت اضافی را نیز مجاز نیستی که در مبارزات مرگبار بازی انجام دهی. صبر و حوصله لازم بود و باید الگو می آموختی، الگوی حملات دشمنان و باس ها را. این چگونگی شروع نخستین تجربه من در سری عناوین سولز و نحوه اشنایی من با این فرنچایز بود که همان طور که می دانید بعدا تبدیل به محبوب ترین فرنچایز در طول زندگی من شد.

از Demon’s Souls آغاز شد و تا کجاها که رفت…. سال ها دروازه قلب ما را تسخیر کرد

باید به این نکته اشاره کنم که با تجربه بازی کردن چندین باره هر یک از عناوین سری سولز و بلادبورن، به وضوح Demon’s Souls سخت ترین و بی رحمانه ترین عنوان در سری بازی های اقای هیدتاکا میازاکی است و حتی در بازی المان هایی وجود دارند که گاها ناجوانمردانه نیز هستند و بیش از حد کار شما را برای ادامه بازی دشوار می کنند، اما باز هم در نهایت قابل رد کردن هستند و همان حس اعتیاد و علاقه شدیدی که به بازی پیدا می کنید باعث می شود تا این موارد دشوار زیاد به چشم شما نیایند و تحمل مرگ های بسیار زیاد (که در این بازی بسیار بیشتر از دیگر عناویبن سولز است) را برای شما آسان تر می کند. در واقع این حسی که در عناوین دارک سولز وجود دارد که به نظر می رسند آسان تر از دیمونز سولز هستند به خاطر آسان شدن بازی و دشمنان و باس ها نیست، بلکه به خاطر بالانس شدن سیستم ذخیره بازی در عناوین دارک سولز است که سبب شد بازی مقداری آسان تر به نظر برسد. این بالانس شدن بسیار لازم به نظر می رسید زیرا در برخی مواقع در بازی دیمونز سولز کار از سخت شدن می گذشت و بازی کاملا مرگبار عمل می کرد و هیچ انصافی در کار نبود.

در این مطلب و در قالب سری مقالات روزی روزگاری قصد داریم تا نگاهی به عنوان Demon’s Souls بیاندازیم و آن را از زوایای مختلف با شما عزیزان بررسی کنیم. خالی از لطف نیست که مشاهده کنیم چگونه یک فرنچایز موفق و قدرتمند کار خود را آغاز کرد و در اولین بازی آن فرنچایز چه مواردی وجود داشته است که در طول زمان و بازی های بعدی تغییر کرده و ایا این تغییرات به نفع سری بوده اند یا خیر. پس اگر علاقمند به این عنوان و سری عناوین سولز هستید یا می خواهید با این بازی آشنا شوید و به سراغ آن بروید و یا حتی خاطرات آن برای شما زنده شود، با بنده و وبسایت تحلیلی خبری گیمفا در ادامه مطلب نقد و بررسی بازی Demon’s Souls همراه شوید.

تک تک این صحنه ها را به باد دارم و برایم یادآور سال ها و ساعت ها خاطره هستند

۵ فبریه سال ۲۰۰۹ میلادی بود که عنوانی بی ادعا و بدون سر و صدای زیاد با نام Demon’s Souls منتشر گردید که یک عنوان انحصاری برای کنسول بی نظیر پلی استیشن ۳ محسوب می شد. این بازی توسط استودیوهای FromSoftware و SIE Japan Studio و به کارگردانی بازیساز جوانی به نام Hidetaka Miyazaki ساخته شده بود و یک عنوان در سبک اکشن نقش آفرینی محسوب می شد. بازی که کسی نمی دانست قرار است تاریخ ساز شود و زمینه ساز آغاز یک فرنچایز بزرگ، پرفروش و فوق العاده موفق گردد. بازی بسیاری از موارد حیاتی و کلیدی عناوین نقش آفرینی را در خود داشت اما وقتی آن را بازی می کردید انگار این بازی شبیه به هیچ عنوان دیگری نبود. دلیل اصلی این تفاوت، یک عامل کلیدی و چند عامل فرعی بودند که سبب شده بودند شاهد یک بازی کاملا خاص و منحصر به فرد باشیم.

این بازی یک تفاوت بسیار مهم با دیگر عناوین این سبک داشت و آن جدا از سبک مبارزات و طراحی بسیار خاص دشمنان و باس ها و…. مربوط به درجه سختی بازی بود که آن را بی نهایت دشوار کرده بود و همین درجه سختی عامل اصلی و کلیدی بازی در تفاوت با دیگر عناوین هم سبک بود. در واقع به همین دلیل نیز نام Demon’s Souls بر سر زبان ها افتاد و به عنوان بازی که یکی از سخت ترین عناوین تاریخ است، مطرح شد. آقای میازاکی با ساخت این عنوان ریسک بسیار بزرگی کرده بود که احتمال شکست آن بسیار بالا به نظر می رسید آن هم در دوره شوترهای ابکی و کاور گرفتن تمام وقت و پر شدن خط سلامتی به سرعت نور.

این شوالبه غول پیکر را به یاد دارید؟ نه تنها باید خود او را شکست می دادیم بلکه سربازانش نیز از بالای چند طرف قلعه به ما شلیک می کردند که باید حساب آن ها را هم می رسیدیم.

حتی خود میازاکی نیز نمی توانست تا این حد از موفقیت و اقبال عمومی که این بازی و در ادامه این فرنچایز با آن روبرو خواهد شد را پیش بینی کند و انتظار آن را داشته باشد. اما گاهی باید ریسک کنی تا موفق شوی و ریسکی که میازاکی انجام داد نیز از همین نوع بود و تبدیل به سکوی پرتاب وی و تبدیل شدن او به یکی از برترین بازیسازان دنیا و خلق یک فرنچایز پولساز و بسیار محبوب برای استودیوی وی گردید. او ریسک را به جان خرید و عنوانی را ساخت که حتی با یک اشتباه کوچک تمام دار و ندار شما را می گیرد و هیچ گونه رحم و مروتی به بازیباز نشان نمی دهد. نمی دانستیم که همین نکته که به نظر می رسید عاملی منفی باشد، مثبت ترین بخش این بازی و این فرنچایز خواهد شد و این موضوع نشان داد که چقدر بازیباز در سراسر دنیا دلشان برای یک بازی هاردکور و چالش برانگیز واقعی تنگ شده بوده. درجه سختی مرگبار که بازی را مثل جهنم می کرد، تبدیل به بهشت بازیبازان شد…

Demon’s Souls بعد از انتشار با استقبال عالی کاربران و منتقدان روبرو و موفق شد تا امتیازات بسیار عالی مانند ۹۴ از وبسایت IGN و امتیاز ۹۰ از GameSpot را دریافت نماید که یک موفقیت تاریخی برای میازاکی و تیم سازنده بازی محسوب می شد و سونی نیز از اضافه شدن یک عنوان بسیار قدرتمند به لیست عناوین انحصاری کنسول نسل هفتمی خود بسیار راضی و خرسند به نظر می رسید. در نهایت نیز Demon’s Souls موفق شد تا از مجموع هشتاد و یک نقد، امتیاز متای ۸۹ را کسب نماید که بسیار تحسین برانگیز است.

مبارزه با ونگارد بسیار خاطره انگیز است. کدام باس فایت در این بازی خاطره انگیز نیست؟!

داستان و وقایع بازی Demon’s Souls در سرزمینی به نام Boletaria رخ می دهد؛ سرزمین جادوگران، پادشاهان، شوالیه ها و دزدان. شیاطین حاکمان سرزمین هستند و تنها تعداد محدودی مبارزان ماهر و کاربلد هستند که زنده مانده اند و بر سر روح مردگان مبارزه می کنند. FromSoftware و SIE Japan Studio با کمک یکدیگر یک کابوس اکشن، هک اند اسلش نقش آفرینی خلق کرده اند. بازی که در عین به همراه داشتن المان های اشنای نقش آفرینی، حس و حال کاملا جدیدی دارد و تجربه ای تاریک، خشن و استرس زا را برای شما به همراه دارد و تا بالاترین حد تحمل کسانی که شجاع هستند و توان مقابله با چالش را دارند، می سنجد.

زمانی که بازی را آغاز می کنید احساس می کنید یک نفر بازی را بر روی درجه سختی insane و دیوانه کننده گذاشته است و فراموش کرده تنظیمات درجه سختی و مقداری آسانتر کردن بازی را در ان قرار دهد. دلیل اصلی دشواری و چالش برانگیز بودن بسیار زیاد Demon’s Souls، نه سیل دشمنان گوناگون و وحشی آن است، نه سیستم ارتقای پیچیده و تاکتیکی آن و نه باس فایت های مرگبار آن. اصلی ترین عامل دشواری بسیار زیاد بازی، سیستم ذخیره خودکار یا autosave بازی است.

این مبارزه یک باگ داشت که می توانستید قبل از ورود به مبارزه از پشت مه با تیر کمان یکی از این دوستان را بکشید!

زمانی که در Demon’s Souls کشته می شوید (بیشترین کاری که انجام می دهید!) تبدیل به روح شده، خط سلامتی شما هر بار به مقدار درصدی از مقدار اصلی کوتاهتر می شود، ارواحی که تا آن لحظه جمع کرده اید در همان محل مردن شما باقی می مانند. سپس بازی ذخیره می شود و شما کاملا به اول مرحله باز می گردید. فکر نکنید که صفحه ذخیره ای در کار است؛ شما تنها یک فایل ذخیره دارید که همان فایل مدام با هر اتفاق بازی مجددا overwrite می شود و نمی توانید مثلا بازگردید و دوباره یک قسمت را امتحان کنید.

تمام دشمنان و شیاطینی که در آن مرحله کشته اید دوباره به محل خود باز می گردند؛ تمامی تیرهای کمان و گلوله های crossbow و آیتم های سلامتی که استفاده کرده بودید تا به آن قسمت مرحله برسید دیگر رفته اند و باز نمی گردند و زره شما نیز فرسوده شده است و نیاز به تعمیر دارد.

هنوز که هنوز است از دیدن قیافه این ونگارد می ترسم!

اگر نتوانید در یک مرتبه به روح های خود برسید و آن ها را بردارید تمامی آن ها را از دست می دهید و چه بدتر که مقدار زیادی هم باشند و مثلا ناگهان می بینید با یک اشتباه، تمام روح هایی که در ۲ ساعت مبارزه مرگبار و نفس گیر با شیاطین جمع کرده اید در یک چشم به هم زدن به فنا رفته اند. این مشکل خیلی بزرگی است زیرا در Boletaria، روح ها هم امتیاز تجربه شما هستند و هم پول رایج برای خرید، یعنی در حقیقت همه چیز هستند.

بعد از مرگ و بدون روح نمی توانید ایتم سلامتی بخرید تا دوباره با خیال راحت تر پیشروی کنید، نمی توانید زره خود را تعمیر نمایید و همچنین از همه مهم تر نمی توانید شخصیت خود را ارتقا دهید و لول بزنید. تنها کاری که می توانید بکنید این است که دوباره پای به میدان نبرد بگذارید اما این بار با استرس بیشتر و همچنین دقت بسیار زیادتر از دفعه قبلی که همین موضوع باعث می شود تا شما هر بار دانش بیشتری از محیط و دنیای بازی و تاکتیک مبارزه دشمنان و الگوی حملات ان ها و … به دست آورید که در دراز مدت برگ برنده شما در بازی خواهد شد.

مبارزه با این راهب پیر نیز کار آسانی نبود و انواع و اقسام حمله ها را پشت سر هم به سمت شما روانه می کرد. با آن کله اش!!

در ابتدا که بازی را آغاز می کنید شاید همه چیز آشنا و بسیار سرراست به نظر برسد. شما یک معرفی کلی از King Allant مشاهده می کنید و طمعی که باعث می شود تا پای انواع شیاطین و بیماری آن ها به کشور وی باز شود. اکثر قریب به اتفاق مردم کشور می میرند و این سرزمین در تاریکی و مه فرو می رود.

در حالی که تمام سرزمین زیر سلطه و هجوم شیاطین و هیولاهاست همه منتظر قهرمانی هستند که بیاید و این سرزمین را نجات دهد. عده بسیاری می ایند و تلاش می کنند اما یا ناپدید یا کشته می شوند، تا زمانی که یک ماجراجوی شجاع پای به این سرزمین می گذارد. می دانید این ماجراجو کیست؟

اگر می گفتند تمام دنیا برای کلمه Dragon God موجودی را طراحی کنند از این بهتر دیگر نمی شد. این موجود به معنای واقعی خدای اژدهایان است.

شما کنترل یک شخصیت انسان کاملا قابل شخصی سازی شدن را به دست می گیرید. در ابتدا نام و مشخصات ظاهری وی را به هر شکل که میخواهید تعیین می کنید و سپس باید از لیست کلاس های بازی، کلاس مورد نظر خود را انتخاب کنید. کلاس های بازی هر نوع و سبکی از بازی را که به آن علاقمند باشید پوشش می دهند و تمامی کلاس هایی که در بازی های مختلف نقش آفرینی فانتزی وجود دارند، در این عنوان به صورت کامل و حتی بیشتر وجود دارند. شوالیه، جادوگر، دزد و کشیش به همراه برخی کلاس های کمتر شناخته شده مثل royalty همهگی در بازی حضور دارند تا کاملا بتوانید کلاسی را مطابق سلیقه و سبک بازییتان انتخاب کنید.

هر کلاس مزایا و معایب خود و ست زره و سلاح های مخصوص به خود را داراست و المان های مختلف شخصیتی وی نیز با بقیه کلاس ها متفاوت است مثلا مبارز از قدرت بیشتری برخوردار است، شوالیه استقامت بیشتری دارد و دزد از چابکی بیشتری بهره مند است و جادوگر از قدرت ایمان بیشتری برخوردار است. این موارد می توانند در بازی با خرج کردن روح ها ارتقا یابند و مثلا می توانید کلاس مبارز را انتخاب کنید اما طی ارتقای شخصیت وی، المان ایمان او را بالا ببرید تا دارای قدرت جادویی خوبی نیز شود البته بهتر است که وقتی که یک کلاس را انتخاب می کنید، ارتقاهای آن را نیز در راستای آن کلاس انجام دهید تا مقداری وقت و امتیاز را هدر نداده باشید و مجبور شوید مثلا جادوگر را تبدیل به مبارز کنید.

باس کور بازی… یک قهرمان قدیمی…

شما در بازی از روح ها تنها برای ارتقای شخصیت خود استفاده نمی کنید و همان طور که قبل تر گفته شد برای خرید انواع و اقسام سلاح و محلول سلامتی و تعمیر زره و سلاح های خود و … نیز از همین روح ها که از کشتن دشمنان به دست می آورید استفاده می شود و در واقع روح در Demon’s Souls همه چیز است (مانند تمامی عناوین بعدی آن).

از روحی که به دست آورید برای چه کاری استفاده می کنید؟ المان خط سلامتی را افزایش می دهید؟ قدرت خود را زیاد می کنید؟ زره و سلاح خود را تعمیر می کنید؟ تعدادی محلول سلامتی می خرید؟ یم شمشیر یا نیزه قدرتمند می خرید؟ همه این ها با روح انجام می شوند و بنابراین هر کدام را که بخواهید انجام دهید باید با دقت تمام انتخاب کنید زیرا تک تک این روح ها را زمانی که با خود حمل کنید در خطر این قرار دارند که برای همیشه از بین بروند.

این باس فایت را به یاد دارید… بی شک یکی از دشوار ترین مبارزات در کل این سری همین مبارزه با False King بود که حتی می توانستم آن را در ویدئوی ۱۰ باس چالش برنگیز فرنچایز سولز نیز لحاظ کنم. وی بسبار قدرتمند است و از دور به سرعت برق ناگهان به شما نزدیک می شود و ضریات مرگباری را وارد می کند.

حس از دست رفتن کلی روح که با زحمت و مشقت فراوان از دشمنان مرگبار بازی جمع کرده اید در یک لحظه، حسی بسیار ناامید کننده است و خشم شما را بر می انگیزد به حدی که میخواهید کنترلر را پرتاب کنید و فریاد بزنید مخصوصا وقتی که تعداد روح ها بالا باشد و مدام حسرت خواهید خورد که چرا زودتر آن ها را خرج نکردم و با خود می گویید این تعداد روح برابر با مثلا ۴ لول بود و این گونه مدام اعصابتان خرد می شود. باید فقط این حس را در درون بازی تجربه کرده تا این مواردی که گفتم را کاملا با تمام وجود لمس کنید.

به همین دلیل هم هر بار که در بازی برایتان چنین اتفاق می افتد درسی می گیرید و قطعا در دفعات بعدی دقت خود را بسیار بسیار بیشتر خواهید کرد و همین آموختن ها اصل ذات بازی است. هر بار که کشته شوید روح هایی که حمل می کرده اید در همان محل می افتند و یک بار فرصت دارید تا بدون مردن به آن جا برگردید و روح های از دست رفته خود را بردارید، اما اگر در راه رسیدن به ان ها کشته شوید باید برای همیشه با روح هایی که داشته اید خداحافظی کنید.

دموی زیبای قبل از مبارزه با False King… یک مبارزه نفس گیر…

محل اصلی اقامت شما و جایی که کار را از آن آغاز می کنید منطقه ای است به نام Nexus. این منطقه یک دنیای امن و نقطه اتصال بین دنیاهای دیگر است و ارواح و نجات یافته ها در آنجا اقامت و استراحت می کنند تا از طریق پورتال های مختلف موجود در این منظقه به سایر بخش های Boletaria سفر کنند. تمامی محیط های بازی از Valley of Defilement گرفته تا the Tower of Latria فضای بسیار غم انگیز و افسرده کننده ای دارند که به بهترین شکل در بازی استفاده شده است و این اتمسفر غمناک و تاریک، با موسیقی متن ظریف و فوق العاده زیبای بازی افزایش نیز می یابد.

اگر چه مناطق بازی بسیار وسیع و غول پیکر و کاملا آزاد نیستند (بازی احساسی مانند خطی بودن دارد) اما هر منطقه پر است از جزییات و محتویات بسیار زیاد مانند انسان های مرده، لاشه حیوانات، بناهای خراب شده، آتش، چاه های بی انتها، راه های مخفی، اژدهایان و شیاطین و البته انواع و اقسام دشمنان و هیولاهای مرگبار و بی رحم که به خون شما یا بهتر است بگوییم به روح شما تشنه اند. شما از نقطه شروع، مرحله را آغاز می کنید. مبارزه می کنید تا زمانی که به باس فایت برسید. باس را شکست می دهید و با این کار یک نقطه شروع دیگر برای یک منطقه دیگر در Nexus برای شما باز می شود.

خیلی مردی… خیلی کارت درسته!

سیستم مبارزات بازی در بالاترین حد ممکن از بالانس و جذابیت قرار دارد و به قدری عالی، تاکتیکی و مبتنی بر دقت و مهارت شما تنظیم شده است که تاکنون در سری عناوین دیگری، چنین سیستم بالانس شده و اعتیاد اوری را در مبارزات ندیده اید. همچنین انجام فعالیت های مختلف در بازی به بهترین شکل بر روی کنترلر دوال شاک ۳ تنظیم شده اند و کاملا با کنترل بازی راحت هستید.

از دکمه های R برای ضربه معمولی و سنگین با سلاح دست راست استفاده می شود (یا وقتی سلاح را دودستی گرفته اید)؛ از دکمه های L برای استفاده از سپر و ضربه زدن با آن در دست چپ استفاده می شود و اگر به جای سپر سلاح دیگری در دست چپ شما باشد نیز برای ضربات معمولی و سنگین به کار می روند. دکمه های اصلی و ۴ گانه روی کنترلر (مربع و ضربدر و…) برای غلت زدن و جاخالی دادن، استفاده از آیتم و تغییر بین استایل استفاده دو دستی از سلاح با حالت استاده از سپر و شمشیر به کار می روند. دکمه های d-pad سلاح فعال شما را مثلا بین شمشیر و تیرکمان و چوب جادو و … تعویض می کنند.

این عنکبوت زره پوش یکی از باس هایی بود که شاید به نسبت بقیه مقداری اسان تر بود.

غلت زدن، جاخالی دادن، دفاع کردن، زد کردن حملات، ضد حمله زدن و… همگی برای موفقیت در مبارزات نفس گیر بازی به خصوص مبارزات نزدیک، حیاتی هستند و باید بدانید که بازی حتی در ایان ترین مبارزات هم به شما فرصت اشتباه زیادی نمی دهد. مبارزات بازی کاملا بر پایه قابلیت ها و دقت و مهارت های شما هستند و این که فکر کنید می تواند با فشردن دکمه ها و … دشمنان را شکست دهید، باعث می شود تا حتی چند دقیقه هم نتوانید در بازی پیش بروید و ساده ترین دشمنان شما را قلع و قمع خواهند کرد. بازی در واقع کاری می کند که شما از مرگ درس بگیرید و هر بار که کشته می شوید گویی که تجربه ای به شما اضافه می شود و دفعه بعد با دقت بیشری پیش می روید که به عقیده من این هدف کل گیم پلی بازی است.

در واقع بازی با بالانس عالی خود در سیستم مبارزت و همچنین سیستم اعتیاد آور و جذاب پاداش و جزا، کاری می کند که گاهی به یاد ضرب المثل “با دست پس می زند، با پا پیش می کشد” می افتید که البته قسمت پیش کشیدنش خیلی بیشتر و قوی تر است و در نهایت شما را کاملا شیفته و مجذوب خود خواهد کرد. البته رک بگویم؛ شیفته و مجذوب و .. بهانه هستند، شما معتاد بازی می شوید!

شاه طوفان (Storm King) که از آسمان بارها و بارها فرزندانش را به سمت ما می فرستاد و باید پشت سنگ ها قایم می شدیم تا در فرصت مناسب بیرون بیاییم و ضربه ای به وی بزنیم.

کلاس شخصیت شما، نحوه ارتقا دادن وی و المان هایی که برای ارتقا انتخاب می کنید، سلاح هایی که آپگرید و یا خریداری می کنید، همه و همه کاملا بر روی استابل و نحوه مبارزات شما تاثیر گذارند و باعث افزودن عمق بسیار بیشتری به مبارزات بازی می شوند. همچنین لذت بازی کردن شما را نیز بسیار افزایش می دهند و از آن مهم تر این که به طرز قابل توجهی ارزش تکرار بازی را بالا می برند تا حدی که شاید به مانند نویسنده این مطلب چیزی در حدود ۸-۹ بار این بازی را به پایان رسانده باشید ولی هنوز از آن خسته و ذلزده نشده باشید. همچنین سازندگان بازی در این عنوان برای اولین بار سیستم نوآورانه بازی آنلاین خود را که بعدا تبدیل به یکی از امضاهای عناوین سولز گردید، در بازی قرار دادند.

وقتی که به اینترنت متصل باشید مشاهده می کنید که توده های خونی بسیار بیشتری از حالت آفلاین روی زمین در اطراف شما قرار دارند و همچنین تعداد مبارز دیگر را مانند روح می بینید که در رفت و آمد هستند. این مبارزان روح مانند، دیگر اشخاصی هستند که در حال بازی کردن در دنیای خودشان هستند و توده های خونی رنگ روی زمین، محلی است که در آنجا یک مبارز مرده است. به طور مثال اگر در عبور از مرحله ای به مشکل خورده اید و شخصیتتان سرعت و چابکی کافی دارد می توانید خیلی سریع یکی از همین روح ها را دنبال کنید تا شاید وی یک مسیر بهتر یا مخفی را برای عبور از بین شیاطین به شما نشان دهد و یا از آن عبور کند.

Flame Lurker عزیز که معرف حضورتان هست. یکی از مبارزات بسیار سخت و دشوار بازی و این سری.

همچنین اگر میخواهید بدانید که مثلا یک شخصیت چطور مرده است می توانید روی توده خون روی زمین کلیک کنید تا به صورت روح، لحظه مرگ و چگونگی مرگ آن شخصیت را ببینید. همچنین می توانید از سیسنم پیام گذاری بازی نیز استفاده کنید و یادداشت هایی را در دنیای بازی روی زمین های سنگی برای دیگر بازیبازان قرار دهید تا مثلا نکته ای را به آنها بگویید، آنها را از تله ای آگاه کنید و یا پیام هایی مثل “پاهایش را هدف بگیر” یا “از پل به پایین بپر تا روح گمشده پیدا کنی” و … را برای دیگر بازیبازان باقی بگذارید. اگر شما در فرم روح هستید (یعنی کشته شده اید و خط سلامتیتان کم شده است) می توانید از دو بازیباز دیگر بخواهید تا وارد دنیای شما شوند و شما را در باس فایت نهایی منطقه یاری کنند.

همچنین می توانید به دنیای دیگر بازیبازان حمله کنید و آن ها را بکشید و زندگیتان را پس بگیرید. در نهایت، همین پس گرفتن زندگی مهمترین کاری است که بازیبازان روی آن تمرکز می کنند زیرا که Demon’s Souls به معنای کلمه یک نقش آفرینی بی رحم است و شما بسیار نیاز دارید تا در فرم انسانی خود و با خط سلامتی کامل باقی بمانید؛ از همین رو نیز میل به کشتن دیگر بازیبازان برای پس گرفتن زندگی و فرم انسانیتان، در شما پیدا می شود و همواره قویتر نیز می شود. دیگر بازیبازان نیز همین حس را دارند و به این ترتیب بایستی هر لحظه آمادگی این که یک بازیباز برای کشتن شما به دنیایتان حمله کند را داشته باشید.

از همان قدیم این فانتوم های قرمز روی مخ بودند!

بازی در زمینه صداگذاری و موسیقی نیز به خوبی عمل کرده است و شاهد قطعاتی کاملا هماهنگ با حال و هوای غمناک و تاریک بازی هستیم و موسیقی عمگینی که در پس زمینه منطقه Nexus پخش می شود تا همیشه در یاد شما خواهد ماند و کاملا به شما حس تنهایی و غم را القا می کند. ساخت موسیقی بازی توسط Shunsuke Kida انجام شده است و وی با ساخت این ساندترک یک امتیاز بسیار مثبت و موفقیت آمیز را در کارنامه کاری خود به ثبت رسانده است. ساندترک بازی به عنوان یک جایزه برای پیش خرید نسخه آمریکای شمالی بازی قرار داشت ولی در نسخه اروپای بازی در تمامی نسخه ها موجود بود. صداگذاری بازی نیز کاملا عالی انجام شده است و صداهایی که در بازی می شنوید کاملا با کیفیت هستند.

از صدای صربه شمشیرها و تبر و … گرفته تا تعره هیولاها و دشمنان همگی کاملا عالی و هماهنگ بازی حس و حال بازی هستند و همینطور شخصیت هایی که در بازی با آنها صحبت می کنید و صدای آن ها را می شنوید بسیار عالی و با حسی کاملا عجیب و مرموز به مانند خود بازی، با شما صحبت می کنند و شما را از وقایع حال و گذشته این سرزمین آگاه می کنند. در واقع روند داستان گویی محیطی که همیشه در عناوین سولز دیده ایم از این بازی آغاز شد و در این روند، شخصیت های مختلف بازی و حرف زدن با آنها کلید اصلی روایت داستان و پی بردن هر چه بیشتر به وقایع دنیای بازی محسوب می شود.

همیشه در عناوین سولز صحبت یا شخصیت های مختلف بار سنگینی از روایت داستان را برای شما به دوش می کشد.

Demon’s Souls همین است. شما را می کشد، خط سلامتی تان را مدام کوتاه می کند، شمشیر شما را می شکند، واردارتان میکند که یک بخش نیم ساعته را ۱۵ بار تکرار کنید تا در نهایت باز هم جور دیگری شما را بکشد؛ اما بازی به همان اندازه که چالش برانگیز و مجازات کننده است، پاداش دهنده نیز هست و به قدری کسب این پاداش ها لذت بخش و جذاب است که می توانید سختی ها را به شوق دریافت پاداش تحمل کنید. بازی در خیلی مواقع کاملا هم بدون رحم و مروت نیست و مثلا برخی از باس ها واقعا به حد غیر ممکنی سخت نیستند زیرا که مسیر رسیدن به آنها بی نهایت مرگبار است و همچنین سلاح ها و شمشیرهای بی نظیر و فوق العاده قدرتمندی را نیز می توانید یافته و در اختیار بگیرید.

بازی در زمینه گیم پلی، تاکتیک ها، مهارت ها، آیتم های مخفی و المان ها و مکانیک های نقش آفرینی بسیار عمیق عمل می کند. بازی به بهترین و هنرمندانه ترین شکل ممکن شما را در یک فضای تاریک و استرس زا قرار می دهد که دشواری بسیار زیاد بازی  سبب می شود که این استرس بیشتر نیز بروز یابد و شما را بیشتر به چالش بکشد.

Nexus محل امن بازی، همان فایرلینک شراین نسخه سوم و هانترز دریم بلادبورن… تمام صحبت با شخصیت ها و خرید جادو و … اینجا انجام می شد.

از بازی های سطح پایین و فوق آسان یا از رمان های تعاملی که گاهی همه چیز هستند غیر از بازی، خسته شده اید و یک بازی اصیل و دشوار می خواهید؟ از بازی های آبکی و خط سلامتی پر شونده خسته شده اید؟ به این که بازی ها، بازیبازان را با ناز و نوازش تا اخرین مرحله می برند تا فقط گرافیک زیبا یا بازی آنلاین به آنها نشان دهند اعتراض دارید؟ به قول غربی ها “be careful what you wish for – because you might get it”. “مراقب باش چه آرزو می کنی – شاید آن را به دست آوری.”

 Demon’s Souls اجابت شدن آرزویتان است؛ همان چالشی است که شما به دنبال آن می گردید. تک تک عناوین میازاکی از سخت ترین عناوین ساخته شده در تاریخ بازی ها هستند اما Demon’s Souls بین این عناوین سخت، به وضوح سخت تر و چالش برانگیز تر از بقیه است و هاردکورترین بازی میازاکی محسوب می شود. هنوز هم دیر نیست که به سراغ پلی استیشن ۳ خود بروید و شروع به تجربه Demon’s Souls کنید زیرا همان جادوی اعتیاد آور این فرنچایز در تار و پود بازی جریان دارد و مخصوصا اگر سایر عناوین این سری را تجربه کرده باشید شما را بعد از کمی بازی، کاملا به خود وابسته خواهد کرد. گیمر سرسختی هستید؟ چالش می خواهید؟ پلی استیشن ۳ خود را روشن کنید و به سراغ سخت ترین بازی در کل سری سولز و بلادبورن بروید… به سراغ Demon’s Souls… بعد از اتمام این بازی حس خواهید کرد قویتر شده اید و اعتماد به نفستان افزایش می یابد زیرا کار سخت و بزرگی را انجام داده اید.