بازیکنان در مورد اعجاب‌آورترین دنیاها در گیمینگ صحبت می‌کنند

من حقیقت لحظه ای که واقعا حیرت زده شدم از محیط در بازی الدنرینگ بود ، اون لحظه ای که بلاخره از فضای دخمه ای میای بیرون و دروازه رو باز میکنی و اون درخت عظیم روبروت تورو محو تماشا میکنه و اولین سوالی که برات پیش میاد: یعنی میشه رفت نزدیک اون درخت؟!!!
و بعد متوجه میشه فایت نهایی درون همون درخت اتفاق میوفته

این زیبایی رو فضای گاد اف وار ۲۰۱۸ هم تا حدودی داشت منتهی چون یه تجربه خطی هست و میدونی قرار نیست به همه اون مکان ها بری یه حس مصنوعی منتقل میکنه

فعلا که اعجاب آورترین جهان خلق شده در صنعت گیم متعلق به الدن رینگ هست،
البته وقتی که اثره جدید فرام سافتور منتشر بشه جهان گیم مجدداً توی شوک فرو میره
بهرحال فکر نکنم بازیهای سینماتیک چندان حرفی برای گفتن داشته باشن در مقابل اثاره نقش آفرینی و فانتزی (از نظره اعجاب آور بودن جهان)

هیچ شروعی واسه من به اندازه شروع ویچر ۳ فراموش شدنی نیست
بازی که شروع می‌شه، تلو تلو خوران با اسب از روی چمن نم زده از بارون دیشب رد میشی، میتونی قشنگ بو عطر گل بابونه رو توی بازی احساس کنی، صدای غازها توی کوچه‌های خاکی و آب و گل خورده روستا پیچیده؛ بوی نون تازه و دود اجاق، با نسیم خنک صبحگاهی قاطی می‌شه. و خیلی قشنگ میشه صدای چکش زدن یک استاد کوتوله آهنگر رو تشخیص داد ، بعد، راه می‌افتی سمت مرتع‌ها؛ چراگاه‌هایی که پر از گوسفند و صدای چوپون‌ه.از دوردست، زوزه‌ی یه گرگ میاد، یادآور این‌که حتی آرام‌ترین زمین‌ها هم سایه‌ای از خطر دارن. خورشید که بالا میاد، مزارع آفتابگردون مثل دریایی طلایی، چشماتو پر می‌کنن.
همون‌جا حس می‌کنی دنیای ویچر فقط شمشیر و هیولا نیست… یه آرامش فرا ادبیاتی هست که از دل خود غنایی روایت و حماسه میاد که دل آدم رو نرم می‌کنه.
Toussaint
شما کافیه چند اسکرین شات و ویدیو از شهر Toussaint ببینید تا برید واسش دلبری کنید شهری که فضای بورژوازی و مجلل و تجاریش شما رو در رنگ و لعاب خون و شراب غرق می کنه
Novigrad
شهری که بوی عرق ملوان ها و صدای برخورد چکش آهنگرها رو میده و پر شده از دزد ها تصویر سراسر نمای این شهر نشان از زشتی و پلیدی و آمیخته از رنگ و زیبایی در کنار هم میده که با صلح و دوستی در روز و به رشک و رذالت در شب به سر می برند. بازار مرکز شهر و مرکز اعدام بازار کوچک دست فروشها کوچه پس کوچه های باران خورده که زیر نور ماه طلایی نشان می شند و جلوه خاص برخورد تلالو خورشید بر شیشه های مشبک که شمار رو مسخ می کنه و فاضلابهای کثیف و دهشتناکی که جرات رو از شما میگیره همه و همه به زیبایی این شهر می افزایه
اما این ۲ شهر تنها بهترین ها نبودن ویچر شهر های زیادی داره من ۲ شهر نقطه مقابل هم در ویچر رو گذاشتم تا با فضا سازی شهر و زنده بودنش و دلیل خلق یک شهر در بازی نقش آفرینی و تاثیرش بر فضای داستان و بازیباز رو نشونتون بدم
من رو راضی نکرد اما تشنه ام کرد فقط کامنت بزارم
در بین شهر های مدرن و زیبا فقط می تونم از پراگ در اخرین نسخه Deus Ex: Mankind Divided بگم که هر قسمت شهر اهنگ و فضای خودش رو داشت و وجب به وجب شهر با ارمانهای مردم و ایدیولوژی احزاب ساخته شده بود که همه امیخته از هنر ناب سایبرپانکی و رنگ ولعاب نئون دنیای اینده رو داشت.
دنیای Mirror’s Edge
سکوت شیشه ای در دل مدرنیته ، دیوارها همه سفید، براق و بی‌نقص. شیشه‌ها، آسمون آبیِ بی‌ابری رو مثل آینه توی خودشون می‌گیرن. اینجا هیچ گرد و خاکی نیست، انگار همه‌چی رو شسته باشن،
حتی سکوت خیابون‌هاش یه جور آرامشه عجیب داره. وقتی روی بوم‌ها می‌دوی، انگار میان سفیدیِ خالص و آبیِ بی‌انتها پرواز می‌کنی.
شهری که سرد و بی‌روح به نظر میاد، اما همین بی‌نقصی و تمیزی، خودش یه جور شعره… مثل یه رویای مدرن که آدم دلش می‌خواد توش گم بشه.

ماموریت Victor Charlie توی بلک اپس ۱ توی ویتنام:
بارون یه لحظه نم‌نم می‌شه، بعد دوباره محکم می‌کوبه. برخورد قطره‌ها با سطح کف‌آلود رودخونه، یه تصویر زنده و واقعی می‌سازه.
وسط کلبه‌های چوبی روی آب، حس می‌کنی واقعاً توی جنگلی بارونی گیر افتادی. دلت میخواد بشینی و فقط بارونو ببینی و از ارامش کلبه با جسدهایی که توی خواب به خواب ابدی رفتن تنها بمونی
شیرجه زدن توی آب و بیرون اومدن از طرف دیگه‌ی کلبه‌ها… انگار آزادی مطلقه. بعدش که می‌رسی به اون دهکده‌ی کوچیک با مرغ‌ها و فضای روستایی، بارون دیگه نم‌نم می‌شه و حس آرامش عجیبی می‌ده؛ تضاد جالبی با شروع پرتنش مرحله.

حتی به نظرم تو بازی های ریسینگ هم این قضیه هست من خودم شخصا عاشق بازی فورزا هورایزن ۴ هستم٫ به نظرم این بازی بهترین ریسینگ دنیاست من داخل این بازی بعضی مواقع اصلا هیچ کاری انجام نمیدم و فقط با ماشین میگردم و به دنیاش تماشا میکنم واقعا لذت بخشه بیشترین تعداد اسکرین شاتم از همین بازیه پیشنهاد میکنم فورزا هورایزن ۵ رو تجربه کنید چون نسخه ۴ روی استور نیست ولی اگر رو پی سی بازی میکنید میتونید نسخه هکیش رو دانلود کنید هنوز موجود هست

به نظرم بازی هایی موفق به ساخت بهترین دنیا شدن که بازیکن کمترین تمایل رو نسبت به فست تراول داشته باشه
چه از لحاظ زیبایی های محیطی و چه از لحاظ مکانیک های جذاب که سفر در دنیای بازی رو لذت بخش میکنه
مثل زلدا botw ، ویچر ۳ ،گوست ، اسپایدرمن ۲ ، رد دد ۲ ، سایبرپانک (البته اگه پاپ این و آنتی الایزینگ رو مخ سایبرپانک رو فاکتور بگیریم که باعث خراب شدن زیبایی دنیای بازی میشه ) ، فورتزا هورایزن ۴ و ۵ و الدن رینگ

معتقدم این بازی ها بهترین دنیاها رو دارن چون اصلا دست به دل آدم نمیره که حتی از دکمه فست تراول استفاده کنه :)))

دوست داشتم دراگونز دوگما ۲ هم اضافه کنم چون دنیای به شدت اسرار امیز و زیبایی داره اما دشمنای تکراری و رو مخی که هر چندمتر سبز میشن باعث میشه بعد از ۳۰ ۴۰ ساعت لذت پیاده روی در دنیای بازی رو مختل کنه
ای کاش دراگونز دوگما ۲ دشمنای تکراری رو در یه مکان تکراری بارها و بارها قرار نمی‌داد
استفاده از random event مثل رد دد ۲ یا اسپایدرمن میتونست باعث جذاب تر شدن پیاده روی در دراگونز دوگما ۲ بشه

چند دفعه رد دد ۲ رو بازی کردم؛ اما یکبار هم داخل این بازی از فست تراول استفاده نکردم… بنظرم فارغ از بحث عمق و زیبایی محیط اینکه چقدر اون روش و مکانیزم جابجایی جهان بازی، درست و روون اجرا شده باشه هم مهمه… ردد دد ۲، ویچر ۳ و حتی نسخه‌هایی از اساسینز کرید جهان‌های جذابی دارن؛ اما به شخصه انتخاب من رد دد میشه چون اسب‌سواری داخل این بازی خودش لذت‌بخشه و عالی پیاده‌سازی شده و اصلا تکراری نمیشه بعد گذروندن ساعت‌ها از بازی… اینکه تو ممکنه یه مسیر رو یک روز آفتابی، یک عصر بارونی یا یک شب تاریک طی کنی و هر کدوم بهت احساس منحصر به فردی بده، ارزش فست تراول نکردن رو نشون میده. و صد البته برای بازی‌هایی که این ارزش رو به درستی ایجاد کنن.

من Dragon’s Dogma 2 رو بازی نکردم ولی یادمه قبل از عرضه کاردانش برای توجیه عدم وجود Fast Travel اومد گفت ما می‌خوایم بازیکنان دنیای بازی رو بگردن و لذت ببرن به جای اینکه برای انجام ماموریت ، فوری از این ور به اون ور بپرن !!
(نمی‌دونم دیگه بعدا اضافه شد یا نه ولی به هر حال استدلالش …)

Only one world: Dark Souls 3
🤺

تنها دنیایی که از بعد اسکایریم من کمتر از فست تروال استاده کردم و داخلش گشتم فقط الدن رینگ بود

بخش Uncharted Worlds بازی Mass Effect هم به نظرم حس فوق العاده ای داشت. هرچند از نظر طراحی مرحله و گیمپلی ضعیف ترین بخش بازی بود، مخصوصا با کنترل افتضاح Mako. ولی فرود اومدن روی سیاره های دور افتاده و عمدتا غیر قابل سکونت تو بستر دنیاسازی فوق العاده Mass Effect واقعا حس فراموش نشدنی داشت.

اسکایریم خداییش با اون همه غارو چیزای مخفی و مناظر و طبیعت های مختلف قدم به قدمش جذابه برای گشت و گذار ، و هر دفه میشینی پاش ی چیز جدید برای ارائه داره ، رو دست این بازی نیست و نخواهد آمد که بعد این همه سال هنوز با بازیای روز دنیا مقایسه میشه

برای من دنیای فال اوت ۳ خیلی به یاد موندنی بود چون اتمسفر سنگینی داشت که آدم رو به حسرت مینداخت که چرا انسانیت همچین بلایی به سر خودش آورده ، دنیای بازی به شدت سرد و بی روح بود و اصلا رنگارنگ نبود مثل فال اوت۴ هرچند فال اوت ۴ هم اون حسو میداد ولی نه به این سنگینی ، یکی دیگه از دلایل اینکه چرا دنیای فال اوت ۳ حس اخرالزمانی تری میده اینه که هر جا میری همش خرابیه و ساکنینی که بهت حمله نمی کنن خیلی کمه ، تو نیو وگاس همه گروه ها سازمان یافتن حتی وحشی هایی مثل فیند ها ولی تو فال اوت۳ اینجوری نیست که همین باعث میشه اون هرج و مرج رو بیشتر درک کنی

حقیقتش دیزگان برای من جهانی بشدت جذاب داشت اینکه هرجایی بری یک گونی زامبی دنبالتن
اسنایپر های روی درخت کمین کردن
کلی تله گذاری انجام شده

بیاید قبول کنیم هیچ گیمی مناظرش ب زیبایی سری death Stranding مخصوصا دومیش نمیرسه…

یه مقاله خوندم با عنوان :
« مسیریابی در بازی‌های دنیاباز | جعبه‌ابزار بازی‌سازان (۲۰) »
خیلی قشنگ داخلش توضیح داده بود که برای ساخت یه جهان جذاب صرفا طراحی بصری و هنری کافی نیست و باید در روند طراحی مراحل این جور بازیا هم سیستم های کارآمد به کار بره تا جهان اون بازی تبدیل به یه تجربه جذاب بشه

…The lands between