روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne

میثم عبداللهی پور
۰۹:۰۰ ۱۳۹۵/۱۲/۰۶
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

در کتابی می خواندم که نویسنده‌ای بزرگ، خاطرات را سوخت لازم هر انسانی برای ادامه زندگی می دانست. با خواندن چنین جمله‌ای، به این فکر افتادم ما انسان ها هم می توانیم در زمان سفر کنیم. سفری که می تواند همه خاطرات خوش گذشته را برایمان یادآور باشد. و تنها سوخت این سفر، کمی انرژی است و بس. ما انسان ها در بسیاری از مواقع به لطف خاطراتی که در ذهنمان انبار کرده ایم زنده می مانیم و برای قشر بازی‌باز، تعداد بسیاری از خاطرات خوب و بد با بازی پیوند خورده است. کافی است چشمانتان را ببندید و به عقب بازگردید؛ در حال کشتن یک غول اخر بدقلق در اولین شماره از سری رزیدنت اویل هستید که می فهمید در مسابقه ای بزرگ مقام اورده‌اید. یا شاید در حال مسابقه دادن با یک مک‌لارن F1 خفن بودید که بهتان گفتند قرار است به محله جدیدی نقل مکان کنید. برای ما گیمرها، اکثر خاطرات خوب و بد، با یک بازی خاص رابطه برقرار می کنند. چرا که عده کثیری از بازی‌باز ها، بازی های ویدئویی را به عنوان یک پس زمینه همیشگی برای زندگی انتخاب کرده اند و این پس زمینه، در گیر و دار و هر اتفاقی حضور دارد. از به دنیا آمدن برادر یا خواهرتان گرفته، تا دورهمی خانوادگی زیبایی که به واسطه دست جمعی بازی کردن FIFA یا PES در ذهنتان ماندگار شده است. و درست به وسیله همین خاطره ها و نقش عمیق و حکاکی شده بازی ها در آن هاست که با بیشتر شدن روزافزون مشغله ها و فشارها، هنوز هم نمی توانیم از عشق جاودانمان دل بکنیم و روزی را بدون بازی های عزیز سپری کنیم.
اما با وجود تعداد بی شمار بازی هایی که در زندگی کنارمان بوده اند و بدی ها را به خوبی بدل کرده‌اند، تعدادی از بازی ها هم وجود داشته اند که علاوه بر حک شدن در خاطرات، به عنوان دوستی صمیمی و فراموش نشدی، برای همیشه در قلبمان جا خوش کرده اند. بازی هایی که به واسطه عنصری جادویی، به مرز انسان بودن رسیده اند و حالا، وقتی به عقب بازمیگردیم، دلتنگشان می شویم. البته تعداد این نوع بازی ها، در طول عمر هر شخص متفاوت است، اما قانونی نانوشته وجود دارد که گویی تعیین می کند هر فرد در زنگی خود، فقط و فقط با تعداد کمی از بازی ها، به مرحله دوستی و صمیمیت برسد. صمیمیتی که گاهی به واسطه وجود قهرمانی خاص در بازی ایجاد می شدند و گاهی به علت گیم پلی بی نظیر و یا حال و هوای کلی یک اثر. اما با همه تفاوت سلیقه هایی که میان انسان ها وجود دارد و با تعداد بی شماری از بازی های خوبی که در طول سال های فعالیت این صنعت منتشر شده‌اند. بعضی آثار وجود دارند که به عنوان دوستی صمیمی و البته مشترک برای بسیاری از بازی بازها فعالیت کرده اند. بازی هایی که به وسیله جادویی کهن و یا شاید سیاه، دل و جان هر بازی بازی را تسخیر کرده و تا سال های سال به عنوان دوستی صمیمی و جدانشدنی در کنارمان می مانند. مثال های بسیار از این نوع بازی ها وجود ندارند، اما به جرأت می توان گفت که اولین و حتی دومین شماره از سری بی نظیر مکس پین، از بهترین دوستان صمیمی هربازی بازی هستند.

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

” یک میلیون ساله که نخوابیدم”

چشمانی خیره به تاریکی

مکس پین (Max Payne) حاصل زحمات طولانی مدتی استدیو تازه کار و نه چندان مطرح رمدی (Remedy) است. یک بازی اکشن سوم شخص در سبک تیراندازی که داستان یک مامور پلیس را روایت می کند. مامور پلیسی که درگیر ماجرایی بزرگ تر شده و تا انتقام نگیرد ارام نمی نشیند. بازی پر شده است از نواوری، زیبایی و میان پرده هایی که به سبک کتاب های مصور (کامیک بوک) روایت می شوند. مکس پین یک بازی جدید است. پدیده‌ای نو که در کنار گیم پلی روان و جذابش، داستانی بی نظیر را روایت می کند. این بازی در ۲۳ جولای سال ۲۰۰۱ و فقط برای رایانه های شخصی منتشر شده است. بازی با کسب میانگین امتیاز ۸۹ از سایت متاکریتیک، توانسته به عنوان یکی از بهترین بازی ها در سبک شوتر خودنمایی کند. اما علت اساسی ثبت شدن این بازی در خاطرات بازی‌بازها، جادویی سیاه است که در تک تک لحظاتش زندانی شده.
درست به یاد دارم که در اولین برخورد با مکس پین و آن چهره عجیب و غیر معمول‌اش که برداشته شده از چهره خود سم لیک بود، دچار حیرت شدم. به هیچ وجه ادعا نمی کنم که در حال حاضر بازی های بسیاری را تجربه کرده‌ام. اما در زمان مواجهه با مکس پین تعداد بازی های تجربه شده ام بسیار کمتر بود و من، نوجوانی بودم در مقابل دنیایی از رازها و رمز ها، در کنار مردی که تنهایی و غمش حتی کمرِ منِ نوجوانِ غاقل از غم دنیا را هم می‌شکاند. من رو به روی اثر کم سر و صدای رمدی نشسته بودم و با خودم تکرار می کردم که هرگز بازی‌ای شبیه این ندیده ام و نخواهم دید. گذشته از این که پیش گویی کودکانه‌ام تا زمانی که در حال نگارش این متن هستم درست از آب در آمده. باید بگویم که مکس پین در همان ثانیه های ابتدایی هم جادویی سیاه داشت. یک جادوی غلیظ و سنگین که با چگالی زیادی، در یک بازی ویدئویی زندانی شده بود. با شروع بازی، جادو راه فراری پیدا کرد و من را مسخر ساخت. میخکوب، خیره و محسور شده، با چشمانی خیره به تاریکی بازی کردم و بازی کردم. داستان را جلو بردم و مکس را شناختم. با هرقدم این ضد-قهرمانِ سیاه پوش قدم برداشتم و با هربار لرزیدنش اشک ریختم. و مکس، همان مردی که از طریق یک نمایشگر کوچک (که حالا باید در موزه نگه داری شود) با وجودش در ارتباط بودم، کم کم تبدیل شد به دوستی صمیمی، دوستی همیشگی که حتی گاهی یادم می آید صدایش را می شنیدم.
میزان برقراری ارتباط با شاهکار سم لیک و تیم کوچک رمدی، به قدری بالا بود که هرکسی را تحت تاثیر خودش، تبدیل به موجودی تسخیر شده می کرد. موجوی که عاشقانه مکس و ماجرایش را دوست داشت. لیک با پروردن داستانی بی نظیر که حتی نمونه‌اش را در سینما هم ندیده بودیم. (چه بسا که بعد ها سینما در به تصویر کشیدن این داستان، همچون ماهی کوچکی وامانده در دام عمل کرد) لیک و تیم کوچک و بی پولش، با نوآوری های بسیار و داستانی بی نظیر، مردی را خلق کردند که با همه دوری هایش از دنیای بازی های ویدئویی، هنوزر هم از تخت سلطنت به زیر کشیده نشده و در کنار بزرگانی دیگر، همچون رئیس بزرگ، کریتوس و دیگران بر سرزمین بازی های ویدئویی حکومت می کند.

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

سم لیک قطعاً یک نابغه است، یک نویسنده قهار و باهوش که می داند چطور قصه‌ای مناسب یک بازی رایانه ای خلق کند. او بیشتر از هر چیزی روی شخصیت هایش مانور می دهد و آن ها را در میان رفتارها و حرف های ساده به زیبایی می پروراند. مرسی که هستی آقای لیک …

دریاچه (Lake)ای به عمق انسانیت

حالا در سال ۲۰۱۷، همه ما سم لیک را به خوبی می شناسیم. نویسنده‌ای بزرگ و توانا که نیل دراکمن او را یکی از الگوهای بازی سازی خود می داند. سم لیک استاد بازی کردن با شخصیت هایی است که جایگاه خودشان در جهان را فراموش می کنند. شخصیت هایی که به بن بست رسیده‌اند و همیشه، بیشتر از هر کس دیگری درقبال مصیبت هایی که می کشند مقصر هستند. لیک و استدیو کوچکی که او درونش کار می کند، بازی های زیادی نساخته اند. اما با همان تعداد کم، کاری را کرده‌اند که بسیاری از استدیو های بزرگ و توانا از انجام دادنش عاجزند. لیک و رمدی مکس پین را ساختند. مکس پینی که پس از گذشت ۱۶ سال، هنوز هم می تواند یکی از بهترین تجربه های هر بازی بازی باشد. لیک در اویل بازی موفقش، شخصیتی خلق کرد که نام بازی از او گرفته شده است و در واقع، معنایی خاص را درون نامش مخفی کرده. مکس پین! مکس یک مامور پلیس در نیویورک است که پس از به قتل رسیدن همسرش توسط چند معتادِ خیابان گرد، به پلیس مبارزه با مواد مخدر می پیوندد. مکس در شبی طوفانی و پس از جشن کوچکی که همراه دوسش داشته، به خانه می رود و همسر و فرزندش را مرده می یابد. مکس غرق می شود و بازی باز را با خود به اعماق دریای پشیمانی می برد.
داستان بی نظیر لیک با تلنگری کوچک اغاز می شود. با دو مرگ و مردی که می داند هیچ کس بیشتر از خودش مقصر نیست. مکس دیر به خانه رسیده و حالا، باید غم عظیم مرگ همسر و فرزندش را به دوش بکشد. اما بازی در این نقطه و قصه ساده انتقام گیر نمی کند و به آرامی پیش می رود. پیش می رود با گسترش داستانش در ابعاد جنایی و بعد سیاسی، وسعت عظیمی پیدا می کند. مکسی که به خیال خودش، به دنبال کشف عاملان فروش ماده مخدر جدیدی به نام والکیری است، در توطئه‌ای عظیم گرفتار می شود. توطئه‌ای که از بزرگترین سران دولتی، تا مافیا قدرتمند ایتالیایی را درگیر خودش کرده است. و مکس که به عنوان ماموری مخفی در تشکیلات پونچینلو فعالیت می کند، یک تشکیلات مافیایی که به نظر می رسد مسئول اصلی خرید و فروش والکیری در نیویورک باشد. در همین حین مکس به وسیله یکی از همکارانش پیامی دریافت می کند که از او می خواهد به دیدار یک مامور مبارزه با مواد مخدر دیگر برود؛ الکس بالدر (Alex Balder) دوست صمیمی مکس. اما مکس بدشانس ما درست در زمانی به ایتگاه مترو می رسد که دار و دسته لوپینو، یکی از روسای مافیای پونچینلو در حال سرقت از بانک از طریق تونل های زیر زمینی هستند. پس یک درگیری طولانی مدت، مکس بلاخره الکس را می یابد، اما او توسط یک قاتل ناشناس کشته می شود و مکس، به رسم همیشه، تنها مزنون این قتل است.
داستان بازی پر شده از پیچش ها و گره هایی که همگی به زیبایی گشوده می شوند. اما هریک رازی هولناک را فاش می‌کنند که در روح و روان بازی باز اثر گذار است. راز هایی که هریک شخصیت محکم مردی خسته را خرد می کنند و روح را تکه تکه شده، در جسمی که باید با کمک مسکن های زیاد سرپا بماند رها می کنند. مکس مرد دردهاست. این را می شود از قصه های بعدی او هم فهمید. او شخصیتی است که به واسطه قلم بی نظیر و بی همتای لیک به شکل بی نظیر پرداخت شده و به نقطه اوج خودش می رسد. دنیای مکس پین درست همانند دنیایی مخفی جنایت کاران تیره و تار است، پر از رازهای مگو و اتفاقات ترسناکی که می توانند روح هر فردی از هم بدرند. اما با همه این ها، مکس در آخر با لبخندی کج با ما خداحافظی می کند. مکسی که با همه شکست هایش می تواند در مقابل این سیستم وسیعِ جنایت ایستادگی کند و زنده بماند … اما به چه قیمتی؟ به این قیمت که معمار نابودی خودش باشد؟

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

داستان بازی از سه فصل کلی تشکیل شده است. ” رویای امریکایی”، “یک روز سرد در جهنم” و “کمی نزدیک تر به بهشت” این سه فصل که به سبک کتاب های مصور روایت می شوند، نشانه هایی از نوع روایت دلخواه لیک که بعد ها در الن ویک و کوانتوم بریک به کمال رسید را در خود دارند

پس از ماجرای مترو و مرگ مشکوک الکس، مافیا که از هویت واقعی مکس مطلع شده در پی کشتن اوست و پلیس هم او را مزنون اصلی قتل مامور مبارزه با مواد مخدر می داند. مکس، در تنگنایی قرار می گیرد که راه حلی جز پیش رفتن برای نمی گذارد. به هر قیمتی که شده مکان مخفی شدن لوپینو را می یابد. کلوپ شبانه رگنا راک (با املایی متفاوت به معنای آخرالزمان در اساطیر اسکاندیناوی است) مکانی که پس از کشتن لوپینو، تبدیل به محل آشنایی مکس با مونا، یکی از بی نظیر ترین شخصیت های سری می شود. و مکس که بازهم در دامی گرفتار می آید که جز خودش، هیچ کس را نمی تواند سرزنش کند، مونا مقدار زیادی داروی آرام بخش به مکس می خوراند و او به خوابی پر ار کابوس فرو می رود. مکس اما با بیدار شدن هم از کابوسش رهایی نمی یابد و خودش را گرفتار در چنگال مافیا می بیند. با این همه اما مکس به نقطه شکست دادن مافیا نزدیک می شود. نقطه ای که شبیه به پیروزی است اما تبدیل به شکستی بزرگ خواهد شد. شکستی که پای دولت، ارتش ایالت متحده، نیکول هورن (Nicole Horne) و فرقه‌ای مخفی را هم به داستان بازی می کند. نقطه‌ای که دلیل اصلی قتل وحشیانه همسر مکس را فاش می کند و همچون پتکی عظیم بر سرمان کوبیده می شود. که باید عادت کنیم در این بازی، هیچ وقت پیروز نمی شویم حتی وقتی که همه را بکشیم.
مکس پین، روایت کننده یک داستان شجاعانه در سبکی آشناست. سبکی که شاید در سینما همتایان زیادی داشته باشد و از کلیشه هایی همچون پلیس فاسد و سیستم دولتی فاسد بهره می برد. اما لیک با زیرکی تمام، با اضافه کردن کابوس های سوررئالیستی مکس به داستانش، و ایجاد خطی محو و نادیدنی میان رویا و حقیقت، مخاطب را در هزارتویی از سوال ها، پاسخ ها و اتفاقاتی اسیر می کند که تا مدت ها ذهن را به تصاحب خود در می آورند. رمدی به زیبایی مسکن ها را به عنوان تنها راه تسکین (و نه درمان) مکس معرفی می کند و به مخاطب می فهماند که درد های این قهرمان را هیچ دارویی درمان نخواهد کرد. مکس پین در یک ژانر خاص ساخته شده و کلیت داستانش را هم بر پایه اصول همان ژانر شکل می دهد. اما در زمینه روایت، با شجاعت تمام چند قدم به پیش برمیدارد و درگیر کلیشه ها نمی شود. همچنین شخصیت های لیک به هیچ وجه در چارچوب دیرین گونه های ژانری خودشان نمی مانند و ثابت می کنند که کاملاً منحصر به فرد هستند. از شخصیت مکس گرفته تا شخص شرور نیکول هورن و حتی مونا ساکسِ فراموش نشدنی، شخصیتی که سعی در کشتن مکس دارد و کم کم شیفته او می‌شود. اما جدا از شخصیت پردازی دقیق این بازی، همگی باید اعتراف کنیم که عامل اصلی موفقیت مکس پین و شهرتی که امروزه کسب کرده، چیزی نیست جز داستان بی نظیرش و آن صحنه های Bullet-time افسانه‌ای. مکس پین در بخش داستانی، اما همه چیز را مدیون شخصیت پردازی و روایت خوبش نیست، این بازی، در میان داستان تلخش، مثل یک انگل، رفته رفته روحتان را می خورد و سمِ کشنده‌ای را به بدنتان تزریق می کند. اتمسفر و فضای غمزده نیویورک، شب های تاریک و چهره عجیب مکس، آن پالتو بلند سیاه و بیچارگیِ یکپارچه ای که روی سرنوشت قهرمانمان چنبره زده… همه و همه کمک می کنند تا مکس پین شبیه به دریاچه‌ای عمیق باشد. دریاچه ای که به واسطه فضاسازی بی نظیر بازی و غم و اندوه آن مونولوگ های افسانه‌ای، هرکسی را در خودش غرق می کند. مونولوگ هایی که با صدای بی نظیر جیمز مک کافری، حسابی تنمان را می لرزاند و از موضوعاتی می گفت که هیچ گاه فکر نمی کردیم ذهن مردی را پر کنند. و مکس به واسطه همین تک گویی های بی نظیرِ روایی‌اش، بیشتر از هر شخصیت دیگری به مخاطب شناسانده می شود و در مقابل باعث همذات پنداری شدیدی می شود. تا جایی که به درک امیال و درد های مکس بسنده نمی کنیم و رفته رفته، قدم زنان در شب های سرد زمستانی، با اندوه شکست هایی که کسی جزخودمان باعث‌اش نیست، مکس پین می شویم. فرشته‌ای سیاه پوش با بال هایی شکسته و این عمق بی نظیر تفکر نویسنده را می رساند. نویسنده‌ای که خالق شخصیت هایی به یاد ماندنی است. لیک به عنوان یک نویسنده در عرصه بازی های ویدئویی، کارش را به بهترین نحو ممکن بلد است. او قصه هایش را با رمز و راز های فراوان، عوامل ایجاد کننده استرس و هیجانی پایان ناپذیر می چیند. رمز و راز هایی که با فاش شدن مخاطب را آزار می دهند و استرس هایی که هیچ وقت تمام نمی شوند و هیجانی که در تک تک لحظات بازی موج می زند. لیک با همه این دانش مکس پین را خلق می کند، شخصیتی که در ابتدای داستان، شبیه به فرانک کسل (پانیشر) مارول، برای انتقام گرفتن از قاتلین خانواده‌اش وارد ماجرا می شود، اما او راه شخصیتش را جدا می کند و از او بتی می سازد که شکست را معنا کند. مکس یک پلیس است، یک انسان، یک پدر و یک همسر، او در ماموریت شکست دادن عاملان پخش مواد مخدر پیروز می شود، اما در نقش یک پدر، همسر و بیش از همه یک انسان، او موجودی است شکست خورده، مردی خرد شده و ناپایدار که به کمک مسکن هایش نفس می کشد و در میان رویاها و کابوس هایش گرفتار می شود. رویاهایی سوررئال و غیرقابل فهم که پر شده اند از پرواز، جسد و درد. مکس مردی رنج کشیده است که در سرزمین کورها زندگی می کند، اما هرچه باشد او یک چشم برای دیدن دارد و قهرمان است. قهرمانی که تکیه بر تخت پادشاهی شکست خوردگان می زند.

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

در مکس پین خبری از میان پرده های پرخرج نیست، بازی به زیبایی توسط کتاب های مصور روایت می شود و از دل همین تصاویر، احساسی ترین لحظات ممکن را بیرون می کشد. رمدی با کمترین بودجه ممکن و با استفاده از عوامل داخلی و بسیاری از دوستان لیک همچون خواننده گروه “شاعران خزان” موفق به ساخت این بازی شد

به طور کلی، در وهله اول باید اعتراف کرد که مکس پین در بخش داستانی یک شاهکار تمام عیار است. شاهکاری بی همتا که شاید خودِ لیک هم در بای های دیگرش نتوانست رقیبی جدی برای آن معرفی کند. چرا که آلن ویک با همه خوبی هایش، با همه آن بی نظر بودن و خاص بودنش، شبیه مکس نیست و جک چویس هم، با همه نوآوری ها و روایت عظیمش، نمی تواند با مرد افسانه ای ما رقابت کند. باید گفت که لیک، برای ساخت مکس پین، دردی درونی را بیرون کشیده که گویی از اعماق انسانیت سرچشمه می گیرد و به واسطه برامدن از دل، بر دل هم می نشیند. مکس پین در بخش داستانی، یک حماسه است، یک شاهکار!

 سمفونی گلوله ها

هرچه که از یک بازی در سبک تیر اندازی می خواهید در مکس پین خواهید یافت. از دشمنان پر تعداد و بی مغز گرفته، تا قهرمانی که کتش تبدیل به یک توپخانه مجهز است. گیم پلی مکس پین در حالت کلی بسیار ساده و سرراست است؛ در هر فصل از بازی باید وارد منطقه خاصی شوید، تعدای از دشمنان را بکشید و عبور کنید. البته چیز دیگری هم از یک بازی شوتر انتظار نمی رفت، اما مکس پین برگ برنده ای را در میان همین سادگی رو می کند که بازی را به یکی از به یاد ماندنی ترین های تاریخ بدل می سازد. کلیت گیم پلی مکس پین حول محور قابلیتی به نام Bullet Time شکل گرفته. توانایی عجیبی که به مکس اجازه می دهد دنیا را با حالتی بسیار کند تر از حد معمول ببیند. با فعال شدن این قابلیت، روند گذر زمان بسیار آهسته می شوند. البته این حالت برای خود مکس هم رخ می دهد و حرکات او هم بسیار کند خواهد شد. اما به علت واکنش های سریع و توانایی شیرجه زدن خارق العاده، می توانید از گلوله ها جای خالی داده و در عوض حساب دشمنان را بگذارید کف دستشان. این حالت به شما اجازه می دهد که هر گلوله شلیک شده را به دقت دیده و از مسیرش کنار بروید. همچنین با نگه داشتن دکمه مربوط به پرش، مکس می تواند در چند جهت متفاوت شیرجه زده و از گلوله ها فرار کند. همچنین مکس قهرمان ما، در حین شیرجه های به یادمکاندنی‌اش هم می تواند دست به اسلحه برده و سیل گلوله هایش را به طرف دشمنان شلیک کند.
حالت زمان کند شده همچنین در مواقعی که موفق شوید آخرین دشمن باقی مانده در محیط را شکست دهید هم فعال شده و صحنه مربوط به مرگ این دشمن را به زیبایی برایتان تصویر می کند. با این که این صحنه های تمام کننده با گرافیک نسل ششمی ساخته شده اند، اما همچنان می توانند تاثیر گذار و زیبا ظاهر شوند. این امر به دلیل خیل زیاد دشمنانی است که در هر مبارزه با آن ها مواجه خواهید شد و با دیدن صحنه تمام کننده، قطعاً موجی از آسودگی سرتا پایتان را در بر میگیرد. چرا که بازی هنوز به رسم امروز، از سیستم سلامتی خودکار بهره نمی برد و در صورت نداشتن قرص های مسکن، در مبارازت طولانی، حتما زمین گیر می شوید.
با توجه به انتشار اولیه بازی برای رایانه های شخصی، سیستم تیر اندازی بازی، به بهینه ترین حالت ممکن کار کرده و نسبت به تمامی دستورات شما به درستی واکنش نشان می دهد. نشانه گیری به وسیله نقطه ای سفید و کوچک در وسط صفحه انجام می شود که به علت دقت زیاد موس و کیبورد، به هیچ وجه آزار دهنده نیست و در مقابل کمک شایانی به هدشات کردن دشمنان می کند. آن هم چه دشمنانی!

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

مکس، در میان هزاران گلوله! مردی که آموخت می تواند با یک اتشباه تمام رنج ها و گلوله های دنیا را به جان بخرد، او اموخت که هیچ کس به اندازه خودش در مقال درد هایش مقصر نیست. مکس استاد شکست خوردن های دراماتیک است. راستی، او گاهی خواب می بیند که قهرمان یک کتاب مصور است!

در هر مبارزه که در محیط های کوچک اتفاق می افتد، تعداد زیادی از دشمنان حضور دارند که به طور از قبل برنامه ریزی شده در محیط حضور پیدا می کنند. در واقع می توانیم بگوییم که بازی از هوش مصنوعی خاصی استفاده نمی کند و دشمنان همه با حالتی از قبل تنظیم شده در محیط حرکت می کنند. به واسطه این موضوع در هر بار تکرار مراحل و بازی، دشمنان درست در جای قبلی خود قرار دارند و در صورت حمله به شما هم در مکان های قبلی‌شان پناه می گیرند. این امر گرچه باعث می شود که در دفعات دوم به بعد بازی تکراری جلوه کند. اما در بار اول، تجربه‌ای منحصر به فرد را ایجاد می کند. هر دشمن به جای پیروی از هوش مصنوعی ناقص خود (در سال ۲۰۰۱) طبق دستور قبلی سازنده ها در مهم ترین و حساس ترین نقطه هر محیط قرار گرفته و بیشتری میزان آسیب را به شما می زند. این موضوع را می توان به عنوان یک ضعف در بازی شناخت، اما به این علت که هیچ مشکلی در لذت بردن از گیم پلی ایجاد نمی کند از آن چشم پوشی می کنیم. همچنین می توان دشمنان از قبل برنامه ریزی شده را جزئی از فرایند طراحی مرحله بی نظیر بازی به حساب آورد. طراحی مرحله مکس پین در بهترین حالت ممکن قرار دارد. از جای‌گذاری دشمنان در محیط گرفته تا شکل دادن به مسیر خطی حرکت شخصیت اصلی. همگی در خدمت ایجاد کردن حس تعلیق و هیجان هستند. کافی است بازگردیم به مرحله مربوط به مترو و تونل های زیر زمینی، این مرحله به نوعی اولین محیطی است که پس از بخش اموزشی به سراغش خواهیم رفت. محیط پر شده از دشمنانی که از ناکجا آباد به سمتتان شلیک می کنند. لامپ های مهتابی چشمک زن، در های قفل شده و دستشویی هایی که خون روی دیوارهای سفیدشان را پوشانده، و در انتها راه پله هایی خطرناک که هر لحظه ممکن است حامل جسد شما باشند.
در کنار بولت تایم بی نظیر، اکشن فوق العاده و دشمنانی که به خوبی در محیط قرار گرفته‌اند. بازی گستره مناسبی از سلاح ها را به مکس پیشنهاد می دهد. ماجرا با مکس و کلت کمری ساده اش آغاز می شود. کلتی که در مرحله اول تنها سلاح‌تان است و شما را با قواعد استفاده از بولت تایم آشنا می کند. اما نگران نباشید، به هیچ وجه قرار نیست که با همین یک کلت کمری به بازی ادامه دهید. مکس به واسطه کت جادویی‌اش (!) می تواند یک اسلحه خانه مجهز را با خودش حمل کند. از سلاح های اتوماتیک و نیمه اتوماتیک گرفته تا شات گان های شکاری. همچنین مکس می تواند بعضی از سلاح هایش را به صورت دوتایی حمل کرده و آسیب بسیار بیشتری به دشمنان وارد کند. لذت استفاده از سلاح هایی دوتایی در حالت بولت تایم هرگز از زیر زبانمان نمی رود، گلوله هایی که هوا را می شکافند، چهره گیج کننده مکس و جسم های بی جانی که روی زمین می افتند، همه در بهترین حالت ممکن قرار دارند تا بیشتری لذت را از بولت تایم ببرید.

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

سردرگمی، گیجی و عدم قطعیت از عوامل مهم گیم پلی بازی در کنار بولت تایم استثنایی هستند. بسیار پیش می آید که در طول تجربه بازی، در میان کابوس های دیوانه وار و عجیب مکس گم شوید و هرگز راه بازگشت به خودتان را نیابید، مراقب باشید دنیای مکس تاریک تر از این حرف هاست.

همانطور که قبل تر اشاره کردم، مکس پین بیشتر از هرچیزی، موفقتی بی نظیرش را مدیون داستان بی نقص و گیم پلی بسیار خوبش است، درست است که گیم پلی بازی با وجود تمام نوآوری ها و زیبایی هایش ضعف هایی کوچک داد، اما هرگز از مرحله سرگرم کننده بودن سقوط نکرده و در حالت رضایت بخشی باقی می ماند. استفاده از بولت تایم و صحنه های آهسته بازی کم کم تبدیل به عادتی می شوند که ترک کردنش سخت است و کشتن هر دشمن را تبدیل به یک اثر هنری می کند، به علاوه این مکانیک رفته رفته به عنوان یکی از استاندارد های سبک شناخته شده و هنوز هم در بسیاری از بازی های تیراندازی استفاده می شود. همچنین به لطف طراحی عالی مراحل بازی و تعداد بسیار سلاح ها، مراحل همیشه حالت هیجان انگیز و دلهره آور خودشان را حفض کرده و در مواقعی ظاهری به شدت سینمایی به خود می گیرند. این موارد باعث می شوند که مکس پین، علاوه بر موفقیت در بخش داستانی، در گیم پلی هم موفق ظاهر شده و به عنوان یک بازی جریان‌ساز شناخته می شود. مکس پین شاید در بخش گیم پلی همچون داستانش شاهکار نباشد، اما قطعاً از بهترین هاست.

جادوی صدا

در بخش گرافیکی، مکس پین چندان هم موفق نیست و نمی توان گفت که از بهترین های زمانه است. بازی اما به طور کلی گرافیک قابل قبولی دارد و می تواند در میان بازی های متوسط جای بگیرد. اما در مقابل گرافیک فنی، مکس پین در زمینه های هنری یکی از پیشتازان است. محیط های تاریک، رنگ بندی مرده بازی و طراحی لباس ها در بهترین حالت ممکن قرار دارند. بای پر است از مکان هایی که وام گرفته از سینما هستند. از آپارتمان مکس و صحنه مرگ دختر و همسرش گرفته تا مبارزات در پشت بام های نیویورک. همچنین استفاده و اشارات سم لیک به اساطیر اسکاندیناوی و استفاده از عناصر مربوط به این تمدن هم در بازی موج می زند. سم لیک نویسنده‌ای فنلاندی است و انتظار هم می رود که در اولین بازیش از اساطیر نورس بهره ببرد. مکس پین اما در زمینه طراحی شخصیت هایش، به علت کمبود بودجه استدیو چندان خوب عمل نکرده. در وهله اول کافی است به چهره درهم ریخته مکس توجه کنید. در ابتدا باید تاکید کنم که به علت کمبود بودجه، رمدی مجبور شد که برای طراحی مدل مکس پین از خود سم لیک استفاده کند. البته سم لیک مردی خوش چهره است و می تواند به عنوان مدل یک شخصیت در نظر گرفته شود. اما مشکل جایی اغاز می شود که گویی او را مجبور کرده اند در عین حال لبخند بزند و اخم کند (!). البته این موضوع به هیچ وجه یک ایراد نیست. اما به طور کلی می توانیم بگوییم که بازی در زمینه طراحی چهره ها و حتی مدل های شخصیت هایش خوب عمل نکرده و کمی از زمان جا مانده است. این موضوع حتی در میان مدل های دشمنان هم وجود دارد و کمی آزار دهنده است.

اما جدا از مباحث گرافیکی، در زمینه صداگذاری، این بازی … یک شاهکار است. کافی است به مونولوگ های مکس گوش کنید تا جادوی صدای جیمز مک کافری شما را تسخیر کند. صدایی خشن و پر از غم که به خوبی با اتمسفر بازی سازگاری داشته و می تواند پیام های خواسته شده توسط تیم را به مخاطب القا کند. مک کافری با آن صدای زیبایش، بیشتر از مونولوگ ها به پرداخت شخصیت مکس کمک می کند و در راه آشنایی مخاطب با او قدم های بسیاری بر می دارد. مک کافری به خوبی توانسته شخصیت مکس پین را بشناسد و به جای او لب به سخن بگشاید. در میان کابوس های عجیب و غریب مکس و رویاهایی که هیچ تفاوتی با واقعیت ندارند، در زمان فریاد های پر از خشم و سرزنش های تمام نشدنی مکس، این مک کافری است که با صدای بی نظیرش مخاطب را به دنیای غمزده مکس وارد می کند. او دقیقاً همان شخصی است که باید انتخاب می شده و به نظر می رسد که نقش برای او نوشته شده باشد. مک کافی بهترین فرد برای این نقش است، بهترین فرد ممکن. در کنار او، دیگر شخصیت ها هم به خوبی صدا گذاری شده اند و بازی، در این زمینه به عنوان یکی از مدعیان سینه سپر می کند.

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

چهره طراحی شده برای مکس که در عین غمزدگی لبخند می زند. مدل اصلی این چهره به علت کمبود بودجه در استدیو خود سم لیک بوده است، به همین دلیل است که چهره مکس در نسخه دوم به طور کلی تغییر کرد

در کنار صداگذاری عالی، خوشبختانه مکس پین در زمینه موسیقی هم بازی بسیار موفقی است، موفقیتی که در نسخه دوم به کمال رسیده و تبدیل به شاهکار می شود. به طور کلی بازی در زمینه گرافیکی نقص هایی هرچند کوچک دارد، نقص هایی که به تجربه منحصر به فرد بازی ضربه نمی زنند اما در مقابل قابل چشم پوشی هم نیستند، نقص هایی مانند مدل سازی های نه چندان زیبا و بافت های بی کیفیت بازی، اما در مقابل، مکس پین در زمنیه گرافیک هنری عالی عمل کرده و در بخش صداگذاری هم یکی از بهترین هاست. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که بازی در زمینه گرافیکی و صداگذاری به صورت توام، در حد متوسطی قرار دارد و می تواند مخاطبش را راضی کند.

شهر کورها … 

مکس پین، با وجود ضعف های کوچکش در بخش گرافیکی و مشکلاتی اندک در گیم پلی، یک شاهکار فراموش نشدنی است. شاهکاری که به عنوان یکی از پرچم داران سبک و به عنوان یکی بازی عالی و خاطره انگیز هرگز از یادمان نخواهد رفت. لیک و تیم کوچکش در رمدی، با این بازی کم خرج و زیبا، کاری کرده اند که شاید این روزها بازی های بزرگ قادر به انجامش نباشند. ان ها برایمان خاطره ساخته اند، خاطره ای که در شب های برفی نیویورک و در کنار مردی رنج کشیده رقم می خورد، خاطره هایی به رنگ سیاه. خاطره ای که راک استار با تغییر رنگِ بی رحمانه‌اش هم نتوانست اثراتش را از میان ببرد. مکس پین در نهایت، شاهکاری است که هیچ کس نمی توان از آن متنفر باشد. یک بازی تمام عیار و عالی که جز ضعف هایی کوچک، پر شده از نو اوری، داستان سرایی و خاطره …

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

راستین کولهفرید

مطالب مرتبط سایت

تبلیغات

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا

نظرات

دیدگاهتان را بنویسید

  • میثم جان بسیار زیبا بود و لذت بردم :yes: :yes:
    درباره مکس پین و سم لیک زیاد صحبت شده و هیچ ناگفته ای نمانده غیر از انتظار برای عنوان جدیدش که انشاالله امیدوارم امسال معرفی بشه و بار دیگه گیمرها رو غرق در داستانی بی همتا کنه

  • ALADAR.PC.1989.Just Cause 4 گفت:

    بسیار عالی بود.
    به جرات میتونم بگم یکی از بهترین بازیهای عمرم بود.بنده اولین بار در سال ۲۰۰۲ و در زمان شروع مسابقات جام جهانی فوتبال ۲۰۰۲ کره ژاپن با این بازی اشنا شدم.هنوز تازه با وسیله ای به اسم رایانه اشنا شده بودم و تنها بازی که انجام داده بودم Hercules دو بعدی بود.دو ویندوز نصب داشتیم ویندوز ۹۸ برای NFS 4 High Stakes و ویندوز XP برای MAX PAYNE .
    نسخه ای که من داشتم زیرنویس فارسی داشت .اون موقع هنوز نمیدونستم چیزی به اسم Quicksave وجود داره و کلیدهای بازی رو هم با امتحان کردن شانسی پیدا میکردم.
    من و برادرم دو نفری ظرف یک ماه فقط سه مرحله رو رفته بودیم چون بلد نبودیم Save کنیم بنابراین کل یک مرحله رو باید قصر در میرفتیم.البته همونطور که میدونید تو این بازی نمیشه کسی رو نکشت و فرار کرد چون بازی خطیه تقریبا باید همه رو بکشیم.ما تا اخرای مرحله چهارم رفتیم و اونجا برای اولین بار تو بازی یکی از دشمن ها با انداختن نارنجک دخل را رو میاورد.تو اونجای بازی نارنجک وجود نداشت.تو اون قسمت چهار تا دشمن بود که ما نتونستیم ردشون کنیم و خلاصه بازی رو ول کردیم و بعدها در ۵ سال بعد یعنی ۸۶ بازی رو تموم کردم.
    به فصل سوم این بازی بهتره بگیم
    یک پله به بهشت نزدیکتر.من این جمله رو خیلی دوست دارم. 😉
    اولین مرحله از فصل دوم و اولین مرحله فصل سوم خیلی باحال بود .مکس باید از رو بند ناف های بچه اش واقع در جایی شبیه برزخ راه میرفت و تواون سالن های به سرو ته که به خونه خودش ختم میشد و اون صدای گریه بچه که اشک ادم رو درمیاورد.
    در همون سال ۸۶ من با دو بازی دیگه اشنا شدم که خیلی خاطره انگیزند.
    Project IGI و Deadly Dozen 2 .
    چه دوران خوشی بود واقعا.
    من گیمر شدن رو با Max Payne شروع کردم و شاید با Max Payne 4 هم تموم کنم.بهترین دوران زندگیم بود.

    • Farhad-ps4 گفت:

      پس من تنها نبودم 😀
      اولین بار که این بازی رو انجام دادم ۵ سالم بود اون مهندسی که اومده بود اولین کامپیوتر رو برامون راه اندازی کنه نصبش کرد
      من هم اون موقع هیچی نمی فهمیدم از سیو و این چیزها و مهارت در کنترل گیم ، تا مرحله ی مترو میرفتم (اولین مرحله بعد از مقدمه) بعدش گیر می کردم خلاصه اینکه حسرتی داشتم اون موقع تا بتونم تمومش کنم

      • majidam گفت:

        مطمئنی پنج ساله بودی اخه پنج ساله ها درک درستی از گیمو رایانه ندارن اونوقت تو چطوری تونستی در سن پنج سالگی مشغول انجام دادن این بازی شی عجیبه اینم یکی از عجایب خلقته پنج سالشه گیمره اونم با مکس پین

        • Farhad-ps4 گفت:

          نه دیگه در اون سن مؤفق نشدم بازی کنم فقط یه مرحله رفتم اون هم بخاطر اینکه به ماوس تسلط داشتم یه کمی ، اون چند نفر اول بازی رو می تونستم بکشم و بعدش کم می آوردم
          روشن و خاموش کردن کامپیوتر و کلیک کردن روی آیکون برنامه رو هم بابام بهم یاد داده بود وگرنه عقل خودم که نمی رسید به این چیزها

        • vergil2max گفت:

          دیگه دوره زمونه عوض شده خودم بچه پنج یا شش ساله دیدم که خدای جنگ و gta بازی میکنه.
          البته من گیمو با ماریو-تانک بازی و لاک پشت های نینجا از سن تقریبا ۵ شایدم ۴ سالگی شروع کردم.البته قبلشم با اتاری بازی هواپیما نمیدونم اسمش چی بازی میکردم اما چیزی زیادی خاطرم نیست.کلا صد رحمت به من
          بنظرم درک به هوش اون بچه هم بستگی داره.ولی کلا کسی که ۶ سالگی کریتوس میشه شاید بالاخره جانی میشه.دی

    • بله مکس پین قطعاً یکی از بهترین بازی های تاریخ هست، و به طور خاص برای ایرانی ها، چون در اون دوره رایانه های شخصی در حال رواج پیدا کردن در ایران بودند و چه بازی ای بهتر از مکس پین برای تجربه؟
      در مورد ترجمه هم خیلی زیبا گفتید، و هرکس سلیقه ای داره
      متشکرم که مطالعه کردید و نظرتون رو به اشتراک گذاشتید!

  • mansourrrr گفت:

    یکی از شاهکارهای سم لیک
    خالق المانی شگفت انگیزه bullet time
    که تو خیلی از بازیا و فیلما استفاده شد مثل ماتریکس
    سم لیک خیلی به هنر game کمک کرد :yes:

  • Farhad-ps4 گفت:

    بدون شک مکس پین از بزرگ ترین عناوینی هست که صنعت گیم پیشرفتش رو مدیون هست بهش
    این بازی در هیچ چیزی کم نداشت، نه داستان نه گیم پلی نه گرافیک، ولی الآن بازی ها یا گرافیک دارن، ولی گیم پلی ندارن، یا داستان درست و حسابی ندارن! مکس پین افتخار دنیای گیم هست، همین الآن این بازی میخواست بیاد به صدتا dlc تقسیم میشد تا پول بیشتری دربیارن! (حکایت بازی های جدید)
    مقاله تون هم خوب بود
    این جمله هم از مکس پین در بازی خیلی زیباست مخصوصن اگه خود گیمر بخاطر شرایطش درک کنه:
    dreams have a nasty habit of going bad when you’re not looking

  • Farhad-ps4 گفت:

    نکته های منفی که نوشتید بنظر من اصلن وجود نداره! یا در حدی نیستن که بخواهیم به حساب منفی گذاشت
    چون گیم پلی که یه نوآوری بزرگ بود همون مشکلات اندک هم به چشم نمیاد (اگه باشه)
    گرافیک بازی هم با آخرین تنظیمات در pc کاملن فک برانداز بود اگه هم بافت بی کیفیتی باشه بر می گرده به محدودیت های سخت افزاری اون زمان ، یعنی نسبت به اون زمان هیچ چیزی در گرافیک کم نداره
    حتی گرافیک یه نسل هم جلوتر بود بدون اغراق

    • متشکرم که نظرتون رو به اشتراک گذاشتید. بله بنده هم گفتم که به چشم نمیاد مشکلات گیم پلی، اما در هر حال مشکلی هست که وجود داره و نمیشه از گفتنشون صرف نظر کرد! در مورد گرافیک هم در متن توضیح دادم که مشکلات مدل سازی بازی و چهره هاست که کمی آزار دهنده ست!
      به هر حال هرکس نظری داره و نظرش هم محترم هست. متشکرم که مطالعه کردید.

  • omid_13 گفت:

    :yes: :yes: :yes:
    این سم لیک عالیه هرچی ساخته شاهکار بوده و مطمعنا هرچی بسازه شاهکار میشه . :inlove:

  • ممنون بابت مقاله..از بهترین بازیهای عمرم…هیچ وقت اون صحنه های کابوس مکس که باید با توجه به صدای گریه زنش مسیرش رو پیدا میکرد فراموش نمیکنم…صداگذاری بازی درجه یک بود صدای مکس هم که عالی بود… اون معتادهایی که روی زمین بودن و وقتی بهشون شلیک میکردی با فریاد دردناکی میمیردن هرگز یادم نمیره.جو سیاه و تاریک گیم هم که صدای پلیس از گوشه و کنار شهر میومد هرگز فراموشم نمیشه.
    من بازیهای این مرد رو چندین و چند بار بازی کردم و با همشون خاطره دارم، با این مرد ناراحت شدم و غصه خوردم.انصافا که اسم درستی براش انتخاب کردن
    maximum of pain

  • Hodd Toward گفت:

    فقط صدای مکس پین. چه دردناک و سوزناک بود. تو شماره ی دوم غم از دست دادن میشل و ترس از دست دادن مونا رو قشنگ میشد حس کرد! هر سه نسخه هم عالی هستن. تشکر از شما آقای عبداللهی پور که خاطرات اون دوران رو برامون زنده کردین.

  • abdul گفت:

    سلام خدمت دوستان و آقا عبدالهی پور عزیز.
    بار اوله دارم تو مقالاتتون نظر میدم.
    درمورد بازی مکس پین هم که هر تعریف و تمجیدی واقعا کمه برای این سری شاهکار و این سه گانه پرارزش مخصوصا این قسمت زیبا که آغازگر سری مکس پین هست با گیم پلی کم نقص دارای قابلیت بینظیر Bullet time که یه نوآوری بینظیر تو سبک شوتر سوم شخص تو زمان خودش بود. برای اولین بار تو ده سالگی بازیش کردم. با این که الان ۲۱ سالمه هنوز یازده سال پیش که بازیش میکردم تو ذهنم به یادش دارم.

    • سلام، خیلی خوشحالم که نظر دادین و این افتخار نسیب ما شد.
      بله همینطور که فرمودید مکس پین یک شاهکار فراموش نشدنی هست، برای من هم مدتی در حدود ۱۳ سال از اولین برخوردم با این بازی گذشته ولی هنوز هم گاهی سراغش میرم.
      متشکرم که مطالعه کردید و نظرتون رو به اشتراک گذاشتید!

  • legendboy گفت:

    واای یادش بخیر . اون زمان همه چیز این بازی نو آوری بود به خصوص گیمپلی فوق العادش و داستان سرایی مثل همیشه فوق العاده ی سم لیک و موسیقی بی نظیرش
    مکس پین شاهکاری که هیچوقت فراموش نمیشه و در یاد گیمرای قدیمی تا ابد خواهد ماند

  • Ubisoft گفت:

    بلاخره بلد از مدت ها نقد بهتربن سری عمرم رو قرار دادید.
    نقد بسیار زیبایی بود میثم جان.
    من گیم رو با بازی مکس پین ۲ شروع کردم و با جرعت میگم که بهترین بازی عمرم و بهترین نسخه ی این سری بی شک همین نسخه ی دومه.
    یه داستان فوق العاده، گرافیک هنری فوق العاده زیبا و دارک که کاملا با نیویورک بازی همخوانی داره.
    اولین و آخرین بازی ای که با داستان معرکش خیلی ناراحتم کرد همین مکس پین ۲ بود.
    بعد از دیدن پایان بازی و مرگ موناساکس حالم خراب شد.
    رفتم سایتا رو گشتم و در مورد پایان بازی سرچ میکردم.
    تا اینکه دیدم اگه بازی رو تو درجه ی سختی بالاتر انجام بدید مونا ساکس زنده میمونه و من بعد از اون پایان اندوهناک بازی رو تو درجه ی سختی امریکن دریم ۱۰ بار به بالا تموم کردم.
    اگه پاش بیفته بازم تجدید خاطره میکنم.
    این بازی چه گیم پلی مجذوبی داشت.
    چه داستان فوق العاده ای.
    زندگی مثل یه سیاهچال میمونه که هرچقدر داخلش بدویی تو رو به داخل خودش میکشه.
    ولادیمر لم: مکس خداحافظ ای عزیزترین در میان دوستام من.
    خسته نباشید.

  • mojy_star گفت:

    واقعا عالی بود این بازی مخصوصا ۲ که خیلی حسی و غمناک بود .
    ۲ راهنمایی که بودم مکس پین ۲ رو اوردم مدرسه …مدیر فهمید و بازی رو داد به دخترش و با یه لحجه شیرین شمالی گفت : ببر نصب کن باززززی کن . —— یادش بخیــر

  • با عرض سلام به همه گیمفایی های عزیز و گرامی…
    من با این بازی زندگی کردم و طبق نوشته ی آقا عبداللهی پور هم کلی باهاش خاطره دارم به میلادی سال ۲۰۰۱بود که من با pc بازی رو شروع کردم قبل اون کنسول های دیگه داشتم اولیین بازی من روی pc بازی age of mythlogy بود ۳ روز بعدش دوستم برام یه سی دی آورد که مکس پین ۱ بود نصب کردم اولین صحنه رو که بابام دید دیگه نذاشت بازی کنم تا روزی که undergrand 2 اومد.اون موقع ۱۲ سالم شده بود.الان خیلی خوشحالم که تو ۱۲ سالگی بازی کردم چون بیشتر می فهمیدم مخصوصا که نسخه متن پارسی رو داشتم بازی های کامپیوتری بیشترین پیش زمینه رو برای ارتقاع زبان من به وجود آورد.خدا رو شکر که من اگر جسارت نباشه یک گیمرم :-* :chic: :chic:

  • mj گفت:

    مکس مردی ساخته شده از افسوس و پشیمانی
    مکس مردی از تاریکی❤
    مکس همیشه افسوس درگیر شدن خودش در بیزینس مونا خورد و بدترین غمش از دست دادن زنش میشل بود

  • ببخشید سوالم رو راجع به RE7 اینجا مطرح میکنم برای شروع مود hard نداره؟؟؟

  • Inside1990 گفت:

    وای دمت گرم آقای عبداللهی پور روحم تازه شد یادش بخیر داداشم دبیرستان میرفت من دبستان یه شب داداشم یه سی دی سفید از رفیقش گرفت آورد گفت بیا اینو نصب کن بازیه ولی خودت بازی نکن مناسب سنت نیست و از این حرفا منم با مصیبت فراوان نصب کردم(تا آخر شب دستم بند بود بهش) بعد داداشم صبح رفت دبیرستان منم ظهر باید میرفتم آقا صبح زود بیدار شدم تا ساعت ۱۱ بکوب بازی کردم تا مادرم صدام زد گفت پاشو بیا نهارتو بخور داره دیرت میشه بلند شدم رفتم نهارمو خوردم و پاشدم رفتم مدرسه ولی روحم همچنان پای سیستم و درحال بازی کردم مکس بود آقا اون روز با شوق و ذوق زیاد برگشتم خونه و دیدم داداشم داره با لذت فوق العاده مکس پین بازی میکنه به همین نام و نشون ۳ روز داداشم نرفت دبیرستان و یه ضرب مکس بازی میکرد دیگه چشماش قرمز شده بود منم تا از مدرسه میومدم سریع میرفتم کنارش مینشستم و میدیدم البته بعد از اینکه تموم کرد منم یه ۵-۶ بار تمومش کردم سر رزیدنت اویل ها و سایلنت هیل ها هم همین داستان بود با داداشم چه دورانی بود واسه همین گیم شد جزئی از زندگیمون نه فقط یه سرگرمی ساده…ممنون که خوندین

    • متشکرم که مطالعه کردید متن رو.
      راستش خاطره شما حداقل برای من پر از چیزهای مشترک هست، منتها من داداش بزرگه بودم 🙂
      مکس پین، چه شماره اول و چه شاهکاری که به عنوان دومین نسخه منتشر شد، برای بسیاری از ما بیشتر از یک خاطره ست، انگار عضوی از خانواده ماست!
      متشکرم که خاطره زیباتون رو به اشتراک گذاشتید!

    • mohamad 47 گفت:

      ایول.منم با داداش بزرگم گیم رو از اتاری شروع کردیم تا الان.خیلی دوران قشنگی بود.البته اون الان رفته سره خونه زندگی و خیلی کم بازی میکنه
      چه شبایی که تا صبح پای ps1 صبح نمیکردیم.یادش بخیر

      دستت درد نکنه اقا میثم.مقاله هات همیشه فوق العادن به خدا خیلی قلم محشری داری باریک الله

    • mansourrrr گفت:

      خیلی تعریف جالبی بود واقعا چیزیو گفتی که سخت بود گقتنش “رفتم مدرسه ولی روحم همچنان پای سیستم و درحال بازی کردم مکس بود” :heart: :inlove:
      خیلیا این حسو داشتن

      • mohamad 47 گفت:

        من سره بازی god of war این حسو داشتم.زمانی که اول دبیرستان بودم مخصوصا سره درس فیزیک وقتی درس مربوط به اهم(علامت خدای جنگ)بود یادش میفتادم.رو میزم پر بود از این علامت ها.
        تو خدمتم زیاد از این علامت ها این ور و اون ور رو در و دیوارهک میکردم.غیر اهم اونجا علامت بتمن رو هم هک میکردم :laugh:

      • Inside1990 گفت:

        مخلصیم منصور جان واقعا خیلیا این حس رو داشتن البته من چون دور و بر خودم زیاد نمیدیدم فکر میکردم فقط من اینجوریم ولی امروز فهمیدم باحال تر از من هم زیاد هست :inlove:

        • mohamad 47 گفت:

          چاکرتیم.منصور!؟خخخ
          راستی داداش اگه میشه اسمت رو بگو من نمیدونم اسمت رو. از کابرای گلی هستی :rose:
          داداش تو تازگیا ps4 خریده بودی.منم تازه خریدم.بازی هایی نظیر انچارتد.دارک سولز ۳٫بتمن ارکام نایت.دای لایت.اینفیموس.دوم و فالاوت ۴ بازی کردم.البته با اینفیموس حال نکردم فقط بقیشون خیلی خوبن.تو چیا بازی کردی؟

          • Inside1990 گفت:

            محمد جان اول عرض کنم خدمتت که گلی از خودته داداشم :rose:
            بنده مخلص شما عباس هستم :-))
            بله دوماهه Ps4 خریدم و بعد از سگا این دومین کنسول میشه که گرفتم!فعلا آنچارتد کالکشن و آنچارتد ۴ و گاد آو وار۳ ریمستر رو تموم کردم و فعلا مشغول د لست آو آس هستم که عجب شاهکاریه :inlove:
            محمد جان من فقط عناوین انحصاری رو واسه Ps4 میگیرم و بقیه ی بازی هارو با pc میرم و تقریبا تمام بازی های خوب این نسل رو تموم کردم از جمله عناوینی که خودت گفتی فعلا کلی انحصاری درجه ۱ از ps4 هست که باید بازی کنم و چندتا ریمستر هم از ps3 واقعا پشیمونم که چرا نسل قبل ps3 نگرفتم(هنوز در حسرت رد دد هستم 🙁 )

  • dnyal.pv گفت:

    عالی بود میثم جان :yes: :yes: مکس پین ۱ و ۲ :inlove: بنظرم تنها بازی ای که شبیه به مکس پین بود به صورت کلی عنوان Punisher بود داستان بازی شبیه هم بود شدید و حول انتقام بود , انتقام مرگ خانواده , تنوع مراحل زیاد مخصوصا اون مرحله که با اون یارو که هیگل بزرگی داشت توی خونه مبارزه میکنه و سرش رو میزاره لای در یخچال . یا اون مرحله که جای یکی از بزرگان یه باند که مرده توی تابوت قایم میشه و موقعی که دارن مراسم واسش میگیرن از تابوت درمیاد و کل جمعیت رو سلاخی میکنه(مرحله آخر بازی Hitman blood money خیلی شبیه به این مرحله ی Punisher هستش) ,سیستم شکنجه فوق العاده , داستان خوب , گیمپلی فوق العاده نسبت به زمان خودش , اسلحه های فراوان , عصبانیت شخصیت اصلی یعنی فرانک کستل و اون دوچاقو معروفش ، پرش هاش به اطراف و شلیک گلوله که الهام گرفته از مکس پین بود , بازی ماله ساله ۲۰۰۵ بود اما هنوز که هنوزِ گیمپلی فوق العاده ای داره و جزء بهترین شوترهای سوم شخص عمرمه که بنظرم خیلی بهش کم لطفی کردن و متای خوبی بهش ندادن. بازم واسه نقد مکس پین ممنون ، خیلی دوست دارم واسه این بازی هم یه نقد و برسی خوبی انجام بدید و درخواست این رو دارم آقا میثم عزیز و منتظر میمونم تا جواب این کامنتم رو بدید 😀
    پ.ن۱: فدای بازی کیلین مورفی یا همون تامی شلبی خودمون در پیکی بلایندرز و عکس پروفایلتون :inlove: :snicker:
    پ.ن۲: دوستان کسی اینجا عنوان Punisher رو بازی کرده؟ اگه اره که از تجربه ش بگه تجدید خاطره کنیم :-((
    پ.ن۳: ساخت سریال Punisher آغاز شده و احتمالا در سال ۲۰۱۷ پخش میشه از شبکه ی فوق العاده Netflix دوستانی که سریالDaredevil رو دنبال میکنن فصل دوم سریال شخصیت Punisher داستان فوق العاده ی که پشتش هست رو حتما دیدن.

    • متشکرم که مطالعه کردید، و وظیفه بنده هست که پاسخ بدم به نظرتون!
      در مورد بازی پانیشر، اطلاعات بسیاری ارائه کردید که جای تشکر داره. اما درمورد نقد کردنش هم، چشم حتما در نظر گرفته میشه که نقد این عنوان توسط تحریریه گیمفا انجام بشه، از پیشنهادتون متشکرم.

      پ.ن: پیکی بلایندرز هست و یک توماس شلبیِ بی نظیر 😀 چه میشه کرد!!!

      • dnyal.pv گفت:

        مرسی آقا میثم عزیز :laugh: شدید منتظر فصل ۴ پیکی بلایندرز م :inlove:

        • ALADAR.PC.1989.Just Cause 4 گفت:

          من مجازاتگر رو بازی کردم.اون غوله اسمش Russian بود.یک فرد روسی.یکی از اون افراد معروف که اول بازی میکشتیم Bobby Gonsai بود.خود مجازاتگر Health بالایی داشت و براحتی کشته نمیشد.تو هر دستش یک اسلحه بدست میگرفت.وسطای بازی جایی که دوباره با Russian روبرو میشیم باید از بین ببریمش.من چند روز تو همون مرحله گیر کرده بودم تا اینکه فهمیدم باید بریم سمت بشکه ها و اون هم بیاد بعد بشکه ها رو بترکونیم.اخه به یارو شلیک میکردیم تاثیری نداشت انگار نه انگار. 😀

          • dnyal.pv گفت:

            شروع بازیخیلی خوب بود مخصوصا وفتی اون یارو رو از بالای ساختمون پرت میکنن پایین داخل سطل زباله 😀 کلی مرحله ی خوب داشت ولی اون مرحله که با اون یارو روسیه داخل خونه دعوا میکنه و سرشو میزاره لای یخچال رو خیلی دوس داشتم. اگه دقت کنید توی منوی بازی یه قسمتی هست که وقتی واردش میشید یه کاغذ دیواری بزرگ که روی اون اسم تمام کسایی که به مرگ خانواده فرانک مربوط بودن نوشته شده و هرکدومش رو که بکشیم کنارش یه خط قرمز زده میشه ولی همیشه برام سوال بوده چطور بعد از پایان بازی یه نفر یعنی همون یارو کچله که چاق رو نتونستیم بکشیم.

    • Inside1990 گفت:

      dnyal.pv
      اون سالها چندتا بازی به سبک مکس عرضه شد که علاوه بر پانیشر که خودت گفتی یکی دیگه از بازی هایی که شبیه مکس بود dead to right بود که شباهت عجیبی به مکس داشت

      • dnyal.pv گفت:

        رفیق دمت گرم , این بازی ای رو که میگی قبلا بازی کردم هفت هشت سال پیش اتفاقا خیلی دنبال این بازی گشتم ولی اسمشو نمیدونستم که حالا که اسمشو گفتی و سرچ کردم دیدم که همونیه که دنبالشم. یادم میاد میتونستی کنترل سگت رو بدست بگیری و یه بمبایی هم بود که باید خنثی کنی البته اگه درست بگم چون خیلی سال میگذره ! ولی بازم بنظر من پانیشر یه چیز دیگه بود البته در داستان پردازی به مکس پین نمیرسه ولی اکشن بازی ، تنوع مراحل ، دشمنا و سلاحا خیلی زیاد بود ، یادش بخیر.

        • Inside1990 گفت:

          حرف شما کاملا درسته پانیشر فوق العاده بود و بی شباهت به مکس نبود.یادمه به پسر خالم که تازه گیمر شده بود پانیشر رو روز تولدش هدیه دادم هنوز که هنوزه بعد از این همه سال یادشه و میگه بهترین هدیه ی تولدم بود.dead to right هم خیلی باهاش خاطره دارم هر چند به پانیشر و مکس نمیرسید ولی دوران خودش بازی شاخی بود واقعا یادش بخیر.

  • mohammad-007 گفت:

    ۱۲ سال پیش که کامپیوتر خریدم این بازیرو بازی میکردم خیلی حال میداد یادش افتادم رفتم سی دیش پیدا کردم نصب کردم بعد ۱۲ سال خیلی حال میده بازیش الانم دارم بازی میکنم
    دوستان ی سوال اکه میتانین کمک کنین من ویندوزم ۱۰ مکس پین ۱،۲ اجرا کرد ولی مکس پین ۳ وقتی میزنم وارد بازی میشه بعد چند ثانیه میپره بیرون ارور stop working میده رو ویندوز ۸ هم همین بود میشه درستش کرد یا حتما باید ویندوز ۷ باشه؟

  • AAACE گفت:

    فقط mona sax و دیگر هیچ :brokenheart:

  • Farshidmc گفت:

    واااااااا
    عجب بازی
    خیلی باهاش حال میکنم
    ۱ و ۲ اثر رمدی خیلی خوب بود
    ممنون از نویسنده محترم

  • سلام و مرسی از نقد زیبا و به جای شما.
    واقعا دلم واسه اون مراحل برفی و سرشار از سکوت نسخه های یک و دوش و همچنین گیم پلی بسیار قوی و
    وصف نشدنی نسخه سومش تنگ شده…. عالی بودن :yes: :yes:

  • vahidbibibi گفت:

    سال ۲۰۰۰ اولین روزی که کامپیوتر پنتیوم ۳ خریده بودم و کارت گرافیک ۳۲ و رم ۶۴ مگابایت بازی مکس پین ۱ رو برام نصب کردن یادمه برای مکس پین ۱ حالت های مختلف اومده بود مکس پینی که کاراته میزد و مثل بروسلی دشمن ها رو نابود میکردم تو یه حالت دیگه اسلوموشنش زیاد بود و یه حالت دیگه داشت که یه بخش از ماتریکس رو هم برای مکس پین ساخته بودن .ما خاک خورده مکس پین و جیمز مک کفری هستیم

  • vahidbibibi گفت:

    یادمه تو اونی که قابلیت کاراته رو به مکس پین ۱ اضافه کرده بودن مکس پین عینک دودی زده بود و شلوار جین ابی رنگ داشت.شاید این نسخه رو هر کسی نداشت اون زمان ولی من خیلی اتفاقی این نسخه رو پیدا کردم.یا یه بخش دیگه اش هم یادم افتاد که داستان متفرقه جیمز باندی هم به کس پین اضافه کرده بودن که وارد جایی میشدیم و اهنگ جیمز باند پخش میشد و صدها نفر رو میکشتیم یادش بخیر چه زندگی ای کردیم با مکس پین

  • 00Pc Gamer00 گفت:

    اقای عبداللهی پور ممنون بخاطر نقد زیباتون. مکس پین برای من شاید اولین بازی بود که باعث شد من به داستان بازیها علاقه مند بشم بطوریکه الان مهمترین ملاک یک بازی برام داستانش هست. بازم تشکر میکنم که خاطرات خوبی رو برامون زنده کردید

  • vahidbibibi گفت:

    نویسنده محترم از بازی های قدیمی ای مثل قتل در عمارت جوردن یا دیابلو هم نقد بذار و خیلی بازی های قدیمی دیگه

  • 4maxpayne گفت:

    بهترین بازی عمرم :yes: به امید نسخه ۴ :chic: :inlove:

  • dnyal.pv گفت:

    داخل مکس پین ۳ یک قسمتهایی در بازی به گذشته برمیگشتیم…دیدن مکس پین در همون کت سیاه ش و در همون فضای غمگین نیویورک رو خیلی دوست داشتم مخصوصا در نسل ۷ و با این کیفیت 😥 نسخه ۳ خوب بود ولی نه به خوبی دو نسخه اول بصورت کلی فضای بازی اصلا خوب نبود 😥

روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا
روزی روزگاری: نقشه‌‌های مدفون، زیر آوار دروغ ها | نقد و بررسی Max Payne - گیمفا