به زیبایی یک کتاب | نقد و بررسی بازی Divinity Original Sin 2

بازی Divinity Original Sin 2 دومین بازی از سری اوریجینال سین ساخته ی شرکت لاریان(Larian) است. این بازی که در ۱۴ سپتامبر سال ۲۰۱۷ عرضه شده، به موفقیت خوبی نزد منتقدین و بازیبازان دست یافته است. با نقد و بررسی این بازی با گیمفا همراه باشید.

وقتی برای اولین میخواستم شخصیتم را انتخاب کنم، توجهم به اسکلتی جذب شد که پیش زمینه ی داستانی جالبی داشت. تمام مردم او قابلیت زنده شدن پس از مرگ را داشتند، اما مدت ها پیش همه‌ی ­آنها از بین رفته بودند و او تنها بازمانده‌ی مردمش بود. جالب این بود که قبل از شروع، بازی به من اخطار داد که ممکن است صورت من بعضی از مردم را بترساند و آنها را فراری دهد. به این اخطار توجهی نکردم و با انتخاب این کاراکتر، بازی را شروع کردم. ساعتی بعد، وقتی به یک دوست احتمالی نزدیک شدم و قصد داشتم تا او را جزو گروه چهار نفره‌ی خودم بکنم، با موضوع عجیبی مواجه شدم. کاراکتر درون بازی، به محض دیدن صورت من، جیغ زنان فرار کرد. این ویژگی هر چند کوچک، باعث شد توجهم به مقدار جزییات در بازی جلب شود که البته مقدار آنها بسیار زیاد بود و این تنها یکی از مواردی بود که باعث شد من عاشق این بازی شوم.

گرافیک:

تک تک صحنه های بازی، به مانند یک نقاشی‌اند. گرافیک بازی در هر صحنه زیباتر از صحنه ی قبلی است. تنوع محیط های بازی، از قلعه های تنگ و تاریک گرفته تا ساحل های زیبا و کوهستان های رمزآلود، همه به گونه ای هستند که بازیباز را به راحتی در خود غرق میکنند. قابل ذکر است که محیط بازی به بازیباز واکنش است و هر دفعه که قسمتی از محیط  به خاطر اعمال بازیباز تغییر میکند، شاهد زیبایی های بیشتری در آن هستیم. وقتی در بازی روی شخصیت اصلی زوم میکنیم، اطراف او تار میشود و زیبایی این صحنه ها، واقعا چشم گیر هستند. نکته ی قابل ذکر این است که اگر محیط جلوی دیده شدن شخصیت اصلی را بگیرد، آن قسمت شفاف میشود و شما در هیچ مکانی، دید خود را از کاراکترتان در بازی از دست دهید. دوربین دید تاکتیکی دارد و زاویه دید دوربین از بالا است. اگر در مکانی مقدار کمی گیج شدید یا دیدتان از شخصیتتان در بازی دچار مشکل شد، به راحتی میتوانید زاویه‌ی دوربین را عوض کنید. طراحی شخصیت ها، با سلیقه انجام شده است و تقریبا مانند هر عنوان دیگری که نام ارپیجی را با خود یدک میکشد، شما میتوانید شخصیتت خودتان را از میان کلاس‌های مختلف بسازید. هر چند، شش شخصیت اصلی همراه با پیش زمینه‌ای داستانی وجود دارند که خود بازی برای تجربه‌ی کامل داستان، پیشنهاد میکند که شما یکی از این شش شخصیت را انتخاب کنید. بازی از قسمت گرافیک، امتیاز کامل را میگیرد.

زیبایی به مانند یک تابلوی نقاشی

داستان:

داستان بازی چند صد سال بعد از قسمت اول اتفاق می‌افتد. پس اگر مانند من، قسمت اول را تجربه نکرده‌اید نگران نباشید، بازی به خوبی شما را با شخصیت ها و داستان و دنیای بازی آشنا می‌کند و مشکلی در این مورد برای تازه‌ واردان به مجموعه وجود ندارد. داستان در مورد جادوگرها است که از Void (خلاء) جادوی خود را می‌گیرند. هر دفعه که جادوگری این کار را می‌کند، موجود عجیب و غریبی از وید پیدا میشود که هر چیزی را  در اطرافش میبیند، نابود میکند. شما، یک جادوگر، به عنوان خطر برای جامعه در نظر گرفته شده‌اید و بعد از زدن قفلی که جلوی انجام جادو توسط شما را میگیرد، شما را همراه با دیگر جادوگرها با یک کشتی به مقصد نامعلومی میفرستند. بعد از مدتی، هیولایی به کشتی حمله میکند و شما موفق به فرار میشوید. داستان در یک ساحل شروع میشود و شما ماجراجویی خود را از اینجا شروع میکنید. گزینه های بسیار بسیار زیاد دیالوگ، باعث شگفتی است. هر کدام، باعث تفاوت هایی هر چند جزیی میشوند که مجموع آنها با هم، داستان هایی کاملا جدا به وجود می‌آورند.

محیط در بازی نقش دارد!

حتی در داستان، یک راوی وجود دارد که وقتی صحبت میکند، حس خواندن یک کتاب زیبا به بازیباز دست میدهد. داستان حماسی شما، و اعضای گروهتان که میخواهید هدف خودتان را در این دنیای عظیم کامل کنید. در نحوه ی داستان‌گویی، بازی از یک روش خلاقانه استفاده میکند که در ادامه به آن مپردازیم. هر کوئستی که انجام میدهید، بسته به نوع کوئست و انتخاب هایی که در آن میکنید، ممکن است حتی یکی از اعضای گروه خودتان را نیز دچار تغییر کند، چه برسد به دنیای بازی که مداوم به دست شما در حال تغییر است. به عنوان مثال، در یک قسمت، میخواستم یک کوئست جدید را شروع کنم و برای انجام آن باید با یک NPC(شخصیت غیرقابل بازی) صحبت میکردم. اما وقتی به خانه ی او رسیدم، دیدم که کشته شده و آن کوئست برای همیشه از دسترس من خارج شد. یکی از نقاط قوت داستان بازی، و شاید نقطه ضعف آن، نحوه ی داستان گویی آن است. نشانگری در نقشه نیست که به شما بگوید ماموریت بعدی شما کجاست. شما باید خودتان با کاراکترهای درون بازی صحبت کنید و کوئست های اصلی و فرعی را انجام دهید. حتی ممکن است وقتی با گروه خود درون شهری چرخ میزنید، یکی از اعضای گروه از پیش شما رفته و شروع به صحبت با یک NPC کند و کوئست جدیدی را برای شما باز کند. این تجربه ی غیر خطی جذاب، باعث میشود که شما کاملا در دنیای بازی غرق شوید و هر چه بیشتر از داستان آن لذت ببرید. این نحوه ی داستان‌گویی، حتی المان سورپرایز را نیز به بازی اضافه میکند. به این صورت که شما هیچوقت نمیدانید که چه زمانی ممکن است کوئست جدیدی شروع شود. آیا این جزو ماموریت های اصلی بازیست؟ هر انتخابی که در هر کوئستی انجام دهید، به نحوی در ادامه ی گیمپلی اثر میگذارد. حتی ممکن است قسمت‌های بزرگی از نقشه، فقط به خاطر آن که کوئست مربوط به آنرا کامل نکرده‌اید، یا ورودی مخفی آن را پیدا نکرده‌اید، برای همیشه از دسترس شما خارج شود. این نحوه ی داستانگویی، باعث میشود که شما در هر انتخابتان نهایت دقت ممکن را بکنید، چون نمیدانید این تصمیم چه تاثیری روی داستان بازی میگذارد. با این که این نحوه‌ی داستانگویی جذاب است، اما ممکن است بعضی بازیبازان از این نحوه‌ی داستان‌گویی خوششان نیاید و برای آنها گشتن بی‌هدف در دنیای بازی، هدر دادن وقت باشد. برای اینگونه بازیبازان، این نحوه ی داستان گویی ممکن است یکی از نقاط ضعف باشد.

گیم پلی:

میتوان گفت این بخش، جوهر اصلی بازی و نقطه ی قوت آن است. این بخش به قدری گسترده است، که ممکن است حتی پس از دو بار تمام کردن بازی، تمام آن را تجربه نکرده باشید. از بخش شخصی سازی کاراکترشروع میکنیم، که همین بخش یکی از پیچیده‌ترین و البته جالبترین بخش های بازی است. گزینه های بسیار بسیار زیاد شخصی‌ سازی، این امکان را به وجود اورده که هر شخصی به هر نحوی که دوست دارد شخصیت خود را بسازد و با آن بازی را به جلو ببرد. از گزینه های استاندارد برای سلامتی و قدرت و استقامت گرفته، تا قدرت های عجیبتری مانند متقاعد سازی، تا حتی توانایی زالو که باعث میشود وقتی در یک استخر خون ایستاده‌اید، سلامتیتان پر شود! این گستره ی عظیم از قدرت های مختلف را به کاراکترهای متفاوتی که میتوانید در اول بازی انتخاب کنید اضافه کنید، تا متوجه ارزش تکرارپذیری بالای این بازی شوید.

فین بیچاره، که همیشه باید کلاهی سرش باشد وگرنه مردم با دیدن چهره اش فرار می‌کنند!!

بعد از شخصی سازی، به بخش مبارزه میرسیم. بازی های زیادی را دیده‌ایم که با شعار “محیط در مبارزه نقش دارد” بازی خود را تبلیغ میکنند، اما Divinity Original Sin 2 یکی از معدود بازی هایی است که واقعا به این شعار عمل میکند. ارتفاع، قدرت تیرهای شما افزایش میدهد. اگر در یک قسمت گاز قابل اشتعالی پخش کنید و سپس به آن قسمت آتش پرتاب کنید، آن قسمت منفجر میشود. اگر زیرپای شما آب باشد، میتوانید آن را به یخ تبدیل کنید تا کاری کنید که دشمنانتان روی آن لیز بخورند. ده‌ها مثال دیگر نیز وجود دارد که همه نشان دهنده‌ی این هستند که باید برای هر حرکتتان در این بازی برنامه ریزی کنید. بازی از زاویه‌ی تاکتیکال مبارزه را دنبال میکند. مبارزه ها نوبتی هستند و هر نوبت شما میتوانید حرکت هایی را استفاده کنید که مقدار خاصی انرژی مصرف میکنند. اگر انرژی مصرفی حرکت از انرژی شما بیشتر باشد، نمی‌توانید آن حرکت را انجام دهید. این نوبتی بودن کار، به علاوه‌ی اینکه چهار نفر از شما در یک طرف مبارزه و دشمنان شما در طرف دیگر قرار دارند، یک لایه استراتژی دیگر نیز به بازی اضافه میکند که وقعا لذت بخش است. شما حتی میتوانید در مبارزات، اعضای گروه خود را به قسمت های مختلف بفرستید تا از آنها در بهترین موقعیت استفاده کنید. بازی در این قسمت، یک اشکال نیز دارد و آن این است که هیچ آموزشی به بازیباز در مورد قسمت های مختلف مبارزه داده نمیشود. بازیباز باید خودش با آزمون و خطا اکثر این کارها را یاد بگیرد و با این که ممکن است این برای بعضی بازیبازان لذت بخش باشد، ممکن است برای دیگران، مخصوصا در اوایل بازی، گیج کننده باشد.

موزیک و صداگذاری:

موزیک بازی قابل قبول است. هرچند در جاهایی واقعا به شاهکار نزدیک می‌شود، اما نمی‌توان از آن به عنوان یک موزیک عالی بازی یاد کرد. گفتنی است منظور این نیست که موزیک بد است یا کاستی هایی در آن وجود دارد، برعکس، در نقاطی از بازی واقعا عالی است ولی در قسمت‌هایی دیگر موفق نمی‌شود حس مکان را منتقل کند. با کاستی‌هایی که دارد، موسیقی بازی موفق می‌شود اتمسفر مورد نیاز را فراهم کند که شما بتوانید در بازی غرق شوید و از تجربه‌ی خود لذت کافی را ببرید. موسیقی آرام و تنش‌ آفرین قبل از شروع نبردها، موسیقی آرامش بخش میان جنگل، و موسیقی حماسی هنگام نبردها، همگی در وضعیت خوبی به سر میبرند. با کاستی های کمی که این بخش دارد، اما موسیقی بازی کاملا قابل قبول است. صدا گذاری کاراکترها، مخصوصا با تعداد زیادشان و درخت دیالوگ عظیم بازی، واقعا کار سنگینی است که استودیو لاریان به خوبی از پس این کار بر‌آمده است. تمام دیالوگ ها با احساس کافی منتقل میشوند و کار خود را به خوبی انجام میدهند.‌

خلاصه و نتیجه گیری:

با وجود کاستی هایی در بخش موسیقی، بازی موفق میشود در دیگر بخش ها موفق ظاهر می‌شود و ویژگی های جذابی که دارد، باعث می‌شود تجربه‌ی آن واقعا لذت بخش باشد. بازی حتی اسپلی دارد که نام آن پتپل (PetPal) است و باعث می‌شود شما بتوانید با حیوان ها صحبت کنید و حتی کوئست هایی را نیز در مورد آن‌‌ ها کامل کنید. یک بخش دیگر نیز وجود دارد که گیم مستر (Game Master) نام دارد و پس از اتمام بازی به آن دسترسی پیدا میکنید. در مدت بازیباز بودنم، بازی‌های کمی را دیده ام که میتوانند این حجم از محتوا را ارائه دهند. با وجود تعداد کمی مشکلات که در مقابل خوبی های این اثر به چشم نمی‌آیند، اگر عاشق بازی های RPG هستید، حتما تجربه‌ی این بازی به شما پیشنهاد میشود.