انقلاب خونین فرانسه | نقد و بررسی Assassins Creed: Unity

مدت های زیادی است که بسیاری سری AC را در یک سراشیبی بزرگ می بینند. عنوانی که نسخه اول آن در اوج تازگی و در سال ۲۰۰۷ عرضه شد و نسخه های بعدی آن به صورت پیاپی و در کمتر از یک سال عرضه شدند. این عنوان تا جایی فقط صعود کرد و بعد از ان فقط سقوط را به خود دید. بعد از مدت ها همگان به عنوان تازه یوبیسافت یعنی Assassins Creed Unity چشم دوخته بودند و امیدوار بودند که این عنوان بتواند دوباره این سری را زنده کند. اما نتیجه حاکی از چیز دیگری بود. یوبی سافت در این بازی شاهکارهای زیادی خلق کرده بود پس چرا این عنوان به این شدت شکست خورد؟ آیا مشکلات بازی به حدی بود که همه خوبی های آن از دیده ها رفت یا…؟ باید این بار به عمق انقلاب خونین فرانسه سفر کنیم و با نگاهی عمیق به این عنوان دریابیم که حقیقتا علت این طور شکست خوردن Unity چه بود.ابتدا لازم است نگاهی بیندازیم به سیل نمراتی که سری Ac کسب کرد. این عنوان شروع خوبی داشت. طرفداران خود را پیدا کرد و تبدیل به یک فرانچایز شد. هنوز یک سال از عرضه نسخه اول نگذشته بود که یوبی سافت نسخه دوم را عرضه کرد و بازی را به اوج قدرت خود رساند. AC II آنقدر ایده های جدید و جذاب داشت که حقیقتا سبکی تازه را در بازی های ویدیویی بنا نهاده بود. یکی از عناوین فوق العاده ای  که نامش در تاریخ ثبت شد. بعد از آن یوبی سافت با رعایت اصول و نکات عناوین قبلی داستان ۲ نسخه اول را در ۲ نسخه دیگر با نام های Brotherhood و Revelations پایان داد. این جا اولین مکانی بود که پای این سری کمی لرزید. همه شما زمان عرضه عنوان AC III را به یاد دارید. این عنوان نزد منتقدان نتیجه نسبتا خوبی گرفت اما در نزد بسیاری از طرفداران این سری بی ارزش خوانده شد.(البته طرفداران زیاد و مخصوص به خودش را نیز داشته است.)یوبی سافت در پایان این زمان استارت ساخت یک عنوان تازه با نام Unity را زد. عنوانی که قرار بود این سری را به اوج برساند. به علت کمبود وقت یوبی سافت با طرح  کردن یک شخصیت جذاب و با استفاده از تکمیل مکانیزم های گیم پلی نسخه سوم عنوان تازه اش یعنی AC IV:BlackFlag را عرضه کرد که اتفاقا نمرات بالایی گرفت و توانست جایزه برترین بازی اکشن ادونچر سال را نیز برای خود کند. این عنوان به علت وجود شخصیت جذاب ادوارد کنوی در نزد بازیکنان نیز محبوب شد و توانست آن ها را راضی نگه دارد. و حالا زمان عرضه Unity و Rogue فرا رسید. Rogue همان ۲ نسخه آخر به علاوه رفع تمامی باگ ها با داستانی جذاب و جدید بود که برای نسل هفت عرضه شد. کسی به این عنوان گله ای نداشت چرا که به عقیده همگان رسالت خود و کاری که باید انجام می داد را به انجام رسانید و اما Unity…

متای تمامی عناوین منتشر شده از فرانچایز Assassins Creed

اگر AC Liberation را در نظر نگیریم( که از نظر شخص نویسنده ننگ اصلی سری AC عرضه این عنوان احمقانه است!)، پایین ترین متای تاریخ فرانچایز Assassins Creed را عنوانی کسب کرد که پرخرچ ترین، بزرگترین و به انتظار بسیاری جذابترین Ac ساخته شده تا به حالا بود: ASSASSINS CREED UNITY. به راستی چه شد که این عنوان که همه چیزش شبیه یک شاهکار بود تبدیل به یک شکست بزرگ و کاهش ۱۰ درصدی سهام یوبی سافت شد؟ هر چه که بود یوبی سافت هم آن را درک کرد، تا جایی که Lionel Raynayd، رئیس استودیو Montreal، بدون اشاره مستقیم به مشکلاتی که بازی Assassin’s Creed: Unity با آن مواجه شده است، اذعان کرده که این استودیو به منظور اتخاذ تصمیمات مهم، برای ساخت نسخه بعدی Assassin’s Creed نیاز به زمان دارد:

“ما نیاز به زمان بیش تر برای کار بر روی فرانچایز Assassin’s Creed داریم. استودیو Quebec تا به حال به صورت مجزا از استودیو Montreal بر روی این فرانچایز کار کرده است اما در Montreal ما نیاز به زمان بیش تر داریم. ما هر ساله تعداد زیادی بازی از سری Assassin’s Creed عرضه می کنیم و در حال حاضر نیاز به زمان بیش تر برای اتخاص تصمیمات مهم و همچنین تست و ارزیابی موارد مختلف داریم.”

کاملا مشخص است که یوبی سافت هم به اشتباهات خود پی برده و دیگر می خواهد برای این سری تصمیمی جدی بگیرد. شاید عرضه سالانه آن را تعویض یا کاری دیگر انجام دهد. در هر صورت یوبی سافت باید مطلع باشد، در صورتی که نسخه بعدی این سری نتواند فوق العاده باشد دیگر هیج کس پایبند این فرانچایز نخواهد بود. اما شاید یوبی سافت با برنامه ریزی درست کاری همچون کاری که ADVANCED WARFARE انجام داد را انجام دهد. شاید…

حال زمان آن رسیده که بدون گوش کردن به هیچ حرفی و نگاه به هیچ عکسی یا نمره ای نگاهی عمیق و ژرف به عنوان AC UNITY بیندازیم و دریابیم که حقیقتا این عنوان قرار بود چه باشد، چه شد، و چرا شد….

نقد و بررسی بر اساس نسخه PS4 انجام شده است.

نام: Assassin’s Creed Unity

سازنده: Ubisoft Montreal

ناشر: Ubisoft

پلتفرم(ها): PC- XBOX ONE – PlayStation 4

موتور سازنده: نسخه بروز شده AnvilNext

سبک: اکشن ادونچر – سوم شخص- Open World – مخفی کاری

* در این مقاله به ترتیب از بخش های ضعیف به بخش های قوی حرکت می کنیم….*

پاریس در اوج زیبایی/پاریس در اوج ذلت

در این مقاله با بیان نقاط قوت و ضعف بازی در کنار یکدیگر به خوبی درک می کنیم که چرا یوبی سافت و این عنوان به هدف خود نرسیدند. این عنوان از همان ابتدا ادعاهای بسیاری در رابطه با طراحی بی نظیر محیط های درون خود کرده بود. یوبی سافت موتور ارتقا داده شده AnvilNext را برای ساخت این عنوان به کارگرفت و از همان ابتدا نمایش های بزرگ بازی حاکی از یک شاهکار گرافیکی بود. محیط های بازی آنقدر زیاد و گستره هستند که مثل و مانندشان در هیچ یک از نسخه های گذشته Assassins Creed به چشم نخورده است.

اولین چیزی که در گرافیک بازی مورد توجه هرکسی قرار می گیرد طراحی بی نظیر پاریس است. با مشاهده بسیاری از تصاویر و نمونه ها و ویدیو ها می توانید به راحتی درک کنید که یوبی سافت در عنوان Assassins Creed Unity دقیقا پاریس را بازسازی کرده است. این هنر یوبی سافت در طراحی بی نظیر محیط این بازی است که در تک تک نقاط بازی به چشم می خورد. اما طراحی پاریس فقط محدود به این طراحی کلی محیط نیست. بازی از ساختمان های بسیار، برج ها، کلیساها، محیط های اشرافی و … و … بهره می برد. نکته بی نظیر طراحی بازی زمانی است که بازیباز تقریبا امکان وارد شدن به یک سوم ساختمان های بازی را دارد و فضای ساخته شده درون هر کدام از آن ها نیز به طور کامل با یکدیگر متفاوت است. بازی به جز این محیط ها از محیط های مخفی زیر زمینی بسیاری نیز برخوردار است و تمام این ها باعث می شود که بدون شک بگوییم که AC Unity بزرگترین و جذابترین و با کیفیت ترین محیط در بین تمام سری AC را داراست. حال شما را به مشاهده یک ویدیو که به مقایسه محیط های AC Unity با پاریس در دنیای حقیقی می پردازد دعوت می کنیم.

[jwplayer mediaid=”193047″]

دانلود ویدیو با لینک مستقیم و کیفیت HD

به جز طراحی محیط های بازی، بازی در بخش های گرافیکی دیگر نیز کاملا موفق بوده است. طراحی چهره ها، بدن ها، موجودات زنده، اجسام ثابت، مردمی که در همه جای بازی به شکل های مختلف هستند و حتی یکی از آن ها به ندرت چهره ای تکراری دارد و … و … همه و همه دست به دست هم داده اند تا Unity در بخش گرافیکی به طور کامل بدرخشد. در هنگام صحبت کردن شخصیت ها، با کمی دقت میتوان کلمات در حال بیان را لبخوانی کرد و این موضوع باعث می شود که گرافیک، بازی را باورپذیرتر از گذشته گرداند. جدا از این سخنان بازی در طراحی متریال ها نیز بی نظیر بوده است. تکسچرهای به کار رفته در تک تک محیط ها آنقدر بی نظیر است که در بعضی مواقع بازیباز واقعا خود را در چنین محیطی احساس می کند.

نورپردازی بی نظیر بازی در محیط های مختلف

یکی دیگراز بخش هایی که Assassins Creed Unity در آن گرافیک خود را به رخ همگان کشیده است، نورپردازی بی نظیر بازی است. یوبی سافت حتی به کوچکترین ریزه کاری ها در این بخش نیز توجه کرده است. سایه زنی ها در بازی در اوج کیفیت قرار دارند و به طور کامل بازیباز را راضی می کنند. نور خورشید، جهت تابش آن، تاثیر آن بر کم دیده شدن نور مهتابی های بزرگ خانه های اشرافی، همه دست به دست هم می دهند تا یک عنوان بی نظیر در بخش نورپردازی را شاهد باشیم. با گذشت زمان در یک روز، شدت تابش و جهت تابش نور خورشید هم به حدی طبیعی دیده می شود که بازیباز مابین نور پردازی دنیای حقیقی و دنیای Unity تفاوت چندانی حس نمی کند.

در حقیقت باید گفت گرافیک Assassins Creed Unity لایق کلمه فوق العاده بود اگر…:

اگر این کله ها به جای صورت آرنو ظاهر نمی شد….

اگر این کله ها به جای صورت آرنو ظاهر نمی شد….، اگر در بعضی مواقع آرنو در دیوار فرو نمی رفت، اگر در بعضی مواقع لباس دشمنان غیب نمی شد، اگر بازی این همه باگ نمی داشت.

بله، یکی از قدرتمندترین بخش های AC Unity همین بخش گرافیک آن است. و صد البته مهمترین بخشی که کمر این بازی را خورد کرده است نیز همین بخش گرافیک است. یوبیسافت تا به امروز پچ های زیادی را برای حل مشکلات عرضه کرد، اما هنوز هم که هنوز است بسیاری از بازیکنان از باگ های تمام نشدنی بخش گرافیک بازی در عذابند. یوبیسافت ایده های بسیاری را در بخش گرافیکی این عنوان پیاده کرد، اما آنقدر که حواسش را به طراحی بازی داده بود، دقت به رفع مشکل و به وجود نیامدن آن را فراموش کرد و چنین شد که در بسیاری از نقد های بین المللی این عنوان بیشترین چیزی که از نمره این عنوان کاست همین بخش گرافیک پر مشکل آن بود. این موضوع مربوط به پلتفرم خاصی نبود و در بخش های بسیاری دیده می شد. درست است که یوبی سافت گفته به زودی با عرضه یک پچ سنگین این مشکلات را به صورت کامل برطرف می کند اما متاسفانه یا خوشبختانه آب ریخته دیکر باز نمی گردد.

در کل باید گفت بخش گرافیکی این عنوان در صورتی که این باگ ها در آن دیده نمی شد، برای این سری نمره کامل را می گرفت. اما هنوز هم که هنوز است نباید از این پاریس و از این دنیای بزرگ چشم پوشید.

داستانی جذاب و دوست داشتنی/شخصیت هایی نه چندان جذاب!

 داستان سری AC همواره یکی از ارکان اصلی آن بوده است. زمانی که یوبی سافت ایده داستانی Unity را با موضوع انقلاب فرانسه بیان کرد، بسیاری به داستان این عنوان امیدواری بسیاری پیدا کردند. یوبی سافت برای خلق داستان Unity دستش بسیار بازتر از گذشته بود چرا که ماجراها و اتفاقات درون انقلاب خونین فرانسه آنقدر زیاد است که پرداختن به هر کدام از آن ها می تواند یک داستان بزرگ و شنیدنی را به وجود آورد. اما از طرف دیگر زمانگذاری وحشتناک یوبیسافت برای طراحی گرافیکی بازی به طرز واضحی باعث شده است که از داستان بازی چیزهایی کم شود. داستان بازی به مانند ۹۰ درصد عناوین قبلی این سری جذاب و قابل و قبول است اما بزرگترین ضعف آن در شخصیت پردازی بسیار ضعیف بازی دیده می شود. البته یکی از مشکلات دیگر کپی برداری واضح یوبی سافت از کلیات داستان های قبلی است که به خوبی به چشم می خورد.

باران، یکی از رویایی ترین صحنه های گرافیکی بازی

داستان بازی از جایی شروع می شود که در قرن هجدهم میلادی و در سال ۱۷۸۹ انقلاب خونین فرانسه آغاز می شود. زمانی که تمام شهر های فرانسه زیر ظلم و ستم اشرافیان و سلطنت قرار گرفته و مردم آرزویی جز زنده ماندن ندارند. زنان قتل عام می شوند و مردان هیچ کاری جز نگاه نمی کنند. دوست به دوست خیانت می کند. برادر به خواهر خنجر می زند. همه و همه برای زنده ماندن دست به هر کاری می زنند.

شخصیت جدید این نسخه، Arno Victor Dorian نام دارد که شخصیتی کاملاً جدید در این فرانچایز است. در این سری همواره شخصیت پردازی کارکترها در این سری از اهمیت ویژه‌ای برخودار بوده و هست و یکی از نقاط قوت عناوین قبلی این فرانچایز شخصیت پردازی بسیار عالی Altair ibn la Ahad و Ezio Auditore da Firenze بوده است. اما بعد از این ۲ نفر، یوبی سافت هرگز موفق به ساخت یک شخصیت عالی نشد و Edward Kenway و Connor Kenway نتوانستند آن‌طور که باید و شاید انتظارات طرفداران را بر آورده کند. “آرنو” نیز دقیقا این مشکل بزرگ را در نسخه تازه این عنوان یدک می کشد و به هیچ عنوان پتانسیل و لیاقت شخصیت اصلی یک عنوان بزرگ سری Assassins Creed بودن را ندارد. شخصیت پردازی آرنو بسیار ناقص و غیرقابل قبول است. جدا از آرنو بقیه شخصیت های بازی هم تعریفی ندارند و به جز یک یا دو مورد، می توان گفت یوبی سافت حتی یک دقیقه هم برای طراحی شخصیت ها وقت نگذاشته است.

اما یوبی سافت این بار در بخش داستانی بازی سخنانی برای گفتن دارد.  آرنو یک خانواده با اصل و نسب دارد. اجداد وی عضوی از خانواده فرقه‌ی اساسین‌ها بوده و آرنو هم در طول بازی به آن‌ها می‌پیوندد. قبل از این واقعه اشتباهات زیادی انجام داده و همواره در حال کوشش برای رستگاری و بهتر شدن است؛ نظیر الطایر، تلاش می‌‌کند تا همواره پیرو قوانین فرقه باشد. داستان بازی به هیچ عنوان با محوریت “انقلاب خونین فرانسه” پیش نمی رود. بلکه این انقلاب فقط به عنوان یک “بک گراند” در بازی استفاده می شود. البته در بعضی مواقع داستان ربط های مستقیم با مسائل انقلاب دارد اما این موضوع فقط مخصوص بعضی مواقع است.

گیم پلی یکی از بخش های راضی کننده این عنوان است…

یوبی سافت به طور واضحی تمام سعی خود را کرده تا “آرنو” را یک شخصیت بی پروا نشان دهد. اما رفتار ها و انتخاب های آرنو در ۹۰ درصد مواقع قابل پیشبینی است و این موضوع حتی به داستان اصلی بازی نیز صدمه هایی می زند. سازندگان برنامه ی ساخت یک عنوان با پیچش های داستانی بسیار بزرگ را داشته اند اما به طرز واضحی موفق به انجام این کار نشده اند.

آرنو در خانواده ای اشرافی زندگی می کرد، پدرش یک اساسین بود و زمانی که وی ۸ سال بیشتر نداشت توسط دشمنانش به قتل رسید. آرنو بعد از آن نزد یک تمپلار بزرگ شد و در تمام دوران کودکی با دختر وی یعنی “الیز” می گذراند. در زمان جوانی آرنو کم کم همه چیز را دریافته بود اما عشقی که از درون قلب او را به سمت الیز می کشید آزارش می داد. روزی پدر الیز توسط اساسین ها کشته شد و در این زمان آرنو نیز به طور کامل اجداد خود را شناخته و به اساسین ها پیوست. این در حالی بود که الیه برای انتقام مرگ پدرش به گروه تمپلار ها پیوسته بود و مستقیم رو در روی آرنو قرار گرفته بود. آرنو در گروه اساسین ها بود و الیز در گروه تمپلار ها. دقیقا در دو جبهه مقابل یکدیگر و این موضوع زمانی دردناک می شود که قلب این دو در گوشه ای نزد یکدیگر جا مانده بود. از بیان ادامه داستان برای جلوگیری از اسپویل خود داری می شود.

داستان بازی با ایده های جذابی آغاز می شود، یوبی سافت این بار یک داستان دوست داشتنی را به طرفدارانش هدیه کرده است. اما این داستان قدرتمند هر چه قدر که پیش می رود تکراری تر و قابل پیشبینی تر از گذشته می شود. این داستان، داستانی تازه و جذاب است اما متاسفانه یا خوشبختانه بازهم از همان ایده های همیشگی استفاده کرده است و این موضوع میزانی در ذوق بازیباز می زند.

یک پدر به قتل می رسد، پسر خانواده را می شناسد، اساسین می شود و ….

نبرد دائمی عشق و وظیفه

درست است که شخصیت اصلی بازی یعنی “آرنو” و بسیاری از شخصیت های دیگر این عنوان شخصیت پردازی خوبی نداشته اند اما به طرزی بسیار جذاب و فوق العاده “الیز” یکی از زیباترین شخصیت پردازی های سری Assassins Creed را در خود جای داده است. این یکی از همان یکی دوموردی است که یوبی سافت در شخصیت پردازی آن کم نگذاشته است. به عقیده شخص نویسنده و بسیاری از منتقدان دیگر”Elise” برترین شخصیت زنی است که در تمام عناوین این سری با آن رو به رو شده ایم. رفتار ها و باور های او هرگز تغییر نمی کنند و انتخاب هایش در طول داستان بازی باعث می شود که حتی لحظه ای تبدیل به یک شخصیت غیرقابل باور نشود، بلکه همواره یک انسان حقیقی با عقاید شخصی خود جلوه کند.

یکی از جذابیت های خوب داستانی بازی، نحوه روایت آن است. داستان بازی محدود به سینماتیک ها نیست بلکه در بسیاری مواقع دیالوگ ها در زمان گیم پلی نیز داستان را شرح می دهند. این موضوع باعث می شود که دقت بازیکن به تک تک دیالوگ ها بالا برود و همواره با داستان این عنوان درگیر باشد. به طور کلی بخش داستانی این عنوان نه به قدری عالی و بی عیب است که آن را شاهکار بدانیم و نه به قدری بد است که آن را ضعیف نامگذاری کنیم. بدون هیچگونه اغماض و با یک نگاه عالی با یک عنوان داستانی “خوب و قابل قبول” رو به رو هستیم.

آخرین سخنی که باقی می ماند قول هایی است که یوبیسافت به بازیکنان داده است که مقرر شدنش یا نشدنش بسته به یوبی سافت است و بس. طبق گفته سازندگان ۲ “DLC” بزرگ این عنوان یعنی: Dead Kings و China داستان هایی فوق العاده را روایت خواهند کرد. در ادامه می توانید تصویری از دی ال سی Dead Kings و یک تریلر از AC China را مشاهده کنید.

DEAD KINGS

[jwplayer mediaid=”193357″]

دانلود تریلر با کیفیت HD

CO-Op بی نظیر/مخفی کاری خسته کننده

 گیم پلی یکی از بخش های بسیار جذاب AC Unity را تشکیل می دهد. اما در عین حال فقط در یکی از بخش ها(مخفی کاری) مشکلات زیادی را به خود می بیند. گیم پلی این نسخه به طرزی واضح به ریشه های خود یعنی نسخه های اول و دوم بازگشته است. دیگر خبری از کشتی ها نیست و بازیباز در یک نقشه بسیار بزرگ که بزرگترین نقشه ایست که یوبی سافت در عمرش ساخته است، با خیال آسوده می تواند طعم یک گیم پلی حقیقی AC را حس کند.

عضو جدا نشدنی بازی حرکات پارکور خواهد بود. این بار دیگر خبری از آن حرکات از قبل تعریف شده نیست که پس از مدتی خسته کننده می شدند، در این بازی پارکور رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است. حرکات بازیبازان در روی دیوار های شهر بسیار جذاب است و در بسیار مواقع می تواند برای فرار از دشمنان نیز شما را یاری کند.

برخلاف نسخه های قبلی، قابلیت شخصی سازی در این نسخه بیداد می کند و شما دقیقا آن اساسینی که می خواهید را می سازید. بازی در این بخش برای شما هیچ محدودیتی نگذاشته و دست شما را کاملا بازگذاشته است. صدها نوع لباس و کیف و … برای شما آماده است تا “آرنو” را دقیقا به همان شکلی که می خواهید سر و وضع دهید. این قابلیت حقیقتا به جذابیت های بازی می افزاید.

یک شخصی سازی عالی…

بعد از این ها بهترین نکته ای که در بخش گیم پلی می درخشد تنوع سلاح هاست، یعنی دقیقا چیزی که بازیبازان همیشه منتظرش بوده اند. سلاح های بیشتر نسخه های AC تعدادی محدود داشتند اما در آن زمان برای ما مشکلاتی را به وجود نیاوردند. اما وقتی زمان آن رسیده که بالاخره این AC نسل هشتمی یعنی Unity پا به عرضه بگذارد یکی از لازمه های واجبی که برایش دیده می شود وجود سلاح های مختلف با بهترین و حرفه ای ترین قابلیت های آپگرید است. این موضوع دقیقا همان چیزی است که به خوبی در AC UNity به چشم می خورد. در بازی ۸۰ سلاح وجود دارد که هرکدام از آن ها نیز امکانات و بخش های زیادی برای آپگرید کردن را دارا می باشند.

جدا از این سخن ها یکی از نکته های ضغف نسخه های پیشین ای فرانچایز در این بود که بازیباز هرگز نیازی به خرید سلاح پیدا نمی کرد. یعنی درست است که بازی با سلاح های خریداری شده جذابتر می شد اما جایی نبود که اگر سلاحت را ارتقا ندهی مشکلی در رد کردن مراحل پیدا کنی. در AC UNITY این  قضیه نیز به طور کامل متفاوت با قبل گشته است و بازیباز حقیقتا همواره در پی آپگرید و خرید سلاح های تازه خواهد بود. چرا که بعضی مراحل بازی بدون داشتن یک سلاح خاص رد کردنش تقریبا غیر ممکن است. این موضوع باعث می شود تا بازیکنان با جدیت به دنبال آپگرید کردن و خرید سلاح های بازی باشند و این بخش صرفا یک بخش نمایشی قلمداد نشود.

نقشه دنیای حقیقی و AC Unity در کنار هم… تفاوتی دیده می شود؟؟؟!

پاریس شهری بسیار بزرگ است. به همین علت تمام پیاده بودن آرنو در بازی بازیباز را آزار نمی دهد. منطقه های مختلف در محیط شهر وجود دارد، بخش گدانشین و مردم متوسط و ثروتمندان بخش های هایی هستند که عمومیت پاریس را تشکیل می دهند. خط داستانی بازی به شکلی جلو می رود که بازیباز موفق به سر زدن به همه این مکان ها(خواه یا ناخواه) بشود و این موضوع به گیم پلی مراحل اصلی نیز جذابیت های بیشتری بخشیده است.

بازی سرشار از حرکات جذاب و به اصطلاح Combo هایی است که گیمر ها بر سر و صورت دشمنان پیاده می کنند. این کمبو ها نیز از مهارت هایی قابل ارتقا هستند و این موضوع باعث می شود که با برنامه آپگرید کردن آن ها در مبارزه با دشمنان بزرگتر شما را یاری کند.

NPC ها یکی از نکات دیگر جذاب کننده این عنوان در بخش گیم پلی هستند. آن ها همه جا حضور دارند. فریاد می زنند، گریه می کننده، به پول خود می نازند. آن ها تمام نمی شوند و بازیباز از قدم زدن در یک شهر همیشه زنده راضی خواهد بود. بسیاری از مراحل فرعی بازی در زمان هایی به وجود می آیند که بازیباز به طرزی ناگهانی با یکی از این NPC ها از نزدیک رو در رو می شود. به طور مثال وارد خانه ای شده و شخصی را حزن آلود می بیند، به سمت مرد می رود و مرد با شما صحبت می کند. این جاست که یک ماموریت جدید به شما پیشهناد می شود و در صورت پذیرفتن می توانید به انجام آن بپردازید.

“گنج‌های مرموز و افسانه‌ای” که در نسخه های قبلی نیز بودند به AC: Unity نیز راه یافته‌اند. همچنان ممکن است در طول بازی را سرنخ‌هایی مربوط به گنج روبه‌رو شوید که براساس پیش‌گویی‌هایی بوده و شما باید با استفاده از شواهدی که از آن پیدا می‌کنید به سراغ کاوش گنج‌های ارزشمندی بروید که ممکن است جایزه یا حتی پولی بسیار ویژه برای شما دربر داشته باشند.

NPC های بازی که به شهر زندگی بخشیده اند…

بخش CO-OP دقیقا همان چیزی است که می توان آن را قوه قدرت بخش گیم پلی AC UNITY قلمداد کرد. به طور کلی یوبی‌سافت عادت دارد پس از عرضه‌ی چندین نسخه تغییر و تحولاتی در بخش آنلاین بازی صورت دهد. این موضوع از همان عرضه‌ی AC: Brotherhood که پای مالتی‌پلیر به آن باز شد کاملاً مشهود است تا زمانی که به AC: Unity می‌رسیم که اکنون Co-Opای دلچسب به آن افزوده شده است.

وجود این بخش شادی را در دل بسیار پدید آورد و باعث شد همگان به عنوان یک ویژگی جدید و جذاب موجود در این نسخه یعنی uNITY به آن نگاه کنند. در تمام بخش های بازی این حالت فعال نیست اما در بخش مولتی پلیر گیمر ها می توانند ساعات زیادی را با این بخش جذاب بگذرانند. در حقیقت، شما در نقش آرنو هستید و به سراغ انجام ماموریت‌ها با دوستانتان می‌روید، البته در این جریان شما فقط برای خود آرنو هستید وگرنه مانندِ بازی Watch Dogs شما برای دیگر افراد به شکل دیگری نشان داده می‌شوید. مراحل اصلی را نیز می‌توان با کمک دوستانتان انجام دهید، ولی گاهی اوقات ماموریت‌های مختص به آرنوست و تنها او می‌تواند به انجام آن بپردازد. همچنین مراحل فرعی از Co-Op پشتیبانی نخواهند کرد. شایان ذکر است که بخش Co-Op از ۳ نفر پشتیبانی خواهد کرد و این بدین معناست که نمی‌تتوانید در بخش داستانی با لشگری از اساسین‌ها به سراغ قلع و قمع دشمنان بروید. یکی از نکات دیگر آن است که در این بخش به هیچ عنوان هیچگونه شخصیت مونثی وجود ندارد.

بخش CO-OP یکی از برترین بخش های این عنوان در گیم پلی

حال بعد از این همه تعریف و تمجید نوبت به له کردن رسمی یکی از بخش های AC UNity رسیده است. بله درست است:”مخفی کاری”. همان چیزی که یوبی سافتی ها ادعا می کردند آن را به اوج خواهند رساند!!!

باید به شما به طور رسمی بگویم که در بازی چیزی به نام مخفی کاری وجود ندارد. شما کافیست فقط در پشت یا بالای هزار سرباز هم حرکت کنید تا به راحتی و با زدن یک دکمه در اوج مخفی کاری!!!! دشمنان خود را از پای در آورید. از هر جهتی که می خواهید به دشمنان خود نزدیک شوید. نه صدای پا می شنوند و نه چیز دیگر. فقط از رو به رو نروید کارتان راه می افتد و به سادگی همه را بازهم در اوج مخفی کاری از پای در می آورید!!!

هوش مصنوعی بازی در حدی قوی است اما نمی دانم چگونه است که این سربازان در این زمان ها تا این حد ابله می شوند. این مشکلی است که همواره بخش مخفی کاری این فرانچایز را آزار می داد و ا آن را تمسخر آمیز می کرد و این موضوع تا همین لحظه نیز در بازی های این فرانچایز وجود دارد…

در پایان باید گفت بخش گیم پلی در تمام فاکتور های خود به جز مخفی کاری موفق بوده است و در این بخش با این همه قابلیت های عالی نمی توان خرده ای به سازندگان گرفت.

فریاد اساسین ها

کلمه راضی کننده بهترین چیزی است که در ستایش صداگذاری این بازی می توان به زبان جاری کرد. بی اشکال ترین بخش این عنوان دقیقا همین بخش است. موسیقی های بازی حال و هوای انقلاب و دنیای “حشاشیون” را به خوبی انتقال می دهند و صداگذار شخصیت ها نیز با آن ها متناسب هستند. این بخش نکته منفی خاصی را درون خود ندارد و فقط می توانست از موسیقی های بیشتری برخوردار باشد. Dan Jeannotte با این که سابقه خاصی نداشته به خوبی از پس صداگذاری آرنو برآمده است و به وی یک صدای جذاب را هدیه کرده است. دیالوگ هایی که بر زبان آرنو جاری می شوند به لطف وی در تک تک لحظات درون بازی باور پذیر است و احساس شخصیت را به خوبی منتقل می کند.

صداگذاری دیگر شخصیت ها نیز بسیار جذاب است، “الیز” از یک صدای زیبا بهره می برد و صدایی که به آن داده شده به قیافه اش بسیار می آید. در ۹۰ درصد صداگذاری های بازی این امر به خوبی  قابل مشاهده است. تنها مشکل صداگذاری بازی در زمان هایی است که شخصیت ها یک سخن خاص را به “فرانسوی” بر زبان خود جاری می کنند. در چنین زمان هایی تیم صداگذاری بازی به طرزی واضح تمام تلاش خود را کرده است که صدا دقیقا فرانسوی و با لهجه باشد اما این موضوع باعث می شود که صدای به گوش رسیده میزانی با صدای اصلی شخصیت تفاوت داشته باشد که البته نکته بسیار بزرگ و خاصی نیست.

Dan Jeannotte بازیگر و کمدین جوان کانادایی، بازیگر و صداگذار شخصیت “آرنو”

آهنگسازان بازی انسان هایی بزرگ هستند. Chris Tilton که پیش از این در بازی هایی چون Mercenaries : Playground of Destruction، Sim City و سریال مشهور Fringe به آهنگسازی پرداخته است، یکی از آهنگسازان این عنوان است. همچنین خانم Sarah Schachner که سابقه همکاری با برایان تایلر در عنوان Assassin’s Creed IV : Black Flag و فیلم Iron Man 3 را نیز دارد، در تیم آهنگسازی بازی قرار گرفته است. Ryan Amon نیز سومین فرد این تیم است که چندی پیش موسیقی فیلم علمی تخیلی Elysium با بازی مت دیمون رو ساخته است. به طور واضحی این آهنگسازان در کنار یکدیگر از وظیفه خطیر ساخت آهنگ های این عنوان موفق بیرون آمده اند و یک شاهکار موسقی “ASSASSINS” را به مخاطبان عرضه داشته اند.

کلام آخر

Assassins Creed Unity بر خلاف انتظار یوبی سافت نتوانست تبدیل به یک شاهکار شود. این عنوان اگر اشتباهاتی را درون خود نگه نمی داشت، اگر یوبی سافت اقدام به بررسی کامل بازی و جلوگیری از هر باگی قبل از انتشار بازی می کرد، اگر داستان خود را متفاوت تر و عمیق تر می نوشت و هزار و یک اگر دیگر محقق می شد می توانست یک شاهکار باشد. درست است که چنین اتفاقی نیفتاد اما هنوز هم چیزی نیست که ما را از این که این عنوان را یک “عنوان جذاب و لایق تجربه” بدانیم دور کنیم. AC Unity در عین این که یک شاهکار نیست اما چیزهای تازه و زیادی را درون خود دارد و بدون شک برای هر شخص طرفدار فرانچایز Assassins Creed، جذابیت های ویژه ای را رقم خواهد زد. هر طور هم که باشد نباید “آرنو” را در “انقلاب خونین فرانسه” تنها و بی یار رها کرد…