نقد مستند Taylor Swift: The Eras Tour | احترام به مخاطب و شکوه در اجرا
نام تیلور سوئیفت به قدری بزرگ است که من و امثال من با نقد وارد کردن به او کاری از پیش نخواهیم برد. اما این‌بار برخلاف جبهه تند بنده علیه سال ۲۰۲۳؛ یک اثر تماشایی، سرپا، زیبا و به شدت سرگرم‌کننده روی پرده رفته است و آن چیزی نیست جز مستند Taylor Swift: The Eras Tour. این مستند بی‌شک جزو بهترین‌های امسال و اثری بسیار باشکوه است که به نظر من فاصله زیادی از دیگر مستندهای کنسرت، موسیقی می‌گیرد و در پایان کاملا به یک اثر سینمایی با رسالت سینمایی تبدیل میشود.
در مواجه اول با این مستند، ناخودآگاه فکر انسان به مصرف‌گرایی و بولد کردن ستاره‌ها می‌رود. بنده نیز چنین فکر کردم که تیلور سوئیفت می‌خواهد بعد از پُر کردن جیب خود از طریق کنسرت و پلتفرم‌های مختلف، این‌بار قصد دارد پولی هم از سینما به جیب بزند. اما بعد از گذشت نیم ساعت از مستند Taylor Swift: The Eras Tour متوجه شدم که نه؛ از این خبرها نیست. تیلور آمده تا در ازای پولی که می‌گیرد ما را سرگرم کرده و حتی اثری بسیار خوب را نشانمان دهد. به قول خودمان پولی که گرفته حلالِ حلال است. این را از کجا می‌گویم؟ از یک چیز و شاید تنها چیز مهم: احترام به مخاطب. چقدر تیلور سوئیفت برای مخاطب خود ارزش قائل است. چقدر دلش می‌خواهد در ازای پولی که می‌گیرد کار تحویل دهد. کل افتخار Taylor Swift: The Eras Tour نیز از همینجا می‌آید. این نمایش برای مخاطب چه احترام‌ها که قائل است. رقص‌های عالی، نورپردازی درست، نمایش‌های مجزا درون هر یک اجرا، تیلوری که می‌رقصد و لباس عوض می‌کند و می‌خواند و… Taylor Swift: The Eras Tour حتی یک دقیقه هم به مخاطب اجازه استراحت کردن را نمی‌دهد. تمامی صحنه‌ها دیوانه کننده است. چه میزانسن‌های دقیق و زیبایی روی صحنه می‌آمد. برای هر موسیقی یک میزانسن و حتی یک اجرای مجزا در نظر گرفته شده. استیج متحرک و متغیر است و تیلور سوئیفت حتی یک قدمِ خود را هم هماهنگ و بخشی از اجرا کرده است. چیز دیوانه کننده‌تر این است که این اجرا بیش از سه ساعت است! یعنی دقت کنید که چقدر روی این اجراها تمرین شده است. شاید ماه‌ها و سال‌ها و همه برای چه؟ برای پول؟ نه. تیلور سوئیفت آنقدری دارد که دگر برای پُر کردن جیبش دست به این کارها نزند (کمی جلوتر به این موضوع خواهیم رسید) تمامی اینها از یک چیز می‌آید و آن احترام به مخاطب و تماشاگر است. یعنی تیلور در مقام تهیه‌کننده اصلی چنین فکر کرده که اگر قرار است کسی به کنسرت من بیاید و مثلا ۵۰۰ دلار پول بلیط بدهد، حداقل باید به اندازه ۱۰۰۰ دلار لذت ببرد. باید چنان شبی برایش رقم زد که تا پایان عمر فراموش نکند. چنین هم شد. تیلور سوئیفت موفق شد یک اجرای عالی و مهمتر از آن یک مستند عالی را تحویل جامعه هنری دهد. دمش گرم. حال این کنسرت و مستند را با داخل مقایسه کنید. شاید بگوید که اصلا این مقایسه جایز نیست؛ اما هست. همین مقایسه نکردن‌هاست که ما را عقب نگه داشته است. دوست داریم بگوییم اینجا ایران است و… خب که چه؟ مخاطب ایرانی حق ندارد اثر خوب ببیند؟ همش باید پژمان جمشیدی و فیلمهای آبکی ببیند؟. اصلا نه تنها سینما بلکه خود موسیقی. چقدر کنسرت‌های غیرهنری و بد تحویل ما داده شده است. پول هنگفتی داده، روی صندلی‌های فنر پریده نشسته و در محیطی تاریک و خفه به پلی بک فلان خواننده گوش داده و در پایان با نارضایتی سالن را ترک میکنیم. (خیلی خوش شانس باشیم خواننده از درون جعبه بیرون می‌پرد) پس چرا اجراهایی مثل اجرای تیلور سوئیفت را نداریم؟ مشکل از مخاطب است؟ مشکل از خواننده است؟ مشکل از عدم وجود فرهنگ نقد است؟ مشکل چیست؟
کمی بیشتر و جدی تر درباره مستند Taylor Swift: The Eras Tour بحث کنیم. این همه تعریف با کمی نقد منفی همراه است. نقد اصلی بنده به بازیگرانِ این مستند است. تمامی بازیگرانی که تیلور سوئیفت آورده، بد هستند. شاید رقصشان خوب باشد اما بازی چهره افتضاح است. تمامی بازی‌ها هایپراکتیو و به شدت آماتور است. چهره‌های بازیگران کمتر و بدتر از یک دلقک هستند. این موضوع نیز برای من عجیب است. به راستی نمی‌شد چند بازیگر درست و حسابی پیدا کرد؟ البته این را بگویم که شخص تیلور سوئیفت بسیار هم خوب است. کلام با بازی چهره هماهنگ شده و هرچند این بازی کم اما درست است. درون تائترهای این کنسرت (شاید بشود اسمش را اُپراهای پست مدرن گذاشت) بازی خوبِ تیلور بیشتر از قبل به چشم می‌آید.
در کنار تیم بازیگری بد؛ کارگردانی نیز بد است. به چندین دلیل چنین ادعایی میکنم. اول اینکه وقتی یک اثر (اعم از مستند و غیره) در پرده سینما نمایش داده میشود، باید آن را با معیارهای سینما سنجید. پس در کارگردانی چندین ایراد وجود دارد. اولین ایراد این است که کارگردانی “سینمایی” نیست. به نوعی میشود گفت تبلیغاتی است. دوربین‌ها همه اشتباه است. دوربین از کلوز آپ ناگهان به اکستریم لانگ شات کات می‌خورد که همین یک مورد نشان می‌دهد کارگردان این مستند یعنی آقای سم ورنچ هیچ چیزی از سینما نمی‌فهمد.
کارگردان نگاه برتر و از بالایی به تماشاگران حاضر در کنسرت دارد و این شاید در تضاد با چیزی باشد که تیلور سوئیفت به راستی می‌خواست. تیلور بارها به هنگام صحبت مخاطبین را دوستان خود خطاب کرده و با مهر و محبت آن‌ها را خطاب قرار می‌دهد. البته فکر هم نکنید که از روی وظیفه و صرفا نمایشی چنین کرده، در اینجا و حتی خارج مخاطب به کنسرت رفته و از خواننده فحش شنیده و دفعه بعد بازهم با علاقه بیشتری رفته. بر هر حال تیلور هربار سعی می‌کند در اجرا با تماشاگران و مخاطبین ارتباط دوستانه و نزدیک برقرار کند اما کارگردان تمامی تماشاگران را در لانگ شات و اکسترم لانگ شات قرار داده و اصلا به آن‌ها هویت نمی‌دهد. گویی از برای دوربین مهم نیست که تماشاگرانی هم در این کنسرت هستند. البته صد در صد که کارگردان خواسته با این کار تیلور را با شکوه‌تر نشان دهد اما همانطور که نوشتم این موضوع در تضاد با خواسته و گفته‌های تیلور سوئیفت است.
بیایید کمی جدی‌تر نقد کنیم. به نظر من میشود Taylor Swift: The Eras Tour را از بُعد سیاسی هم بررسی کرد. تیلور سوئیفت ۱۷ سال است که جزو نامبر وان‌ها بوده و شور رکورد و جایزه را درآورده است. اما در این دو سه سال اخیر و با ظهور کی پاپ، تیلور از غافله عقب مانده. نسل جدید بیشتر بی تی اس می‌شناسد تا تیلور و سلنا. این هم به نفع سرمایه‌داری کره است. شما سینما و موسیقی ده سال گذشته کره را با کل تاریخ این کشور مقایسه کنید. چقدر زیر و رو شده! این موضوع هم برای سرمایه‌داری آمریکا زنگ خطر است. البته درست است که سرمایه‌داری در پشت پرده برایش دلار آمریکا و دینار عربستان مهم نیست و صرفا خود پول مهم است. اما با کم رنگ شدن تیلور و سلنا و جاستین و… این کشورهای دشمن است که دارد سود می‌کند و تعداد تراکنش‌ها را بالا می‌برد. پس Taylor Swift: The Eras Tour نه تنها در فروش و غیره بلکه در دید کلی به نفع کل کشور آمریکاست. گویی دارند بازی را پس می‌گیرند. دقت کنید که این چند وقت اخیر چقدر چهره و اسم تیلور بولد شده است. از همین کنسرت گرفته تا اعلام انتشار عکس‌های برهنه توسط هوش مصنوعی! حتی دولت آمریکا هم به این موضوع واکنش نشان داده و ابراز نگرانی کرده. یعنی کشوری و دولتی که زمانی با شوروی و کاسترو و چگوارا می‌جنگید، نگران انتشار عکس‌های فیک تیلور سوئیفت است!
در ابتدای نقد نوشتم که Taylor Swift: The Eras Tour به رسالت هنر و سینمایی رسیده است. رسالت اصلی سینما (اصلیه اصلی نه اما اصلی و مهم) سرگرمی است. یعنی مخاطب برای وقت و هزینه‌ای که صرف کرده است، باید سرگرم شود. باید از دنیای خود و مشکلات خود فاصله گرفته و برای چند ساعتی هم که شده غرق دنیای دیگر شود. دنیایی که در آن برای او هم جا هست. Taylor Swift: The Eras Tour از این حیث یک اثر کاملا سینمایی است. بسیار بسیار بالاتر از فیلمهای شاخ ۲۰۲۳ مثل باربی و مارولز و…
Taylor Swift: The Eras Tour هم سرگرم‌کننده است، هم باشکوه و هم از بابت معیارهای بصری، زیباست. هشتاد درصد تعریف و تمجیدها نیز مدیون و معطوف به تیلور سوئیفت است. او الماس درخشان این مستند و مهمتر از همه الماس درخشان این اجرای با شکوه است. زحمتی که برای این اثر کشیده ستودنی است و بنده تا به کنون چنین چیزی ندیده بودم. در کلامی دقیق‌تر چنین احترامی ندیده بودم. شاید این اولین‌بار است که در چشم سرمایه‌داری و سلبریتی‌ها، مخاطب مهم میشود. تیلور سوئیفت ارزشی زیادی به مخاطب قائل بوده و مخاطب نیز جواب این ارزش را داده. یک دمت گرم هم از طرف من.
در پایان میشود گفت مستند Taylor Swift: The Eras Tour جزو دو یا سه اثر خوب سال ۲۰۲۳ است و از هر دید که به آن بنگریم قابل تماشاست. سرگرم‌کننده و باشکوه است. در بحث جدی باید گفت که کارگردانی و بازیگری بسیار بد است اما اینها زیر سایه عملکرد خوب تیلور سوئیفت آنچنان هم به چشم نمی‌آیند. البته لذت اصلی را کسانی برده‌اند که این مستند را بر روی پرده دیده‌اند. چه لذتی که ما از آن بی نصیبیم. به هر حال Taylor Swift: The Eras Tour را باید دید. با تمام پلی بک‌هایش و دیگر ضعف‌هایش. چون به نظر من این مستند برخلاف دورنمای کلی، نه از بُعد شنیداری بلکه از بُعد دیداری مهم است. Taylor Swift: The Eras Tour را ببینید.
مطالب مرتبط سایت
تبلیغات
پر بحث‌ترین‌ها
- FromSoftware در یک نظرسنجی به عنوان بهترین توسعه دهنده در صنعت بازی انتخاب شد
- بررسی تفاوت بازی سازی در غرب و شرق
- تحلیلگر: پلی استیشن در ماه سپتامبر میزبان یک شوکیس برای معرفی PS5 Pro خواهد بود
- رسمی: Call of Duty: Modern Warfare 3 فردا به گیم پس اضافه خواهد شد
- به بهانه Call of Duty Black Ops 6؛ نگاهی به وقایع جنگ خلیج فارس
- سازنده سابق راکستار: GTA 6 ممکن است عدهای را ناامید کند
- گپفا ۲۳؛ تریلر سینماتیک مورد علاقه شما در گیمینگ
- مقایسه PS5 و Xbox Series | هر آنچه که باید در مورد این دو کنسول محبوب بدانید
- خالق God of War میگوید طراحی شخصیت‌های Concord فاجعه است
- Capcom به منظور افزایش تنوع نژادی و جنسیتی، مدیران زن و غیر ژاپنی بیشتری استخدام خواهد کرد
تبلیغات
پربازدید
+ ادامه
انیمیشن Inside Out 2 در مسیر ثبت رکوردی تاریخی 
رئیس Ubisoft: انتشار GTA 6 برای ما خبر خوبی است 
تصاویر جدیدی از فیلم Terrifier 3 منتشر شد 
انتشار تریلر فیلم Rebel Moon Director’s Cut 
حضور کریس همسورث در فیلم علمی تخیلی The Corsair Code 
اطلاعات جدیدی از فصل دوم سریال Silo منتشر شد 
تصویری جدید از فصل دوم سریال The Rings of Power منتشر شد 
قویترین اترنالها به جز تانوس 
رتبه بندی برترین شخصیت‌های شرور انیمه Naruto 
نقدها و نمرات فیلم Deadpool & Wolverine
- رئیس Ubisoft: انتشار GTA 6 برای ما خبر خوبی است
دانلود بازی کامپیوتر 
عرضه GTA 6 ممکن است تحت تاثیر اعتصاب صداپیشگان با تاخیر مواجه شود [بهروزرسانی شد] 
فصل پنجم Call Of Duty با اضافه شدن Modern Warfare 3 به گیمپس آغاز شد 
آپدیت جدید Tekken 8 منتشر شد 
مقایسه PS5 و Xbox Series | هر آنچه که باید در مورد این دو کنسول محبوب بدانید 
رسمی: یوبیسافت به حواشی Assassin’s Creed Shadows پاسخ داد 
سازنده سابق راکستار: GTA 6 ممکن است عدهای را ناامید کند 
گزارش: برخی اسکینهای Call of Duty: Modern Warfare 3 توسط هوش مصنوعی تولید شدهاند 
بررسی تفاوت بازی سازی در غرب و شرق
- انیمیشن Inside Out 2 در مسیر ثبت رکوردی تاریخی
- تصاویر جدیدی از فیلم Terrifier 3 منتشر شد
- انتشار تریلر فیلم Rebel Moon Director’s Cut
- حضور کریس همسورث در فیلم علمی تخیلی The Corsair Code
- اطلاعات جدیدی از فصل دوم سریال Silo منتشر شد
- تصویری جدید از فصل دوم سریال The Rings of Power منتشر شد
- قویترین اترنالها به جز تانوس
- رتبه بندی برترین شخصیت‌های شرور انیمه Naruto
- نقدها و نمرات فیلم Deadpool & Wolverine
تریلر قسمت ۷ فصل دوم سریال House Of The Dragon منتشر شد
نظرات
🤣
مرد باید tool, agalloch, opeth, amorphis و…. گوش کنه
درسته ولی برای داشتن یه گوش خوب همه سبکی بهتره گوش بده منم خیلی تعصبی بودم قبلا میگفتم موسیقی فقط راک و متال…
اصلا این مطلب ارزش پین شدن نداره، عجیبه از تیم گیمفا چنین کاری😑😑😑🫤🫤
کسی که اسم امثال تول و اینارو میاره میزنه تو سر موسیقی پاپ که هدفش سرگرمیه و کارشو خوبم انجام میده قطعا پوزری بیش نیست کامیونیتی راک و متال جوگیرن و امیدیم به درست شدنش ندارم و بقیه سبکا مخصوصا رپ فنا امیدوارم اونا بفهمن که کاراشون بی معنیه محتوا دلیل خوبی برا تعصب نیست (البته که کامیونیتی متال هیچوقت نفهمید ما هرچی تو سر کله خودمون زدیم) بقول خودتون آدم تو طول زمان تعصبو کنار میذاره و واقعیتو میپذیره که هر ژانری مخاطب هدفی داره و درنهایت تموم ژانرای موسیقی مدرن نقص های بزرگی دارن و خیلی از افراد کله گندشون انقدر که فناشون میگند خوب نیستن
تو چقدر خفنی وای
ثابت کردی که مردی😱👍
اسم اینایی که میگی یکبارم نشنیدم ،فکر کنم واسه سبک راک هستند ؟به هرحال اگر به تعصبی حرف زدن باشه مرد باید رپ اولد اسکول گوش کنه😏اونم محتوا دار ها نه گنگستر رپ و رپ های بی محتوا
نه ارمان جان راک نیستن پراگرسیو متال و پراگرسیو دث متال هستن
اینا که گفتی اسم بیماری هستند؟
نخیر، مرد فقط باید مارش جنگ گوش بده و بس
باور میکنید اینقدر خفنه 😮
بجز اوپث بقیه در بهترین حالت متوسطن من خودم چندین ساله پراگ و متال گوش میدم و احساس نمیکنم بخاطرش از بقیه بهترم (این بندا اکثرشون بندایین که مخاطب درگیرتر پوزر میدونتشون مخصوصا تول که نهایتا دو سه تا آهنگ خوب داره) و وقتی یه دیسکو یا پاپ باحال پخش میشه باهاش اوکیم
بنظرم کسی حق نداره سلیقه بقیه رو تعیین کنه
وقتی اجازه میدی یه فن‌بوی ۱۵ ساله برای گیمفا مطلب بنویسه نمونه‌اش میشه این اثر ادبی ارزشمند.
مارو دور ننداز. ما اینقدرا هم به دردنخور نیستیم…
تیلور سوییفت کیه اصن
یه زنه
عالیه
کراش سید یافت شد…
گه بخورم عزیزم
نه نه آقا جان به خودت توهین نکن…
چشم سلطان
خسته نباشید 🌸
آقای کریمی معلومه حسابی دغدغه من هستیا 😂
واقعا رو چه حساب مردم بی تی اس رو با این خواننده ها مقایسه می کنن . بی تی اس همش مسخره بازی و چرت و پرته مخصوص نوجوانان اونم نه همه اصلا آدم کفری میشه از سلیقه مردم
سلام قربان.
حرف پیرامون بی تی اس خیلی زیاده.
دارن بارگذاری ارزش میذارن. بی تی اس فراتر از یک موسیقی و فرهنگ موسیقی هستش. دارن تفکر موسیقی و هنری رو مسموم میکنن (کور خوندن)
این گروه داره معنای کلمات رو عوض میکنه.
امیدوارم فرصتی باشه خیلی جدی این مورد رو نقد کنیم.
بلی متاسفانه فرهنگ بدی درست کردن
بی صبرانه منتظر تحلیلتون می مونم
سلام بابت متن خسته نباشید در پاسخ به اشاره به گروه بی تی اس و کلا تلاش های کره ای ها در زمینه های متفاوت خواستم عنوان‌کنم بنظرم اونقدرا که همه حساسن ضمن مسائلی مثل بی تی اس اونقدرا چیز مهمی نیست در این سالهای اخیر بدلیل گسترش هرچه بیشتر ارتباطات مردم جهان با یکدیگر، مسائل مختلف به یکباره خیلی پرطرفدار میشوند اگه دقت کرده باشید از مسائل خطرناکی مثل راست‌گرایی های افراطی که منجر به قتل و خشونت در پسر بچه ها میشه و چیزای کم خطر اما عجیب مثل سیگمائیسم گرفته تا هویت باختگی تحت اثر یک گروه موسیقی در دختر بچه ها همگی یکباره اوج‌میگیرند و‌کم کم یا مثل بقیه سبک های موسیقی عادی میشوند یا اگر خیلی خطرناک بوده باشه و عواقب بدی رو دنبال کنند کنار‌گذاشته می شوند (اصلا حقیقتا بخواهید بدونید همشم در مورد انسانهای نابالغ نیست کما اینکه هر فرد عادی از دل مردم هم ممکن هست با دوتا ادیت و متن احساساتش درگیر مسئله ای نه چندان عقلانی بشود و بعد متوجه ابعاد حقیقی این موضوع بشود) اما چیزی که در این زمینه مشخص هست اول رقابت هست، رقابت بین صاحبان تفکرات مختلف که به یکدیگر اجازه نمیدهند زیاد در اوج بمانند و دوم خود مردم که کم کم چشمانشان باز میشه و میفهمند یا خیلی صفر و صدی داشتند به یک موضوع نگاه میکرد یا صرفا زیادی توجه کرده بودند به فلان موضوع و سبک هنری. خطر بی تی اس هم دقیقا همینجوری هست یکدفعه ای پر طرفدار شده و یکروزیم تبدیل میشه یه یک نوع گروه خواننده کنار بقیه همانطور که امروزه شاهد این هستیم‌که کم کم اون دیدگاه های تعصبی طرفدارانش در رابطه با این‌گروه داره کم میشه هرچند که در این مدت هرچقدر هم که میخواد تفکر اشتباه و یا درست گسترش بده یکروزی میره پایین(البته لازم به ذکر هست همیشه مراقب باشیم که لاقل جلوی تفکراتی که سبب خشونت میشه رو بگیریم زیرا تفکرات خشونت بار قبل از اینکه از موج حمایت مردم پایین بیاید ممکن هست جان افراد بسیاری را بگیرد) با این وجود البته قابل اشاره هست که ماهم باید در این بازی نماینده ای از فرهنگ ایران داشته باشیم که یک روزی بتوانیم یک موجی از حمایت ها و طرفداری ها کسب کنیم برای اوردن سرمایه های مختلف به کشور و حتی زنده نگه داشتن فرهنگمان اما در کل همه ی اینها حقیقتا فقط بازی و سواری بر موج تفکرات مورد نیاز بشریت هست یک روز مردم خسته از جنگ نیازمند صاحبان تفکر صلح اند و یکسری چیز ها محبوب می شود یکروزی مردم خسته از صلح و نیازمند هیجان و یکسری چیز ها بالا می آید دوباره یکروز دیگر تفکرات حمایت از حیوانات و محیط زیست در عموم مردم طرفدار داره یکروز دیگر تفکرات مربوط به زندگی سنتی و قدیمی بشریت برای ارضای حس مالکیت بر این کره ی خاکی، در زمینه موسیقی ، فیلم، هنر، کتاب و نقاشی هم همینجور هست زیرا فلسفه هست که به همه اینها معنی می دهد و سبب خطرناک شدن یا مفید بودن اینها میشود و حتی تا حدی سبب پرطرفدار شدن و نادیده گرفتنشون هم میشود امیدوارم منظورم را کامل گرفته باشید اخه احساس میکنم یه مقدارم دور شدم از موضوع بی تی اس اما خب حقیقتا بولد شدن بی تی اس هم مثالی هست بر این موارد
در ادامه پاسخ اولم هم اشاره کنم که البته بحث در این رابطه زیاد هست قطعا ما اگر جامعه ای تربیت کنیم که با احساساتشون چیزی رو حمایت بیش از حد نکنند خیلی خوب میشود اما اخه این صحبت معروف هم در بابت موضوع بی اهمیت چند تا جوان کره ای که روی استیج بالا پایین میپرند و تهش سبب تبلیغ برای فرهنگ کره و فرهنگ مدرن میشوند نیست بلکه در رابطه با جریانات سیاسی خشونت امیز یا نابود کننده سرمایه های کشور هست که حتی اگر ۲۰ سال هم تحت محبوبیت مردم باشند اسیب زیادی می زنند. البته ممکن هست شما متوجه ابعادی از این گروه باشید که من قادر به دیدنشون نیستم من صرفا تنها خطرش رو از این بابت میبینم که یک مسابقه هست که چه بی تی اس توش ببره چه یک گروه امریکایی در هرحال ما بازنده این مسابقه هستیم چون اصلا در این رقابت ها نماینده ای نداریم.
سلام.
خیلی ممنون بابت وقتی که گذاشتی و این کامنت رو نوشتی. خسته نباشی.
سقوط کی پاپ قطعیه. مثل سقوط تمام معیارهای امروزی. به قول نیچه ما معیار رو کشتیم و الان نیمچه معیارهایی میان و میرن.
کی پاپ در حدی هم نیست که بخواد نقد بشه. مدیوم هنری هم ندارن.
اما در این مدت کوتاه هم دارن ذهن هارو مسموم میکنن.
الان به طرفدارای کی پاپ بگی من ریش دارم فکر میکنن از پشت کوه اومدی.
ارزش مردانگی رو به جاده های فرعی کشیدن. ولی مهم نیست. مهم هنره. چرا نباید الان کسی درباره موتزارت حرف بزنه؟ چرا کسی والس بهاری گوش نداده؟ چرا کسی مهتاب بتهوون رو گوش نمیده؟
برای منِ هنر دوست سخته این موارد و به قول نیچه باید با پتک به جان این ارزش های بی اخلاق افتاد.
ولی همچنان جبهه خودم معلومه. اینا رفتی ان. بیلی آیلیش و نمیدونم کی پاپ و …
تنها هنر واقعی در مقابل زمان برنده میشه
ممنون از نقدتون، یکی از دلایل نفرت بعضی ها نسبت به تیلور موضوع فمنیسم و فمنیست، که بهش نسبت میدن در حالی که در بطن این مستند هنر رو نشون میده ولی خب لعنت به هالیوود که این تفکر رو برای هر کسی جا انداخته و باعث حساسیت بالای بیننده نسبت به هر فیلم زن گونه شده
تقصیر خود مردمه
تیلور سوئیفت خودش بار ها رسمی اعلام کرده فمینست هست و تو آهنگ هاش هم به این موضوعات پرداخته پس متنفر بودن اکثریت ازش طبیعیه
یه دونه آهنگ خونده اون هم به خاطر خیانت بوده که ورژن اولش اشاره به اون زن میکنه و ورژن دومش به پسر
تو سخنرانیهاش هیچ وقت تفکر افراطی نداشته
کدم آهنگشو میگی all to well?
Better Than Revenge
صدای آسمانی داره ولی خیلی افت کرده
اِ شماها که آهنگ گوش دادن براتون حرام بود…
چی زدی دوست عزیز دنبال لایکی؟
نه بابا شوخیه ، جدی نگیر (خودت که میدونی دنبال چی‌ام)…
هی رفیق ما که همو می‌شناسیم
ولی این حرفت یعنی کن ارزشیم
ولش کن بیا فراموش کنیم
متالیکا،رادیو هد، گان اند روزز، آدام لیواین، نیروانا، جف باکلی، کلد پلی، Ac/Dc, آدیو اسلیو و …
گروه ها و خواننده هایی که همهجوره هم از نظر صدا هم استعداد موسیقی و ساخت ترک های بشدت جذاب و نواختن تکه های موسیقی با استعداد و توانایی خاص از تیلور سوئیفت سر ترن
(مثلا نهوه استفاده گیتار توسط اسلش یا srv , یا صدای بشدت جذاب آدام لیواین یا جف باکلی)
ولی با اینهال هیچکدوم اندازه تیلور سوئیفت در جهان شناخته شده نیستن.
بد دوره زمونه ای شده
صدای تیلور سوئیفت مثل ۴۰ درصد کاور کناییه که تو یوتیوب فعال ان و واقعا چیز خاصی نیست لطفاً انقد از صداش دفاع نکنید
در برابر خاننده هایی مثل لانا دل ری واقعا صدای خاصی نداره
یعنی لیستی اول مطلب نوشتی که انگار با موسیقی دهه نود آشنا شدید. اسطوره هایی مثل لد زپلین، گری مور، اریک کلپتن، پینک فلوید، کینگ کریمسون و ده ها موزیسین غول رو گذاشتید و برای حمله به تیلور سوییفت از این لیست ناهمگون استفاده کردید؟ که چی بشه. این که سوئیفت موزیسین فوق العاده ای توی کانتری پاپ و آلترنیتیو هست، دلیل می شه که از گرانج نیروانا، هوی متال متالیکا، هارد راک Ac/Dc و گانز اند روزز یا پاپ راک کلد پلی بدنره؟ اصلا این سبک ها چه ربطی به هم دارن؟
به هر شکل با اینکه سوئیفت خواننده مورد علاقه من نیست، اما به عنوان یک رویداد عزیم موسیقی پاپ این فیلم رو زمان امران دیدم و واقعا لذت بردم. بسیار بهتر از خیلی فیلمهای موسیقی دیگه بود، چه در کارگردانی و چه در اجرا.
خب میخوای از سبک خود تیلور مثال بزنم؟ یا خواننده زن؟
من مقایسم فقط در رابطه با میزان شناخته شدن تیلور سوئیفت بود.
و بله بیشتر مثال هام اهنگ های قدیمی بودن چون بنده آهنگ های جدید رو کلا قبول ندارم چرا که هم از نظر محتویات (lyrics ) و هم از نظر تنظیم موسیقی و صدا هیچ جوره به اونا نمیرسن ولی خب لانا دل ری رو که در مثالم گفتم و چی اون هم صدای قشنگ تری از تیلور داره و هم تکنیک خوانندگیش بهتره.
(البته اگه شما طرفدار تیلور سوئیفت باشید حتی اگه کلام منو بفهمید هم اون رو قبول نمیگنید بلاخره پدیده دوگماتیسم بوده و خواهد بود)
سلام من البته واقعا چیزی از اصول نقد کامل موسیقی و آهنگ نمیدونم حقیقتا اما با وجود اینکه خودم اکثر آهنگ های مورد علاقم از لانا دل ری هست اما در مجموع بخواید در نظر بگیرید واقعا لانا دل ری خیلی از آهنگ هاش هستند که واقعا متن و محتوای خاصی نداره و حتی در بعضی آهنگ هاش (که البته مسلما به اندازه آهنگ های خوبش معروف نیستن) محتوا کم میاد برای موسیقی شاهکار زیرش ولی همون آهنگ های خوب دو طرف رو باهم مقایسه کنید با وجود اینکه میشه گفت صدای لانا دل ری صدای بهتری هست اما در محتوا صدرصد نسبت به اهنگ های تیلورسوئیفت کمبود داره البته باز میگم واقعا اطلاعی ندارم از نقد موسیقی شاید سبک هاشون متفاوته و کلا سبک لانا دل ری به محتوای خیلی خفن و ادبی نیاز نداشته باشه یه موضوع دیگرم بنظرم مناسب هست که اشاره کنم اینه که یه مقدار اجرا های زنده لانا دل ری نسبت به تیلور سوئیفت تو ذوق میزنه و تفاوت بیشتری با نسخه ای که گوش میدیم داره البته بازم شاید مربوط به سبک و اینا باشه
صحیح لانا دل ری رو در اجرای زنده میگیم اونچنان مهارت نداره ولی آریانا گرانده چی؟ والا اگه آریانا گرانده انقد شناخته شده و معروف بود و همه میشناختنش حرص نمیخوردم چرا که صداش و تکنیک خوانندگیش شاهکاره بجرعت میتونم بگم بهترین خواننده زن حال آمریکا آریانا گرانده است. ببین الان شاید بخوای بگی آریانا گرانده رو همه میشناسن ولی نه اینطور نیست هیچ کدوم از خوانندگان زن اندازه تیلور سوئیفت شناخته شده نیستن شما کسیو نمیبینی که موقع پخش اهنگ تیلور سوئیفت بپرسه این کیه ولی واسه آریانا گرانده اتفاق میوفته.
و من نمیگم اینا شناخته شده نیستن و فلان در کل تمام حرفم اینه که تیلور سوئیفت نسبت به میزان استعدادش در موسیقی و خوانندگی overrated است و بیشتر بخاطر اجراش(زبان بدن و زیباییو فلان) معروف شده
متاسفانه اینجور اشخاص زیادن مثل شکیرا و جنیفر لوپز و … که بیش از ارزششون معروف میشن و معروف باقی میمونن
من بسیار طرفدار موسیقی لانا هستم ولی اینکه صدا و تکنیک خوانندگیش رو در حد بهترین های موسیقی الان میدونی یعنی دوست من زیاد چیزی نشنیدی از موسیقی الان چون درسته لانا تسلط خوبی روی صداش داره اما همین تیلور قطعا از نظر رنج وکال و حتی لایو اجرا کردن بهتره. دیگه لانایی که بعد از اجرای snl کلی از اعتبار اجرا کردنش زیر سوال رفت که نباید مثال بشه دوست پوزر من. مثال های خیلی بهتر از تیلور توی قدرت صدا و خوانندگی هست که ادل هست بیانسه هست آریانا گرانده هست اما اعتبار تیلور سوئیفت بابت ترانه سراییش هستش بیشتر که واقعا هم از اینایی که اسم بردم خیلی کارش بهتره. اما ترانه سرایی لانا رو ترجیح میدم برای همین برام مورد علاقه تره پس نمیشه تیلور رو در یکی از بهترین آرتیست های این دوران موسیقی زیر سوال برد.
در آخرم اسم کلی بند راک و متال ردیف کردن مقابل تیلور یجورایی حرکت چندشیه. مطمئنم یدونه آلبوم از همونایی که نوشتی نشنیدی وقتی به ردیوهد میگی رادیوهد😂😂. به عنوان کسی که عمرمو پای شنیدن آلبوم های دهه ۵۰ به بعد گذاشتم هیچوقت اینکارو نکردم که آرتیست های لجند و قدیمی رو با آرتیست های الان بسنجم. مقایسه از بیس اشتباست
دوست عزیز اول با عرض تشکر از توهین هایی که به من کردی. و بعد از اینکه یک نفر نظر شخصیش رو گذاشته و بجای دیسلایک دادن و مخالفت کردن بهش بگی چندش و پوزر و اینکه چون به radio گفتم رادیو چون توی ۳۰ سال عادت کردم اینطور بگم و اینکه ما تو ایران زندگی میکنیم نه بریتانیا بهم خندیدی باید بگم که من از اونجایی که زیاد آمریکا نمیرم در رابطه با اجرای لایو صحبت نکردم ولی اگه چشمان زیباتو باز میکردی میدیدی که در یک مطلب دیگه گفتم لانا دل ری رو از اجرای زنده فاکتور بگیریم آریانا گرانده هست که از تیلور سوئیفت در اجرای زنده هم سر تره. ولی مثل اینکه شما حواستون بیشتر معطوف به ردیف کردن کلمات توهین آمیز بودین و اینکه من از جف باکلی هم نام بردم که هیچ ربطی به راک نداره.
و من هیچوقت نگفتم تیلور بد است و بیجا محبوب و معروف شده و تنها گفتم نسبت به توانایی و استعدادش زیادی و بیش از حد معروف شده .البته شما وقت نگاه کردن به جواب های من در رابطه با کامنت بقیه نداشتید چرا که هموطن عزیز با سال ها سابقه یادگیری زبان خارجه تنها به رادیو هد گفتن من نگاه کردی.
در متن من مشخصه چندش به اون حرکته نه شخص شما. نظر شخصیت رو گفتی منم نظر شخصیم و ایراداتی که به حرفات دارم رو میگم. این حرکت چیدن اسم لجند های گذشته موسیقی در مقابل تیلور یا هر شخص دیگه ای واقعا میگم حرکت بی خودیه که جز پوزری درش هدف خاصی نمیبینم که آره ببینید منم اینارو میشناسم… یا پایین تر گفتی ای سی دی سی رو فقط برادر بزرگترت رو دیدی که شنیده ولی باید بگم ای سی دی سی همچنان میشه گفت بعد از کوئین معروف ترین بند راکه دیگه از خودم در نمیارم میتونی مانثلی لسنرز اسپاتیفایشون رو ببینی و به شخصه کم تینیجر هایی ندیدم که تی شرت ای سی دی سی تنشون کردن
خلاصه کنم اگه یکم تندی کردم توی لحن نوشتاریم متاسفم اما یکی باید اینارو میگفت. قسمت ردیوهد هم دیگه خیلی توی فندوم ایرانی ردیوهد معروفه کسی که میگه رادیوهد تهش یدونه کریپ رو شنیده باشه با نو سوپرایزز.
من این هیت های شدید و سخیف دونستن تیلور رو درک نمیکنم درسته قطعا در حدی نیست که بالا برده شده ولی وقتی آلبوم هایی مثل folklore و evermore یا ۱۹۸۹ رو داده قطعا هنرمند قابل احترامیه اینو کسایی که بدون تعصب به کار هاش گوش بدن درک میکنن نه کسایی که یه چیزی شنیدن و یه چیزی دیدن و قیاس از خودشون میگیرن.
و در آخر باید بگم جف باکلی کی گفته ربطی به راک نداره؟! سبکش مشخصا آلترنتیو راکه
اول که من به تیلور هیت ندادن شما میتونی تمامی کامنت های بنده رو بگردی و هیچ جا پیدا نمیکنی که من به تیلور سوئیفت هیت داده باشم و تنها گفتم مقداری overrated(بیشتر از توانایی موسیقیاییش معروف شده) که البته مشکل خاصی نیست چون هیچوقت فقط توانایی موسیقی ملاک نیست ولی صحبت از موسیقی باشه اون موقع این overrated بودنه صادقه.
در رابطه با Radiohead من ۱۴ ساله گوش میدم و نسخه اوریجینال البوم kid a و bends شو دارم، صحبت ایسی دیسی که برادر بزگترم(الان ۳۹ سال سن داره ) برمیگرده به ۱۶ سال پیش من که تیشرت ایسی دیسی ۱۶ سال پیش یادم نیست.
الان با سرچ گوگلو فلان اینکه بیام اسم آهنگ های radiohead رو برات ردیف کنم فایده نداره ولی اسم یک ترک درون البومی که هیچ متن خاصی نداره رو بهت میگم شاید متوجه بشی (fitter happier )، آهنگ مورد علاقم هم burn the witch و exit music هست، و وقتی که من radiohead گوش میکردم فندوم ایرانی وجود نداشت.
و در رابطه با جف باکلی اشتباه از من بود که این پدر و پسر هی اشتباه میگیرم(البته اسماشون اشتباه میگیرن و قیافه و صداشون هیچوقت اشتباه نمیگیرم) و منظورم تیم باکلی بود که سبک جز و فولک کار میکرد. البته خود جف هم در چند سبک آهنگ داره و تو سبک جاز و پاپ هم کار زیاد داره مثل اهنگ هَلِلویه.
و در نهایت باید بگم چون سلیقه خودم ایناست اسمشونو بردم وگرنه آریانا گرانده، ماریا کری، ریهانا، لیدی گاگا، پاول مک کارتی،پتی اسمیث و خیلی های دیگه رو میشناسم که اگه از تیلور بهتر هم نباشن که یسریاشون هستن هم سطحن(از نظر استعداد موسیقی و اجرای لایو) ولی هم اندازه محبوب نیستن(که بازم هیت نیست و تنها یک حقیقت موجود و بدیهی)
و درنهایت عزیز دل یادت باشه وقتی به رفتار یک شخص میگی چندش به صورت غیر مستقیم به فرد توهین کردی
دوست عزیزم متاسفانه نقد رو نخوندید.
بنده اصلا درباره موسیقی تیلور چیزی ننوشتم. حتی یک کلمه.
در پایان هم نوشتم که این مستند تنها از دید بصری قابل ستایشه و کل ستایش هم از دید بصری بوده و بس.
من مخاطب تیلور نیستم.
نقد ایشون رو هم میسپارم به منتقدان موسیقی
نه عزیز هم متن رو خوندم و هم متوجه منظورتون شدم این متنیم که نوشتم گلایه ای بود از یک حقیقت موجود و ربطی به موضوع متن شما نداشت. محبوبیت جهانی تیلور سوئیفت یک امر بدیهی است چرا که حتی پدر بزرگ من با ۷۴ سال سن میشناسش(در ماهواره دیده)
ای سی دی سی یکی از پرفروش ترین آلبومای تاریخو داره همشون یعنی دارن تو دوره ای که باید حسابی پول دراوردن و معروف بودن مثلا گانزن روزز که مثال زدید یه دوره ای هر آهنگشون یه ایونت بزرگ فرهنگی تو آمریکا بوده یا نیروانا که اونم خیلی فروختن و همشون یه دوره ی خاصی بودن و کاملا طبیعیه که کسی الان کمتر دتبال کننده دارن ای سی دی سی که پیرند گانزم که اکسل الان حتی خوبم نیست نیرواناهم که شات گان یعنی کاملا طبیعیه که دیگه تو اوج نباشن تیلور سویفتم کارشو خوب انجام میده هرچند من فقط یه آهنگ خوب ازش شنیدم ولی کارش برا مخاطب هدفش خوبه (این حرفم میزنم ولی نشنیده بگیرید خیلی از بندای معروف خودمونم صرفا آهنگاشون برا مخاطب هدفشون خوبن و چون ما مخاطب هدف بودیم نمیفهمیدیم مثلا همین نیروانا من با آلبوم نورمایند بزرگ شدم ولی بعدها با تکمیل شدت اطلاعاتم فهمیدگ اونچنان آلبوم تاپ لولی نیست ولی همچنان لذت میبرم ازش اینا هم همینطورن)
متوجه منظورتون هستم ولی با اینکه یزمانی کلی فروختن محبوبیت الان تیلور در حد گروه بیتلز و جان لنونه نه نیروانا و … و همونطور که گفتم اینا کوهی از استعداد و مهارت بودن ولی تیلور سوئیفت چی؟
و منم در رابطه با الان صحبت نکردم و منظورم شناخت کلیه شما که میگی پرفروش بود ایسی دیسی چند نفر رو میشناختید در ده سال گذشته که این گروه رو بشناسن؟ من فقط داداشمو میشناختم که اون بهم این اهنگارو پیشنهاد میداد ولی تیلور انقد شناخته شده که از بچه تا پیر همه میشناسنش اونم توی همه جای دنیا ولی خب اگه بخوام در رابطه با حال هم صحبت کنم بنظر من جما هایس که خیلی کم شناخته شده صداش بشدت زیبا تر از تیلور سوئیفت هست
تیلور از نظر برند تبلیغاتی سیر پیشرفت و داستانی که پشت سرش داره خیلی قویه که رمز موفقیت همه آیپیای بزرگه بیتلز زمان خودش با استایل و نوآوری بود الویس مثلا اون شخصیت یاغی مردونش یا مایکل با تلاش برای تبدیل شدن به ایده آل حداکثر مردم (نیروانا فرق داره نیروانا از دل موسیقی آلترناتیو دراومد و از اونجایی که خیلی تعصبین افراد دور جریانای آلترناتیو با معروف شدنش پسش زدن و مخاطبای هاردکورشو از دست داد بخاطر همینم آلبوم سومشون خیلی ضعیف تر از نورمایند شد چون نمیدونستن به طرف معروف شدن تیلور سویفتی برن یا گرانج بمونن تهشم که میدونیم چی شد) الان تیلور سویفتم با مخاطب دختر تینیجری که اول کریرش باهاش شروع کرد شخصیتش پخته تر شد و همچنان اون حالتم حفظ کرد که جدی بنظرم خیلی شخصیت باهوشیه و گروه قوییم پشتش داره آهنگاشم والا بنظرم بد نیستن نسبت به پاپ های الان خواننده خیلی ماهری نیست ولی خب از نظر پروداکشن مثلا واقعا قوین و سبکای مختلفی رو شک میکنه مثلا یادمه چندسال تر رفت ایندی راک کار کرد همجا پر شد کلا بنظرم پنلش برای ساخت برند خوب بوده و درکل لایقشه و داره دسترنج تلاشش برا حفظ مخاطب هسته ایش و همچین جذب مخاطب جدیدشو میخوره
از این زاویه بهش نگاه نکرده بودم ولی حالا که اینطور میگی بنظر درست میاد چرا که تیلور سوئیفت واقعا خیلی فعالتر از باقی خواننده ها عمل کرده و از شهرتش همواره استفاده کرده.
مثلا ادل در اوج شهرتش رفت کنار و یا کتی پری کم کار شد ولی تیلور سوئیفت همیشه پر کار بوده
و آهنگ بد نداشته(بیشتر معمولی و بعضاً خوب و وایرال بودن)
ادل قرارم نبود بمونه چون اگه اول کریر تیلور کانتریه که هنوزم تو آمریکا میفروشه ادل از بلوآی سول اومد بالا و بعدا پاپ تر شد بخاطر همین یکم باید سرسنگین تر میبود برا حفظ همون مخاطبه چون مخاطبا بزرگسال تر و خانوادگی تر بودن و بنظرم رویکردش خوبه جاشو حفظ کرده تو همون مخاطب که باهاش هی بزرگترم میشن کیتی پری هم دیگه زمانش تموم شده بیشتر خواننده های اینطوری عمرشون همینقدره لیدی گاگاهم همینطور بود تیلور ولی یجوری تبدیل به ورژن مدرنتر (و در نتیجه ساده تر و خیلی کوچیک تر بخاطر فضای آزاد اینترنت) مایکل تبدیل داره میشه هرچند دیگه غیر ممکنه کسی به سطح اون برسه ولی خب تیلور نشون داد با برنامه ریزی خوب میشه ورژن کوچیک ترشو انجام داد
یه لایو ببین ازش بعد نطق کن خوب . آخه معلومه سر تهشو در نیاوردی فقط reaction میدی . صدا نداره جالبه
عزیز دل بنده چه نطقی کردم لطفا کلام بنده رو یکبار دیگه از اول با دقت بخون
من نه گفتم تیلور سوئیفت خواننده بدی است و نه گفتم بدرد نخوره و یا در اجراهای زنده بده تنها گفتم که گروه ها و خواننده های ذکر شده با اینکه استعداد و توانایی بیشتری نسبت به خانم تیلور سوئیفت داشتن دارای شناخت«جهانی» کمتری نسبت به اون هستن و بوده اند
و در رابطه با کاور کننده های یوتیوب که گفتم میتونید برید کاور های اهنگ خانم تیلور سوئیفت رو ببینید که کاور کن ها بهتر اجراشون میکنن اونم بدون موسیقی.
در رابطه با لانا دل ری هم درسته از نظر لایو به تیلور سویفت نمیرسه ولی آریانا گرانده و ماریا کری چی؟
ولی حق با شماست به اصطلاح reaction دادن راحته.
نمیدونم مردم ما از دست چه کسی عصبانی هستن که سر بقیه خالی میکنن
الان یکی میاد میگه نه ببین شادمهر بهتره آخه …
نسخه صدا و سیما:
ابوذر روحی: سرود دوران🤣🤣
katy perry > taylor swift
این شخص اینقدر ها هم بزرگ نیست که شما می فرمایید ،بزرگان متال و راک اندرول و باقی این جاده آماده کردند دقتی AcDc در ۴۰ سال پیش یک استودیوم پر میکنه و اونهم در دوره ایی که مردم به موسیقی زیاد اهمیت نمی دادند و مثل الان بیشتر افرادی که تو کنسرت هستند نوجوان هستند عکس دوران قدیم.پس پر کردن یک باشگاه ورزشی الان کار راحت تری باید باشه .
کنسرت فقط کنسرت موسکو متالیکا ۱۹۹۱
مگه مرد بودن به گوش کردن موزیکایی هست که حتی کلمه ای ازش رو نمیتونی درک کنی و باهاش هیچ ارتباطی نگیری؟؟
این یک
دوم اینکه هر سبکی رو نباید با سبک های دیگه مقایسه کرد و هر خواننده ای رو نباید با خواننده دیگه ای مقایسه کرد
هر خواننده و سبکی “روح، خلاقیت، انرژی، جنس و داستان” خودشو داره
بی تی اس در سبک کی پاپ موفقه و تیلور در سبک های خودش
لانا دل ری جنس صدای خودشو داره و تیلور یه جنس دیگه
درنتیجه قابل مقایسه نیستن
این نوع کار و مستند سازی و فیلمبرداری و کارگردانیشون هست که میتونه مقایسه بشه و رقابت ایجاد کنه
سوم اینکه به یاد ندارم تیلور موزیکی نوشته باشه و خونده باشه که بدون داستانی باشه، هر کدوم از موزیک هاش داستانی و مطلبی داره و برگرفته از تجربه هاش، غم و شادیاش، خلاقیت و ذهنش و تخیلش هست همراه با خاطره های خودش و اطرافیانش، جدا از اینکه سرگم کننده هست موزیک هایی بامعنای زیادی هم داره، در تمامی موزیک ویدیوها و کنسرت هاش از انواع مختلفی از انسان ها کارگرفته، چه سیاه پوست چه چاق چه لاغر چه افرادی که با جنس موافق در ارتباطن، چه پسر چه دختر چه مدیر چه کارگر، از هرکسی استفاده کرده و به نمایش گذاشته و از همه قشر آدم ها حمایت کرده و یکی از اهدافش نشون دادن سیاست کثیف بعضی افراد و نژادپرست ها و دولت هاست
موسیقی زبان بین‌المللی هست وقتی موسبقی سیال باشه هر شنونده ایی درگیر میشه
فکر میکنم کمتر کسی بتونه ۳ ساعت و نیم اجرا داشته باشه با بیش از ۲۰ مدل موزیک و دنس و شو و برنامه و استایل و نورپردازی و دکور
پیشنهاد میکنم حتما کنسرت ۱۹۸۹ و Reputation ـشو ببینین
اونموقع صداش خیلی بهتر بود
الان صداش یه حالت پیر تر شده و اصلا اون شفافیت قدیم رو نداره
مخصوصاً اونجایی که enchanted رو که خوند کلا بستم ادامشو ندیدم