۱۰ بازی که در نیمه دوم خسته‌کننده می‌شوند

ایجاد تعادل بین عناصر روایی و گیم‌پلی، یکی از اساسی‌ترین جنبه‌های ساخت بازی به شمار می‌رود و زمانی که به درستی اجرا نشود، می‌تواند همه چیز را خراب کند. تحمل اثری که روند روایی مناسبی ندارد، بسیار دشوار است. در این مطلب، ۱۰ بازی را مطرح می‌کنیم که با قدرت شروع می‌شوند و توجه ما را جلب می‌کنند، اما با نزدیک شدن به نیمه دوم جذابیت خود را از دست می‌دهند.

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain

کوجیما با ساخت Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain یکی از به‌یادماندنی‌ترین عناوین مخفی‌کاری صنعت بازی را عرضه کرد. این عنوان، روایتی پر مضمون را با جهان باز خود ترکیب می‌کند و دنیایی از احتمالات بی‌شمار را پیش‌ روی پلیر قرار می‌دهد و گیمر راه‌های خلاقانه‌ای برای پشت سر گذاشتن چالش‌های مختلف پیدا می‌کنند.

بازی با سرعت بالایی شروع می‌شود و از نقطه‌ای به بعد، گیمرها با ابزار پیچیده‌تری ماموریت‌ها را پشت سر می‌گذارند. با این حال، پس از ماموریت ۳۱، چنین احساسی به مخاطب القا می‌شود که «ماموریت‌های جدید» فقط نسخۀ تغییر یافتۀ ماموریت‌های قدیمی‌تر هستند. هرچند ماموریت‌ها همچنان جذابیت خود را دارند، اما در نهایت به نظر می‌رسد که محتوای بازی مدت‌ها قبل تمام شده. نکتۀ جالب توجه آن است که بازی قرار بوده یک چپتر دیگر داشته باشد.

RAGE

id Software، که با DOOM به شهرت رسید، بازی RAGE را منتشر کرد که نوید یک ماجراجویی هیجان‌انگیز را می‌داد. در دنیای پساآخرالزمانی بازی، اکشن و تنش حرف اول را می‌زنند. بازی شروعی انفجاری دارد و سیستم پیشروی در اوایل لذت‌بخش است. مبارزات در زیر سبک گرافیکی با رنگ‌بندی سبز، قهوه‌ای و خاکستری زیبا به‌نظر می‌رسند. با این حال، روایت بازی کوتاه است. داستانی که قرار بود همه چیز را به هم گره بزند، ضعیف نوشته شده و به راحتی فراموش می‌شود. ماموریت‌هایی که در ابتدا به شدت هیجان‌انگیز به‌نظر می‌رسیدند، حالا جای خود را به درجا زدن در یک محیط بزرگ و خالی داده‌اند. علی‌رغم کم و کاستی‌ها، RAGE به لطف گیم‌پلی و طراحی‌ بصری زیبای خود، لحظات خوبی را برای مخاطب رقم می‌زد. این بازی ترکیبی از اوج‌ها و فرودهاست و تلاش می‌کند با جوهرۀ جذاب دنیای پساآخرالزمانی‌اش، هیجان نیمه اول خود را حفظ کند.

Final Fantasy XV

Final Fantasy 15 سال‌ها در جهنم توسعه به سر برد و نهایتاً در سال ۲۰۱۵ عرضه شد. این بازی نسبت به عناوین قبلی فرنچایز، نوید یک پیشرفت بزرگ و مثال‌زدنی را می‌داد. علاوه بر تعریف دوبارۀ سیستم مبارزات، ساختاری جدید از «جهان باز» را برای سری معرفی کرد. البته می‌توان گفت مواجه شدن با سیر عظیمی از دشمنان و گشت‌وگذار در محیط‌های افسانه‌ای، تنها برای چند ساعت اول جذاب است. نیمه دوم، تجربه‌ای نسبتاً خطی را ارائه می‌دهد که لذت رسیدن به لحظات پایانی را مشکل می‌کند.

Hogwarts Legacy

Hogwarts Legacy رویایی بود برای طرفداران دنیای جادوگری که به حقیقت پیوست. تعریف سازندگان از ورود یک دانش‌آموز نوپا به مدرسۀ جادوگری هاگوارتز بی‌نظیر بود. گشت و گذار در گوشه و کنار مدرسه تجربه‌ای وصف‌نشدنی به شمار می‌رفت و برای ساعت‌ها مخاطب را با انواع و اقسام فعالیت‌های جادویی مختلف مشغول می‌کرد. با این حال، رفته رفته جادوی بازی رنگ می‌بازد و مبارزات تکراری بازی حس کهنگی القا می‌کنند. حتی ممکن است از مراحل فرعی تکراری و روایت بازی دل‌سرد شوید.

Far Cry 3

پس از موفقیت Far Cry 2، یوبیسافت با ساخت Far Cry 3 سنگ تمام گذاشت و طرفداران فرنچایز را به سفری فراموش‌نشدنی، در بهشت ​​گرمسیری جزایر روک، برد. با مکانیک‌های ساده و فعالیت‌های جانبی جذاب‌، Far Cry 3 ساعت‌های سرگرمی ارائه می‌داد. از سوی دیگر، Vaas با خلق و خوی عجیبش، لایه‌ای فراموش نشدنی را به تجربه اضافه می‌کرد.

با این حال، بازی هیجان نیمه اول خود را در نیمه دوم از دست می‌‎دهد و پس گرفتن منابع و شکست دادن دشمنان، تکراری می‌شود. علاوه بر این، کیفیت مراحل پایانی، هیجان کلی این ماجراجویی را خدشه‌دار می‌کرد.

Mafia 3

می‌توان گفت جهان جذاب و گیم‌پلی سرگرم‌کننده، هیچگاه از دلایل اصلی محبوبیت سری Mafia نبودند. جذابیت این سری معمولاً در درام‌های جنایی درگیرکننده و حضور شخصیت‌های غیرقابل اعتماد نهفته است. با اینکه ۱۳ Hangar برای رسیدن به دنیایی پویاتر تلاش کرد، اما Mafia 3 در نهایت محصولی ضعیف بود.

Mafia 3 مقدمه هیجان‌انگیزی دارد و مخاطب را با انواع مختلف مکانیزم‌های مخفی‌کاری و نحوه پیشبرد مراحل آشنا می‌کند. با این حال، همین مکانیزم‌ها به سرعت جذابیت خود را از دست می‌دهند و تنها انگیزه برای ادامه دادن این است که ببینیم داستان چگونه به پایان می‌رسد.

Dark Souls 1

Dark Souls، محصول استودیوی FromSoftware، یکی از مهم‌ترین بازی‌‌های نسل‌های اخیر به شمار می‌رود. در دورانی که صنعت بازی به منظور جذب مخاطب بیشتر محصولات آسان‌تری را به خود می‌دید، Dark Souls جرأت کرد با عملکردی متفاوت و بدون در نظر گرفتن پیامدها، مخاطبان را به تجربه‌ای چالش‌برانگیز دعوت کند. بازی در نیمۀ اول، عزم مخاطب را با باس‌فایت‌های پراکنده در جهان به‌هم پیوسته خود می‌آزماید. سفر به آنور لوندو تجربه‌ای هیجان‌انگیز و در عین حال وحشتناک بود.

با این حال، درخشش بازی شروع به محو شدن می‌کند. گشت و گذار در دنیای پیچیده جای خود را به Fast Travel می‌دهد و بازی در سطوح بعدی مانند Lost Izalith و New Londo Ruins برای حفظ چالش با مشکل مواجه می‌شود. کیفیت کلی در نیمۀ دوم به میزان قابل توجه‌ای کاهش می‌یافت، که با توجه به تجربه استثنایی نیمۀ اول، مایوس‌کننده‌ است.

Silent Hill 4: The Room

پس از انتشار Silent Hill 2 در اوایل دهۀ ۲۰۰۰، سری بازی‌های Silent Hill در مسیر نزولی قرار گرفتند. Silent Hill 4 کور سوی امیدی برای بازگشت فرنچایز به دوران اوجش بود، اما این عنوان نیز باعث ایجاد دودستگی در میان طرفداران شد. بازی در انتقال حس ترس و مفاهیم کلی فرنچایز عملکرد مطلوبی داشت، اما همه چیز به همین جا ختم نمی‌شود.

لحظه به لحظۀ Silent Hill 4 خوب پیش می‌رود اما وقتی کمی به عقب برگردید و به نمای کلی نگاه کنید، متوجه مشکلات بزرگ آن می‌شوید. برای مثال، تلاش توسعه‌دهنده در فاش کردن رمز و رازهای بازی در نیمه دوم ناامیدکننده است و به همین دلیل، نیمه اول پرحادثه‌تری را شاهد هستیم. علاوه بر این، لزوم بازبینی نقاط مختلف باعث می‌شد همه چیز تکراری و خسته‌کننده شود.

Resident Evil 3 Remake

Resident Evil 3 Remake به طور واضح و مشخص به دو نیمه تقسیم شده و نیمه اول قوی‌تر از نیمه دوم ظاهر می‌شود. دلیل کاهش کیفیت عمدتاً به دور شدن بازی از ریشه‌های سبک ترس و بقا باز می‌گردد و به طور کلی شاهد نیمه دوم اکشن‌تری هستیم. این موضوع دقیقاً مشابه با مشکل بحث‌برانگیز Resident Evil 6 بود. مطمئناً حفظ یک لحن ثابت، منجر به تجربه‌ای بسیار منسجم و لذت‌بخش‌تر می‌شد.

Middle-Earth: Shadow of War

Middle Earth: Shadow of War بر پایه Shadow of Mordor بنا شد. سبک بازی بر اساس عناصر اکشن و استراتژی تعریف می‌شود و تجربه‌ای سرگرم‌کننده را در دنیایی تخیلی مشابه با آثار تالکین ارائه می‌دهد. سیستم Nemesis بازی از ویژگی‌های متمایز آن است و منجر به ماجراهای شخصی منحصربه‌فردی می‌شد که همیشه در یاد مخاطب می‌مانند.

در ابتدا، بازی بسیار لذت‌بخش است. ساختن ارتش اورک‌ها و رویارویی با چالش‌های مختلف تقریباً اعتیاد آور است زیرا با هر نبرد جای پیشرفت وجود دارد، اما در نهایت همین مراحل تکراری می‌شوند. بازی در طولانی مدت خسته‌کننده می‌شد و لذت تجربه آن کاهش می‌یافت.