منابع داخلی در گیمینگ چگونه کار می کنند و به کدام شایعه‌ها می‌توانید اعتماد کنید؟

اگر حتی برای مدت کوتاهی اخبار دنیای گیمینگ را دنبال کرده باشید، قطعا با اصطلاحاتی مانند «اینسایدر» و یا «لیک» مواجه شده‌اید. چه خبر انتشار بازی جدید باشد یا خبر لغو شدن بازی دیگر، همیشه شایعه‌ای وجود دارد که تنور گمانه‌زنی ها و بحث‌ها را داغ نگه دارد. اگر تا کنون از خود پرسید‌ه‌اید که این اخبار به ظاهر محرمانه از کجا می‌آیند یا اینسایدر‌هایی که به این اخبار دسترسی دارند دقیقا چه کسانی هستند، این مطلب را از دست ندهید.

۲۰۲۴، سال عجیبی برای اینسایدرهای صنعت بازی‌های ویدئویی بوده است. یکی از معروف‌ترین افشاگر‌ها با نام Midori که ادعا می‌کرد یک زن ژاپنی است، چندی پیش معلوم شد که نه زن است و نه ژاپنی و طی یک شب تمام اعتبار خود را از دست داد. یکی دیگر از افشاگران محبوب که با نام Pyoro شناخته می‌شد، پس از اینکه فاش کرد منبع خبری او، یکی از کارکنان نینتندو است، به طور مشکوکی ناپدید شد. در اوایل ژوئن (خرداد) نیز، گزارشی منتشر شد مبنی بر اینکه چگونه کارمندان YouTube، با دسترسی نامحدود خود به ویدئوهای خصوصی و فهرست نشده، از افشای بازی‌های ویدئویی برجسته پول پارو می‌کنند. به دنبال آن، تحقیق بزرگی توسط گوگل آغاز شد و در نتیجه ناشران بازی‌های ویدئویی در سراسر صنعت از جمله نینتندو، تدابیر محتاطانه‌تری را در فرایند رونمایی از بازی‌های خود پیاده‌سازی کردند. همین هفته گذشته، بار دیگر شایعه بی‌اساس لغو بازی GTA 6 شروع به سروصدا کرد، ولی طولی نکشید که تکذیب شد.

درز اطلاعات و شایعات در صنعت گیمینگ همچنان در حال رشد است و ماورای گزارش‌ها و سرفصل‌ها، اغلب سؤالات مختلفی را در مورد نحوه عملکرد آن از افراد مختلف می‌بینیم. چگونه شخصی اطلاعات زودتر از موعد را به دست می‌آورد؟ منظور از منبع چیست؟ آیا می‌توان به هر شخصی در گزارش خود استناد کرد؟ چرا برخی به خبرنگاران یا اینسایدرها اخبار را فاش می‌کنند؟ اصول اخلاقی پشت این‌گونه گزارش‌ها چیست؟ اینها تنها بخشی از نمونه سؤالاتی است که می‌خواهیم در طول این مقاله به آنها بپردازیم و امیدواریم که در پایان، درک بهتری از نحوه کار یکی از مهم‌ترین جنبه‌های صنعت خبر در بخش گیمینگ داشته باشید.

قبل از هر چیز، بیایید کمی با مبانی آشنا شویم. نخست، در مورد اینکه اطلاعات از کجا و به چه شکل به دست می‌آیند صحبت کنیم و سپس ببینیم چگونه می‌توان مطمئن شد کسی قابل‌ اعتماد است.

وقتی صحبت از گزارشی می‌شود که حاوی اطلاعات فاش شده یا به‌اصطلاح «لیک» (Leak) است، سه نوع منبع اصلی وجود دارد:

منبع دست اول: هنگامی که فرد خبری را بر اساس آنچه خود به دست آورده، در اختیار دیگران قرار می‌دهد.

منبع دست دوم: هنگامی که فردی، خبری را به نقل از دیگری ارائه می‌دهد. برای مثال اگر فردی بگوید از آقای X شنیدم که قرار است بازی Y در تاریخ Z منتشر شود، یک خبر با منبع دست‌دوم به شمار می‌رود.

منبع موثق: هنگامی که خبر فاش شده حاوی فیلم، عکس، ویدئو، ایمیل و… است که می‌تواند صحت خبر را تأیید کند.

 همچنین، دانستن تعریف ماهیت اینسایدر نیز برای کامل‌ کردن فهم شما از این پازل، خالی از لطف نیست.

اینسایدر (insider): شخصی که به اطلاعات داخلی و غیر قابل دسترسی توسط عموم، دسترسی دارد. اینسایدرها می‌توانند یک خبرنگار رسمی یا صرفاً فردی با نفوذ درون یک شرکت یا حتی یکی از خود توسعه‌دهندگان باشند. همچنین، اینسایدرها گاه خود اخبار را منتشر کرده و نیز گاهی به‌عنوان یک منبع دست‌اول یا دوم برای دیگر خبرنگاران عمل می‌کنند.

به‌دست‌آوردن اطلاعات

به‌دست‌آوردن اطلاعات به طرق مختلف اتفاق می‌افتد و به طور قابل‌توجه‌ای از روش‌های سنتی مانند مصاحبه با منابع اصلی، تغییر کرده است. اکنون بیش از هر زمان دیگری، با وجود دسترسی آسان به اطلاعات به لطف اینترنت، توانایی‌های مخاطبان، افزایش درک فناوری و رسانه‌های اجتماعی، شایعات و گمانه‌زنی‌های بیشتری رخ می‌دهد.

ما اکنون در «عصر اطلاعات» هستیم و اگر بدانید به‌عنوان خبرنگار کجا را نگاه کنید و مهارت‌های مناسب را نیز داشته باشید، بسیاری از اطلاعاتی که در حالت عادی «محرمانه» تلقی می‌شوند، به‌راحتی قابل دسترس خواهند بود.

روش‌های زیر، رایج‌ترین روش‌هایی هستند که افراد مختلف از آنها برای به‌دست‌آوردن اطلاعات داخلی استفاده می‌کنند و در دسته‌بندی «اسناد موثق» قرار می‌گیرد.

• Datamining: واکاوی اطلاعات درون بازی به جهت پیداکردن محتوای بیشتر
• ثبت نشان‌های حقوقی و دیجیتالی یک اثر
• آگهی‌های جذب کارکنان و بازیگران
• صفحات اجتماعی (به‌خصوص Linkdin)
• JSON Sniffing: دست‌یابی به اطلاعات با استفاده از ضعف‌های امنیتی یا هک‌کردن، مانند اتفاقی که برای استودیوی Insomniac رخ داد.

 همان‌طور که قبلاً ذکر شد، روش «سنتی» برای به‌دست‌آوردن اطلاعات، همان مصاحبه‌کردن با منابع مختلف است. با این حال، اطلاعات نادرست یا ناقص معمولاً به دلیل تأیید/عدم تأیید بین منابع، از اینسایدرها و خبرنگاران شکل می‌گیرند.

 قابل‌اعتماد بودن

در مورد شایعات، لیک‌ها و گزارش‌ها، قابل‌اعتماد بودن فردی که اخبار را گزارش می‌کند، اغلب موضوع اصلی بحث و گفتمان‌ها پیرامون آن است.

به طور معمول، گزارشی که از سوی یک خبرنگار معتبر منتشر می‌شود، شامل چندین منبع و سند خواهد بود که بتواند خبر او را تأیید کند. تعداد منابع مورد نیاز برای یک گزارش، بسته به گزارشگر یا رسانه ممکن است متفاوت باشد، اما معمولاً وجود سه تا چهار منبع موثق برای تأیید خبری مانند انتشار یک بازی جدید، عرف این حرفه به‌حساب می‌آید. برای اخبار یا گزارش‌های بزرگ‌تر، مانند گزارش‌های مربوط به سوء رفتار یک استودیو با کارکنان، از یک خبرنگار انتظار می‌رود که قبل از انتشار گزارش، با ده‌ها منبع اولیه و ثانویه صحبت کند. شاید با خود بگویید که تمام این قواعد منطقی به نظر می‌رسد و انتظار دارید که از این قوانین در حرفه خبرنگاری همیشه پیروی شود، ولی حقیقت این است که چنین نیست. لزوماً هر شخصی که دسترسی به منابع خاص به‌عنوان یک اینسایدر دارد، دوره‌های خبرنگاری مورد نیاز را طی نکرده است که او را ملزم به رعایت قوانین و اخلاقیات این شغل بکند.

اطلاعات همه‌جا وجود دارد و تقریباً هر کسی می‌تواند با چند ساعت تحقیق و کمی شانس، به «اطلاعات داخلی» دست یابد. در حالی که این نوع اطلاعات معمولاً می‌توانند درست باشند، همیشه ارزش این را دارد که مطمئن شوید از کجا سرچشمه گرفته‌اند و آیا با گزارش‌های قبلی آن شخص مطابقت دارند یا خیر. به‌عنوان مثال، اگر یک دیتاماینر Call of Duty گزارش داد که انتشار GTA 6 با تأخیر مواجه شده است، از خود بپرسید که این اطلاعات از کجا آمده است؟ چرا منبعی تصمیم گرفته تا چنین خبر مهمی را در اختیار ما قرار دهد؟ آیا او این اطلاعات را با منابع دیگر تأیید کرده است؟ آیا او برای نظر یا تأیید، با ناشر تماس گرفته؟ این شخص ممکن است در مورد شایعات و اطلاعات مربوط به Call of Duty، صد درصد در پیش‌بینی‌های خود درست باشد؛ زیرا او اطلاعات مربوط به این بازی را از طریق Datamining فاش می‌کند، اما چنین شایعه بزرگی درباره GTA 6، چیزی بیشتر از دروغ‌ گفتن به جهت جلب توجه نیست.

در اینجا چند مثال دیگر از نحوه مشخص کردن قابل‌اعتماد بودن منابع آورده شده است:

مثال ۱: مدتی پیش، خبر اخراج ۶۵۰ کارمند مایکروسافت برای اولین بار توسط استیون توتیلو (Stephen Totilo) از وب‌سایت Game Files منتشر شد. آقای توتیلو، یک خبرنگار باسابقه و تایید شده است که اخبار ضدونقیض و یا گمراه‌کننده‌ای را منتشر نمی‌کند اما با این حال، یک خبرنگار حرفه‌ای نباید بدون تحقیق و مشاوره با منابع دیگر، صرفاً به‌خاطر اینکه خبرنگار دیگری آن را تایید کرده است، به بازنشر این خبر بپردازد. یک خبرنگار قابل‌اعتماد، به «صحت خبر» بیشتر از «چه کسی گفته» اهمیت می‌دهد. البته، گاهی اوقات اینکه منبع خبر چه کسی است می‌تواند در تایید صحت خبر نیز موثر باشد، ولی نباید تنها دلیل آن باشد.

مثال ۲: شخصی که اطلاعات یک وب‌سایت را از طریق JSON Sniffing افشا می‌کند، خبر عرضه کنترلر جدیدی را فاش کرده است که قرار است تا پنج روز دیگر معرفی شود. اگر این شخص سابقه خوبی در انجام گزارش‌های مشابه در گذشته داشته باشد، بنابراین به‌احتمال زیاد این بار نیز درست خواهد بود؛ زیرا اطلاعات او احتمالاً در قسمت بک‌اند یک وب‌سایت آپلود شده و او ازطریقی به آن دسترسی پیدا کرده است. همچنین، سابقه او با خبری که پوشش داده است نیز همخوانی دارد.

مثال ۳: مدتی قبل، یک حساب توییتر بدون هیچ‌گونه سابقه قبلی اعلام کرد که GTA 6 تا سال ۲۰۲۶ به تعویق افتاده است. این بدون شک یک خبر بزرگ به شمار می‌رود، اما این شخص از کجا چنین چیزی را می‌داند؟ چرا هیچ خبرنگار معتبری این ادعاها را تأیید نمی‌کند؟ به‌احتمال زیاد، یا منبعی به او دروغ گفته است یا خودش دروغ می‌گوید یا حداقل اطلاعات را از طریق دیگر منابع تأیید نکرده است. به یاد داشته باشید که اگر فردی علناً ادعا کند اطلاعات را از چندین منبع در اختیار دارد، به احتمال زیاد دروغ می‌گوید. زیرا اگر واقعا اینچنین بود، دیگران هم از آن باخبر می‌شدند.

چرا افراد مختلف، اطلاعات خود را در اختیار اینسایدرها قرار می‌دهند؟

این سؤال می‌تواند پاسخ‌های مختلفی داشته باشد و هرکدام به‌نوعی پیچیده هستند. ساده‌ترین پاسخ این است که در برخی مواقع، منبع خبر خود می‌خواهد که این خبر عمومی شود. به طور معمول این کار با نیت بدی انجام نمی‌گردد، مانند خبرهای درباره بازی‌های جدید که بین منابع و اینسایدرهایی که با هم رابطه دوستانه دارند، رد و بدل می‌شود. البته در مواقعی، هدف از این افشاسازی، ضربه‌زدن و تخریب یک استودیو یا شرکت است. به همین دلیل تأیید بین منابع متعدد نه‌تنها برای یک گزارش دقیق ضروریست، بلکه از نظر اخلاقی نیز حائز اهمیت است. اما به‌ طور کلی، صرف‌نظر از هر نیتی، اکثر اطلاعاتی که بین منابع و خبرنگاران رد و بدل می‌شود، به این دلیل است که آنها دوست هستند یا به گزارش قبلی‌شان اعتماد دارند.

تایید یک خبر

گاهی اوقات، اینسایدرها به دلیل اطلاعات ناقص دریافت شده یا حتی اخبار غلطی که به دستشان می‌رسد، نمی‌توانند صحت خبر را به طور کامل تایید کنند. این زمانی است که دانسته‌ها و اخلاق یک خبرنگار معتبر ممکن است منجر به این شود که یک خبر مهم، تا زمانی که برخی پیش‌نیازها برای نوشتن و تایید آن خبر برآورده شود، هرگز به انتشار نرسد. این اغلب می‌تواند به این معنا باشد که این نوع گزارش‌ها ممکن است نوشتن و تأییدشان هفته‌ها یا حتی ماه‌ها طول بکشد، مگر اینکه شخص دیگری با منابع بیشتر یا استانداردهای خبرنگاری کمتر، زودتر درباره آن گزارش دهد. غیرمعمول نیست که حتی برخی از بزرگ‌ترین خبرها، به دلیل صدها ایمیل، تماس و غیره که برای اطمینان از اطلاعات دقیق مورد نیاز است، فرایند انتشارشان بیش از شش ماه طول بکشد.

اما نیاز پایان‌ناپذیر برخی خبرگزاری‌ها و وب‌سایت‌ها برای یک گزارش و یا خبر دست‌اول، مفهوم جدیدی نیست و نباید دست کم گرفته شود. به‌ هر حال، اولین کسی که در مورد چیزی گزارش می‌دهد، بیشتر احتمال دارد که کلیک و بازدیدهای بالاتری را داشته باشد. اینجاست که اشتباهات اتفاق می‌افتد و خبرنگاران/اینسایدرهای کم‌تجربه‌ در مقایسه با یک خبرنگار معتبر که همیشه بررسی‌های لازم را انجام می‌دهد، عیارشان معلوم می‌شود. «نیاز به اول بودن»، پدیده منحصر به فردی را در حرفه خبرنگاری ایجاد کرده است که می‌توان آن را «پدیده اینسایدرها» نامید. اینجاست که اینسایدرها به‌دروغ داستانی بین خودشان را تایید می‌کنند.

احتمالاً به یاد دارید که در اوایل امسال، تقریباً همه کسانی که یک پادکست گیمینگ داشتند، ظاهراً اطلاعات داخلی در مورد عرضه بازی‌های مختلف فرست پارتی ایکس باکس برای پلی استیشن داشتند؟ درست حدس زدید، این یک نمونه بارز از «پدیده اینسایدر‌ها» بود. می‌توان گفت که ما خبرنگاران یک «جامعه» هستیم که در آن اکثر منابع داخلی، خبرنگاران، صاحبان پادکست‌ها، تولیدکنندگان محتوا و غیره در پشت‌صحنه با یکدیگر صحبت می‌کنند.

برای مثال، بیایید فرض کنیم که یکی از کارمندان ایکس باکس که او را کارمند X می‌نامیم، از اینکه شرکت در حال تغییر راهبرد خود برای آوردن بازی‌های فرست پارتی خود به پلی استیشن است، ناراضی است. کارمند X، اکنون اطلاعاتی را به چندین اینسایدر مختلف افشا می‌کند و به آنها چیزهای متفاوتی را تحت‌تأثیر ناراحتی خود و به‌قصد صدمه‌زدن به شرکت می‌گوید. با این وجود، از آنجایی که آن اینسایدرها موقعیت فرضی ما، جز کارمند X، منبع دیگری برای این خبر ندارند، در پشت‌صحنه با یکدیگر صحبت می‌کنند و به‌سرعت اطلاعات بین خود را بر اساس همان منبع X تأیید می‌کنند.

مثال: فرض را بر این می‌گذاریم که کارمند X که به‌شدت از دست ایکس باکس عصبانی است، اخبار ناقص و متفاوتی را در اختیار پنج اینسایدر مختلف قرار می‌دهد.

کارمند X (منبع اصلی) به اینسایدر ۱ ——–> هی! «بازی الف» قرار است برای پلی استیشن منتشر شود.
کارمند X (منبع اصلی) به اینسایدر ۲ ——–> هی! «بازی الف» قرار است برای پلی استیشن منتشر شود.
کارمند X (منبع اصلی) به اینسایدر ۳ ——–> هی! «بازی ب» قرار است برای پلی استیشن منتشر شود.
کارمند X (منبع اصلی) به اینسایدر ۴ ——–> هی! «بازی‌های الف+ب» قرار است برای پلی استیشن منتشر شوند.
کارمند X (منبع اصلی) به اینسایدر ۵ ——–> هی! «بازی‌های الف+ب+ج» قرار است برای پلی استیشن منتشر شوند.

 حال اگر در این فرضیه، اینسایدر شماره ۱ بخواهد زودتر از دیگران این خبر را منتشر کند، مکالمه بین آن‌ها به شکل زیر خواهد بود. در نظر داشته باشید این افراد هیچ‌کدام خبر ندارند که کارمند X، منبع مشترک آن‌هاست.

 اینسایدر ۱ به اینسایدر ۲: آیا خبر داری که «بازی الف» قرار است برای پلی استیشن منتشر شود؟
 اینسایدر ۲ به ۱: بله!

 اینسایدر ۱ به اینسایدر ۳: آیا خبر داری که «بازی الف» قرار است برای پلی استیشن منتشر شود؟
 اینسایدر ۳ به ۱: نه، ولی در رابطه با «بازی ب» خبر‌هایی شنیده‌ام.

 اینسایدر ۱ به اینسایدر ۴: آیا خبر داری که «بازی الف» قرار است برای پلی استیشن منتشر شود؟
 اینسایدر ۴: بله، تو چطور؟

 اینسایدر ۱ به اینسایدر ۵: آیا خبر داری که «بازی الف» قرار است برای پلی استیشن منتشر شود؟
 اینسایدر ۵: بله! همچنین خبری راجع به انتشار «بازی ب و پ» شنیده‌ام.

همان‌طور که می‌بینید، اینسایدر ۱ به‌اشتباه فکر می‌کند که در رابطه با خبر خود تأییدیه دریافت کرده است، درحالی که همه آن‌ها از یک منبع اصلی این خبر را دریافت کرده بودند. در پایان، یک خبر ناقص از سوی منبع و عدم تحقیق از سوی اینسایدر‌ها موجب پخش‌شدن شایعه در رابطه با سه بازی مختلف شد. در حالی که این یک مثال ابتدایی بود، نشان می‌دهد که با چه سرعتی یک شایعه می‌تواند از کنترل خارج شود و چرا راه‌های صحیح تأیید یک خبر مورد نیاز است.

گمانه‌زنی‌های حرفه‌ای

در سال‌های اخیر، این امر به طور فزاینده‌ای رایج شده است که خبرگزاری‌ها، گمانه‌زنی برخی خبرنگاران و اینسایدر‌ها را به‌عنوان افشاسازی یا اطلاعات داخلی محسوب می‌کنند. معمولاً این اطلاعات با اعلام رسمی فرق بسیاری دارند، بنابراین از خود بپرسید: آیا آن شخص در مورد محصول یا بازی مذکور، واقعاً دسترسی به اطلاعات داخلی دارد یا فقط یک حدس مبهم زده است؟ آنها چه اطلاعات خاصی برای اثبات ادعاهای خود در صورت تحقق یافتن ارائه کرده‌اند؟ یادتان باشد که اکثر مواقع، اگر حدسشان درست باشد آن را در بوق و کرنا خواهند کرد؛ ولی اگر حدسشان غلط باشد، تقصیر را گردن «تغییرات غیرمنتظره» می‌اندازند.

طی چند سال اخیر، اینکه خبرگزاری‌ها، گمانه‌زنی‌های حرفه‌ای افراد را به‌عنوان «افشاسازی» و «شایعه» پخش کنند، تبدیل به یک اتفاق عادی شده است. این حدس و گمان‌ها به خودی خود بد نیستند و ممکن است از روی تجربه باشند، مانند زمانی که یک تحلیل‌گر فوتبال، نتیجه یک بازی را پیش‌بینی می‌کند. ولی همیشه فرق آن‌ها را با اخبار واقعی در نظر داشته باشید.
 

نتیجه‌گیری

صحنه افشاسازی و شایعات در صنعت بازی دائماً در حال تغییر است. در حالی که خطوط بین روزنامه‌نگاران سنتی و اینسایدر‌ها در حال محو شدن است، نگاه‌کردن از بیرون ماجرا به داخل برای تعیین اینکه آیا شخصی قابل‌ اعتماد است یا خیر، کار چندان دشواری نیست. حقیقت این است که در این عصر جدید اطلاعات و خبررسانی، اطلاعات می‌توانند از هر کجا و هرکسی به دست آیند، اما گزارش دقیق و حرفه‌ای از برخی از مهم‌ترین اخبار صنعت بازی، برای جلوگیری از نشر اطلاعات نادرست، نیاز به زمان و تحقیق زیادی دارد.

 گزارش‌ها، توییت‌ها و ویدئوهای مبتنی بر افشای اطلاعات هرگز از بین نمی‌روند. در واقع، آنها احتمالاً در سال‌های آینده رایج‌تر نیز خواهند شد، اما این به شما بستگی دارد که حرف‌های چه کسی را باور کنید.

 فراموش نکنید، نسبت به هیچ‌چیز زودباور نباشید!

منبع: Insider Gaming