شیپور های جنگ به صدا در می آیند | نقد و بررسی Total War Rome II

۹ سال قبل در سال ۲۰۰۴ سری Total War  توانست با نسخه ی Rome به یکی از بهترین فرانچایز های سبک استراتژی تبدیل شود و طرفداران زیادی در بین هواداران پلتفرم PC پیدا کند . در طی این سال ها ۴ نسخه دیگر از توتال وار روانه بازار شد و حال نوبت به ساخت دنباله برای یکی از بهترین بازی های این فرانچایز رسید تا باز هم هواداران این سبک را به سمت خود بازگرداند .

Total War Rome II

سازنده : The Creative Assembly

ناشر : Sega

سبک : استراتژی نوبتی / همزمان

پلتفرم : PC

تاریخ عرضه : ۳ سپتامبر ۲۰۱۳

ساخت Rome II بعد از گذشت چند ماه از عرضه ی Shogun 2 و شایعه های مختلف ، در تاریخ ۲ جولای ۲۰۱۲ تایید شد و در طول این مدت در مرحله ساخت بود و با تاخیر های زیادی مواجه شد تا اینکه بالاخره چند روز پیش عرضه شد و با بازخورد های متفاوتی نیز روبرو شد .

یک جنگ تمام عیار

” قبل از جنگیدن ، تسلیم شدن را بیاموز . “

Agustus Cesar امپراطور روم

وقایع بازی به سال ۲۷۲ قبل از میلاد باز می گردد و روایت اتفاقات آن دوران به مدت ۳۰۰ سال است . در آن زمان حکومت های بزرگ و کوچک زیادی وجود داشتند و قدرت مابین آنها تقسیم شده بود و بعد از مدتی هر کدام برای حکمرانی بر دیگران ، باید قدرت خود را بر آنان دیکته می کرد . شما نیز در نقش یکی از این حکومت ها هستید . از بین ۱۰ حکومت قابل بازی که مربوط به آن دوران هستند ، می توانید به دلخواه یکی را انتخاب کرده و داستان آن قوم را دنبال کنید و ماموریت های مختلفی را برای سلطه بر دیگران انجام دهید . داستان و روایت بازی کاملا در دست شماست و شمایید که تاریخ و وقایع بازی را رقم زده و تعریف می کنید . مثلا در یک سال شما به یک حکومت دیگر حمله می کنید و به عمر آن ها پایان می دهید و همین عمل شما در تاریخ بازی ثبت می شود و به نوعی داستان شما را شکل می دهد .

همانطور که می دانید ، بازی دو بخش نوبتی و همزمان دارد که بیشتر بار داستان بر دوش بخش نوبتی بازی است . مانند بازی های قبل Total War طی هر نوبت باید مشغول ساخت و ساز و مدیریت منابع باشید و قسمت مبارزات به بخش هم زمان سپرده شده است . اولین تغییری که نسبت به قبل در این بخش دیده می شود ، ایجاد استان ها و ایالت ها است که هر کدام از آن ها از چند شهر تشکیل شده اند و برای اداره بهتر و ارتقاء دادن نیازمند فتح همه ی شهر های یک ایالت هستید تا علاوه بر آن ، بر میزان قدرت و اعتبار حکومت خود نیز بیافزایید . شاید این نوع تقسیم بندی در اوایل بازی کمی گنگ و بی اثر به نظر برسد ، ولی هر چه در بازی جلو می روید ، مشاهده می کنید که نه تنها این سیستم بیهوده نیست ، بلکه به واقعی و عقلانی تر شدن بازی کمک شایانی کرده است . شما هیچ وقت با تصاحب یک شهر کوچک یا یک روستا و از بین بردن یک حکومت کوچک محلی اعتبار و قدرت کسب نمی کنید ، بلکه با غلبه بر دشمنانی که در سراسر یک سرزمین و ایالت بزرگ هستند ، می توانید قلمرو خود را بیش از پیش بر سر زبان ها بیاندازید . این امر باعث می شود هم حکومت های دیگر دست دوستی به سمت شما دراز کنند ، هم باعث می شود دشمنان بیشتری برای شما پیدا شود که طاقت دیدن قدرت شما را ندارند . سازندگان با این تغییر ریسک بزرگی را به جان خریده اند  چون همین تغییر باعث شده ، بازی نسبت به قبل کمی آسان تر شود و طولی نمی کشد با فتح یک شهر به خوبی مردم شهر هم شما را قبول می کنند ، ولی فقط کافیست موقعی را به یاد بیاورید که در بازی های قبل بلافاصله بعد از فتح یک شهر و کمی لغزش ، شورشیان زیادی بر علیه حکومت شما قیام می کردند . این حرکت شاید کمی برای افراد جدیدی که به انجام این بازی می پردازند ، خوب باشد ولی به همان مقدار برای طرفداران قدیمی این فرانچایز ناراحت کننده است که از آن پیچیدگی قبل به سمت ساده شدن رفته اند .

انواع آرایش های نظامی را می توان به خود گرفت .

دیپلماسی و ارتباط با دیگران نیز دچار تغییراتی شده که بالعکس روند بازی کمی سخت تر از گذشته است . این سختی از تجارت و اتحاد گرفته تا اجازه دسترسی به قلمرو در همه جا دیده می شود . حکومت های دیگر به سادگی پذیرای درخواست تجارت شما نمی شوند و باید منابع قابل قبول و با ارزشی داشته باشید تا آن ها قبول کنند . اتحاد نیز به همین شکل است و خیلی کم پیش می آید تا قبول کنند که با شما متحد شوند و اکثرا باید منتظر بمانید تا خودشان دست دوستی به سمت شما دراز کنند وگرنه اکثر وقات با مخالفت آنها مواجه می شوید .

اما اصلی ترین تحول بازی در این بخش بر می گردد به نحوه مدیریت سرباز ها و نیروهای ارتش شما که با گذشته بسیار تفاوت دارد . اول از همه اینکه دیگر مانند گذشته نمی توانید یک دسته از سرباز ها را بدون فرمانده و ژنرال در بازی کنترل کنید و بدون آن حتی یک سرزمین را تحت سلطه در آورید . در اینجا حتما باید یک ژنرال را به خدمت گرفته و به واسطه ی آن نیز اقدام به اختیار سرباز و سواره نظام کنید یا اینکه اگر در هنگام جنگ و خارج از قلمرو خود هستید ، مزدورانی را برای خود استخدام کنید . همانطور که گفته شد ، دیگر نمی توانید سرباز ها را جداگانه تربیت کنید و این خود باعث می شود که دسته ها و ارتش منظم تر و در یک جای به خصوص و مورد نظر متمرکز شود و از یک طرف محدودیت تعداد ژنرال باعث می شود اگر هر کدا م از نیروهای تان در نقطه ای مشغول پیکار باشد ، ممکن است از طرفی دیگر مورد حمله قرار بگیرید و باعث شده تا با دقت بیشتری به تقسیم نیرو ها بپردازید که همین باعث بالا رفتن بار استراتژیک این بخش از بازی می شود . اما می رسیم به یکی از بهترین قابلیت های اضافه شده در این نسخه و آن این است که شما وقتی با نیرو های خود به قلمرو کشوری دیگر پای می گذارید بدین معنی نیست که قصد حمله به آن جا را دارید و فقط مقداری از اعتماد آنها به شما کاسته می شود . شاید این قابلیت خیلی پیش پا افتاده به نظر برسد اما بعضی مواقع که به شما اجازه دسترسی به یک جا داده نمی شود ، اهمیت اش بیش از پیش نمایان می شود .

در کل این بخش در بازی پیشرفت هایی داشته که شاید نواقصی داشته باشد و زمان لازم است تا هم سازندگان بیشتر روی این ایده ها کار کنند و طرفداران هم با آن کنار بییند ، اما بعضی ایرادات بازی غیر قابل چشم پوشی است . بعد از هر نوبت باید صبر کنید تا دیگر حکومت ها ( NPC ها ) نیز نوبت خود را انجام دهند که به دلیل تعداد زیاد آن ها زمان بسیار زیادی صرف رسیدن نوبت دوباره به شما می شود و وقتی در بازی پیشرفت می کنید و با تعداد بیشتری از آن ها آشنا می شوید ، این زمان نیز بالاتر می شود و حتی کار به جایی می رسد که حتی می توانید به انجام کار های روزانه نیز بپردازید ! هوش مصنوعی نیز دیگر نقص این بخش است که در مواقعی که نوبت دشمنان شما رسیده و می توانند به شما حمله و به راحتی قلمروتان را تصاحب کنند ، اما بیشتر اوقات با کارهایی غیر عادی مواجه می شویم که واقعا جای تعجب دارند .

نبرد دریا به خشکی یکی از لذت بخش ترین نوع مبارزات

در هنگام ورود به درگیری و نبرد ، بازی به انتخاب شما ۳ حالت عقب نشینی ، نبرد خودکار و نبرد در میدان جلوی روی شما می گذارد . دو گزینه اول که نیاز به توضیح خاصی ندارد ، اما می رسیم به سومین گزینه . جنگ های بزرگ و پر جزئیات سری Total War همیشه معروف بوده و خیلی ها آن را نیز به همین دلیل تجربه می کنند . این بار نیز در Rome II سازندگان ۹ نوع پیکار تدارک دیده اند که تعدادی از آن ها کاملا جدید ، تعدادی تغییر یافته اند و بعضی هم بدون تغییر باقی مانده اند . اولین نکته که به محض ورود به این قسمت متوجه می شوید ، تغییر HUD بازی است . رابط کاربری نسبت به قبل جمع و جور تر و ساده تر شده و باعث شده دیگر در گرماگرم جنگ دچار سردرگمی نشوید و راحت تر به اداره میدان نبرد بپردازید . اما نکته همین جاست متاسفانه یا خوشبختانه در این بازی خیلی کم گیج می شوید (!) و آن هم یک دلیل بیشتر ندارد . ساده سازی به این بخش هم سرایت کرده اما بعضی اوقات اعمالی از طرف هوش مصنوعی سر می زند که نمی توان آن را به ساده شدن بازی ربط داد و واقعا این کارها را دیگر از این بازی انتظار نداشتیم . به جرات می توان گفت که هوش مصنوعی سربازان خودی بهبود های خیلی کمی داشته ولی بالعکس برای دشمنان شاهد پسرفت نسبت به Shogun 2 هستیم . این ایراد باعث شده که حتی مبارزاتی که شانس پیروزی کمی دارید ، با کمی تفکر به سود شما به پایان برسد . به هر حال با اینکه پیشرفت هایی در این بخش مانند انواع نبرد جدید و بهبود کنترل سربازان بازی به خود دیده ، اما متاسفانه ایراداتی که ذکر شد نیز در آن دیده می شود که مانع خودنمایی بیش از پیش بازی می شود ، اما سازندگان قول عرضه پچ هایی را داده اند که تا حدودی از این مشکلات می کاهد و تجربه ای بهتر برای شما رقم می زند ولی چه فایده که مانند نوش داروست بعد از مرگ سهراب .

با دوربین سینماتیک در میدان نبرد قدم بزنید .

” یک ارتش بزرگ همیشه آماده ی نافرمانی است . “

Cicero سیاستمدار رومی

امکان ندارد یکی از طرفداران این فرانچایز باشید و یکی از عناوین قبلی را تجربه کرده باشید و با باگ های این سری مواجه نشده باشید . باگ در بازی چه در گیم پلی و چه در گرافیک همیشه در این بازی دیده می شود که اکثرا هم به دلیل عظمت این عنوان و سختی های ساخت یک عنوان برای سخت افزارهای متفاوت است . اما این ضعف مانع خود نمایی گرافیک بی نظیر بازی نمی شود . کافیست بازی را بر روی یک سخت افزار قدرتمند و با تمام جزئیات تجربه کنید تا ببینید که سازندگان چگونه توانسته اند یک میدان نبرد را به زیبایی و با جزئیات سرسام آور برای مخاطب تدارک ببینند . این فقط قسمتی از قدرت این بخش است و کافی است تا در هنگام مبارزات بر روی  یک دسته از سرباز زوم کنید تا ببینید آنها هم از لحاظ چهره و هم از لحاظ لباس با هم تفاوت دارند و بعد درک کنید که چنین پیاده سازی فنی در نبرد های عظیم با هزاران سرباز مطمئنا باعث ایجاد باگ می شود تا دیگر بر سازندگان خرده نگیرید . البته ایراد دیگری در این بخش دیده می شود و آن هم بهینه نبودن بازی برای سخت افزار های معمولی و نسبتا ضعیف است . در اینصورت باید قید جزئیات فراوان را زده تا از شر افت فریم های زیاد رهایی پیدا کنید . در کل گرافیک بازی نسبت به نسخه قبل پیشرفت محسوسی داشته و اگر ایراداتی نیز دیده می شود ، به زودی با عرضه پچ های مختلف از سوی سازندگان برطرف می شود که یکی از آن ها در زمان نوشتن این نقد عرضه شده است .

شبیخون یکی از بهترین راههای تضعیف دشمنان

” جنازه ی دشمنان همیشه بوی خوبی دارد . “

Vitilus امپراطور روم

در Rome II آقای Richard Beddow که سابقه ساخت موسیقی نسخه ناپلئون را بر عهده داشته آهنگ سازی بازی را انجام داده است . او توانسته بسیار خوب از عهده کار بر آمده و فضاسازی مناسبی چه در بخش نوبتی بازی چه در میادین نبرد ایجاد کند . در هنگام مدیریت منابع و استراتژیک و معمولی موسیقی با تمی خاص برای مخاطب پخش می شود ولی هنگامی که روابط با یک حکومت دیگر قطع می شود و یا جنگی در می گیرد ، موسیقی دچار تغییراتی می شود که به خوبی حس اوضاع مملکت را بازگو می کند .

این تغییر تن موسیقی در میدان نبرد هم وابسته به شرایط مبارزات شنیده می شود ، اما ظریف ترین نکات صداگذاری مربوط می شود به افکت ها و صدا های میدان جنگ . از صدای فریاد های فرمانده ها گرفته تا صدای تیر های شلیک شده ی کمان ها و صدای پای سربازان ، همگی با ریزه کاری های فراوانی انجام شده است و این نشان دهنده وسواس بسیار زیاد سازندگان است که خواسته اند بازی حداقل در این بخش بدون نقص باقی بماند و تا حد بسیار زیادی موفق بوده اند .

بنفش اینجا ، بنفش اونجا ، بنفش همه جا

جنگ ، جنگ ، تا پیروزی

بدون شک Total War Rome II یکی از بزرگ ترین بازی های امسال است که طرفداران این سبک نباید تجربه ی آن را به هیچ وجه از دست بدهند . Rome II یکی از ۳ بازی برتر این فرانچایز است و مطمئنا تغییراتی که سازندگان در بازی ایجاد کرده اند ، در شماره های بعدی تاثیر مثبتی می گذارد و با عناوینی پخته تر روبرو می شویم .

این قسمت بهترین جایی است که می توانم این نکته را گوش زد کنم . بازی از لحاظ نمرات و متا شرایط عالی و خیلی خوبی ندارد و با خواندن نقد هایی که سایت های خارجی منتشر کرده بودند ، فقط باعث شدند که علاقه ام نسبت به این بازی بیشتر شود چون اکثرا ایراداتی غیر قابل دفاع گرفته بودند که با فکر کردن به آن هم خنده تان می گیرد و بهتر است به نمرات توجه زیادی نداشته باشید .