این داستان مردگان است | نقد و بررسی The Walking Dead: Michonne EP.3

درک کردن دنیای آخرالزمانی و حمله زامبی‌ها همیشه سخت و است و نمی‌توان خود را در آن موقعیت قرار داد. افراد بزرگ‌سال و با تجربه در این شرایط عقل خود را از دست می‌دهند؛ حال فرض کنید که یک کودک ۱۰ ساله چگونه می‌تواند این دنیا را درک کند؟ بیایید این دنیای آخرالزمانی را از دید او بنگریم. قطعا دیوانه کننده است. حال فرض کنید که این کودک خانواده‌ای داشته باشد و حضور این خانواده به او قوت قلب بدهد و مانع از اندیشیدن او به دنیای بیرون شوند. حتی یک درصد هم فکر نکنید که این کودک نسبت به دیگران خوشبخت است؛ مادر او بر اثر افسردگی در اتاق خواب خود خودکشی می‌کند، برادر او توسط گروهی مهاجم گروگان گرفته و کشته می‌شود و در حالی که پدرش (تنها خانواده‌ای که برایش باقی مانده است) را از پشت پنجره با لبخند نگاه می‌کند، ، در کسری از ثانیه مغز او را متلاشی شده می‌بیند. این داستان یک کودک ۱۰ ساله در The Walking Dead: Michonne است که در پس زمینه داستان میشون روایت می‌شود. این داستان مردگان است، نه داستان زنده‌ها…

اگر یادتان باشد در هنگام نقد قسمت اول The Walking Dead: Michonne، یک فصل کوچک از دنیای The Walking Dead، نظر مثبتی به آن نداشتم و در اکثر بند‌های نقد، آن را کوبیدم و از عمیق نبودن داستان و ضعف در شخصیت پردازی شخصیت‌های جانبی صحبت کردم. در نقد و بررسی قسمت دوم، ریتم سریع بازی و هیجان ناشی از آن باعث شد تا کمی دید بهتری به بازی داشته باشم و مشکلات عمده در داستان بازی خیلی به چشم نیایند. حال، قسمت سوم این فصل کوچک با نام What We Deserve عرضه شده و داستان در آن به پایان می‌رسد. آیا قسمت سوم The Walking Dead: Michonne توانسته باز هم مسیر پیشرفت را طی کند و از دو قسمت قبلی بهتر باشد؟ با ما در ادامه مطلب همراه باشید.

سکانس ابتدایی قسمت آخر به شدت به شخصیت‌ پردازی دوستان‌مان در بازی کمک می‌کند… البته این شخصیت پردازی آن‌قدر بد هست که با این تک سکانس چیزی درست نشود.

خطر اسپول داستان

قهوه الکلی

در انتهای قسمت دوم تصمیم سرنوشت سازی در انتظار شما بود که تاثییر زیادی بر قسمت سوم می‌گذارد. این انتخاب، بر سر کشتن یا نکشتن رندال بود. شاید در هنگاه گرفتن این تصمیم، به قدری خشمگین و عصبانی هستید که کار رندال را یک سره کنید اما وقتی وارد قسمت سوم می‌شوید، شاید کمی نظرتان عوض شود. نورما، آدم بد قصه (که پرداخت افتضاحی دارد) با میشون تماس می‌گیرد و و پیشنهاد تعویض برادرش، رندال را با دوستان میشون و پیت می‌دهد اما وقتی رندال تبدیل به واکر شده است که دیگر معاوضه‌ای در کار نیست (این قسمت، انتخابی است). قسمت سوم با همین معادلات و حساب‌ها و چه کنم چه کنم‌ها خوب آغاز می‌شود و بازی‌باز را به خود جلب می‌کند. نیمه اول قسمت سوم آرام است و به نوعی یادآور آرامش پس از طوفان است زیرا همه می‌دانند که جنگی درخواهد گرفت.

این پسر‌بچه‌ ۱۰ ساله‌ای است که در ابتدا داستان آن را تعریف کردم… در طول یک روز، برادر و پدرش را از دست می‌دهد.

برای کسانی که از دست داده‌ام

پس از مسلح کردن همه و صحبت با برخی شخصیت‌های بازی، لحظه مهم و هیجانی بازی آغاز می‌شود. نورما آمده تا برادرش را پس بگیرد و دوستان میشون و پیت را پس بدهد. در این سکانس، نکته بسیار مهم بازی که شاید یکی از بزرگترین نقاط ضعف آن نیز هست خودنمایی می‌کند. پس از مدتی گفت و گو، یاران نورما که از کارهای میشون و پیت عصبانی هستند، به دو نفر از دوستانمان شلیک می‌کنند و جلوی چشم میشون و بقیه افراد، آن‌ها را به قتل می‌رسانند. آن نکته مهم همین جا است. شاید بازی خواسته تا با این کارها، سکانس احساسی و زیبایی را خلق کند اما وقتی شخصیت‌های جانبی بازی پرداخت درستی ندارند، چگونه می‌توان با مرگ آن‌ها غمگین شد؟ در طرف دیگر شخصیت پردازی بد، نورما قرار دارد که سردسته گروه مهاجم است. شخصیت‌های منفی بزرگی مانند Corver در فصل دوم The Walking Dead را به خاطر بیاورید و تنها مقایسه کنید؛ آن وقت است که به ضعف عمیق شخصیت پردازی بازی پی خواهید برد. شاید با خود بگویید که این یک فصل ۳ قسمتی است و فصل دوم سری، یک فصل ۵ قسمتی، اما این را در نظر داشته باشید که شخصیت Corver نیز تنها در ۳ قسمت از آن ۵ قسمت حضور داشت اما چنان خود را به یک شیطان تبدیل کرد که هر لحظه آرزوی مرگش را داشتید.

بخش معاوضه شخصیت‌ها هیجان خاصی دارد و از برگ برنده‌های قسمت سوم است.

تا لحظه آخر مبارزه کن

بخش پایانی قسمت سوم تنها اکشن نفس گیر است. اگر به یاد داشته باشید در قسمت قبل درباره کارگردانی خوب صحنه‌های اکشن بازی صحبت کردم و آن را یکی از نقاط قوت بازی نامیدم. در این قسمت نیز صحنه‌های اکشن عالی کار شده‌اند. به محض اینکه بازی اکشن می‌شود، Letterbox نمایان می‌شود و باید منتظر صحنه‌های نفس گیر و قاب بندی‌های فوق‌العاده باشید. البته کارگردان هر سه قسمت بازی یک نفر نیست و کارگردان و نویسنده هر قسمت متفاوت است. قسمت اول را Kent Mudle، قسمت دوم را Sean Manning و قسمت سوم را Jason Latino کارگردانی کرده‌اند که می‌شود گفت بر خلاف نویسنده‌های بازی (Meghan Thornton و Nicole Martinez قسمت اول، Zack Keller و Andrew Hanson قسمت دوم و Nicole Martinez ،Erica Harrell ،Desirée Proctor و Joshua Rubin قسمت سوم)، موفق عمل کرده‌اند. شاید هم تل تیل در The Walking Dead: Michonne تنها این هدف را داشته که هیجان خلق کند و خیلی این عنوان را عمیق نسازد.

کاتانا بازی میشون در میان آتش و گلوله و هیاهو… صحنه‌های اکشن بازی قطعا شما را راضی خواهند کرد.

رستگاری سیاه‌پوست زنده

اما داستان The Walking Dead: Michonne وجه دیگری نیز دارد و آن درگیری‌های ذهنی میشون است. اینطور که در قسمت سوم مشخص می‌شود (والبته در کامیک‌ها و سریال نیز به آن اشاره می‌شود)، دو دختر میشون در هنگام وقوع اتفاق آخرالزمان در خانه تنها بوده‌اند و پیش از این که میشون از سر کار بازگردد، کار از کار گذشته است. حال، میشون عذاب وجدان شدیدی گرفته و گاه و بی‌گاه در بازی توهمی از دو دختر خود می‌بیند. این درگیری ذهنی از ابتدای بازی وجود دارد اما در قسمت سوم جزئیات و علت آن‌ را درک می‌کنیم. قطعا موضوع درگیری ذهنی میشون و فلش‌بک‌هایی که به زمان حادثه زده می‌شود، علاوه بر جذاب تر کردن داستان، باعث می‌شود تا بفهمیم که میشون تنها یک ماشین کشتار با کاتانا نیست و او نیز مثل خیلی‌های دیگر فرزند و احساس داشته است. این درگیری ذهن میشون در قسمت آخر و با رستگاری میشون، به پایان می‌رسد.

از دست دادن دو فرزند برای میشون قابل هضم نبوده و حال، با عذاب وجدانی که دارد دچار توهماتی می‌شود.

The Walking Dead: Michonne قطعا یک فصل کوچک خوب و راضی کننده است و کسی نمی‌تواند پس از اتمام آن بگوید که بازی بد بوده است اما با توجه به پتانسیل‌های موجود در شخصیت‌ پردازی یا روایت عمیق تر داستان، امکان عالی بودن برای این عنوان وجود داشت که متاسفانه به ثمر ننشته است. این بازی هیجان دارد، صحنه‌های اکشن عالی دارد، یک شخصیت اصلی فوق‌العاده به نام میشون دارد اما ضعف در شخصیت‌ پردازی شخصیت‌های جانبی و روایت نصفه و نیمه داستان، قطعا به آن صدمه زده است. در هر حال، بی صبرانه منتظر فصل سوم The Walking Dead هستیم و امیدواریم تا در هنگام نقد آن عنوان، تنها تعریف و تمجید کنیم.

رستگاری سیاه‌پوست زنده!