از سینما تا بازی های ویدیویی | درآمدی بر The Order: 1886 و علل بازخوردهای منفی آن

بالاخره پس از هایپ های بزرگ، نمایش هایی که گرافیک آن همه را انگشت به دهان می کرد، تریلرهای فراوان، The Order: 1886 اینجاست. شوالیه های جدید لندن که حاصل تخیل استدیو Ready at Dawn هستند به کنسول نسل هشتمی Playstation 4 آمده اند. این بازی قطعا یکی از مهمترین عناوینی می باشد که کنسول نامبرده قرار بود دریافت کند و مانورهای صورت گرفته بر روی آن بسیار بود. The Order کار خود را خیلی خیره کننده با تریلری بی نظیر و معرفی دنیایی گیرا از لندن ویکتوریایی آغاز کرد اما به مرور که نمایش های مختلفی از گیم پلی آن ارائه شد، مقالات مختلفی هم در اینترنت به چشم می خورد که خبر از عنوان مد نظر همگان را نمی دادند. دریافت زود به هنگام بازی هم توسط عده ای تیر خلاص را زد و انفجاری از بحث و جدل ها در اینترنت به راه افتاد و حتی سازندگان به معنای واقعی کلافه شدند. با ما در ادامه مطلب همراه باشید تا تحلیلی بر عملکرد The Order: 1886 داشته باشیم.

اول از همه این را بگوییم که مقاله پیش روی شما یک “نقد و بررسی” نیست. ما نمی خواهیم ریز به ریز نکات بازی را بیرون بریزیم چرا که نقد آن هم توسط منتقد گیمفا منتشر شده. ما می خواهیم در این مطلب نگاهی داشته باشیم که چرا The Order: 1886 بازخوردهای نه چندان درخشانی را دریافت کرده است؟

The Order: 1886 چیست؟!

بگذارید از ابتدا و با این سوال شروع کنیم که یک بازی ویدئویی چیست؟ خیلی خلاصه این محصول یک بازی الکترونیکی است که در آن بازیکن، با استفاده از رابط کاربری که پیش خود دارد، تعاملاتی انجام می دهد تا اینکه اجرای فرمان خود در بازی را نظاره گر باشد و تاثیر آن را دریافت کند. پس در نظر داشته باشید که یک بازی ویدئویی قبل از اینکه بخواهید به گرافیک، صداگذاری و حتی داستان خود بنازد، باید گیم پلی کاملی را ارائه کند. بازی ها البته مدتی هم می شوند که دقیقا طبق سنت ها پیش نمی روند. ما شاهد عناوین داستانی مثل Beyond و یا The Walking Dead هستیم که اگر داستان آن را بگیرید، قطعا هیچ چیز دیگری برای ارائه ندارند.

The Order: 1886 خودش را اینطور تعریف می کند: یک بازی که در فضای تاریک لندن ویکتوریایی جریان دارد، مردم شورش کرده اند، گروهی از گرگینه ها (که بازی آنها را Lycan و دورگه خطاب می کند) در شهر همه را تکه پاره می کنند و در این میان گروهی از شوالیه ها با دسترسی به تکنولوژی های مدرن که تخیلی هستند و اصلا در آن زمان وجود خارجی نداشتند، به مبارزه با هر دو گروه مذکور می پردازند. انسان، گرگینه … دو قطب مهم بازی. بالاخره هر چه که باشد علت اصلی فضای تاریک این بازی، ظهور گرگینه ها هستند و شوالیه ها هم حتی گفته اند که برای قرن ها است سعی در برقراری تعادل بین گرگینه ها و بشریت دارند.

نتیجه چه شد؟

در گذشته خیلی مانور بسیاری را هواداران سر سخت The Order: 1886 روی داستان و فضای خارق العاده این بازی می دادند اما محصول نهایی چیز دیگری است. حقیقت اینجاست که محدودیت های خفه کننده The Order در همه جا (بجز گرافیک و بخش صوتی) گریبان بازیکن را می گیرند. این مسئله شامل داستان هم است. سازندگان لندن ویکتوریایی را بی نظیر ترسیم کرده اند، جزئیات بسیار بالاست، اما فایده آن چیست وقتی شدیدا در گشت و گذار خود محدودیت دارید؟ گروه شوالیه ها عالی ترسیم شده اند، اما فایده آن چیست وقتی کل داستان به یک سری چیزهای کلیشه ای، جلسات میز گرد بسیار خشک و پایانی نه چندان قانع کننده خطم می شود؟

این از اولین قسمت که چرا The Order: 1886 چنین بازخوردهایی داشته است.

شکار هیجان انگیز گرگینه ها؟!

بزرگترین ضعف The Order: 1886 که متاسفانه اصلا هم نمی شود از ایرادات آن گذشت، همین گیم پلی است. این بازی قرار بود به ما یک گیم پلی هیجان انگیز را درکنار گرافیکی نفس گیر تحویل دهد نه اینکه فقط گزینه دوم را رعایت کرده و تبدیل به Ryse دوم منتهی در کنسول سونی شود. دشمنان شما دو دسته هستند: انسان و گرگینه. سلاح های شما هم از جنگ افزارهای عادی همیشگی مثل تفنگ های تک تیرانداز، شات گان و مسلسل تشکیل شده و در کنار آن، ما شاهد سلاح های تخیلی نیز هستیم که محیط را به آتش می کشند، الکتریسیته شلیک می کنند و غیره. خیلی جذاب است مگر نه؟ پس باید مبارزات جذابی در The Order داشته باشیم.

نتیجه چه شد؟

درگیری با انسان ها آنقدر که باید گیرا یا حتی چالش آفرین نیست، صحنه های کلید زنی (QTE) بسیارند و خیلی بیش از حد همه چیز خطی پیش می رود. این مسئله به برخورد با گرگینه ها هم ختم می شود. اوایل بازی یک مبارزه با آنها خواهید داشت که خوب مسلما هیجان انگیز است اما همه چیز همینجا تمام می شود … دیگر مقابله با این موجودات خیلی به ندرت پیش روی شما قرار می گیرد و همین نبردها هم دوباره برای زورچپان کردن کلید زنی هستند.

مکانیزم مبارزات خیلی ساده است: وارد یک اتاق می شوید، کاورها معلوم هستند، پناه می گیرد، می کشید و تمام. این رویه به خودی خود کم کم کسل کننده که می شود هیچ، پیاده روی های بیش از حد در این بازی به همراه صحنه های سینمایی که نمی شود آنها را رد کرد، نمک بروی زخم بازیکن می پاشند. حال این را در نظر داشته باشید که The Order: 1886 یک بازی با ۲۰ ساعت گیم پلی نیست و به طور متوسط ۸ ساعت گیم پلی دارد (بدون اینکه بخواهید حواس خود را با عکس های بی ربط، نامه های بی معنی و غیره پرت کنید).

حقیقت وقتی بازیکنان اسلحه های بی نظیری را به همراه دشمنانی چالش آفرین مثل گرگینه ها، درون یک بازی می بینند، انتظار یک اثر هیجان انگیز را دارند. نه اینکه یک بازی برای حرکات شما خط کش بگذارید و مو به موی حرکات را دیکته کند.

ما دو بخش The Order: 1886 را که در آن مشکلاتی به چشم می خورد مرور کردیم. حال به برخی موارد دیگر می پردازیم.

هزینه

بازی های ویدئویی حقیقت این روزها خیلی ارزان نیستند. فقط به خودتان نگاه نکنید که اینجا با دلار کاملا متغیر، یک بازی را با هزینه هنگفت ۲۲۰ تا ۲۵۰ (چه بسا گاهی اوقات بیشتر) تهیه می کنید. ۶۰ دلار برای یک شهروند آمریکایی هم مطمئن باشید کم پولی نیست وگرنه انقدر دریایی از فروش های ویژه، تخفیف و مبادلات بازی های دست دوم صورت نگرفت. (سر همین نبود امکان استفاده از بازی های دست دوم بود که اوایل معرفی Xbox One به جهان، شرکت مایکروسافت مورد انتقادات تندی قرار گرفت در حالی که Playstation 4 بدون هیچ گونه محدودیتی آن را در اختیار همه قرار می داد)

The Order: 1886 متاسفانه از این بخش آسیب جدی دیده است. اگر یک بازی ساخته شده کم هزینه توسط استدویی کوچک با هزینه ناچیزی بود، کسی نمی توانست خرده بگیرد اما این یک محصول AAA با بودجه ای عظیم می باشد که با قیمت کامل هم فروخته می شود. در ازای پرداخت پول خود چه محصولی دریافت می کنید؟ یک بازی آفلاین و بدون بخش چند نفره که نهایت ۸ ساعت گیم پلی مفید دارد؟ بازی که چندان ارزش تکرار هم به خاطر کسل کنندگی ندارد؟ بازی که یک عنوان نقش آفرینی با چندین و و چند پایان نیست که بخواهید بقیه را هم ببینید؟ خوب همین مسائل کافیست که هر کسی در خرید این بازی کمی تردید بیشتری کند و حتی منصرف شود.

البته این آفلاین بودن به خودی خود چیز بدی نیست و نباید آن را چماغ کرد. بهترین مثال مشابه Wolfenstein: The New Order است که یک بازی آفلاین و فقط با بخش تک نفره می باشد اما چرا این عنوان بهتر ظاهر شد؟ چون خوب گیم پلی بهتری دارد، شما کنترل بیشتری در بازی دارید و دائما نظاره گیر نیستید، پیاده روی های طولانی مدت ندارید، برای چند لحظه هر آیتمی را که دستتان می آید نمی گیرید و چند دقیقه بچرخانید تا اینکه اطلاعات بدست آمده مفید باشد یا نه.

اینکه The Order فقط بخش تک نفره دارد مشکلی نیست، اما باید ارزش هزینه خود را با محتویاتی که در همین بخش ارائه می کند نشان دهد که خوب متاسفانه به این مهم، به صورت کامل عمل نشده است.

بهانه ای به نام امتیاز

مدتی می شود که برخی از مردم بابت امتیازات و نظرات منتقدین شاکی هستند. سایت Eurogamer در همین اوایل سال ۲۰۱۵ اعلام کرد که دیگر در نقدهای خود به بازی ها امتیاز نمی دهند، کاری که باعث شد به شخصه من شاهد تیترهایی نظیر “چرا سایت VideoGamer امتیازات را حذف نمی کند؟”، “نظر شما در رابطه با تغییر رویه امتیاز دهی در PSU چیست؟”، “Metacritic اصلا خوب است یا بد؟” و غیره باشم. این حرکت کمی بد برداشته شد از سوی عده ای. انگار که اعضای Eurogamer خود را از بند دیکتاتوری و قوانین آزاد کرده اند در حالی که اینطور نیست. یک بازی اگر خوب باشد، ترسی از امتیازات هم نباید داشته باشد که سازندگان آن حال بگویند ما اهمیت می دهیم به امتیاز یا نه. یک استدیویی مانند ناتی داگ وقتی The Last of Us را بیرون می دهد، از محصول خود مطمئن می باشد و باکی ندارد که حال بخواهد صدها بار توجیح کند.

پس اینکه نمرات ثبت شده در Metacritic بی خود هستند، صحبت نادرستی می باشد. بله یک بازیکن نباید تمام صبر کند که بقیه برای او تعیین تکلیف کنند که یک بازی را تجربه کند یا خیر، ولی وقتی از ۵۰ نقد، متوسط امتیاز ۶۵ از ۱۰۰ حاصل می شود، مسلما یک جای کار می لنگد و باید دید که حرف منتقدین چیست؟

حقیقت این است که یک منتقد، به صورت ۱۰۰ درصد نظر شخصی را مانند بازیکن لحاظ نمی کند. بالاخره هر چه که باشد، نقد او را در سایت هایی مثل GameSpot ،IGN و غیره صدها هزار نفر به صورت آنلاین از سراسر دنیا مشاهده می کنند تا اینکه به نیاز عموم مردم پاسخ داده شود نه فقط سلیقه های خاص. پس باید منطقی کار کند. البته این سیستم همیشه بی نقص نبوده. گاهی بی عدالتی هایی صورت می گیرد و یک سری نقدها خیلی کورکورانه هستند ولی در کل یک مرجع برای کل مردم جهان محسوب می شود تا با مرور ده ها امتیاز و نقد، یک بازیکن بفهمد آیا محصولی که مد نظرش است اصلا ارزشی دارد یا خیر؟ ایرداتش کجاست؟ آیا این ایردات برای من قابل چشم پوشی هستند؟ یک عده فقط دنبال گرافیک هستند، یک نفر می گوید همینکه من را در لندن با فضایی گیرا قرار دهند کافیست اما خوب این سلیقه ها را عده محدودی دارند و نظر کلی را هم نباید نادید گرفت. شما دوست دارید چیزی را خام بخورید، ولی دلیل نمی شود توصیه اکثریت که به پخته شدن آن غذا اشاره دارد را نادید بگیریم.

گرافیک همه چیز نیست

به جرات می توانم بگویم که مسخره ترین بحث کنسول های جدید همین گرافیک بازی ها است. بله کنسول قوی به بازار آمده، ۴۰۰ دلار قیمت دارد، سخت افزار آن تغییر شگرفی نسبت به هفت سال پیش داشته، مردم انتظار پیشرفت در این زمینه را هم دارند و کسی منکرش نیست ولی نباید به قیمت فدا شدن بقیه چیزها تمام شود. گرافیک The Order: 1886 و اجرای بدون مشکل کل بازی، یک مزیت عالی است ولی خوب نباید در کنار آن از پتانسیل های داستان بهتر استفاده شود؟ بازیکنان گیم پلی خوبی تجربه کنند؟

فدا کردن گیم پلی به خاطر گرافیک، متاسفانه یکی از بدترین اتفاقی است که در یک بازی می تواند رخ دهد و کم نمونه آن را نداشتیم. حال هر چقدر که اعضای Ready at Dawn دوست دارند در رابطه با فیزیک لباس ها صحبت کنند در حالی که مردم از هدر رفت یک گیم پلی دلچسب می گویند.

مسئله بدی هم که این روزها بعضا مطرح می شود، استفاده از یک بازی برای به رخ کشیدن قدرت کنسول است. خودتان هم دارید می گویید بازی، بازی که تاکید می کنم مجددا بودجه زیادی صرف آن شده و به قیمت کامل فروخته می شود. پس این محصول باید فراتر از یک دمو فنی و گرافیکی خالی باشد. اینگونه بازی ها برای آغاز عرضه یک کنسول چندان بد نیستند و جنبه تلیغاتی قوی هم دارند ولی نه دیگر یک سال گذشته باشد و مردم به خود بیایند و انتظارات بیشتری را از بازی ها داشته باشند.

کلام آخر – The Order: 1886 ارزش دارد که تهیه کنیم یا خیر؟

پاسخ دقیق این سوال را ما هرگز به شما نمی دهیم چرا که قضاوت با شماست. ما در این بخش سعی کردیم که مروری کامل بر علل ناتوانی The Order: 1886 در جلب نظرات مثبت (اکثریت) باشیم و اینکه چرا این بازی دائما “خسته کننده” از سوی برخی خطاب می شود.

The Order: 1886 یک بازی با کیفیتی خارق العاده است. گرافیک آن عالی می باشد و از نظر اجرای فنی و نبود باگ هم واقعا باید به سازندگان آفرین گفت. ایده و فضا سازی این عنوان خیلی خوب می باشد و طراحی هنری هم نقصی ندارد. منتهی میان این همه تعریف و تمجید، یک سری سوال مهم هم پرسیده می شود که چرا انقدر کسل کننده این بازی ساخته شده؟ وقتی چنین ایده عالی به کار گرفته شده، چرا ما انقدر باید همش پیاده روی کنیم و شاهد یک گیم پلی خسته کننده با صحنه های سینمایی و QTE بی شمار باشیم؟

حقیقت این است که The Order: 1886 یک پتانسیل تباه شده می باشد. بعد از تماشای ویدئوهای Lets Play مختلف و نگاهی کامل به بازی نامبرده، حال می فهمم چرا که GameSpot از این جمله استفاده می کند: The Order: 1886 بازی بدی نیست، کسل کننده است. این جمله کاملا صحیح است و حقیقت فقط گفته شده. بازی که عوض غرق کردن شما در خودش، با بهره گیری از محدودیت های مختلف خیلی کم خودش را به شما نشان می دهد. این بازی نقص فنی ندارد، اما نقص در اجرا و ارائه محتویات خود دارد.