زندان جهنمی گاتهام | نقد و بررسی Batman: Arkham Origins Blackgate

بتمن نامی آشنا چه در میان دوستداران کمیک، سینما و ویدئو گیم چند سالی است که در میان گیمرها به شکل معجزه آسایی است محبوب شده است هر چند که در سال‌های قبل تر هم با انتشار بازی‌های LEGO Batman و شماره‌های قبل تر بازی که زیر نظر Rocksteady و Warner Bros تولید نشدند هم طرفداران زیادی داشتند اما بعد از انتشار دو شماره‌ی Arkham Aslyum و Arkham City و مزه کردن طعم بتمن پخته شده زیر دست Rocksteady توسط هواداران سری تازه مشخص شد که بتمن چیست و چرا! نسخه‌ی جدید بازی با نام Arkham Origins تا به حال توانسته است که خیلی خوب عمل کند اما در این مقاله قصد داریم به عملکرد نسخه‌ی فرعی بازی با نام Blackgate بپردازیم که ساخت آن به عهده‌ی استودیوی Armature است.

نام : Batman: Arkham Origins Blackgate

سازنده : Armature

ناشر : Warner Bros. Interactive Entertainment

تاریخ انتشار میلادی: 25 اکتبر ۲۰۱۳

تاریخ انتشار شمسی: ۲ آبان ۱۳۹۲

پلتفرم ها : PlayStation Vita / Nintendo 3DS

سبک : اکشن ماجراجویی

موتور پایه: Unreal Engine 3

بر فراز دروازه‌‌ی گاتهام

Blackgate اولین ساخته‌ی استودیوی Armature است که زیر نظر Rocksteady شروع به ساخت این بازی کرد که بتواند در کنار Arkham Origins تجربه‌ی یک بتمن دو و نیم بعدی را به مخاطب القا کند.همان طور که از هایپ‌های بازی هم مشخص بود داستان این بازی به کل از نسخه‌های قبلی و حتی خود Arkham Origins جداست.اگر کمیک‌های DC بتمن را خوانده باشید قطعا می‌دانید که Blackgate نام زندانی است در شهر نیوجرسی امریکا که به “دروازه‌ی سیاه” شهرت دارد و به آن Blackgate Penitentiary نیز می‌گویند و در سال ۱۹۸۰ بنا شده است و مجرمانی همچون ژوکر، مرد پنگوئنی و حتی Bane در آن زندانی شده‌اند و زمانی که تیمارستان آرکام به نابودی کشیده شد به این زندان منتقل شدند، بنایی که هر اتاقش حرف‌هایی برای گفتن دارد.از این بحث‌ها که بگذریم به پلات اصلی داستان می‌رسیم.در سکانس‌ اولیه‌ی بازی می‌بینیم که Catwoman در حال فرار از زندان است و بتمن به دنبال او شروع به تعقیب و گریز می‌کند که توسط نیروهای امنیتی زندان به اشتباه دستگیر می‌شود اما بعد از گذشت یک چپتر از بازی Catwoman را به Blackgate برمی‌گرداند.دو هفته بعد کمیسر Gordon با بتمن تماس می‌گیرد و خبر از وقوع یک شورش بزرگ را در زندان می‌دهد و به او می‌گوید که سه بخش اصلی زندان توسط مرد پنگوئنی، ژوکر و Maskman از کنترل زندان بانان خارج شده است و یک هیاهوی بزرگ در حال رخ دادن است.این اتفاقات باعث ایجاد یک تونل داستانی جدید در داستان اصلی می‌شود، داستانی که برخی وقایع آن با بازی اصلی (Arkham Origins) نیز تداخل دارد و این باعث می‌شود که بازی ارزش تکرار دوباره را پیدا کند اما Blackgate یک بازی دو و نیم بعدی ناقص الخلقه است که حتی نسبت به باقی بازی‌های ویتا و 3DS که در سبک ماجراجویی ساخته شده‌اند مشکلات عدیده ای دارد که در ادامه به بررسی آن‌ها خواهیم پرداخت.

شیوه‌ی روایت داستانی یکی از مزایای بازی است.داستان به شکل صفحات کمیک‌بوک Blackgate روایت می‌شود چیزی شبیه به روایت داستانی Max Payne 2 و خبری از کات سین‌های حجیم نیست که این یک نکته‌ی هم مثبت و هم منفی برای بازیکن تلقی می‌شود.از طرفی Armature از ساخت این سکانس‌های حجیم سر باز زده است که باعث می‌شود دوست داران بتمن پس از مدتی از شیوه‌ی روایت داستانی خسته شوند چرا که گرافیک بازی نیز تعریفی ندارد و از طرفی هم باعث شده است که کنسول در مواقع لود کات سین‌ها به مشکل بر نخورد و از لودهای طولانی نیز خبری نیست.بازگشت شخصیت‌هایی مثل Catwoman و ژوکر در نگه اول باعث شده است که دوستدارانشان از بازی راضی باشند اما پس از مدتی اصلیت کرکترها مثل دیوار بدون ملات فرو می‌ریزند؛ این ژوکر کجا و آن ژوکر Arkham City کجا.

مخفی کاری بازی به قوت خود باقیست…

Blackgate سعی کرده است که یک بازی کاملا جدا از بتمن‌های گذشته باشد به شکلی که نه یک بازی دو بعدی است نه سه بعدی و این باعث شده که انتظارات از آن پایینتر بیاید.اکثر مکانیک‌های بتمن‌های Rocksteady از جمله مخفی کاری نیز وجود دارد که بازیکن می‌تواند دشمنان را با شیوه‌های مختلف مخفی کاری از بین ببرد.بتمن در ابتدای بازی تمام گجت‌های خود را از دست می‌دهد، همان سناریوی قدیمی که تمامی گجت‌ها یک جا از بازیکن گرفته می‌شد و تا آخر بازی یکی یکی آن‌ها را باز می‌گرداند اما وقتی که دیگر کاربردی ندارند! نقشه‌ی بازی در انداز‌ه‌ی مناسب و کوچکی طراحی شده است که داخل کادر اصلی مشکلی ایجاد نمی‌کند و مانع دید بازیکن نمی‌شود هر چند که هنوز هم به این موضوع هم معتقدم که اگر بازی کاملا دو بعدی طراحی می‌شد اثر بهتری روی ذهن منتقدان به جا می‌گذاشت.دوربین بازی در مواقعی که نیمه سه بعدی می‌شود کنترل بتمن را سخت می‌کند و از همین رو همیشه سکانس‌های دو بعدی را به ۲.۵ بعدی ترجیح می‌دهید.فرض کنید در یک اتاق هستید و باید با پنج دشمن مبارزه کنید در همین لحظه به سازندگان بازی لعنت می‌فرستید! بازی در بخش مبارزات تا حدودی ابتدایی و البته بدفرم طراحی شده است چون کنترل شخصیت در کنسول دستی سخت است و با زاویه‌ی نامناسب دوربین سخت‌تر هم شده است اما Blackgate زمانی خودش را اثبات می‌کند که بازیکن را به اکتشافات مختلف در زندان وا می‌دارد که باعث می‌شود اسلحه‌، تجهیزات و راه‌‌های فرعی زیادی برای بازیکن علنی شوند.زندان همان طور که در ابتدا نیز اشاره شده به سه بخش مختلف تقسیم شده است که زیباترین سکانس‌ها را در بخشی تجربه می‌کنید که زیر نظر ژوکر اداره می‌گردد که یکی از دلایل آن باس فایت‌های خوب آن هستند که چالش‌های زیادی را برای بازیکن به ارمغان می‌آورند.قسمت‌هایی که بازی روند سکوبازی را در پیش می‌گیرذطعم یک بتمن پلتفرمر را برای اولین بار می‌چشید که خیلی خوب کار شده است.

یکی از ویژگی‌های جذاب بازی.دشمنان تنوع خوبی دارند ولی پس از مدتی خسته کننده می‌شوند.

بتمن یا ریمن؟! 😐 سکانس‌های پلتفرمر بهترین لحظات را رقم می‌زنند.

دشمنان تنوع زیادی ندارند و تنوعشان اکثرا در نوع پوشش و سلاح‌هایشان به چشم می‌آید.در ابتدای کار شاید همگی آن‌ها در مقابل بتمن یک مشت پشه‌ی بی مغز تلقی شوند ولی بعد از گذشت مدتی کلاس‌های جدیدی از دشمنان معرفی می‌شوند که بیشتر آزار دهنده هستند تا سخت.کادر دوربین در مواقع چرخش‌های ناگهانی و تعویض لوکیشن از دید خارج می‌شود و باعث می‌شود که مجبور شوید بازی را از آخرین چک پوینت شروع کنید؛ ایراداتی مثل زوایای دوربین، افت فریم‌های ناگهانی و کنترل شخصیت اصلی در Blackgate دیده می‌شوند زیادند حتی نسبت به یک بازی دستی و بنابراین بازی فقط اسم بتمن را یدک می‌کشد در حالی که داستان آن فقط اقتباسی است از کمیک بوک‌های بتمن، گیم پلی‌اش خسته کننده و گرافیک ضعیف برای یک کنسول دستی.

بد و بدتر

از نظر گرافیکی Blackgate یک شکست بزرگ برای کنسول‌های دستی است.منتقدینی که گرافیک بازی را تحسین کرده‌اند بیش از نود درصدشان نسخه‌ی ویتا را تجربه کرده‌اند که حتی نسخه‌ی ویتا هم آش دهان سوزی نیست.و اما نسخه‌ی 3DS کول باری از مشکلات گرافیک و هدایتی است که در میانه‌های بازی باید با آن دست و پنجه نرم کنید.مشکلات بازی به افت فریم و دوربین ختم نمی‌شوند و حتی به رزولوشن تصویر هم رحم نمی‌کنند! دوربین بازی در بعضی مواقع که بتمن باید با زیپ لاین (Zipline) نقل مکان کند روی شانه‌ی او قرار می‌گیرد و بازی هم‌چنین یک قابلیت دیگر را شامل می‌شود که می‌توانید هنگام جنگیدن با دشمنان دوربین را تا حدودی مثل یک بازی سه بعدی بچرخانید تا به مبارزه‌ی خود مسلط باشید.و اما Blackgate در بخش موسیقی و صداگذاری در حد عنوان اصلی است چرا که از صداپیشه‌های نسخه‌ی اصلی بازی برای کرکترها استفاده شده است.صداپیشه‌ی بتمن مثل همیشه Roger Craig Smith است, صداپیشه‌ی Catwoman خانم Grey DeLisle و Troy Baker در نقش ژوکر صداگذاری کرده است.در اصل این اساطیر صداپیشه در Blackgate یکی از بهترین نقش خود را طی سال‌های اخیر ایفا کرده اند.موسیقی‌های بازی هم توسط آهنگساز Arkham Origins آقای Christopher Drake ساخته شده است که دقیقا مثل کارهای قبلی‌اش نیز تم سنگین و حماسی‌ای دارد.

اگر این بازی همراه با Origins عرضه نمی‌شد و چند ماه فاصله‌ی زمانی میان تاریخ انتشار این دو عنوان بود سازندگان فرصت بیشتری برای رفع اشکلات بازی داشتند چون Blackgate در اولین ملاقاتش با بازیکن یک بازی ناپخته و ناکامل است.باید گفت که Batman: Arkham Origins Blackgate مثل Origins یک نسخه‌ی فرعی است که انتظارات زیادی از آن نمی‌رفت و فقط یک توجیه کار برای سازندگان آن است که قول ساخت بتمن برای کنسول‌های دستی را داده بودند.اگر از Origins راضی بوده‌اید و فقط قصد پر کردن وقت خود را دارید بازی کردن Blackgate به شما پیشنهاد می‌شود اما اگر احیانا قصد ندارید خاطراتتان را با این فرنچایز خراب کنید این بازی فقط پتکی بر سر هواداران سری است که قربانی اشکلات گرافیکی و هدایتی خودش شده است.