باز آمد بوی ماه مدرسه

ثانیه ها یکی بعد از دیگری از پی یک دیگر گذشتند، ساعت ها، روز ها و هفته ها از مقابلمان عبور کردند.شب ها و روز های بسیاری را به پایان بردیم. سه ماه به سرعت برق و باد گذشت. سه ماهی که نه ماه دیگر را همیشه به انتظار آن سپری می کنیم. سه ماهی که برای آن برنامه ها می چینیم! و هم اکنون به نقطه ای رسیده ایم که تابستان دوست داشتنی، گرم و باصفا جای خود را به پاییز خاکستری می‌دهد. گویا زمان خبر از نقطه ی تحول می‌دهد، خوب یا بدش را گذر عقربه ها مشخص می‌کند اما یک فصل دیگر هم از زندگی ما به اتمام رسید و کیمیا را نیافتیم! نمی دانم چند تای دیگر از این زمان ها را باید بگذرانیم تا به آن نقطه ی ثریا برسیم! یا اینکه چند روز دیگر باید سپری شود تا آن روز “خاص” برسد یا اینکه اصلا روز “خاصی” وجود خواهد داشت یا نه. اما می دانم این سه ماه رفت و دیگر هیچ وقت برنخواهد گشت، می دانم که نود و چند روزی دیگر هم از سنم گذشت و پیرتر شدم بی آن که اهمیتی به آن بدهم، بی آن که اهمیتی به آن بدهید! گاهی از خودم می پرسم در آن زمان های دور آن همه دانشمند و شیمی دان متشخص که کیمیا را جست و جو می کردند از این که این همه نود و چند روز از زندگیشان می گذشت و مدام هیچ می یافتند چه حسی داشتند؟ از خودم می پرسم مگر می شود آدم این همه نقطه ی تحول را پشت سر بگذارد اما مقصودش همچنان دست نیافتنی به نظر برسد؟ مگر نه اینکه همه ی آن ها خواستار “چیزی” بودند که هر چیزی را به طلا بدل کند؟ مگر نه این که همه ی ما خواستار آن “طلا” هستیم؟ نکند اشتباه ما همین جاست؟ شاید ما هم باید دنبال همان کیمیا باشیم بلکه بتوانیم این همه تابستان را با علاقه ای تمام نشدنی برای رسیدن به هدفمان صرف کنیم. حتما فردی بایستی چیزی به دست آورده باشد که چنان تعدادی چنان وقتی را صرف یافتن کیمیای “خود” کردند. اینکه کیمیای هر فردی چیست خود بماند، اما می‌دانم و بدانید که کیمیا تنها با تلاش به دست خواهد آمد.

نرو ای عزیز دلبند

درسvsگیم

تمام این حرف ها را زدم که بدانید تابستان یک فصل است و بس و نظیر آن را بار ها و بار ها خواهیم دید اما در عین حال هیچ یک از این تابستان ها دوباره تکرار نخواهد شد. برای ما قشر گیمر ایرانی تابستان به نمادی از آزادی بدل گشته که در آن کنسول ها و پیسی ها به جای خود برمی‌گردند، دوباره شب بیداری ها برای شکست باس ها و یا قرار متچ های دیر وقت کانتر و دوتا برقرار می‌شوند، گیم نت ها پر رونق می‌شوند. و بسیاری از این دست. اما حالا گویا به این نقطه ای رسیده ایم که باید با تمامی این ها خداحافظی کرده و به جای هدشات و تی بگ و مولتی کیل به صرف افعال عربی و مشتق گرفتن و حفظ کردن اشعار مشغول شویم. به عبارتی دیگر در تمام دنیا و به طور ویژه در ایران ما درس و مدرسه را به نقطه ی مقابل گیمینگ تبدیل کرده ایم. اما چرا باید این گونه باشد و از همه مهم تر چطور این فرهنگ در سراسر دنیا جا افتاده؟ برای پاسخ دادن به این سوالات بگذارید هر یک از مقولات را جدا مورد مورد بررسی قرار دهیم.اول نوبت درس و مدرسه است.

می‌دانم که سوال چرا درس می‌خوانیم خیلی کلیشه ای و تکراری است اما بگذارید آن را به مقدمه متن ربط دهم و بگویم برای رسیدن به کیمیای زندگیمان تحصیل می‌کنیم (فکر می‌کنم منظورم را رسانده باشم). اما سوال بعدی آن است که چگونه باید درس را خواند؟ مگر نه اینکه بایستی تمرکز داشت و آهسته و پیوسته دروس را مطالعه کرد؟ مگر نه آن که بایستی مسائل و تمرین های گوناگون حل کنیم تا درس را خوب یاد بگیریم و برای روز امتحان آماده شویم؟ فکر نمی‌کنید این روند خیلی شبیه روند گیمینگ ما هم هست؟ در گیمینگ هم به شدت تمرکز می‌کنیم، مراحل را آهسته آهسته توام با حوصله پیش می‌بریم و قبل از آن که بخواهیم با کلنی دیگر مسابقه بدهیم، ساعت های متمادی را به تمرین در سرور های مختلف اسنایپ و پابلیک می‌پردازیم یا با بات های گوناگون تمرین هدشات می‌کنیم. اما چطور است که روند واقعی این دو واقعا متفاوت هستند؟ ما بایستی با تمرکز درس بخوانیم و مسئله حل کنیم اما با کوچکترین چیزی حواسمان پرت می‌شود و حاضریم برای تماشای یک اپیزود از برنامه ی مورد علاقه مان حتی تا یک ساعت میان برنامه ی درسیمان وقفه ایجاد کنیم اما در مورد گیمینگ نه تنها از شدت تمرکز قیافه مان خود کریتوس می‌شود بلکه حتی اگر تمامی اهالی خانواده یک صدا و عربده کشان شما را برای خوردن شام یا پهن کردن لباس ها روی بند یا بیرون بردن زباله صدا بزنند انگار نه انگار که شما در خانه حضور فیزیکی دارید و هیچ صدایی به گوشتان نمی‌رسد (احتمالا به خاطر هدست nosie canceling گران قیمتی است که به تازگی خریده اید) . به نظرم این تناقض به خاطر آشنا نبودن با کیمیایتان یا نداشتن ایمان راسخ به آن است که باعث می‌شود فکر کنید بدون تلاش می‌توانید به هدفتان دست یابید. حالا بیایید به سراغ گیمینگ برویم. اگر از شما بپرسیم هدفتان از بازی کردن چیست قاعدتا این سوال برای بسیاری از شما چالش بر انگیز تر از سوال اول است اما پاسخ حقیقی و صادقانه بایستی تفریح کردن و گذران وقت به بهترین حالت ممکن باشد، به عبارتی دیگر هدف از بازی کردن هیچ وقت رسیدن به کیمیا نبوده و نخواهد بود، پس بگذارید بگویم مهم ترین چیز در زندگی ما انسان ها که گیمر ها هم جزئی از آن ها هستند( مگر این که بگویید گیمر ها انسان نیستند که بایستی بگویم فرشته اند فرشته!) تمایز قائل شدن میان کار ها و هدف از انجام آن ها و اولویت بندی آن هاست.

دو رقیب دیرینه

درس با گیم

اما تمامی این صحبت ها به این معنا نیست که نمی‌توانید یک گیمر درس خوان باشید اصلا نمی‌دانم کدام بنی بشری برای اولین بار گفت:(( بچه اگه میخوای درس بخونی باید بازی و این مسخره بازیا رو بذاری کنار)) آخر مگر می‌شود شما به یک انسان بگویید اگر می‌خواهی در زندگی موفق شوی باید از غذا خوردن دست بکشی؟! بله برای ما گیمر ها اهمیت گیم کمتر از غذا نیست! نمی‌شود دیگر. برای مقابله با این جمله نحس فرض کنید شما یک فعالیت سخت و ظولانی را که ماه ها طول می کشد در پیش رویتان دارید و بایستی هر روز به انجام آن کار مشغول باشید مگر می توانید بدون آن که استراحت کنید و بخشی از اوقاتتان را به تفریح بپردازید این کار را انجام دهید؟ قاعدتا نه. نکته دقیقا اینجاست که بازی کردن هم نوعی سرگرمی و گذارن وقت به شکل تعاملی است دقیقا نظیر تماشای تلویزیون یا خواندن رمان ها مختف و از این نظر تفاوتی با دیگر فعالیت ها ندارد. اما مشکل آن است که جامعه ی گیمر، جامعه ای نوپا و نسبتا کوچک است و هنوز به راستی تکامل نیافته و از این رو رفتار های افراطی بیش از سایر جوامع و گروه ها در آن دیده می‌شود. رفتار هایی نظیر بازی کردن به مدت بسیار طولانی به صورت مداوم، پرخاشگری ناشی از شکست و ناموفق عمل کردن در بازی، فوران احساسات شدید در طی بازی کردن، تمرکز شدید بر روی بازی حتی پس از پایان آن و مانند این موارد که بسیار کمتر در میان گروه هایی نظیر افراد کتاب خوان یا تماشاگران فیلم مشاهده می‌شود. و بیشتر به همین خاطر است که دیگزان گیم را نقطه ی مقابل درس خواندن می‌بینند. البته لازم به ذکر است که همه گیمر ها هم افراطی نیستند و همچنین فرهنگ “یک گیمر درست بودن” نیز به سرعت در حال پیشرفت است.

پیشنهادات

حالا که به خوبی متوجه هدفمان از گیم و هدفمان از درس خواندن و مشکلاتی که بین این دو پیش آمده شدیم وقتش است پیشنهاداتی برای رفع مشکلات بدهیم:

۱- پیشنهاد به سازمان های برنامه ریزی و آموزش و پرورش کشور: از مسئولان عزیز خواهشمندیم تعطیلات تابستانی را نصف کرده و نصفه ی دیگرش را در ماه آذر یا دی قرار دهند که با این کار نه تنها باعث تعادل در تعطیلات کشوری می‌شوند و ترافیک اماکن توریستی کشور را کاهش می‌دهند بلکه بزرگترین لطف را در حق جامعه ی گیمر کشور می‌کنند که آن دادن فرصتی مناسب برای تجربه بازی های بزرگ و جذاب بازار است. مسئولان با این کار می‌توانند گیمر ها را از شر یک طوفان بزرگ و سهمگین از نوع گیمینگ نجات دهند و باعث شوند این قشر زحمتکش و بی‌آزار کشور به یکی بزرگترین آرزوهایش برسد. البته گفتنی است که این اقدام از سیل جملاتی مانند … پاییز و هر چی که هست هم به شدت می‌کاهد و باعث دعای فراوان هر ساله ی گیمر ها برای مسئولان گرامی کشور خواهد شد.

۲- پیشنهادات به جامعه ی گیمر: ای گیمر های عزیز این مرز و بوم خواهشا تعادل را رعایت کنید و عاقلانه و هوشمندانه به بازی بپردازید. اول از همه برنامه ی درسی تان را به دقت بررسی کنید و در روز هایی که برنامه شلوغی دارید به کلی گیم را کنار بگذارید چرا که نه از گیم لذت خواهید برد و نه از درس چیزی دست گیرتان می‌شود. در مرحله ی دوم در روز هایی که برنامه تان گنجایش کافی برای گیمینگ دارد وقت معقولی را به آن اختصاص دهید به عنوان مثال یک یا حداکثر دو ساعت و به خاطر داشته باشید که حتما یا پیش از شروع برنامه درسیتان به بازی بپردازید و یا بعد از پایان آن( ترجیحا بعد از پایان) و به هیچ وجه به صورت مقطع بازی نکنید. در مرحله سوم برای آن که از گیمینگ لذت بیشتری ببرید سعی کنید در این ایام بیشتر بازی های گروهی انجام دهید تا هم حس همکاری و هم فکری در شما تقویت شود و هم اینکه ذهنتان درگیر جزئیات داستانی بازی نخواهد شد. سعی کنید در روز های پایانی هفته یعنی پنج شنبه و جمعه به گونه ای برنامه ریزی کنید که بتوانید همراه دوستانتان به گیم نت بروید چرا که تجربه بازی های دو یا چند نفره به صورت لن بسیار مفرح خواهد بود و باعث می‌شود نهایت لذت را از بازی کردن ببرید.

یکی از لذت های واقعی دنیا

۳- پیشنهادات به والدین جامعه ی گیمر: هر چند می‌دانم تعداد والدینی که این پاراگراف را می‌خوانند به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسند( اگر برسند جای شکر و بسی تعجب دارد) باز هم از روی وظیفه بایستی بگویم: ای والدین گرامی مقوله بازی کردن و گیمینگ سیانور یا مواد رادیو اکتیو نیست که حتی نزدیک شدن به آن برای فرزند نازنینتان مضر باشد بلکه این استفاده ی نامتعادل و نامناسب از بازی های رایانه ای است که به فرزندتان آسیب می‌رساند. پس لطفا با پیاده سازی فرهنگ درست اسفاده و متعادل از بازی های رایانه باعث بهبود کیفیت جامعه و خشنودی فرزند گیمرتان شوید.

۴- بنده یقین دارم که در تاریخی مشخص در اواخر تابستان کمپانی های بازی سازی اعم از EA، UBISOFT، ACTIVISION و… جلسه ای سری در مورد بازی های خود و تاریخ انتشارشان برگزار می‌کنند و همگی با یک دیگر عهد می‌کنند که بازی هایشان امسال درست مثل پارسال و سال های قبل از آن دقیقا در زمانی که گیمر های کشور عزیزمان سخت مشغول دانش اندوزی هستند منتشر کنند. بنده مطمئنم که شعار آنها ” Let’s publish cool games at school time ” می‌باشد و تمامی این ها توطئه آمریکا است و اگر نه تابستان به این خوبی چه عیبی دارد که در آن حتی یک گیم خوب هم منتشر نمی‌شود، خواهشا این توطئه را خنثی کنید!

 در انتها هم خشنودی فراوان خود را از خروج افراد خرد سال ناتوان در بازی ها ی گوناگون که با زدن وال هک، ایم شات و کانفیگ های چیت وار و اتک دادن به سرور های گیم که شخصیت والای خود را به نمایش می‌گذاشتند اعلام می‌کنم. و خدا را شکر که تمامی این “pro” ها هم اکنون هر روز صبح در حال اجرای مراسم صبحگاهی هستند و سرور ها و ادمین هایشان را راحت گذاشته اند. امیدوارم با رعایت تعادل همگان و حتی دوستان چیتر “نا نازنین” بتوانند سال تحصیلی خوبی را توام با گیم تجربه کنند.