بازی The Evil Within 2؛ یک تنزل هنری همه‌جانبه

هنوز یادمه وقتی این بازی داشت میومد, چقدر برای همه ی بچه ها داشتم به به و چه چه میکردم که آی بیاید استاد شینجی داره بالاخره بازی میده بیرون
بازی اول رو ۵ بار تموم کردم… عاااااالی بود ولی دومی 😱😱
اضلا معلوم بود دست استاد بهش نخورده بود.

بنظرم نسخه دوم درسته از منظر ترسناک و وحشت بودن اون حس یونیک و خاص نسخه اول و نداره که اکثرشم بخاطر اتمسفر سازی و طراحی هنری متفاوته اما توی مبحث گیم پلی اپن ورد شدنش بنظرم به لول دیزاین بازی کمک کرد بخصوص اون فعالیت های فرعی که هر منطقه داشت و گیم پلی بازی هم متنوع تر شد
توی مبحث باس فایت های اصلی هم بجز اون قاتل سریالیه بقیه در حد نسخه اول نبودن
بطور کلی اما هر دو نسخش خیلی اندریتده ، حیف که احتمالا نسخه سومو دیگه نبینیم با توجه به بسته شدن تانگو

نسخه اول واقعا یک گیم خاص بود
ولی نسخه دوم صرفاً ادای یک گیم خاص بودن رو در می آورد، هر چی داخلش میدیدی رو قبلاً یک جای دیگه دیده بودی.

جفتشون رو وقتی بازی میکردم فقط این حسو داشتم که لعنتی کِی میخای تموم شی، خستم کردی با این همه ژل جمع کردنای مزخرف و آپگرید ها و اون همه کلید جمع کردنای بیهوده که میرفتی باز میکردی میدیدی چند تا تیر crossbow توشه 🗿! و دشمنای آبکی و محیط هایی که مثلا ساخته ی ذهن کرکتر موجود تو بازیه و کارگردان به خودش این اجازه رو میده هرچی که دلش خواست پیاده کنه و پیسینگ های تکراری و تو مخ نرو برای من.
(باز میشه گفت نسخه اولش تا یه جایی چون تازگی داشت جالب بود ولی از یه جایی به بعد خودش رو فقط داره به این در و اون در میزنه به هر طریقی تا داستان به اتمام برسه و جمع شه بازی.)
هیچوقت در حد تعریفایی که از این سری میکنن که حتی ،خواستار اِدامش هم هستن خیلیا، نبوده.

من هر دو نسخه رو تجربه کروم واقعا نسخه ی دومش فوق العاده بود و لایق استفاده ی کلمه ی تنزل در جمله ای که اسم این بازی درش به کار برده شده نیست

من به عشق این بازی ps4 خریده بودم، تم روستایی یکش رو خیلی دوس داشتم، اصلا هر بازی که تم روستایی یا جنگلی داره من روانیشم، متاسفانه خیلی کمه ،

میکامی تو طراحی مراحل یه نابغه هست دلیل بهتر بودن شماره اول گیم پلی و مراحل پیوسته با مکانیک های ریسک و پاداش مثل مکانیک کبریت یا تله گذاری درست محیطی و اتمسفر فوق العاده گیراتر
شماره دوم با جهان نیمه بازش نمیتونه موارد گفته شده رو تو خودش داشته باشه! شماره یک پشت سر هم شکل و فرم مراحل رو عوض میکنه که البته با داستانش همخونی داره! از یه منطقه تنش زا به یه منطقه تنش زا دیگه و احساس راحتی رو از بازیکن میگیره توی بازی همواره یا در حال جنگ.فرار.یا استفاده از تله برای زنده موندن تو بازی هستین ولی شماره دو تو یه محیط بزرگ دنبال منابع برای ساختن چندتا خرت و پرت برای کشتن چندتا دشمن که تو مپ پراکنده هستن تازه میشه درگیر نشد و کلا ردشون کرد! در مورد طراحی مراحل و اتمسفر سازی هم چیزی نمیگم!

نسخه دوم رو پلی ندادم ولی این مقاله باعث شد بره توو برنامم که ببینم چی به چیه و نظرم رو با مقاله تطبیق بدم. خسته نباشی جناب کربمی

من همیشه میگم این بازی مزخرفه ولی دیس میخورم.
نه تنها بازی دوم بلکه بازی اول هم بازی خوبی نبود.
تصمیمات احمقانه بازی رو نابود کرده.
شینجی میکامی فکر کرده اگر کنترل کاراکتر رو بد طراحی کنه بازی ترسناکتر میشه درحالی که بازی احمقانه و مسخره شده.
داستان بازی بشدت نامعقول هست و در طول بازی اصلا نمیشه باهاش ارتباط گرفت. اینکه به اسم این که اتفاقات در روان رخ میده به خودمون مجوز بدیم هی کارهای نامعقول بکنیم اصلا چیز درستی نیست. هی یهو وسط دیوار یه “در” ظاهر میشه یا در پشت سرت به دیوار تبدیل میشه اینا مسخره است و اصلا منطقی نیست. اینا مثال بودن و بارها و بارها این اتفاقات مسخره تو بازی رخ میده.
لول دیزاین بازی هم روی هرچی بازی خطی رو سفید کرده. یعنی خطی راهرویی تر از این بازی کمتر دیده شده.
و کلی مشکل فاجعه ی دیگه.

بازی اویل ویتین یک بازی بود که میتونست با رزیدنت ایول رقابت کنه چون این بازی کلی نکات مثبت داشت از طراحی خوب دشمنان بگیر تا فضا سازی خلاقانه برای انتقال ترس ولی خوب این بازی هم به دلیل تصمیمات اشتباه کمپانی نابود شد

منم بسیار با شما همنظر هستم. اون هارمونی عجیب غریبی که بازی اول داشت واقعاً عالی بود. همه چیز به هم‌دیگه ربط پیدا می‌کرد و داستان‌گویی محیطی به بهترین نحو عیان بود. نمی‌دونم چطور بگم اما بازی دوم اون جدیت و عمق بازی اول رو نداشت. مین استریم‌تر شده بود. بازی اول ذره ذره‌اش بوی ترس و تکیدگی می‌داد. بازی دوم اون روح رو نداشت. در حقیقت بازی اول که با جمله inside of mad man’s head شعارش بود، منظور بودن تو مغز و کله شینجی میکامی بود تا هر چیز دیگه‌ای. به ایول ویتین یک کم لطفی شد و یکی از بهترین بازی‌های اوایل نسل هشت، مهجور موند. یادم هست برای عضویت در سایت گیمفا یک مقاله درباره مقایسه این عنوان با ایول ۴ نوشتم و آقای آقابابایی با همون مقاله منو جزو تحریریه کردن.
ممنون بابت نوشته خوبتون آقای کریمی.

آقای کریمی این مقاله من رو وادار کرد بعد از دو ماه وارد حسابم بشم؛ ویدین ۱ یکی از نمادین ترین بازی های SH تاریخ هست که دست قضا برای خود من هم در بالاترین رتبه قرار میگیره. زمانی که بازی دوم معرفی شد تو پوست خودم نمیگنجیدم که قراره ادامه یکی از بهترین بازی های زندگیم رو تجربه کنم و متاسفانه به طرز فاجعه باری ناامید شدم و اون بازی برام درس عبرتی شد که روی انتظاراتم کنترل داشته باشم. بازی اصلی واقعا عجیب و منحصر به فرده، خفقان عجیبی درش حکم فرماست و کم صحبت بودن شخصیت ها رو به پای تصمیم هنری بذاریم یا تصمیم سازنده، به هرحال شدیدا به نفع اثر تموم میشه و بازی مرموز ولی دوست داشتنی باقی میمونه. باس فایت هایی که هنوز هم نمادین محسوب میشن و کارگردانی بی نظیر میکامی در صحنه هایی به خصوص (مثل فرار از sadist در مقدمه و یا حتی اون قسمتی که باید یک پازل رو حل میکردی و گرنه تیغ از طرفین به سباستین برخورد میکرد و میمرد) هنوز هم از یادم نرفته. از آماده سازی رویارویی با لورا و اون جیغ های کر کننده و کارگردانی هنری بازی زمانی که keeper با بازیکن روبرو میشد گرفته تا موسیقی های رعب آوری که کاملا با بازی هم خوانی داشتن و البته مکانیزم بی فایده آتش زدن اجساد همگی دست در دست هم دادن که شعار “The father of survival horror” returns توخالی نبوده باشه.

و اما می رسیم به بازی دوم. اولین چیزی که توی ذوقم زد، تغییر صداپیشه سباستین بود. صداپیشگی خشک anson mount کاملا با شخصیت پروتاگونیست همخوانی داشت و صداپیشه جدید هم همونطور که توی متن ذکر شد، در خدمت “پرمدعا” بودن بازی دوم قرار گرفت. بازی دوم اثر بدی نیست ولی به جرئت میتونم بگم در قیاس با نسخه اول، بی ابهت، محافظه کار و حتی کمی ترسو ظاهر میشه و نتیجتا هیچ باس فایتی از بازی به جز استفانو که خود اون هم در قیاس با باس های اول ضعیف محسوب میشه در خاطر باقی نمیمونه. تلاش بازی برای نشان دادن سباستیانی که در بازی نبود و اون صداپیشه ای که فقط به این tryhard بودنه دامن زده حسابی من رو دل زده کرد و اگر قرار باشه دنباله ای ساخته بشه، امیدوارم توجه زیادی به بازی اول و اون چیزی که خاصش کرد داشته باشن.

The evil witten رزیدنت اویل نیست که بخاطر ترسناک نبودن نقد منفی بگیره بازی نیومده بود با رزیدنت اویل مقایسه میشد و بخاطر همین نقد های منفی زیادی گرفت بی اغراق میتونم کلمه شاهکار رو برای این بازی به کار ببرم

مقاله ی بسیار جالب و جامعی بود . خصوصا برای کسی که با این عنوان زندگی کرده .
نسخه ی اول رو بخاطر اتمسفر بسیار گیرا و گیم پلی خاص و باس های فراموش نشدنی خصوصا لورا واقعا دوست داشتم .
نسخه ی دوم گیم پلی فوق العاده جذاب شد حتی بهتر از عناوین امروزی . صداگذاری اسلحه ها فوق العاده بود اما متاسفانه بخش های خطی بازی به هیچ وجه گیرایی نسخه ی اول رو نداشت و حتی میتونم بگم حوصله سر بود .
این بازی پتانسیل بسیار خوبی داره اگر ناشر و سازندگان به درک ارزش این اثر برسن .

قسمت اول از هر نظر بهتر بود، به غیر از زاویه دوربین

حاصل جفت گیری سایلنت هیل و رزیدنت ایول که اصلا در حد هیچ کدومشون نیست.

خیلی این سری رو دوست داشتم،واقعا حیف که نسخه سوم رو نساختند(شاید یه روزی…)

هر دو رو تجربه کردم ولی از نسخه اول خیلی بیشتر خوشم اومد و اونو با گیمای برتر مقایسه کردم و دیدم واقعا دوست دارم تا ته داستان برم ولی نسخه دوم منو وادار به این کار نکرد

اتفاقا همین چند روز پیش تمومش کردم، جهان باز شدنش تو ذوق میزد اما در همه قسمت ها هم بد نبود، من از قسمت اول خوشم اومده بود و ۲ بار تمومش کردم اما این یکی با کنترل خشکش و ظاهر دربه داغون مامورای موبیوس که طی بازی باهاشون آشنا میشی همین یک بار بسش بود، تانگو هم که بسته شد احتمال زیاد The Evil Within به تاریخ می پیونده

کاملا موافق ام من همین ۲ سال پیش نسخه اول و دوم رو پشت سر هم بازی کردم و نسخه اول یکی از بهترین وحشت بقا هایی که تا حالا بازی کردم ولی نسخه دوم خیلی به دلم ننشست. قشنگ اُفت کیفیت طراحی مراحل و اتمسفر بازی، بین نسخه اول و دوم کاملا معلوم بودش.