غرق در گناه | نقد و بررسی BioShock: Infinite Burial At Sea: Episode 1

BioShock: Infinite شاهکاری که برخی برای تجربه کردنش انتظار غیر قابل وصفی را کشیدند و عمر نوح را طی کردند و در حال حاضر نیز می‌توان این عنوان را جزو سه بازی برتر سال ۲۰۱۳ دسته بندی کرد.استودیوی Irrational Games و 2K امسال یک داستان پردازی فوق العاده را به هواداران سری بایوشاک تقدیم نمودند و آن‌ها را با ماجراجویی‌های بوکر و الیزابت در کلمبیانا همراه کردند.محتوای دانلودی Burial At Sea از مهم ترین سورپرایزهای سازندگان پس از انتشار بازی بود به این ترتیب که این DLC که خود شامل دو اپیزود می‌شود بازیکنان را همراه با زوج جدایی ناپذیر بازی اصلی و در وقایعی که در شهر زیر آب رپچز و متروپلیس رخ می‌دهد آشنا می‌کند.اپیزود اول این عنوان در نیمه‌ی آبان منتشر شد و قرار است اپیزود دوم در اوایل سال ۲۰۱۴ عرضه شود.

نقد و بررسی بازی با توجه به نسخه‌ی PC این عنوان صورت گرفته است.

نام: BioShock: Infinite Burial At Sea: Episode 1

سازنده: Irrational Games

ناشر: 2K Games

تاریخ انتشار میلادی: 12 نوامبر ۲۰۱۳

تاریخ انتشار شمسی: 24 آبان‌ ماه ۱۳۹۲

پلتفرم ها: PC, PlayStation 3, Xbox 360

سبک: شوتر اول شخص

حالت بازی: تک نفره

تعاریف زیادی از شخصیت پردازی عمقی برای یک کرکتر در یک فیلم نامه، داستان ادبی، سینماگری و حتی در یک بازی وجود دارد اما تعریف شخصیت پردازی الیزابت در Infinite و Burial At Sea به گونه‌ی دیگری صورت می‌گیرد.الیزابت در شاخه‌بندی از نظر نوع شخصیت پردازی تفاوتی با یک انسان واقعی ندارد.با این که دختری مجازی بوده و در دنیایی دیگر سیر می‌کند اما شخصیتی که کن لوین – خالق بازی – برای او خلق کرده است وی را از خیلی از کرکترهای مونث دیگر متمایز می‌نماید. به این موضوع توجه کنید که لارا کرافت یک شخصیت ایستا است یعنی در طول داستان بازی هیچ تغییری نمی‌کند و همواره در حال سفر و ماجراجویی‌های خودش است و همچنین یک شخصیت نوعی یا به اصطلاح نمادین از بازی‌های ژانر ماجراجویی است که قهرمان زن دارند و به جرئت می‌توان گفت کل بار این ژانر به مدت ۱۷ سال است که بر دوش اوست؛ اما نکته‌ای که باعث ایجاد تفاوت‌های او از الیزابت می‌شود نوع رفتارش است.ضعفی که به بازی وارد است نبود یک شخصیت همواره همراه – یا به اصطلاح سایدکیک – برای لاراست.در بایوشاک ما کل بار داستانی بازی بر روی دوش الیزابت است و به نوعی او مکمل شخصیت بوکر است.لفظ‌هایی که به کار می‌برد، حرکاتی که انجام می‌دهد و هوش بی‌نظیرش در همه‌ی زمینه‌ها باعث می‌شود که هر آن احساس کنید که شما به نوعی در نقش بوکر هدایت الیزابت را بر عهده دارید.دتراگونیست بازی وقتی برجسته‌تر می‌شود که فقط با ۱۹ سال سن سر از قضایای فیزیک کوانتوم در بیاورد و یا این که مثل خل و چل‌ها ناگهان زیر آواز بزند که بعدا مشخص می‌شود دلیل اصلی‌اش چیست.الیزابت یک شخصیت کامل در همه‌ی زمینه‌هاست، گاهی به سختی قفل گاو صندوقی که باز می‌کند و گاهی به نرمی تاری که می‌نوازد…

بار دیگری که مخاطب با الیزابت همراه می‌شود، ظاهر او به کلی تغییر کرده است.مدت زمان زیادی از وقایع Infinite گذشته است و بالغ که چه عرض شود، بالغ تر از گذشته شده است.موهای مشکی، بلندتر و رژ قرمزی که صورتش را دیگر مثل یک دختر بچه‌ی معصوم نشان نمی‌دهند.

ادامه‌ای بر حماسی‌ترین بازی سال…

ماجرای یک کابوس لعنتی

پس از ماجراهایی که در رپچر و در دسامبر سال ۱۹۵۸ رخ داد، بار دیگر دو زوج اصلی داستان در کنار هم به خلق یک حماسه می‌پردازند.سازندگان در ابتدا پابرهنه به ماجرای کابوس‌های وارد و داستان خیلی سریع تر از آن چیزی که فکرش را بکنید شروع می‌شود.در واقع دختر گمشده‌ای به نام Sally (سالی) که در ابتدا به عقیده‌ی بوکر مرده است که بعدتر الیزابت این موضوع را روشن می‌کند؛ سالی نمرده است بلکه او زنده است و این موضوع زمانی ثابت می‌شود که لیز مکانی که او در آن جا به صورت مخفیانه نگاه داشته می‌شود را می‌داند.می‌داند کجا گم شده است و ظاهرا ارتباطاتی هم با بوکر دارد.او یک پل ارتباطی مهم برای فهمیدن ماجراهای اخیر رپچر است و بوکر در همین زمینه وارد عمل می‌شود تا سریع‌تر جای او را پیدا کند که البته وقتی از الیزابت می‌پرسد که او این همه اطلاعات را در مورد سالی از کجا می‌داند فقط یک جواب می‌گیرد: “سرت تو کار خودت باشه!” و این جمله شروعی بر این کابوس لعنتی رپچر است.

و اما در همین برهه‌ی زمانی Cohen شخصیت جدیدی که وارد داستان Burial At Sea می‌شود.او اطلاعات بسیار کاملتری را از سالی دارد که در عوض دادن آن اطلاعات به بوکر درخواستی را از وی می‌کند.از آن جایی که Cohen نقاش است از بوکر و لیز می‌خواهد که با یک موسیقی ملایم جلوی او برقصند تا او بتواند طرحی را از طرز رقصشان روی کاغذ پیاده کند که این خود به یکی از به یاد ماندنی ترین سکانس‌های بازی مبدل می‌شود.پیچش‌های داستانی و دقت کن لوین در خلق لحظات حماسی واقعا تحسین برانگیز است؛ این DLC یک دنباله نیست بلکه یک بازی مجزا برای بازی اصلی است که در قالب یک محتوای دانلودی عرضه شده است.ماجراهای پیدا کردن سالی و صد البته معرفی شخصیت‌های جدید در داستان بازی که در کنار رسیدن به ماجرای شخصی بوکر و لیز دنبال می‌شوند زیباترین لحظات را در بازی رقم زده‌اند.در نیمه‌ی دوم بازی داستان به کلی ادامه ای بر Infinite خواهد بود و می توانید شخصیت پردازی بسیار عمیق تری را برای لیز به وضوح مشاهده کنید.وی در داستان نقش پررنگی دارد به طوری که بر روی داستان بازی تاثیر مستقیم خواهد داشت.تمام اتفاقاتی که برای لیز در بی کران افتاده در Burial at Sea برای اور یادآوری می شود.

از رمانتیک ترین سکانس‌های بازی.

نیازی به گفتن نیست که سری بازی‌های بایوشاک همواره سعی در تشویق مخاطب برای استفاده از عناصر محیط و اجتناب از درگیری مستقیم و به اصطلاح تفنگ بازی داشته است.مهماتی که در بازی اصلی وجود داشتند حالا محدودتر شده‌اند و برای پیدا کردن مهمات و اسلحه‌های غول کش (!) باید دست به کارهای عجیب و غریب و اکتشافات طولانی بزنید که انصافا ارزشش را ندارند.استفاده از عناصر داخل محیط مثل بشکه‌های انفجاری و یا زیپ لاین‌ها برای از پا در آوردن دشمنان واقعا بعضی اوقات آن کابوس لعنتی تیر تمام کردن را کمی التیام می‌بخشند.همچنین مخفی کاری بازی در عوض کم‌تر شدن لوکیشن‌ها بهبود یافته است.بوکر دویت به یک ابزار جدید با نام Skyhooker مجهز است که نمونه‌اش را در کمتر عنوانی دیده‌اید مخصوصا در این سری.با این وسیله می‌توانید هنگامی که پشت دشمنان در حال خزیدن هستید آن‌ها را به قتل برسانید.

مکانیک‌های جدید زیادی برای گان پلی بازی تدارک دیده شده اند اما یک مشکل اساسی وجود دارد و آن کمبود اسلحه در بازیست.

بخش سلاح‌ها و سیستم جدید گان پلی بازی هر دو نکات مثبت و منفی خود را دارند.سلاح‌های بازی جدیدتر هستند و گجت‌های زیاد و جدیدی رویشان سوار شده‌اند که به لطف گرافیک چشم نواز بازی بسیار بهتر از Infinite عمل کرده‌اند و اثرات آن‌ها روی دشمنان بسیار واقع بین‌تر است اما در این بین یک مشکل بزرگ وجود دارد و آن کمبود شدید سلاح‌هاست به طوری که با توجه به مدت زمان محدود بازی باز هم تنوع سلاح‌ها کم است و خیلی‌ها هم بعضا از بازی اصلی الگو برداری شده‌اند.و اما در سیستم مبارزات هنوز مشکل چک پوینت قبلی وجود دارد؛ کسانی که نسخه‌ی اصلی را انجام داده‌اند قطعند به این موضوع واقفتند که مشکل سیو و چک پوینت‌های بازی تا چه حد اعصاب خرد کن بود این مشکل در Burial At Sea هم حل و فصل نشده است هر چند که الیزابت همواره در هنگام کمبود تیر و پک سلامتی به یاریتان می‌شتابد و در این بین دیالوگ‌هایی رد و بدل می‌شوند که خود جزئی از داستان بازی را شکل می‌دهند.

رپچر از نظر گرافیکی واقعا محشر است.برخلاف بازی اصلی که نور خورشید همواره بر کلمبیا ساطع بود این بار اکثر مراحل را به صورت شبانه دنبال خواهید کرد.دنیای زیر آب متروپلیس با شما حرف می‌زند، معما حل می‌کند و در تک تک لحظات بازی همراه شماست به شکلی که طراحی لوکیشن‌های Burial At Sea واقعا بی‌نظیر است.این محتوا بیشتر یک تجدید فراش با دو شماره‌ی اول بایوشاک است چرا که طراحی مراحل آن بسیار شبیه این دو نسخه به خصوص BioShock 2 است.از نظر صداگزاری و موسیقی چیز جدید انتظارتان را نمی‌کشد به خصوص این که بازی نهایتا دو ساعت به طول می‌انجامد اما صداپیشه‌ی الیزابت با توجه به گذشته یک مدت زمان نسبتا طولانی توانسته صدای متناسب تری را با توجه به جو بازی ارائه دهد.

همان طور که در پاراگراف قبل اشاره شد اپیزود اول Burial At Sea مدت زمانی برابر با دو ساعت را در بر می‌گیرد نه بیشتر.با این حال اپیزود اول نشان داد که حتی یک DLC چند دلاری و با دو ساعت گیم‌پلی هم می‌تواند روایتگر یک داستان پخته و کاملا زیبا باشد.دقیقا همان چیزی که از کن لوین می‌خواستیم را از او هدیه گرفتیم.دنیایی با تمام زشتی‌ها و زیبا‌یی‌هایش و شخصیت‌هایی که با شما حرف می‌زننند نه با یکدیگر.در کل اگر کمی از دنیای Assassin’s Creed 4 و GTA V زده شدید (فقط کمی) Burial At Sea ارزش تکرار دوباره‌ی خاطرات شیرین با BioShock: Infinite را خواهد داشت.