بازنده‌ای که ورق را برگرداند | نقد و بررسی بازی PES 2017

“امسال هم در عمل کردن به وعده‌هایش ناکام ماند… امسال هم نتوانست آن تغییراتی را که انتظار داشتیم، در بازی ایجاد کند… امسال هم نسبت به دارندگان رایانه‌‎های شخصی بی‌توجه بود… امسال هم تیم‌های لایسنس شده در بازی کم بود… امسال هم آن گزارشگران مسخره، قرار است با صدای گوش خراش‌شان مرا آزار دهند… امسال هم نقل و انتقالات به طور کامل انجام نشده است… امسال هم استادیوم‌های موجود در بازی زیر خط فقر است…” این‌ها جملاتی بود که قبل از تجربه اولین مسابقه در PES 2017، برای آغاز مقاله مربوط به نقد و بررسی آن در نظر داشتم، چرا که اولاً سابقه کونامی (Konami) به قدری خراب است که هر کسی قبل از مواجهه با بازی‌هایش، این جبهه گیری‌‎ها را داشته باشد و دوماً نمایش‌های بازی هم خبری از به وجود آمدن تغییراتی خاص در بازی را نمی‌‎داد. طبق معمول، اولین کاری که در نسخه جدید PES انجام دادم رفتن به بخش Edit بود، برای خبردار شدن از میزان به روز بودن نقل و انتقالات بازی، مشاهده تیم‌های بازی و مواردی از این دست. پس از دیدن عملکرد فاجعه بار بازی در زمینه لایسنس، خشمگین شدم. به سراغ انتخاب تیم بارسلونا (تیم محبوب من در واقعیت، هر چند که بیشتر به خاطر مانور بیش از حد کونامی روی آن، به سراغ انتخاب‌اش رفتم) به عنوان تیم منتخب خودم و تیم آرسنال، به عنوان تیم حریف رفتم. سپس در بخش انتخاب ورزشگاه، مشاهده کردم که تعداد ورزشگاه‌های واقعی بازی (نه آن ورزشگاه‌های عجیب و نازلی که با اسامی خیالی و عجیب و غریب، در بازی وجود دارند) به عدد ۱۰ هم نمی‌رسد! این دو مسئله باعث شد تا دیگر تغییرات بازی که از همان ابتدا هویدا بودند مثل تغییر رابط کاربری بازی و البته تغییراتی که در بخش چیدمان ترکیب تیم به وجود آمده بود اصلاً به چشم‌ام نیاید و در حقیقت، به دیدن همان نیم خالی لیوان بسنده کنم. نکته مثبت‌اش البته آن بود که حداقل نیو کمپ (Nou Camp) و ماراکانای دوست داشتنی (Maracana) در بازی وجود داشتند و من هم به سراغ همان نیو کمپ رفتم تا ارادتم به بارسلونا را ثابت کنم! گزینه شروع را انتخاب کردم و … به محض دیدن اولین تصویر از بازی، تصمیم گرفتم تا تمامی تصورات خصمانه و غرض ورزانه قبلی را دور بریزم. چیزی را که می‌دیدم سخت بود باور کنم! در ادامه، همراه گیمفا باشید تا به طور کامل PES 2017 را، به طور کامل زیر ذره بین ببریم.

برای من PES 2016 نمونه کاملی از یک تلاش درخور توجه بود. تلاشی که سازندگان آن انجام داده بودند تا بازی اشتباهات نیاکان‌اش را جبران کند. به طور کلی سری FIFA از سال ۲۰۱۰ بیشتر من را تحت تاثیر قرار داده بود ولی اگر قرار باشد یکی از دو بازی FIFA 16 و PES 2016 را انتخاب کنم، بدون شک انتخاب من دومی است. می‌دانید چرا؟ چون همان قدر که دومی برای من به عنوان یک مخاطب ارزش قائل بود و سعی داشت کاری کند تا درک کنم دلیل بزرگ‌تری نسبت به جدیدتر شدن لباس‌ها و ترکیب تیم‌ها برای تهیه آن وجود دارد، ولی اولی به شکل وقیحانه‌ای ضرب المثل “کسی به ترکیب تیم برنده دست نمی‌زند” را برایم تداعی کرد و باعث شد یک “ناامیدی” بزرگ در مقابل چشمانم سبز شود. امسال هم همچون کودکی که چشم انتظار فرا رسیدن فصل تابستان است، منتظر عرضه نسخه جدید این دو سری بزرگ بودم و حالا که یکی‌شان عرضه شده، باید بگویم انتظارم بیهوده نبوده. حداقل PES 2017 که این مسئله را ثابت کرد. دقیقاً PES 2017 همان راهی که PES 2016 ساخت را طی می‌کند و مطمئن باشید فاصله دو سری FIFA و PES امسال کمتر از هر سال دیگری شده است. بگذارید از همین ابتدا خیال شما را راحت کنم: PES 2017 همان بازی شگفت انگیزی است که انتظارش را داشتیم!

وقتی مسابقه آغاز شد، نمایی زیبا از اطراف ورزشگاه نیو کمپ به نمایش درآمد، دقیقاً شبیه به همان چیزی که قبلاً در FIFA 14 نسل هشتمی دیده بودیم و پس از آن در نسخه‌های بعدی آن سری نیز آن را تجربه کرده‌ایم. شاید به نظر شما این تغییر خیلی خاصی نباشد، واقعاً هم نیست، ولی نشان می‌دهد که سازنده حتی از موارد جزئی همچون این نیز نگذشته است. البته، احتمالاً طرفداران FIFA این کار را کپی برداری از سری محبوب خود خواهند پنداشت و این مسئله را هم تغییر نمی‌توان داد و تا حدی هم حق دارند، ولی در کل، سازندگان کاری کرده‌اند که از همان لحظه اول شروع مسابقه شما با تغییرات آشنا شده و در حقیقت، متوجه پیشرفت‌ها می‌شوید. صحنه‌های ورود بازیکنان از رخت کن به زمین مسابقه و مراسم پیش از شروع بازی و این موارد هم با پیشرفت‌هایی نسبت به گذشته رو به رو شده‌اند. با سوت داور، مسابقه آغاز شد.

این همان PES است؟ همان Pro Evolution Soccer؟ این سوالی بود که همان ابتدا و تنها پس از گذشت چند ثانیه از مسابقه از خود پرسیدم. حجم عظیمی از تغییرات که در گیم پلی بازی به وجود آمده بود، واقعاً من را شیفته خود ساخت. بگذارید قدم به قدم، نگاهی به گیم پلی بازی و تغییرات به وجود آمده در آن بیندازیم:
پذیرفتن ریسک تغییر یعنی پیروزی

مسلماً اولین چیزی که در بازی به چشم شما خواهد آمد، نحوه حرکت و جا به جایی بازیکنان در زمین مسابقه است. پیش از این کونامی وعده داده بود این سیستم دچار تغییراتی خواهد شد و دیگر همچون سابق، شاهد آن نخواهیم بود که بازیکنان همگی به یک صورت در زمین مسابقه جا به جا شوند. با شروع بازی متوجه می‌شوید نحوه دویدن بازیکنان و به طور کلی جا به جایی آن‌ها کمی نسبت به گذشته متفاوت شده است. هنوز هم اکثر بازیکنان البته شبیه به یکدیگر می‌دوند و خبری از دویدن هر بازیکن، به سبک و سیاق خاص خود نیست ولی به طور کلی می‌توان گفت نسبت به گذشته شاهد بهبودهایی در این زمینه بوده‌ایم. دیگر نکته حائز اهمیت سرعت جا به جایی بازیکنان است. در نسخه‌های قبلی به کمک بازیکنان سرعتی می‌شد خیلی راحت گل‌های زیادی را به ثمر رساند. یعنی سرعت بازیکن آن قدری زیاد بود که بتوان حتی از آن به عنوان یک باگ نام برد و اکثر کسانی که مدتی به تجربه PES 2016 پرداخته بودند، از این باگ استفاده (یا سو استفاده؟) می‌کردند و به طور کامل با آن آشنایی داشتند. اینجا دیگر شاهد آن مسئله نیستیم. سرعت بازیکنان به میزان درستی تنظیم شده و اولاً بازیکنان حداقل از لحاظ سرعت، همچون واقعیت طبقه بندی شده‌اند و ثانیاً، دیگر مهاجمان سریع همچون برق و باد از کنار مدافعان نمی‌توانند عبور کنند. پس این از جمله تغییرات مثبتی است که در بازی به وجود آمده.

استراتژی “شوت بزن و برنده شو” را از سرتان بیرون کنید چرا که در این نسخه، جواب نخواهد داد!

سیستم پاس دادن نیز در این نسخه با تغییراتی مواجه شده است. در نسخه‌های قبلی، پاس‌ها بسیار شبیه به هم بود و فرقی نداشت که مثلاً با ژابی آلونسو پاس می‌دهید یا تیاگو سیلوا، در هر صورت توپ به یک شکل به بازیکن مقصد می‌رسید. ضمن آن که سرعت و قدرت پاس‌ها نیز در نسخه قبلی اصلاً مناسب و متوازن نبود و اکثر پاس‌ها بسیار تند و تیز بودند. اگر هم زرنگ می‌بودید، از همین مسئله به عنوان یک باگ در بازی استفاده کرده و به کمک مثلث / Y (به ترتیب در پلی استیشن و اکس باکس) و ارسال یک پاس عمقی با سرعت بالا آن هم از میانه زمین، مهاجم اصلی خود را صاحب یک موقعیت بسیار مناسب می‌کردید چرا که اکثر مواقع نمی‌شد این پاس را قطع کرد! حالا اندکی قضیه متفاوت شده است. الآن، پاس‌ها بسیار متوازن و بالانس هستند و در حقیقت، سرعت و قدرت آن‌ها بسیار بهتر از گذشته تنظیم می‌شوند. دیگر خبری از پاس‌های عمقی که فواصل ۵۰ متری را به راحتی طی می‌کنند نیست و همه چیز رنگ و بوی واقعی‌تری به خود گرفته است. از این نکته که بگذریم، به مسئله مهم “چه کسی پاس می‌دهد” می‌رسیم. در این نسخه بالاخره تفاوت‌هایی میان پاس‌های یک بازیکن بازیساز و ماهر در زمینه ارسال توپ، با یک مهاجم یا مدافع معمولی که خیلی در پاس کاری حرفی برای گفتن ندارد وجود دارد. البته باید گفت این سیستم هنوز هم جای کار دارد و سری FIFA در این زمینه همچنان عملکرد بهتری دارد (ملاک ما برای چنین مقایسه‌هایی، بدون شک FIFA 16 است) ولی اگر این مسئله را در خود سری PES بررسی کنیم قطعاً متوجه پیشرفت‌ها خواهیم شد. البته فقط پاس‌های زمینی دچار این تغییرات نشده‌اند و پاس‌های هوایی نیز بهبودهایی را به خود دیده‌اند. اکنون اگر خلاق باشید و به خوبی از رادار تعبیه شده در بازی (برای یافتن موقعیت بازیکنان خود) استفاده کنید، می‌توانید با ارسال پاس‌های هوایی توپ را به سمت دروازه حریف نزدیک کنید و دیگر نیازی نیست تنها از همان پاس‌های زمینی همیشگی برای به گردش درآوردن توپ‌ها بهره ببرید.

قبلاً هم گفته شده بود که به واسطه قابلیت Real Touch، قرار است نحوه دریافت توپ توسط بازیکنان مقصد با بهبودهایی مواجه شود. به شخصه این را صرفاً یک بازی تبلیغاتی دانسته و به عملی شدن آن امیدی نداشتم. باید گفت که این ایده در بازی عملی شده ولی نه به آن شکلی که انتظارش را داشتید. باید اعتراف کرد که اکنون، نحوه دریافت توپ توسط بازیکنان نسبت به گذشته با تغییراتی مواجه شده که البته بخش عمده آن همان اضافه شدن انیمیشن‌های جدید است. اگر زرنگ باشید، می‌توانید پس از دریافت توپ با استفاده از آنالوگ سمت راست دریبل‌های جالبی را اجرا کنید که به هر حال این مسئله در نسخه‌های پیشین، به این قوت حاضر نبود. روی این ویژگی مانور بیش از حدی داده شده بود و شاید برخی از طرفداران زیادی تشنه دانستن در مورد آن باشند، ولی واقعاً به نسبت مانوری که روی آن داده شده بود، این ویژگی در بازی به چشم نمی‌آید. حالا که صحبت از دریبل‌ها شد، باید گفت خوشبختانه دیگر هر دریبلی را با هر کسی نمی‌توان اجرا کرد. هر بازیکن قادر به اجرای دریبل‌های مشخصی است و فراتر از آن‌ها نمی‌تواند با حرکات موزون، بازیکنان حریف را جا بگذارد.

درگیری‌های هوایی بر سر تصاحب توپ در این نسخه، رنگ و بوی متفاوت‌تری به خود گرفته‌اند.

این‌ها تغییراتی است که به محض آغاز اولین مسابقه حس می‌کنید. کم کم که به این سیستم پاس کاری بازی عادت کردید، متوجه می‌شوید تغییر دیگری نیز در بازی به وجود آمده است. سرعت بازی، یعنی سرعت دویدن بازیکنان نسبت به گذشته تغییراتی را به خود دیده است. دیگر نمی‌توان همچون یک موشک، با بازیکنی سرعتی چون رونالدو یا هازارد قلب دفاع حریف را شکافت و خیلی راحت به گل رسید. اکنون سرعت بازی به شدت متوازن شده است. البته، هنوز سرعت بازی از سری FIFA بیشتر است و از این نظر، به سنت خود وفادار مانده ولی بدون شک نسبت به نسخه‌های قبلی، اندکی از سرعت بازی کاسته شده. این کاهش سرعت بازی (هر چند که اندک است) باعث شده تا مسابقات به شدت تاکتیکی دنبال شوند. همیشه طرفداران سری FIFA از این مسئله انتقاد کرده‌اند که در PES، بدون نیاز به همکاری تیمی و صرفاً با اتکا بر روی ویژگی‌های فردی بازیکنان، می‌توان گل زد. این مسئله واقعاً هم حقیقت داشت و درست بود، ولی امسال با کاهش سرعت بازی، دیگر شاهد چنین معضلی نیستیم. کاهش سرعت بازی به شدت به گیم پلی آن عمق داده است. در این نسخه، برای هر حمله خود باید برنامه ریزی دقیقی داشته باشید. نکته بعدی در مورد مهاجم‌ها است. اکنون آن‌ها دیگر از مدافعان قدرتمندتر و سریع‌تر نیستند بلکه به طور کلی، مدافعان همواره نسبت به مهاجم‌ها بهتر هستند و راحت‌تر از گذشته می‌توانند توپ‌های آن‌ها را بگیرند. به این ترتیب، باید برای به ثمر رساندن گل دقت بسیاری را به خرج دهید.

اکنون باید با دقت بیشتری تکل زد.

در نسخه قبلی، یک ایراد دیگر هم وجود داشت و آن تکل‌های مدافعان بود. یک سری تکل خاص در بازی وجود داشت که هم تو را از حریف می‎‌گرفت و هم داور آن‌ها را خطا محسوب نمی‌کرد. اگر کمی به تجربه بازی می‌پرداختید متوجه می‌شدید که چگونه باید از چنین تکل‌هایی بهره برد. در این نسخه نمی‌توانید زیاد روی چنین تکل‌هایی اتکا کنید چرا که تعداد آن‌ها به شدت کم شده است. در این نسخه همچون سری FIFA، باید بیشتر سعی کنید تا با دکمه مربع، برای بازیکن حریف مزاحمت ایجاد کنید تا توپ را به چنگ آورید. فیزیک بازی نیز با تغییراتی مواجه شده و تکل‌هایی که فکر می‌کنید اصلاً برای پای حریف مزاحمتی ایجاد نمی‌کنند، ممکن است باعث مصدومیت او شوند! پس باید در استفاده از تکل‌ها دقت کافی را به خرج دهید. درگیری‌های هوایی یکی دیگر از نکات مثبت این نسخه است. در نسخه‌های پیشین، اکثر درگیری‌های هوایی برای تصاحب توپ به راحتی به سود یکی از طرفین که قدرت بیشتری داشت تمام می‌شد ولی حالا برنده شدن در این درگیری‌ها بستگی به موقعیت توپ، نحوه پرش، شدت ضربه سر وارد شده و … دارد. ضمن این که حالا ممکن است در درگیری‌های هوایی، روی یکی از بازیکنان خطا انجام شود و در این هنگام داور به نفع یکی از طرفین سوت خواهد زد.

یکی از تاکتیک‌هایی که در نسخه‌های قبلی به شدت توسط بازی‌بازان مورد استفاده قرار می‌گرفت، شوت‌های از راه دور بود. به راحتی می‌شد با استفاده از شوت‌های محکم بازیکنانی چون رونالدو یا ضربات فنی و دقیق بازیکنانی نظیر مسی، دروازه حریف را گشود. اکنون شوت‌ها بسیار متعادل‌تر از گذشته شده‌اند. دیگر نمی‌توان بدون هیچ برنامه‌ای و صرفاً با شوت‌های از راه دور به نتیجه رسید چرا که اولاً دیگر شوت‌ها به مانند گذشته، زیادی پرقدرت نیستند و ثانیاً، واکنش‌های دروازه‌ بان‌ها هم بهتر شده که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.

دروازه بان‌ها و حرکات‌شان در نسخه قبلی به شدت مصنوعی و غیر طبیعی بود و طرفداران انتقادات زیادی به آن وارد کردند. در این نسخه، ورق برگشته است. کونامی تلاش زیادی کرده تا حرکات دروازه بان‌ها در این نسخه واقعی باشد و دیگر شاهد آن مشکلات عجیب و غریب نسخه قبلی در آن نباشیم. انیمیشن‌های مربوط به شیرجه دروازه بان‌ها اکنون بسیار بیشتر شده و دیگر شاهد آن نیستیم که تمامی توپ‌ها توسط دروازه بان‌ها، با چند حرکت مشخص دفع شوند. از سوی دیگر، قدرت دروازه بان‌ها نیز باز متعادل‌تر شده و دیگر شاهد طلسم بودن دروازه‌های سنگر بانانی چون مانوئل نویر نیستیم.

دروازه‌ بان‌ها در این نسخه، عملکرد به شدت بهتری دارند.

ضربات ایستگاهی نیز تقریباً بدون تغییر نسبت به گذشته در بازی حاضر هستند. البته آن نشانگر محل حرکت توپ تغییر شکلی جزئی داشته است. به غیر از این مورد، تقریباً هیچ نکته خاص دیگری در ضربات ایستگاهی وجود ندارد که لازم باشد به آن‌ اشاره کنیم. ضربات پنالتی هم بدون تغییر مانده‌اند ولی به لطف انیمیشن‌های جدیدی که برای دروازه‌ بان‌ها تعبیه شده، اکنون ضرباتی که توسط گلرها گرفته می‌شوند متنوع‌تر از گذشته هستند. پرتاب‌ها هم تغییر خاصی نداشته‌اند. کرنرها را اکنون می‌توان با استراتژی‌های بیشتری مورد استفاده قرار داد که نکته مثبتی به شمار می‌رود. ضربات شروع مجدد دروازه‌ بان‌ها هم تغییری نداشته ولی در بازی یک مشکل عجیب وجود دارد و آن هم این است که وقتی دروازه بان بازی را آغاز می‌کند، مدت کمی طول می‌کشد تا شمارشگر زمان دوباره به کار بیفتد! این زمان طولانی نیست ولی به هر حال مشکل عجیبی تلقی می‌شود. به مانند گذشته بازی به طور کامل یکپارچه و Real Time نیست و وقتی توپ به بیرون می‌رود، باید مدت اندکی را تحمل کنید تا بازی دوباره بارگذاری شود، مسئله‌ای که واقعاً در نسل هشتم آزاردهنده است.

هوش مصنوعی بازیکنان خودی اکنون پیشرفت قابل ملاحظه‌ای داشته است. آن‌ها بهتر از گذشته یارگیری می‌کنند و دیگر لازم نیست تماماً خودتان به دنبال نزدیک شدن به بازیکنان حریف برای گرفتن توپ باشید. وقتی هم که توپ در اختیار خودتان قرار دارد، آن‌ها بهتر از گذشته جایگیری می‌کنند و راحت‌تر می‌توان توپ را به آن‌ها رساند. هوش مصنوعی حریفان هم با پیشرفت خوبی همراه شده است. آن‌ها اکنون بهتر دفاع می‌کنند، از ضربات شروع مجدد بهتر بهره می‌برند و می‌دانند که چطور باید به سمت دروازه شما هجوم آورند تا به گل برسند. در این میان اما هوش مصنوعی داوران پسرفت بدی نسبت به گذشته داشته است. در این نسخه داوران قضاوت‌های به شدت عجیبی دارند. گاهاً، تکلی محکم به زیر پای بازیکن شما کشیده می‌شود و داور به راحتی چشم خود را به روی صحنه می‌بندد، ولی گاهی اوقات هم تنها به خاطر شارژ کردن بازیکن شما به حریف یک کارت زرد نشان می‌دهد. قضاوت ضعیف داوران بدون شک یکی از نقاط ضعف این بازی است. خوشحالی‌های بعد از گل هم علی رغم وعده‌های سازندگان تغییر خاصی به خود ندیده و هنوز فرسخ‌ها با FIFA فاصله دارد. البته، اکنون می‌توان پس از گلزنی پیراهن بازیکن را از تن او بیرون آورد که این ویژگی نیز محدود به بازیکنان خاص و به شدت کم تعدادی است.

بخش Become A Legend تغییر خاصی نسبت به گذشته ندیده و بخش Master League هم به همین شکل، تغییر چشم‌گیری در آن دیده نمی‌شود. تغییرات به وجود آمده در Master League تا حدی رضایت بخش هستند (مثل اضافه شدن ویژگی‌های جدید به قراردادهای قرضی) ولی هنوز هم محدودیت‌های بسیاری در این بخش به چشم می‌خورد. می‌توان در PES 2017 سرمربی تیم ملی شد ولی خبری از فسخ قرارداد نیست و نمی‌توانید در صورت نارضایتی، قرارداد خود را فسخ کنید! هنوز هم باشگاه‌هایی که به شما پیشنهاد می‌دهند، معقول نیستند و حتی با وجود کسب موفقیت‌های بسیار، باز هم ممکن است تیم‌های بزرگ به شما پیشنهاد ندهند. در مورد بخش استعدادیابی هم حرفی نزنیم بهتر است چرا که در حد دو نسل از FIFA عقب‌تر است. سیستم قیمت گذاری ستاره‌ها هم در این نسخه قرار بود پیشرفت کند ولی به نظر پسرفت کرده چرا که هنوز هم تیم‌ها در قبال فروش ستاره‌های خود به شما، قیمت‌های به شدت گزافی را طلب می‌کنند. از لحاظ پرداختن به حواشی هم بازی باز عملکرد جالبی ندارد و به طور مثال خبری از مصاحبه قبل از شروع بازی (با حالتی که مثل FIFA بتوان لحن صحبت و … را مشخص کرد) نیست. بخش myClub هم نسبت به گذشته بهبودهای مختصری داشته ولی در کل، آن قدری تغییر نکرده که بخواهیم در موردش صحبت کنیم.

تعداد ورزشگاه‌های موجود در بازی، به طرز عجیبی کم است!

متاسفانه، هنوز هم مشکلات لایسنس گریبان گیر PES است و در این نسخه، باور کنید که این مشکلات به بالاترین درجه خود رسیده‌اند! اولین تیر خلاص زمانی به پیکر طرفداران زده شد که فهمیدند تیم بایرن مونیخ به طور کلی از بازی حذف شده است! یعنی این تیم حتی به صورت لایسنس نشده و با اسم و لباس خیالی هم در بازی وجود ندارد! واقعاً مایه شرم است که یکی از برترین تیم‌های حال حاضر جهان به همین سادگی از بازی کنار گذاشته شده. از اول هم که می‌دانستیم لیگ انگلیس باز لایسنس نخواهد شد. البته دو تیم آرسنال و لیورپول خوشبختانه از این لیگ در بازی لایسنس شده‌اند. بعد مشخص شد که لیگ اسپانیا هم لایسنس نشده و فقط دو تیم بارسلونا و اتلتیکو مادرید، با اسم و لباس حقیقی خود در بازی حضور دارند. باورتان می‌شود؟ رئال مادرید، قهرمان اروپا هم در بازی لایسنس نشده و با نام احمقانه MD White و لباس‌هایی خیالی باید با آن بازی کنید. بعدتر هم که فهمیدیم کل لیگ ایتالیا در بازی لایسنس شده جز تیم پرطرفدار یوونتوس! فرض کنید وقتی با تیم آث میلان در حال بازی کردن لیگ ایتالیا هستید، ناگهان در میان آن همه تیم لایسنس شده و حقیقی به تیمی چون PM Black White بر بخورید و بفهمید که این تیم، همان یوونتوس است! آن وقت است که انگار یک پارچ آب سرد بر سر شما ریخته شده. لیگ قهرمانان هم در بازی لایسنس شده ولی چه فایده وقتی تیم‌های لایسنس شده بسیار کم هستند؟ حتی دورتموند، لیورپول و اتلکتیکو مادرید هم که با کونامی قرارداد بسته‌اند ورزشگاه‌هایشان در بازی وجود ندارد! در بازی به طور کلی حدود ۳۰ ورزشگاه وجود دارد، ولی کمتر از ۱۰ تای آن‌ها واقعی هستند و بقیه، خیالی‌اند و کیفیت‌شان به شدت نازل و پایین. نقل و انتقالات هم به سنت همیشه، به طور ناقص در بازی انجام شده است.

گرافیک بازی عالی است. البته، نسخه نسل هفتمی و رایانه‌های شخصی هنوز مشکلات زیادی دارد ولی نسخه‌‎های نسل هشتمی از این نظر عملکرد بسیار خوبی دارند. وقتی که در بازی باران شروع به بارش می‌کند و به واسطه سر خوردن روی زمین، پیراهن بازیکنان گل آلود می‌شود متوجه قدرت بالای موتور فاکس انجین (Fox Engine) در خلق چنین جزئیاتی می‌شوید. طراحی چهره‌ها نیز در سطح بسیار بالایی قرار دارد. هر چه قدر که گرافیک بازی مناسب است، صداگذاری آن افتضاح به شمار می‌رود. باز هم پیتر دراری و جیم بگلین آمده‌اند تا با گزارش‌های اعصاب خرد کن‌شان، شما را ناامید سازند. البته گزارش آن‌ها کمی (فقط کمی) نسبت به گذشته بهتر و متنوع‌تر شده ولی حق بدهید که پس از هر بار انتخاب استادیوم سن سیرو به عنوان محل برگزاری بازی، حرف‌های تکراری گزارشگر در مورد تعلق داشتن این ورزشگاه به دو تیم اینترمیلان و آث میلان آزرده خاطرم کند! این حرف‌های تکراری در اقصی نقاط گزارش‌های آن‌ها متاسفانه به چشم می‌خورد. موسیقی‌هایی که در منوهای بازی پخش می‌شوند البته از لحاظ کمی و کیفی قابل قبول به شمار می‌روند.

عملکرد بازی از نظر گرافیکی، شگفت انگیز است.

در مجموع، باید گفت PES 2017 نتیجه ریسک سازندگان‌اش بوده و این ریسک هم نتیجه مثبتی به همراه داشته است. بازی نسبت به نسخه‌های قبلی بسیار خوب به نظر می‌رسد و این نسخه راه نسخه قبلی را ادامه داده و دقیقاً در مسیر آن حرکت می‌کند. کونامی بار دیگر نشان داد که برای از بین بردن فاصله PES و FIFA سخت در تلاش است. باید منتظر ماند و دید که FIFA 17 چگونه عمل می‌کند ولی به هیچ وجه از تجربه ناب PES 2017 غافل نشوید، چرا که در آن صورت لذت تجربه یک فوتبال جذاب، طبیعی و دوست داشتنی را از خود گرفته‌اید.

نقد و بررسی این بازی بر اساس نسخه پلی استیشن ۴ آن صورت گرفته است.